| Trzy wspólne studia S. 144 | |
| Uprzejmy | Studia |
|---|---|
| Muzyka | Franz Liszt |
| Daty składu | między 1845 a 1849 rokiem |
| Dedicatee | Eduard Liszt |
Te trzy koncerty Studies , S.144 , to zestaw trzech studiów fortepianowych skomponowanych przez Franza Liszta między 1845 i 1849 roku i po raz pierwszy opublikowana w tym samym notebooku w Paryżu w 1849 roku jako Trois Caprices Poétiques . Zeszyt jest dedykowany wujowi kompozytora Eduardowi Lisztowi (1817-1879), najmłodszemu z synów dziadka Liszta i szwagrowi własnego ojca. Eduard zajmował się sprawami swojego siostrzeńca przez ponad trzydzieści lat, aż do śmierci w 1879 roku.
Jak wskazuje tytuł, przeznaczone są nie tylko do doskonalenia techniki, ale także do grania na koncercie. Sam Liszt był bardzo wielkim pianistą-wirtuozem. Włoskie napisy, które teraz kojarzą nam się ze studiami - Il lamento („Lament” lub „Narzekanie”), La leggierezza („Lekkość”), Un sospiro („Westchnienie”) - nie pojawiają się w wydaniach wydanych za Liszta dożywotni.
Il lamento jest pierwszym z trzech etiud koncertowych. W As-dur jest to jedno z najdłuższych opracowań napisanych przez kompozytora. Rozpoczyna się lirycznym czterodźwiękowym motywem, który występuje w całym utworze, po którym pojawia się motyw chromatyczny w stylu Chopina, który powraca w kodzie .
Leggierezza (co oznacza „lekkość”) jest drugą z trzech etiud koncertowych. Jest monotematyczny kawałekw f-moll z bardzo prostej linii melodycznej w każdej ręce w niezwykłym tempie quasi allegretto .
Leggierezza jest czasami wykonywana z alternatywnym zakończeniem skomponowanym przez polskiego profesora Theodora Leschetizky'ego . Dwóch jego uczniów, Ignacy Paderewski i Benno Moiseiwitsch , wykonało i nagrało tę wersję. Nagranie Paderewskiego zawiera całe „zakończenie Leschetizky”, podczas gdy Moiseiwitsch ma własną skróconą wersję alternatywnego zakończenia. Simon Barere również nagrał badanie z przyciętą wersją zakończenia Leschetizky'ego, ale przyniosło mu to wiele krytyki.
| A sospiro | |
| Wykonywana przez Marthę Goldstein na fortepianie Érard z 1851 roku | |
| Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
|---|---|
Trzecie z Trzech Studiów Koncertowych Des-dur określane jest najczęściej jako Un sospiro . Jest jednak prawdopodobne, że tytuł nie jest autorstwa Liszta. Chociaż nie ma dowodów na to, że próbował usunąć ten podtytuł, żadne z wydań Trzech studiów koncertowych opublikowanych przez Kistnera za życia Liszta nie zawiera takiej wzmianki; Liszt odwoływał się raczej do ich odpowiednich tonów na określenie studiów.
Studium koncentruje się głównie na skrzyżowaniach rąk: musisz zagrać prostą melodię i arpeggio, naprzemiennie lewą i prawą ręką. Trudność polega na tym, że zmiana rąk nie może wpływać na melodię, jej frazowanie, akcentowanie. Melodia, która pozostaje obszerna i spokojna, wznosi się w sposób suwerenny, liryczny i powietrzny, niemal impresjonistyczny, prezentując dynamikę, która jest bardzo zróżnicowana w trakcie utworu. Studium zainspirowało wielu słuchaczy i przez wielu pianistów uważane jest za jeden z najlepszych utworów na fortepian. Liszt zachował to studium w swoim repertuarze do ostatnich lat.
Sospiro składa się z rozmytego tła, na które nałożona jest melodia zapisana na trzeciej pięciolinii. Trzecia pięciolinia, druga w kluczu wiolinowym, jest napisana tak, aby wykonawca mógł zrozumieć, które nuty powinny być grane prawą ręką ( laska w górę) - podczas gdy lewa ręka gra akompaniament - lub lewą ręką (laska w dół) - podczas gdy prawa ręka gra akompaniament.
Pod koniec, po głównym punkcie kulminacyjnym utworu, obie ręce muszą ponownie skrzyżować się, aby zagrać jeszcze bardziej złożone wzory, w tym na przykład akordy z arpeggiacją.
Study Un sospiro zostało nagrane przez wielu znanych pianistów, takich jak Claudio Arrau , Marc-André Hamelin , Daniil Trifonov i Jan Lisiecki .