Nie należy mylić organów (nazwa żeńska w liczbie mnogiej) określających zestaw piszczałek organowych z organami (nazwa męska w liczbie pojedynczej), które oznaczają instrument muzyczny jako całość. Jest to jeden z rzadkich przypadków w języku francuskim, w którym imię zmienia płeć w zależności od liczby.
W organach emisję dźwięku zapewniają piszczałki, do których u podstawy dociera sprężone powietrze („wiatr”) pochodzące z podstawy. Najczęściej rury mają pozycję pionową; można je również układać poziomo (tzw. wielbłądy układ wentylatorów, często stosowany w Hiszpanii).
Każda rura emituje pojedynczy dźwięk o określonej wysokości i barwie. Wysokość dźwięku emitowanego przez piszczałkę zależy zasadniczo od jej długości, a barwa zależy od kilku parametrów, takich jak kształt, materiał i sposób wydobycia dźwięku (stroik lub usta, porównywalne odpowiednio do klarnetu i fletu ). .
Rury różnią się więc od siebie wieloma parametrami:
W przypadku rur ze stopu cyna-ołów, stempel również zmienia się w zależności od tego, jak początkowy arkusz metalu jest wytwarzany: dla grubości ustawienie niektóre wypełniacze narządów wolą struganie surowego arkusz zamiast toczenia pomiędzy cylindrami dwa, ponieważ ten proces powoduje, zgniot z metal, który sprawia, że jest trudniejszy.
To, że piszczałka jest na końcu otwarta lub zamknięta, wpływa nie tylko na wysokość emitowanego dźwięku, ale także na jego barwę.
Rury dzielą się na dwie kategorie: