Desmoid guza (albo „Guz Desmoidalny”, „fibromatosis desmoid”) (z Informacje dla poszukujących „ścięgien”) jest monoklonalnych proliferacji miofibroblasty wytwarzania obfitości tkanki kolagenu hyalinized z desmoid typu, to znaczy analogicznie jak ścięgna . Często jest słabo ograniczona i nacieka sąsiednie tkanki, co utrudnia jego szeroką resekcję. Ryzyko nawrotu po operacji wycięcia jest bardzo zróżnicowane w zależności od przeprowadzonych badań, co utrudnia dobór optymalnego ich leczenia. Guz desmoidalny nie ma potencjału przerzutowego.
Guz desmoidalny rozwija się przede wszystkim w okolicy mięśnia prostego brzucha po operacji lub ciąży, ale może również rozwijać się na kończynach, szyi lub na poziomie krezki .
Są to łagodne (miejscowo agresywne) guzy tkanki łącznej charakteryzujące się proliferacją fibroblastów , związaną z wytwarzaniem macierzy zewnątrzkomórkowej, w szczególności kolagenu. Istnieją formularze z wieloma lokalizacjami (formularze „wieloogniskowe”).
Pomimo łagodnego charakteru są lokalnie agresywnymi guzami, ponieważ mogą atakować mięśnie. Ich wzrost często pozostaje stosunkowo powolny, rozłożony na kilka miesięcy lub nawet lat.
W mikroskopii świetlnej tkanka składa się z komórek wrzecionowatych, oddzielonych obfitą tkanką kolagenową. Najczęściej łatwo jest odróżnić guz desmoidalny od mięsaka (rak tkanek miękkich), ponieważ desmoidalne komórki guza nie wykazują atypii komórkowej i mają niski indeks mitotyczny .
Guz łatwo przenika do otaczających tkanek, zwłaszcza mięśni, a jego granice w porównaniu ze zdrową tkanką są często błędnie identyfikowane.
Nie są znane, ale zidentyfikowano szereg czynników ryzyka.
W większości przypadków guzy desmoidalne pojawiają się spontanicznie, poza jakimkolwiek dziedzicznym kontekstem; są one następnie określane jako „sporadyczne” guzy desmoidalne.
W niektórych przypadkach guz desmoidalny pokrywa się z chorobą genetyczną : rodzinną polipowatością gruczolakowatą . Jest to rzadka choroba przenoszona przez rodzinę i generalnie związana z mutacją w genie APC ( Adenomatous Polyposis Coli ). Charakteryzuje się występowaniem polipów rozsianych wzdłuż ściany jelita grubego lub w innych miejscach układu pokarmowego. Polipy najczęściej pojawiają się między 20. a 30. rokiem życia i stwarzają ryzyko zwyrodnienia w postaci gruczolakoraka okrężnicy przed 40 rokiem życia. To ryzyko zwyrodnienia prowadzi najczęściej do profilaktycznego usunięcia okrężnicy ( subtotalna kolektomia ), a nawet odbytnicy.
W kontekście polipowatości guzy desmoidalne są częste (10–15% pacjentów z polipowatością) i najczęściej krezkowe . Występują albo w kontekście znanej polipowatości, zwłaszcza po operacji, albo są pierwszym objawem tej rodzinnej choroby. Dlatego u pacjenta z guzami desmoidalnymi można zalecić wykonanie kolonoskopii w kierunku polipowatości okrężnicy .
We wszystkich przypadkach wskazana jest konsultacja z onkogenetykiem .
Mutację w genie CTNNB1 stwierdza się w niecałych 9 na 10 przypadków, aw pozostałych przypadkach czasami identyfikuje się atak genu APC .
Czynniki hormonalneTa hipoteza opiera się na następujących obserwacjach :
Obserwacje te sugerują, że czynniki hormonalne (estrogen wydzielany przez jajniki) sprzyjają rozwojowi guzów desmoidalnych.
Czynniki traumatyczneUrazy, czy to chirurgiczne, czy fizyczne (przypadkowe wstrząsy), są często wymieniane jako możliwa przyczyna pojawienia się guzów desmoidalnych. W literaturze naukowej rzeczywiście opisano przypadki guzów desmoidalnych pojawiających się na bliznach rany lub po operacji, w miejscach implantacji trokarów laparoskopowych lub po założeniu silikonowych protez piersi .
Kilku pacjentów zgłosiło istnienie guzów desmoidalnych powstałych w wyniku wstrząsu fizycznego. Związek przyczynowy między urazem pourazowym a występowaniem guzów desmoidalnych jest zjawiskiem trudnym do wykazania, ale wydaje się bardzo prawdopodobne.
Wspomniany mechanizm polegałby na zakłóceniu funkcjonowania komórek podczas gojenia.
Mogą wystąpić w każdym wieku, od wczesnego dzieciństwa. Znajdują się wówczas głównie na kończynach, głowie i szyi. U młodych dorosłych występuje wyraźna przewaga kobiet, głównie w obrębie jamy brzusznej.
Schematycznie rozróżnia się guzy pozabrzuszne (kończyny, szyja, klatka piersiowa), guzy ściany brzucha i guzy wewnątrzbrzuszne (lub krezkowe).
W rzeczywistości guzy desmoidalne mogą występować na każdym mięśniu, ale najczęściej występują w kończynach, gdzie często obejmują barki i tułów (klatka piersiowa, brzuch, miednica).
Guzy desmoidalne zwykle mają różne objawy:
Ogólne objawy są częste i prowadzą do obniżenia jakości życia: osłabienie, zaburzenia snu ...
Guz desmoidalny ma słabo poznany i zmienny przebieg. Bez nas jeszcze wiedząc dlaczego, guz desmoidalny może rzeczywiście, po pierwszym wybuchu epidemii, tak samo stopniowo, stabilizować się, dalej regularnie rosnąć lub nagle przestać ewoluować. Może nawet się cofnąć.
Jego rozwój jest na ogół powolny i stopniowy, ale czasami mogą wystąpić nagłe wybuchy. W zależności od lokalizacji guza, rozwój ten może następnie prowadzić do mniej lub bardziej bolesnych powikłań: zapalenia, ucisku naczyń, nerwów lub sąsiednich narządów (szczególnie w przypadku guzów w obrębie jamy brzusznej), impotencji czynnościowej (np. Zmniejszenie ruchomości członka) .
Nowe guzy mogą pojawić się poza początkowym ogniskiem, ale pozostają zlokalizowane w tym samym regionie. Zgłaszane przypadki wielu guzów lub nawracających guzów są niezwykle rzadkie.
Guzy te nie zmieniają się w raka i nie dają przerzutów.
Ciąża może prowadzić do wybuchu ewolucyjnego; jednak ciąża jest nadal możliwa pod pewnymi warunkami.
Ultradźwięków prosty test w celu potwierdzenia obecności masa „tkanka”; USG może również mierzyć wielkość zmian powierzchownych.
Badanie TK w przypadku desmoidalnych guzów wewnątrzbrzusznych lub MRI w przypadku innych desmoidalnych guzów to dwa badania z wyboru w celu uwidocznienia guza desmoidalnego. Badania te pozwalają podejrzewać guz desmoidalny, ale mają trudności z określeniem dokładnych granic guza, zwłaszcza w przypadku guza w obrębie jamy brzusznej. Na ogół pozwalają na postawienie pierwszej diagnozy, co zostanie potwierdzone badaniem histologicznym fragmentu guza.
Do rozpoznania (badanie patologiczne) niezbędne jest badanie mikroskopowe przynajmniej części guza ( biopsja ). Rzeczywiście, dzięki temu badaniu można precyzyjnie określić identyfikację i charakter zmian; diagnoza jest wtedy postawiona.
W trakcie zabiegu chirurg może usunąć guz (w tym przypadku mówimy o wycięciu) lub wykonać prostą biopsję. Tkanki są zawsze analizowane przez lekarzy specjalizujących się w anatomopatologii, anatomopatologów (lub patologów).
Istnieją inne, bardziej powierzchowne i mniej agresywne włókniakowatość, na przykład choroba Dupuytrena, która atakuje dłonie, niemowlęce włókniakowatość palców lub pewne zwłóknienia reagujące na uraz.
Postępowanie w chorobie było przedmiotem publikacji zaleceń . Te europejskie pochodzą z 2017 roku.
Chirurgia nie jest już zalecana jako rutynowa metoda leczenia guzów desmoidalnych. Zawsze trudno jest uznać, że wycięcie jest duże i całkowite, dlatego istnieje ryzyko nawrotu miejscowego od 40 do 60%. Podejście 1 st intencją jest aktywny nadzór ze zwykłej MRI, tylko desmoid pogorszenie leczenie nowotworów uzasadniają, który niekoniecznie jest chirurgiczne.
Omówiono miejsce radioterapii w leczeniu guzów desmoidalnych. Mogłoby to być wskazane w przypadku niepełnej resekcji guza i zmniejszać ryzyko miejscowego nawrotu lub kontrolować wzrost nieoperacyjnego guza poprzez jego lokalizację lub delikatne podłoże pacjenta.
W przypadku guza uznanego za nieoperacyjny, progresji lub nawrotu, można zaproponować wiele metod leczenia, ale ocena ich rzeczywistych korzyści pozostaje trudna. Podobnie jak powolny rozwój guza, wszystkie oferowane leki w większości przypadków nie powodują natychmiastowej regresji guza, ale raczej spowolnienie lub początkowe zatrzymanie jego ewolucji, która może nastąpić dopiero po kilku miesiącach. po zabiegu.
Leczenie antyhormonalneJak wspomniano wcześniej, istnieją argumenty, aby sądzić, że guzy te mogą rosnąć pod wpływem hormonów, takich jak estrogen i progesteron.
Dlatego logiczne wydaje się proponowanie leków typu „antyestrogenu”, takich jak tamoksyfen lub „progestyny w dużych dawkach”, takich jak medroksyprogesteron. Produkty te są stosowane samodzielnie lub w połączeniu, czasami z lekami przeciwzapalnymi, które są na ogół niesteroidowe. Te metody leczenia są często skuteczne w przypadku bólu lub innych objawów, ale obiektywna regresja jest mniej powszechna, chociaż zgłaszane są rzadkie przypadki całkowitej remisji.
PrzeciwzapalnyNiesteroidowe leki przeciwzapalne są często stosowane, ponieważ guzy te wytwarzają substancje, które wydają się odgrywać rolę w mechanizmach zapalnych. Sulindak jest lekiem najczęściej stosowanym. Niedawno zastosowano inny rodzaj leku przeciwzapalnego, taki jak celekoksyb (lub Celebrex ), głównie ze względu na jego lepszą tolerancję w porównaniu z tradycyjnymi lekami przeciwzapalnymi, takimi jak sulindak. Jednak występowanie problemów sercowo-naczyniowych przez długi czas ograniczyło jego stosowanie.
ChemioterapieLeki „ cytotoksycznej chemioterapii ” , stosowane w leczeniu nowotworów złośliwych, są jednak stosowane w nawracających lub postępujących postaciach guzów desmoidalnych.
Kombinacje leków podawane co tydzień w małych dawkach ( winblastyna i metotreksat ) pozwalają na długotrwałe leczenie. Chemioterapia powszechnie stosowana w leczeniu mięsaków, bardziej intensywna i krótsza, jest czasami oferowana w bardzo postępujących formach lub po niepowodzeniu pierwszych leków.
W niektórych przypadkach nieoperacyjnych guzów desmoidalnych zlokalizowanych w kończynach proponuje się wykonanie miejscowych wlewów leków przeciwnowotworowych w chorą kończynę.
Obecnie nie ma zgody co do najlepszego leczenia.
Inhibitory kinazy tyrozynowejKomórki niektórych guzów desmoidalnych wyrażają w dużych ilościach na swoich powierzchniowych receptorach dla czynników wzrostu i cząsteczek umożliwiających adhezję między komórkami, co czasami przyczynia się do wzrostu guza.
Imatinib ( Glivec ) wykazały obiecujące wyniki w dwóch równoległych badań, przeprowadzonych we Francji jeden i drugi w Stanach Zjednoczonych. jednak odpowiedź jest częściowa.
Sorafenib ma pewną skuteczność w zaawansowanych przypadkach.
InnyKierunek badań stanowią inhibitory sekretazy gamma .