Niezły międzynarodowy triathlon

Niezły międzynarodowy triathlon Generał
Sport Triathlon
kreacja 1982
Zanik 2004
Organizatorzy IMG / FFTri / City of Nice
Kategoria Międzynarodowy
Okresowość Roczny
Status uczestników Profesjonalne i amatorskie
Dystans piktogram pływaka4  km
piktogram rowerzysty 120  km
piktogram biegacza 32  km

Nagrody
Więcej tytułów

męski Mark Allen (10)

kobiecy Paula Newby-Fraser (4)

Międzynarodowy triathlon nicejski to nazwa nadana w 1994 roku przez francuskiego Triathlon Federacji do długodystansowych triathlon zdarzenia utworzonego w Nicei , we Francji w 1982 roku przez amerykańską firmę produkcyjną wydarzenie „  Międzynarodowy Management Group  ” (IMG), kierowana przez biznesmena Mark McCormack . To pierwsze międzynarodowe zawody w triathlonie długodystansowym stworzone we Francji.

Pojawił się w 1982 r. Pod nazwą Nice triathlon, a następnie w 1983 stał się triathlonem długodystansowym Nice , z deklarowaną ambicją bycia bezpośrednim zawodnikiem Ironman of Hawaii . Historia sportu to w Nicei od ponad dziesięciu lat starcia między krajowymi i międzynarodowymi pionierami tej dyscypliny, które wyznaczają europejską historię tego sportu, ale także, pośrednio, starcie między amerykańskimi organizatorami, Ironman of Hawaii autorstwa Valérie. Silk i „  Hawaii Triathlon Corporation  ” oraz triathlon w Nicei długodystansowej Marka McCormarcka i „  International Management Group  ” , które rywalizują ze sobą na odległość. Po dwunastu latach, w których hegemonia triathlonistów z Ameryki Północnej była prawie niekwestionowana, w latach 90. pierwsi mistrzowie Europy i Francji stanęli na najwyższym stopniu podium.

Organizacja została przejęta w 1994 roku przez Francuską Federację Triathlonową , która nadała jej nazwę „International Triathlon of Nice” . Impreza była następnie wsparciem dla pierwszych mistrzostw świata w triathlonie długodystansowym organizowanych przez Międzynarodową Federację Triathlonu . W latach 1994-2004 pięciokrotnie wspierał światowe zawody.

W 2005 roku firma Triangle, reprezentująca markę Ironman we Francji i założona przez weterana triathlonisty Yves Cordiera , którego sportowe starcia z Markiem Allenem akcentują historię tych zawodów, pozyskała od miasta Nicei delegację do organizacji gehenny. Ostatnia edycja międzynarodowego triathlonu w Nicei odbyła się w 2004 roku, aby w następnym roku opuścić to miejsce i stać się Ironman France , wyścigiem kwalifikacyjnym do mistrzostw świata specjalności w Kona (Hawaje).

Historia

1982 - 1993: lata International Management Group (IMG)

Projekty triathlonowe w Monako, a następnie w Nicei

Podczas gdy triathlon rozwija się w Stanach Zjednoczonych od 1978 r., W Europie pierwsze zawody zorganizowało kilka krajów europejskich, od 1980 do 1981 r., Ale ich relacje w mediach prawie nie istnieją. Plik6 lutego 1982, Film Julie Moss o zakończeniu wyścigu na Ironman Hawaii , który czołga się przez linię mety, objeżdża świat. To właśnie po jej transmisji Mark McCormack , dyrektor firmy organizującej imprezy IMG , któremu służyły dobre relacje z amerykańskim kanałem CBS (bezpośrednim konkurentem ABC ), wyobraził sobie i zaproponował stworzenie nowej światowej imprezy w triathlonie, która miałaby się odbyć w Europa . Jego celem jest przede wszystkim zorganizowanie tego wydarzenia w Monako , chcąc uczynić te nowe zawody europejskim triathlonem konkurującym z Hawajami. Ale śmierć księżnej Monako Grace wWrzesień 1982nie pozwala już na jego realizację w Księstwie. Odmowę anulować zdarzenie, jest w Nicei na Promenadzie Anglików , że20 listopada 1982, pierwszy międzynarodowy triathlon długodystansowy we Francji .

1982: narodziny triathlonu długodystansowego Nice

Triathlon w Nicei, który trwa20 listopada 1982na starcie startuje pięćdziesięciu siedmiu zawodników, w tym dziewięciu Francuzów i jeden Francuz, Majo Bouteleux, do zawodów o źle zdefiniowanym formacie, obejmujących 1500 metrów pływania, 100 kilometrów jazdy na rowerze i maraton . Amerykanie Mark Allen i Lyn Brook wygrali zawody i zostali pierwszymi triathlonistami, którzy umieścili swoje nazwisko na jego liście. Nurkując bez skafandra na Morzu Śródziemnym w temperaturze 14 ° C, w tej pierwszej edycji zrezygnowało siedemnastu zawodników i siedem transportów do szpitala. Lokalna prasa ( Nice Matin ) i media, które śledzą to wydarzenie, odkrywając tę ​​sportową praktykę, zachowują jednak ostrożność w kwalifikowaniu triathlonistów jako „zwierząt do pływania, jazdy i biegania” bardziej niż sportowców, a nawet audycji „ Antenna 2” , Nadawane są mecze stadionowe11 grudnia 1982, gdzie pod koniec 52-minutowej relacji Jacques Belin (krytyk Télérama ) pisze o rekordowych dystansach pokonanych podczas zawodów: „To niewątpliwie także rekord w złym guście. ” . Wszystkie miejsca na podium mężczyzn i kobiet pierwszego międzynarodowego triathlonu w Nicei zajmują amerykańscy triathloniści, co sugeruje dominację, jaką narzucą rywalizacji i triathlonowi długodystansowemu przez wiele lat.

1983 - 1988: konfrontacja sportowa i rywalizacja komercyjna

W drugiej edycji w 1983 roku 205 triathlonistów wystartowało w wirtualnej anonimowości z mediów, tylko jeden artykuł w Nicei matin i krótki reportaż z Antenne 2 dotyczyły wydarzenia sportowego. Zawody przyjęły wówczas nazwę „Nicei długodystansowego triathlonu” i odbyły się na nim ponad 3000 metrów pływania, 120 kilometrów jazdy na rowerze i 32 biegi.

Mark Allen, pod koniec wyścigu z zakrętami i zakrętami, upada 600 metrów przed metą, jego mięśnie sparaliżowane skurczami, przekracza linię jako zwycięzca nie zauważając tego, ale na skraju śpiączki zostaje przewieziony do szpital do wyzdrowienia. Jej rodaczka Linda Buchanan jako pierwsza przekracza linię mety i znowu podium jest całkowicie amerykańskie.

W Wrzesień 1984Spośród 418 triathlonistów startujących na starcie trzeciej edycji, tylko 320 zda pierwsze zawody. Pogoda i ciepłej wody w sezonie zaprosiliśmy szkołę meduzy na trakcie pływania wydarzenia , które skłania wielu konkurentów, aby zawrócić i porzucić wyścig. Ku zaskoczeniu publiczności, młody lokalny francuski triathlonista wychodzi z wody jako pierwszy przed Dave'em Scottem , Markiem Allenem i Scottem Tinleyem . 20- letni Yves Cordier rozpoczyna długą serię wyzwań dla amerykańskich triathlonistów w triathlonie w Nicei, która potrwa 8 lat. Doświadczenie ma ostatnie słowo w tej edycji, a trzech Amerykanów, Mark Allen jako pierwszy, wchodzi na podium. Wśród kobiet Amerykanie ścigają się solo, a pierwsze miejsce jest przedmiotem zaciętej rywalizacji między Julie Moss i Colleen Cannon, która okazuje się na korzyść tej ostatniej.

W 1985 roku , pomimo wcześniejszej krytyki, międzynarodowy triathlon w Nicei przyciągnął wielkie nazwiska francuskiego i zagranicznego triathlonu, którzy spotkali się na Lazurowym Wybrzeżu . Grupa finansowa Marka Maca Cormacka napędza ją bardzo wysoką siatką cenową, aby wyprzeć międzynarodowy triathlon na Hawajach . Opierając się na kanale telewizyjnym CBS, który przejął wydarzenie, aby przeciwdziałać konkurującemu kanałowi ABC, który ma wyłączność na retransmisje na Hawajach. Na tę edycję udaje mu się zebrać najbardziej imponujące „plateau” triathlonistów płci męskiej i żeńskiej tamtej dekady. Nazywany „  Wielką Czwórką  ” po drugiej stronie Atlantyku i „czterema muszkieterami” we Francji, Mark Allen, Dave Scott, Scott Molina i Scott Tinley są na starcie. Yves Cordier i Rob Barel są po to, by rzucić wyzwanie tej supremacji. Wśród kobiet obecne są także największe nazwiska w Ameryce Północnej i Australii tamtych czasów: Erin Baker , Sylviane Puntous i obrończyni tytułu Linda Buchanan oraz Zimbabwe Paula Newby-Fraser . Wynik będzie zgodny z ogólną przewagą Anglosasów, tylko Holender Rob Rabel po raz pierwszy pozwala Europejczykowi stanąć na podium. Reakcją Valérie Silk, organizatora Ironman of Hawaii na sukces osiągnięty przez tak prestiżową branżę, było zaoferowanie bardzo ważnych bonusów w następnych latach. Te eskalacje finansowe nie pozwalają nam już połączyć takiego płaskowyżu po jednej lub drugiej stronie Atlantyku. Pole na edycję nicejskiego triathlonu z 1985 roku pozostaje pierwszym w historii europejskiego triathlonu.

Jeśli w 1986 r. Liczba uczestników nadal rosła, problemy z organizacją, sędziowaniem i zachowaniem niektórych zawodników miały tendencję do osłabiania rozgłosu i wiarygodności imprezy. CONADET niezbędne dla przyszłych wydaniach kontyngentów arbitrów przez liczbę uczestników oraz nowy kurs pływania.

W 1987 roku uciekł Mark Allen, chory i Yves Cordier, kontuzjowany. Australijczyk Rick Wells przełamuje amerykańską hegemonię i wygrywa tę edycję przed Scottem Tinleyem . Pojawienie się na trzecim stopniu podium pierwszego Francuza, Hervé Niqueta, oznacza tę edycję, która odbywa się w zacinającym deszczu dla 903 uczestników.

W 1988 roku spadła frekwencja, w edycji wzięło udział tylko 720 triathlonistów. Mark Allen jest znowu nieobecny, posiadacze tytułów z 1897 roku Rick Wells i Linda Buchanan nie bronią swojego tytułu, wiele międzynarodowych elit woli startować w Ironman na Hawajach , przyciąganych przez premie za starty i mety zawsze ważniejsze z powodu „wojny” „w które zaangażowane są amerykańskie firmy zajmujące się organizacją i odtwarzaniem tych wydarzeń. Dwa konkursy odbywające się w tym samym czasie, pod koniec września dla Nicei, na początku października dla Hawajów, zmuszają światowe elity do wyboru między jednym a drugim.

1989 - 1992: zmiana daty, rozwój sportu i handlu

Zmiana terminu zaproponowana przez IMG w edycji 1989 oznacza również koniec gospodarczej konfrontacji z Hawaii Triathlon Corporation i kanałem telewizyjnym ABC . Oczywiste jest, że ci ostatni wygrali bitwę finansową i że Hawaii Ironman ma stać się najważniejszymi zawodami na bardzo długich dystansach na świecie. Wybór28 majadla 8 th  edycji Triathlon Nicea udowadnia katastrofalny. Pomimo powrotu Mark Allen , kilka innych znanych elit i dobrej francuskiej delegacji, przygotowań do 1 st niewielkiej odległości  mistrzostwach świata w Awinionie, zorganizowanej w sierpniu o nowiutkim Międzynarodowej Federacji dodaje. Triathlon (ITU), która utrzymuje poza tą edycją wielu zawodników przyzwyczaiło się do udziału. Jest ich tylko 420, w tym 12 kobiet na starcie.

Wyciągając wnioski z mediów i porażek sportowych minionego roku, organizacja przełożyła edycję 1990 na 17 czerwcaspróbować ożywić imprezę, wykorzystując atrakcję turystyczną, jaką w tym sezonie oferuje region i która prowokuje do napływu publiczności. Edycja powraca do sukcesu i startuje ponad 1000 triathlonistów. Nie konkurując już bezpośrednio z Ironman of Hawaii, którego organizacja została właśnie kupiona za 3 miliony dolarów przez rodzącą się World Triathlon Corporation i która obecnie organizuje „Mistrzostwa Świata Ironman” , międzynarodowy triathlon de Nice może zjednoczyć się w 1991 roku jako jeden z największe platformy w swojej historii. W tej edycji rywalizują główni zwycięzcy triathlonów na Hawajach i Nicei oraz delegacja najlepszych francuskich triathlonistów na czele z Yves Cordier i najlepszymi europejskimi specjalistami od dystansów. Tylko Australijka Erin Baker dla kobiet nie zgłasza się i pozostawia otwarte pole dla swojej najpoważniejszej konkurentki, Pauli Newby-Fraser . Jeśli konfrontacja spełni oczekiwania na drugie i trzecie miejsce, nie jest zaskoczeniem, że Mark Allen i Paula Newby-Fraser odnoszą zwycięstwo i pozostają niekwestionowanymi mistrzami wydarzenia.

Rok 1992 pozostaje jednym z najbardziej pamiętnych lat konkursu pod względem zwrotów akcji i emocji, jakie ta edycja oferuje francuskim widzom. Wydarzenie, które ma miejsce14 czerwcaDługo oznacza triathlonistę Nicei Yves Cordier, mistrza Francji i Europy oraz jego kibiców, który po wielu starciach z Markiem Allenem w tej imprezie prowadzi wyścig przed swoją publicznością. Odkłada swój rower przy drugiej zmianie z ponad sześciominutową przewagą nad posiadaczem tytułu mistrza Ameryki, który do tej pory wiele wycierpiał, ale przede wszystkim wyprzedził Mike'a Pigga i Roba Barela . Stopniowo, ze strony, którą lubi najbardziej, Mark Allen sam przejmuje wyścig i powraca. Zaledwie minutę za nim, trzy kilometry do mety, znajduje się Yves Cordier, który nie poddaje się we własnym tempie i w tej chwili wierzy w swoje zwycięstwo. Na 1600 metrach przed metą wyprzedził go Mark Allen, nie mógł zareagować na końcowe przyspieszenie Amerykanina. Yves Cordier określa ten moment jako „koszmar”, dodając w swoim komentarzu na koniec wyścigu: „Mark przeszedł z niesamowitą prędkością. Ledwo zdążyłem to zobaczyć. Nie widziałem go tak blisko. To było właśnie wtedy, gdy miałem przebiec milę swojego życia ” . Ze swojej strony Mark Allen określa to zwycięstwo jako „najlepsze w swojej karierze”, ponieważ było tak trudne do osiągnięcia. U kobiet Paula Newby-Fraser przeleciała nad zawodami i skończyła 20 minut przed Donną Peters i Sylviane Puntous , jej dominacja jest taka, że ​​pozwala sobie na udzielenie odpowiedzi na wywiad dla amerykańskiej telewizji dwa kilometry przed metą.

1993: koniec pewnej ery

Rok 1993 to koniec epoki Marka Allena, który po raz ostatni brał udział w międzynarodowym triathlonie w Nicei, niepodzielnej dominacji triathlonistów zza Atlantyku oraz organizatora Marka McCormacka i International Management Group (IMG).

Plik 13 czerwca 1993rozpoczyna na zimnym i wzburzonym morzu ostatni międzynarodowy triathlon w Nicei dla Marka Allena, dziewięciokrotnego zwycięzcy, który zapowiedział swój ostatni udział w tej edycji. On wygrał 10 th  tytuł przed Simon Lessing przyszłego europejskiego mistrza i świata, co sprawia, że jego pojawienie się na międzynarodowej triathlon i odbiera ten dzień po intensywnym wyścigu do opanowania lekcji broniącej tytułu. W części biegowej Mark Allen przebiega obok niego 28 kilometrów na czele wyścigu i doskonale kontroluje tempo wyścigu. Stopniowo zużywa wszystkie zasoby swojego rywala, który walczy o to, by go nie upuścić. Trzy kilometry przed metą przyspieszył nieodwracalnie i przekroczył linię mety pięć minut przed Simonem Lessingiem. Mark Allen, nazywany „  chwytem  ” , pozostawia konkurencję niepokonanym z dziesięcioma zwycięstwami w dziesięciu występach.

Rok 1993 to także koniec całkowitej dominacji, jaką amerykańskie triathlonistki sprawowały nad konkurencją od momentu jej powstania. Francuska Isabelle Mouthon-Michellys jest pierwszą Europejką, która umieściła swoje nazwisko na liście nagród konkursu. Występuje przed Amerykanką Susan Latshaw i swoją siostrą Béatrice Mouthon . Występuje w 29 th  pozycji w wodzie, ale zaczynają rower bardzo szybka gra, to trwa tylko pięć minut, aby wziąć wyścig prowadzić kontroluje zatem całkowicie. Część biegowa tylko zwiększyła swoją przewagę i zakończyła z prawie 10 minutową przewagą przed Amerykanką. Isabelle Mouthon-Michellys otworzyła drogę wielu innym triathlonistom z Francji i Europy, aw następnych latach zajmowała miejsce na podium największych międzynarodowych zawodów.

Po dwunastu edycjach i jedenastu latach współpracy, relacje między miastem Nicea a firmą IMG nie są już w doskonałej harmonii. Główny problem pojawia się w szczególności w związku z bardzo wysoką kwotą dotacji przyznanej przedsiębiorstwu prywatnemu. Jako delegat zgłasza się Francuska Federacja Triathlonu, która szuka imprezy na dużą skalę, aby zwiększyć swoją rozgłos. Przynosi także jako wartości dodanej oraz w celu zwiększenia wydarzenia sportowe, że te ostatnie służą jako wsparcie dla 1 st długodystansowych mistrzostwach świata triathlon , którego ITU chce stworzyć w 1994 roku Korzyści finansowe i medialne zachęcać organy decyzyjne z Nicei, aby przyznać mu delegację do organizacji konkursu. Decyzja ta kończy współpracę z IMG, która ustanowiła zawody we Francji i bardziej ogólnie triathlon długodystansowy na starym kontynencie.

1994 - 2004: lata Francuskiej Federacji Triathlonu

1994: 1 st  mistrzostwa świata długodystansowych

Po zorganizowaniu i przyjęciu najlepszych ówczesnych specjalistów na pierwsze mistrzostwa świata w triathlonie na krótkim dystansie Międzynarodowej Federacji Triathlonu w 1989 roku w Awinionie , Francuska Federacja Triathlonu (FFTri), podobnie jak jej przodek CONADET, organizuje w Nicei pierwsze zawody długodystansowe w Nicei. .

Plik 26 czerwca 1994, to w warunkach klimatycznych graniczących z katastrofą ta inauguracyjna edycja odbywa się mimo wszystko. W nocy z 25 na 26 na miasto spadły masy wody, którym towarzyszyła mini burza, na ziemi znaleziono park rowerowy i sprzęt zawodników, a dziesiątki wolontariuszy spędziło noc, aby go odłożyć. stan. Deszcz roznosił też wiele kruszyw na drogach trasy rowerowej i mimo przejazdu maszyn czyszczących drogi stały się bardziej niebezpieczne. Rankiem w dniu imprezy deszcz przestał padać, ale fala utworzyła w morzu zagłębienia o wielkości ponad dwóch metrów i zagroziła pływaniu. Po odejściu elitarnej fali funkcjonariusze bezpieczeństwa obawiają się o bezpieczeństwo triathlonistów i sprzeciwiają się odejściu klas wiekowych, jednak Didier Lehénaff , członek komitetu wykonawczego międzynarodowej federacji, odrzuca ten sprzeciw i zezwala na wyjazd.

Pod koniec epickiego wyścigu, w którym prawie 400 wycofano się z prawie 1000 zgłoszonych zawodników, liczne wypadki, triathlonistowie zgubieni na drogach, ślady na ziemi zostały wymazane przez deszcz, sterowanie komputera zostało uszkodzone przez spadającą wodę. na komputerach oficjalnego mierzącego czas i co sugeruje całkowity brak organizacji federacji, sześciu triathlonistów mimo to wspięło się na podium mężczyzn i kobiet, aby zostać pierwszymi mistrzami świata w triathlonie długodystansowym. 36- letni Holender Rob Barel inauguruje tę listę, a następnie niemiecki Lothar Leder i francuski Yves Cordier dla mężczyzn. Dla kobiet francuska Isabelle Mouthon-Michellys leci nad konkurencją pomimo złej pogody i otwiera listę nagród przed Amerykanką Karen Smyers i inną Francuzką, Lydie Reuzé, która pomimo dwóch upadków i przebicia roweru zajmuje trzecie miejsce w edycji inaugurującej te mistrzostwa świata i organizację przez FFTri międzynarodowego triathlonu w Nicei.

1995 - 1997: międzynarodowa prezentacja triathlonu we Francji

W ciągu dekady, która następuje po międzynarodowym triathlonie w Nicei, pięciokrotnie wspiera mistrzostwa świata w długodystansowych mistrzostwach ITU 1994, 1995, 1997, 2000, 2002 i niegdyś wspiera mistrzostwa Francji długodystansowych w 2001 roku.

W 1995 roku w edycji wzięło udział 1500 triathlonistów, którzy po raz kolejny wsparli długodystansowe mistrzostwa świata. Pogoda sprzyja temu wydarzeniu, które odbędzie się ponownie w październiku. Jeśli posiadacz tytułu Rob Barel jest obecny, aby bronić swojej korony, wiele innych elit, w tym Isabelle Mouthon, nie bierze udziału w Mistrzostwach Świata Ironman na Hawajach . Nie jest zaskoczeniem, że Brytyjczyk Simon Lessing zdobywa tytuł obok nowozelandzkiej Jenny Rose . Wyścig to przede wszystkim trudności, jakie napotykają dziennikarze w relacjonowaniu wyścigu i śledzeniu go, zwłaszcza w części kolarskiej. Ograniczenia bezpieczeństwa, czasami uważane za nadmierne, uniemożliwiają monitorowanie prawie 60 kilometrów trasy rowerowej. W tym roku producent sprzętu sportowego ARENA zostaje głównym partnerem wydarzenia na pięć lat.

1996 to rok bez mistrzostw świata, we wrześniu zwycięstwa Belg Luca Van Lierde i Niemki Ines Estedt . Tegoroczna edycja nosi nazwę „Triathlon international Arena de Nice” , jest jednak mniej prestiżowa niż rok wcześniej. Sędziowanie korzysta z nowej zasady i nowego narzędzia karnego w walce z draftingiem : „czarna karta” . Triathlonista ostrzega tym zawodnikiem, że musi pokonać 500-metrową pętlę karną podczas biegu, jego niewykonanie skutkuje dyskwalifikacją.

Pierwotnie zaplanowano na 1 st czerwcu ale przesunięte na8 czerwca, z powodu przedterminowych wyborów parlamentarnych . Edycja z 1997 r. Jest używana po raz trzeci, aby wspierać mistrzostwa świata na długich dystansach. Oprócz Luca Van Lierde'a, mistrza świata Ironman z 1996 roku i przedstawicieli francuskiej elity, nie odbyły się tam wielkie międzynarodowe nazwiska w tej dyscyplinie, elitarni triathloniści, którzy reprezentują 21 krajów, mają tylko 76 na starcie. Surowość sędziów walczących z praktyką draftu, zwłaszcza podczas formowania peletonu na czele wyścigu, przywraca równowagę, ale nie przeszkadza ukaranej Ines Estedt w zachowaniu tytułu i zdobyciu mistrzostwa świata. Luc Van Lierde w wyścigu mężczyzn jest liderem i dodaje ten tytuł do swojego rekordu.

1998 - 1999: stagnacja i kryzys arbitrażowy

W latach 1998 i 1999 powtórzono wydarzenie z udziałem 1500 uczestników w każdej edycji, która odbyła się we wrześniu. Pole międzynarodowe pozostaje bardzo europejskie, większość elit zakwalifikowanych do Ironman of Kona nie bierze już udziału w tym spotkaniu zbyt blisko tego ostatniego. Holender Rob Barel prawie 40 lat i poświęca prawdziwa pasja do imprezy w Nicei, w roku 1998 zdobył swoją trzecią wygraną i idzie do 11 -go  raz na podium. Francuski Sophie Delemer zdobył 1 st  międzynarodowej zwycięstwo na długich dystansach.

Rok 1999 to powtórka organizacji kolejnej edycji, która po raz kolejny otrzymuje mistrzostwa świata na długich dystansach. Trasa rowerowa została zmodyfikowana i jest nagradzana wspinaczką na Col de Vence i jej 10 kilometrami podjazdu z 6,5% nachyleniem, co daje nową trudność dla imprezy. Na koniec wyścigu podskakującego Szwajcar Christophe Mauch i Australijka Joanne King jako pierwsi przekraczają linię mety i otrzymują podczas oficjalnej ceremonii, która wkrótce następuje po ich przybyciu, tytuły zwycięstwa. Jednak sędziowie, którzy po raz kolejny szaleli na imprezie, poinformowali po ceremonii, że Joanne King, ostrzeżona czarną kartą, nie ukończyła pętli kar i musi zostać zdyskwalifikowana. Odmawiając powrotu, po przekazaniu protokołu organizacja postanawia o uchyleniu wszystkich sankcji arbitrażowych. Ta decyzja, która karze tych, którzy podjęli kary i kwestionuje pracę sędziów, generuje głęboki kryzys między Francuską Federacją Triathlonu (FFTri) a organem sędziowskim, że Jacques Laparade i Phillipe Lescure z FFTri zajmie kilka miesięcy. do rozwiązania i co będzie przyczyną rosnącego niezadowolenia w następnych latach dla regionalnych zespołów sędziowskich w triathlonie.

2000 - 2003: 20 th  edition i ostatnie mistrzostwa świata

Plik 18 czerwca 2000Francuska federacja organizuje w Nicei 4 th  mistrzostwa długodystansowych świecie. Wydarzenie, które wyznacza początek tysiąclecia, jest wielkim sukcesem, ponad 2200 triathlonistów startuje na starcie zawodów, które rejestrują nowy rekord uczestnictwa, a upał i wiatr potęgują trudność. Norwegowie Peter Sandvang i Suzanne Nielsen, posiadacze tytułu zdobytego w 1999 roku podczas imprezy supportującej, która następnie odbywała się w Szwecji, przybyli, aby bronić tytułu. Od pierwszych trudności części kolarskiej, na zakrętach Col de Vence , Francuz Cyrille Neveu stawia te pierwsze ataki, a następnie podejmuje znaczące ryzyko na zjazdach, aby zdobyć tytułowego posiadacza, który stawia opór na tyle, by utrzymać małe odstępy. Francuz przybył do drugiego przejścia i jest tylko 40 sekund przed Norwegiem. Część biegowa w upale i pod wiatr na torze powrotnym, ostro wystawiona na próbę dwóch liderów Cyrille Neveu po tym, jak wyprzedził aktualnego mistrza o 200 metrów, oddał prowadzenie na trzy kilometry przed metą. Peter Sandvang po wielu trudach zdobywa swój drugi tytuł mistrza świata. Wśród kobiet trzy triathlonistki, panująca mistrzyni Suzanne Nielsen, Szwajcarka Natascha Badmann i francuska mistrzyni świata z 1994 r., Isabelle Mouthon wydają się być bardziej obiecani do tytułu. Wyścig rozgrywa się głównie na części biegowej, Isabelle Mouthon pozostawiła ponad cztery minuty na prowadzącej wyścig Szwajcarce, ponieważ część kolarska zaczyna się w szybkim tempie, a jej wzrost nie pozostawia szans jej konkurentom. Minęła Natacha Badmann pięć kilometrów od mety i wygrał swój drugi tytuł mistrza świata, na miesiąc przed jej udział w Igrzyskach Olimpijskich w Sydney , Australia .

20 th  edition, który odbywa się na23 września 2001, jest używany jako wsparcie po raz pierwszy podczas mistrzostw Francji w triathlonie długodystansowym . Wydarzenie charakteryzuje się słabością przedstawicieli międzynarodowych, w przeciwieństwie do reprezentacji francuskiej, która jest kompletna. Prawie 1700 triathlonistów bierze udział w zawodach w deszczowej pogodzie i wzburzonym morzu. Pomimo warunków pogodowych, Francuz Sophie Delemer przeleciała nad wyścigiem i wygrała imprezę, a tytuł wśród mężczyzn Gilles Reboul po zaciętym pojedynku z François Chabaudem na imprezie biegowej, został podczas zdobywania mistrzostwa Francji pierwszym Francuzem, który wspiąć się na najwyższy stopień podium historycznej imprezy w Nicei.

Test Wrzesień 2002otrzymuje nowy międzynarodowy elitarnego triathlon , długi bieg na dystans do 5 th i ostatni raz w swojej historii we wspieraniu długodystansowych mistrzostwo świata . 2000 triathlonistów wyruszyło w spokojne morze i w meteorologii, która zapowiada się bezproblemowo.

Trzykrotny obrońca tytułu, Peter Sandvang, przyszedł bronić tytułu, w przeciwieństwie do mistrzyni Lisbeth Kristensen, która nie odbyła tej podróży. Gdy tylko wyszedł z wody, Francuz Cyrille Neveu sam wziął udział w wyścigu i poszerzał przerwy na torze rowerowym. Odkłada rower przy drugiej zmianie z prawie siedmiominutową przewagą przed prześladowcami. Wysiłki, jakie poczynił w części kolarskiej, szybko mu ciążyły podczas biegu i utrzymując stałe tempo ustąpiły miejsca Rutgerowi Beke i Torbjørn Sindballe . Pięć kilometrów przed metą Cyrille Neveu wciąż prawie trzy minuty wyprzedza ścigających i jako zwycięzca przekracza linię mety przed tłumem, który wspiera jego sprawę. Zostaje pierwszym francuskim mistrzem świata na długich dystansach. Wśród kobiet belgijska Ines Estedt deklasuje swoją rodaczkę Kathleen Smet i Hiszpankę Virginię Berasategui pod koniec wyścigu, w którym faworytka Francji Sophie Delemer z bólem pleców nie może powtórzyć swojego występu z 2001 roku. Ines Estedt wygrywa swoje trzecie zwycięstwo w międzynarodowym triathlonie w Nicei i jej drugi tytuł mistrzyni świata.

Niski udział w edycji 2003 świadczy o utracie entuzjazmu wśród międzynarodowych elit do imprezy, ponieważ zwycięstwu nie towarzyszy międzynarodowy tytuł federalny. Tylko 900 triathlonistów startuje w przedostatniej edycji organizowanej przez FFtri. Zawody mężczyzn okazują się walką najlepszych Francuzów w tej specjalności, wygrywa Patrick Vernay , wyprzedzając François Chabaud . W przypadku kobiet wydarzenie to oferuje publiczności prawdziwe zwroty akcji. Brytyjka Beth Thomson wyszła z wody pierwsza, francuskie liderki Estelle Patou i Audrey Cléau były sześć i dziesięć minut za prowadzeniem. Beth Thomson przybywa do drugiego przejścia z ponad 15 minut wyprzedzając wszystkich swoich prześladowców, jednak intensywne prace przewidziane na części rowerowej są intensywnie używane jej zasobów, mimo intensywnej walki, nie może zapobiec powrotowi Audrey Cléau. W świetnej formie , która przekracza 22 th  km i przecina linię mety pierwszej żony, z ponad osiem minut zaliczek.

2004: ostatnia edycja międzynarodowego triathlonu w Nicei

Dyskusje rozpoczęte w 2003 r. Z miastem Nicea wokół delegacji organizacji zakończyły sięMaj 2004. Francuska Federacja Triathlon nie uzyska przedłużenie delegacji i organizuje swoją ostatnią edycję międzynarodowego dalekobieżnego Nicei na triathlon26 września 2004. Ta ostatnia edycja zna sukces, jaki odniósł w wielkich momentach swojej historii, ponad 1800 triathlonistów z całego świata przyjechało, by wziąć udział w tym „ostatnim” . Wyścig mężczyzn został zredukowany z części kolarskiej do francusko-szwajcarskiego pojedynku z wieloma zwrotami akcji. Francuz Julien Loy i Szwajcar Olivier Marceau przybywają do drugiej zmiany z ponad siedmiominutową przewagą przed pierwszymi ścigającymi. Julien Loy przyspiesza od początku biegu i wygrywa z Olivierem Marceau, który może jedynie zauważyć wyższość dnia Francuza. Julien Loy wpisuje swoje nazwisko na listę nagród konkursu. Kolejny Szwajcar, Mike Aigroz, autor niezwykłego powrotu, zajmuje drugie miejsce, wyprzedzając innego Francuza Gillesa Reboula .

Po stronie kobiet na prowadzeniu prowadzą Belgijka Mieke Suys , Holenderka Sione Jongstra i Niemka Ute Schäfer, które w drugiej zmianie dzieli zaledwie 45 sekund. Mimo wszystko zwycięstwo wymyka się im na korzyść Australijki Mirindy Carfrae , która przybywa w strefę zmian trzy i pół minuty za prowadzącą trójką, ale która w prawdziwym pokazie biegu wyprzedza ich wszystkich i zwycięża z ponad dziewięcioma minut przed Belgiem i prawie siedemnaście nad Holendrami. Miranda Carfrae wygrywa w tej ostatniej edycji, swoje pierwsze międzynarodowe zwycięstwo i rejestruje ostatnie kobiece nazwisko na liście nagród międzynarodowego triathlonu w Nicei.

2005: Ironman France

W Maj 2004, firma Triangle, reprezentująca we Francji markę Ironman kierowaną przez George'a Hocheggera i założona przez weterana triathlonisty Yves Cordiera , którego sportowe starcia z Markiem Allenem podkreślają historię tych zawodów, uzyskuje od miasta Nicei delegację organizacji Wydarzenie w 2005 r. Po jedenastu federalnych edycjach, federacja przejmuje władzę iw nowej formie kontynuowane są najstarsze zawody triathlonu długodystansowego we Francji.

Różne powody skłaniają władze miasta Nicei do zniesienia delegacji przyznanej 10 lat wcześniej Francuskiej Federacji Triathlonu (FFTri). Finansowo wkład struktury finansowej World Triathlon Corporation nie jest bez znaczenia w okresie ograniczeń budżetowych i ma duże znaczenie dla struktury stowarzyszeniowej FFtri. Rozgłos imprezy również spada i przyciąga mniej międzynarodowych zawodników, w edycji 2003 startuje tylko 900 triathlonistów. Renoma imprezy ogranicza ją do formatu długodystansowego, a Ironman jest z tego punktu widzenia najbardziej znanym i odnoszącym sukcesy systemem i marką dla tego rodzaju imprez. Wreszcie Yves Cordier, pochodzący z Nicei i mieszkaniec Nicei, założył w mieście firmę Triangle, to on zorganizował w 2005 roku pierwszy Ironman France w Nicei na długodystansowych trasach triathlonowych, na których zadebiutował 20 lat wcześniej. .

Nagrody

W 2005 roku , po dwudziestu trzech edycjach, Międzynarodowy triatlon w Nicei został zastąpiony przez Ironman France , rywalizujący w latach 2002-2004 w Gérardmer . Poniższe tabele przedstawiają podium dla mężczyzn i kobiet od 1982 do 2004 roku, roku, w którym odbyły się ostatnie zawody w oryginalnym formacie XL. Ponieważ zdarzenie doświadczyło kilku zmian w całkowitych odległościach, rekordy czasowe nie są znaczące. Rekord pod względem liczby zwycięstw przypadających Amerykaninowi Mark Allenowi z dziesięcioma zwycięstwami mężczyzn i czterema tytułami kobiet, Pauli Newby-Fraser , znaturalizowanej Amerykance z Zimbabwe w 1993 roku.

Nagrody dla mężczyzn

Fajni zwycięzcy międzynarodowego triathlonu - mężczyźni
Rok Złoty medal Czas Srebrny medal Czas Brązowy medal czas
2004 Julien Loy 6  godz.  28  min  37  s Mike Aigroz 6  godz.  34  min  40  s Gilles Reboul 6  godz.  38  min  42  s
2003 Patrick Vernay 6  godz.  27  min  9  s Francois Chabaud 6  godz.  37  min  53  s Olivier Marceau 6  godz.  40  min  36  s
2002 Cyril Neveu 6  godz.  19  min  45  s Torbjørn Sindballe 6  godz.  22  min  5  s Rutger Beke 6  godz.  22  min  42  s
2001 Gilles Reboul 6  godz.  28  min  22  s Xavier Galea 6  godz.  29  min  50  s Christophe Hamard 6  godz.  30  min  38  s
2000 Peter Sandvang 6  godz.  22  min  0  s Cyril Neveu 6  godz.  23  min  16  s Francois Chabaud 6  godz.  26  min  49  s
1999 Christoph Mauch 6  godz.  9  min  47  s Rainer Müller-Hörner 6  godz.  11  min  16  s Luc Van Lierde 6  godz.  15  min  19  s
1998 Rob Barel 5  godz.  50  min  27  s Jerome Sanson 5  godz.  51  min  24  s Olaf Rennicke 5  godz.  55  min  40  s
1997 Luc Van Lierde 5  godz.  35  min  44  s Rob Barel 5  godz.  39  min  47  s Jean-Christophe Guinchard 5  godz.  41  min  0  s
1996 Luc Van Lierde 5  godz.  39  min  39  s Olivier Marceau 5  godz.  51  min  10  s Rob Barel 5  godz.  55  min  58  s
1995 Simon Lessing 5  godz.  46  min  17  s Luc Van Lierde 5  godz.  48  min  23  s Peter Reid 5  godz.  51  min  17  s
1994 Rob Barel 5  godz.  59  min  47  s Lothar Leder 6  godz.  0  min  18  s Yves Cordier 6  godz.  1  min  9  s
1993 Mark Allen 6  godz.  5  min  59  s Simon Lessing 6  godz.  10  min  55  s Rob Barel 6  godz.  12  min  26  s
1992 Mark Allen 5  godz.  59  min  43  s Yves Cordier 6  godz.  0  min  50  s Rob Barel 6  godz.  8  min  49  s
1991 Mark Allen 5  godz.  54  min  12  s Rob Barel 5  godz.  59  min  46  s Yves Cordier 6  godz.  8  min  45  s
1990 Mark Allen 5  godz.  50  min  52  s Mike Pigg 6  godz.  0  min  7  s Rob Barel 6  godz.  2  min  46  s
1989 Mark Allen 5  godz.  54  min  31  s Rob Barel 6  godz.  1  min  17  s Mike Pigg 6  godz.  3  min  59  s
1988 Rob Barel 6  godz.  5  min  6  s Scott Molina 6  godz.  5  min  42  s Scott Tinley 6  godz.  12  min  54  s
1987 Rick Wells 5  godz.  59  min  53  s Scott Tinley 6  godz.  7  min  23  s Herve Niquet 6  godz.  10  min  20  s
1986 Mark Allen 5  godz.  46  min  10  s Scott Molina 5  godz.  55  min  9  s Georges odkurzacz 6  godz.  45  min  50  s
1985 Mark Allen 5  godz.  53  min  13  s Scott Tinley 5  godz.  55  min  52  s Rob Barel 6  godz.  0  min  49  s
1984 Mark Allen 6  godz.  5  min  22  s Dave Scott 6  godz.  7  min  58  s Scott Tinley 5  godz.  56  min  22  s
1983 Mark Allen 6  godz.  4  min  51  s Dave Scott 6  godz.  8  min  15  s Scott Molina 6  godz.  11  min  27  s
1982 Mark Allen 6  godz.  33  min  52  s Scott Molina 6  godz.  41  min  50  s Scott Tinley 6  godz.  45  min  50  s

Nagrody dla kobiet

Nice International Triathlon Awards - Kobiety
Rok Złoty medal Czas Srebrny medal Czas Brązowy medal Czas
2004 Mirinda Carfrae 7  godz.  15  min  7  s Fiona docherty 7  godz.  16  min  48  s Mieke prosi 7  godz.  25  min  55  s
2003 Audrey Cléau 7  godz.  43  min  7  s Beth Thompson 7  godz.  51  min  18  s Isabelle Ferrer 7  godz.  52  min  10  s
2002 Ines Estedt 7  godz.  6  min  43  s Kathleen smet 7  godz.  11  min  55  s Virginia berasategui 7  godz.  14  min  17  s
2001 Sophie delemer 7  godz.  14  min  14  s Kate Allen 7  godz.  27  min  0  s Hélène Salomon-Watson 7  godz.  29  min  52  s
2000 Isabelle Mouthon-Michellys 7  godz.  4  min  48  s Natascha Badmann 7  godz.  5  min  44  s Daniela Locarno 7  godz.  11  min  42  s
1999 Joanne King 6  godz.  56  min  13  s Kathleen smet 6  godz.  57  min  21  s Mieke prosi 6  godz.  58  min  30  s
1998 Sophie delemer 6  godz.  38  min  27  s Ute Schäfer 6  godz.  53  min  5  s Gudrun Stephensen 6  godz.  54  min  20  s
1997 Ines Estedt 6  godz.  14  min  23  s Isabelle Mouthon-Michellys 6  godz.  21  min  23  s Virginia berasategui 6  godz.  25  min  51  s
1996 Ines Estedt 6  godz.  38  min  7  s Christine De Wit 6  godz.  44  min  37  s Kim Carter 6  godz.  46  min  25  s
1995 Jenny wstała 6  godz.  28  min  43  s Ute Schäfer 6  godz.  39  min  58  s Ines Estedt 6  godz.  41  min  13  s
1994 Isabelle Mouthon-Michellys 6  godz.  41  min  50  s Karen Smyers 6  godz.  57  min  21  s Lydie Reuze 7  godz.  1  min  17  s
1993 Isabelle Mouthon-Michellys 6  godz.  44  min  36  s Sue Latshaw 6  godz.  55  min  11  s Beatrice Mouthon 7  godz.  6  min  8  s
1992 Paula Newby-Fraser 6  godz.  43  min  41  s Donna Peters 7  godz.  3  min  17  s Sylviane Puntous 7  godz.  5  min  35  s
1991 Paula Newby-Frazer 6  godz.  40  min  35  s Isabelle Mouthon-Michellys 6  godz.  51  min  27  s Thea sybesma 6  godz.  57  min  40  s
1990 Paula Newby-Frazer 6  godz.  36  min  19  s Kirsten hanssen 6  godz.  46  min  1  s Thea sybesma 6  godz.  49  min  33  s
1989 Paula Newby-Frazer 6  godz.  49  min  42  s Sylviane Puntous 6  godz.  51  min  45  s Patricia Puntous 7  godz.  1  min  8  s
1988 Erin Baker 6  godz.  27  min  6  s Jan Wanklyn 7  godz.  7  min  22  s Sarah coope 7  godz.  9  min  17  s
1987 Kirsten hanssen 6  godz.  54  min  27  s Colleen Cannon 6  godz.  55  min  2  s Paula Newby-Frazer 6  godz.  56  min  35  s
1986 Linda Buchanan 6  godz.  50  min  56  s Sarah coope 7  godz.  4  min  45  s Lieve Cappaert-Paulus 7  godz.  9  min  39  s
1985 Erin Baker 6  godz.  37  min  21  s Linda Buchanan 6  godz.  46  min  33  s Sylviane Puntous 6  godz.  54  min  0  s
1984 Colleen Cannon 7  godz.  5  min  15  s Julie Moss 7  godz.  7  min  1  s Jann Girard 7  godz.  28  min  2  s
1983 Linda Buchanan 7  godz.  6  min  3  s Jann Girard 7  godz.  18  min  19  s Kathleen MacCartney 7  godz.  23  min  24  s
1982 Lyn Brooks 7  godz.  40  min  44  s Joann dahkloetter 7  godz.  52  min  57  s Sally Edwards 8  godz.  6  min  50  s

Zapis wydarzenia i ranking narodów

Rekordy zwycięstw
Niezłe rekordy zwycięstw w międzynarodowym triathlonie Triathlonista Numer Lata
Najwięcej zwycięstw - kobiety Paula Newby-Fraser 4 1989, 1990, 1991, 1992.
Najwięcej wygranych - Mężczyźni Mark Allen 10 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993.
Klasyfikacja według narodu od 1982 do 2004 - Mężczyźni
Ranga Naród 1 ul 2 nd 3 rd Całkowity
1 Stany Zjednoczone 10 8 6 24
2 Francja 4 6 6 16
3 Holandia 3 3 5 11
4 Belgia 2 1 2 5
5 szwajcarski 1 1 2 4
6 Dania 1 1 0 2
6 UK 1 1 0 2
8 Nowa Zelandia 1 0 0 1
9 Niemcy 0 2 1 3
10 Kanada 0 0 1 1
Klasyfikacja według narodów od 1982 do 2004 - Kobiety
Ranga Naród 1 ul 2 nd 3 rd Całkowity
1 Francja 6 2 4 12
2 Stany Zjednoczone 5 9 3 17
3 Zimbabwe 4 0 1 5
4 Niemcy 3 2 1 6
5 Nowa Zelandia 3 1 0 4
6 Australia 2 1 0 3
7 Belgia 0 2 3 5
8 UK 0 2 1 3
9 Kanada 0 1 3 4
10 Holandia 0 1 2 3
11 szwajcarski 0 1 0 1
11 Austria 0 1 0 1
13 Hiszpania 0 0 2 2
14 Włochy 0 0 1 1
14 Afryka Południowa 0 0 1 1
14 Dania 0 0 1 1

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Ten ma wyłączność na test na Hawajach.
  2. Przyjęła obywatelstwo amerykańskie w 1992 roku.
  3. Zasady zabraniające doboru są powszechnie lekceważone i nierówno sankcjonowane.
  4. Przodek Francuskiej Federacji Triathlonu.
  5. Każdy triathlonista może otrzymać do trzech czarnych kart, z których ostatnia jest równoznaczna z natychmiastową dyskwalifikacją.
  6. 87 czarnych kart zostało rozdanych triathlonistom, którzy złamali zasady dobierania

Bibliografia

  1. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  4-5.
  2. „  History of the triathlon: 1982  ” , na www.ffrti.com (dostęp 19 października 2014 ) .
  3. „  Palmarès du triathlon de Nice  ” [PDF] , na stronie http://www.ligue-ca-triathlon.com (dostęp 25 listopada 2015 r . ) .
  4. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  6-9.
  5. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  10-13.
  6. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  14-15.
  7. (w) Paul Moore, „  The Making Of The Ironman Big Four: Scott Allen, Tinley Molina  ” na http://triathlete-europe.competitor.com/ ,2010(dostęp 4 listopada 2015 ) .
  8. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  16-18.
  9. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  20-27.
  10. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  35.
  11. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  36-38.
  12. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  39.
  13. (w) Dan Empfield, „  Messick to WTC - analysis  ” na http://Slowtwitch.com ,2011(dostęp 25 listopada 2015 ) .
  14. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  43-46.
  15. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1983-1992 , str.  48-50.
  16. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  1-4.
  17. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  5.
  18. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  6.
  19. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  7.
  20. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  9-12.
  21. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  13-15.
  22. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  19-20.
  23. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  23.
  24. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  27-28.
  25. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  29.
  26. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  30-32.
  27. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  34.
  28. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  35-36.
  29. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  39.
  30. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  40-43.
  31. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 1993-2002 , str.  44-47.
  32. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 2002-2012 , s.  8.
  33. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 2002-2012 , str.  9-10.
  34. Camous, Huot-Jeanmaire i Gasquet 2002-2012 , str.  7.

Zobacz też

Bibliografia

  • Isabelle Camous, Françoise Huot-Jeanmaire i Frank Gasquet, 30 lat z 1983-1992 Nice triathlon , CA / FFTri League,2013, PDF.
  • Isabelle Camous, Françoise Huot-Jeanmaire i Frank Gasquet, 30 lat 1993 - 2002 Nice triathlon , CA / FFTri League,2013, PDF.
  • Isabelle Camous, Françoise Huot-Jeanmaire i Frank Gasquet, 30 lat triathlonu w Nicei 2002 - 2012 , CA / FFTri League,2013, PDF.

Powiązane artykuły