Drużynowe Mistrzostwa Świata w badmintonie mężczyzn
Kubek Tomasza| Sport | badminton |
|---|---|
| kreacja | 1949 |
| Organizatorzy | BWF |
| Wydania | 29 |
| Okresowość | dwuletnie, parzyste lata |
| Status uczestników | profesjonaliści |
| Oficjalna strona internetowa | http://www.bwfbadminton.org |
| Posiadacz tytułu | Chiny |
|---|---|
| Więcej tytułów | Indonezja (13) |
O zbliżającym się konkursie zobacz: Thomas Cup 2020
Thomas Cup jest męska badminton zespół mistrzostw świata . Konkurs zawdzięcza swoją nazwę Sir George'owi Alanowi Thomasowi , założycielowi IBF (który stał się BWF w 2006 roku).
Pierwsza edycja odbyła się w Preston w Queen's Hall, wLuty 1949 i został wygrany przez Malezję.
Zawody odbywają się co dwa lata od 1984 roku i rozgrywane są w 5 meczach. To odpowiednik Pucharu Davisa w tenisie w badmintonie .
Od momentu powstania w 1949 r. Do 2016 r. Zawsze zdobywał ją kraj azjatycki . W 2016 roku Dania wygrała 29 th edition i staje się 1 st europejski kraj, aby zdobyć tytuł w głównym konkursie drużynowym ( Sudirman Cup , Thomas Cup i Uber Cup ).
Historia
Thomas Cup zrodził się z pomysłu Sir George Alan Thomas , znanego odtwarzacza badmintona English 1900 i 1 st Przewodniczący Międzynarodowa Federacja Badmintona , który został zainspirowany Davis Cup tenisa i piłki nożnej World Cup . Jego pomysł został dobrze przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowej Federacji Badmintona w 1939 roku.
W tym samym roku Sir George Alan Thomas wręczył puchar, znany jako International Badminton Championship Challenge Cup . Został wyprodukowany przez Atkin Bros. z Londynu . Jest posrebrzany, mierzy 70 cm wysokości i 40 cm szerokości (na wysokości rączek) i składa się z 3 części: podstawy, samego kubka oraz wieczka z figurką gracza.
Pierwsza edycja
Pierwsza edycja miała odbyć się w latach 1941-1942 (sezony badmintona na półkuli północnej tradycyjnie odbywały się od jesieni roku do wiosny następnego roku), ale została przełożona z powodu II wojny światowej .
Sir George marzenie wreszcie się spełniło w latach 1948-1949, kiedy 10 zespołów narodowych wzięło udział w 1 st edycji Pucharu Thomasa. Utworzono trzy strefy kwalifikacji: Panamerykańska (Ameryka Północna i Południowa), Europa i Pacyfik. Federacja Malezji jest uczestnikiem tylko z obszaru Pacyfiku. W formacie, który potrwa do 1984 roku, wszystkie mecze między narodami odbywają się w 9 meczach, zatem zwycięzca musi wygrać co najmniej 5 zwycięstw:
- 2 najlepszych zawodników drużyny spotyka 2 najlepszych zawodników drużyny przeciwnej, rozgrywając tym samym 4 mecze,
- 5 th pojedynczy sprzeciwia numery 3 z każdej drużyny,
- spotykają się dwie pary deblowe z każdej drużyny, rozegrane tym samym pozostałe 4 mecze.
Mecz zwykle odbywa się w ciągu 2 dni: 4 meczów na 1 st dzień i 5 na 2 nd .
Stany Zjednoczone i Dania wygrała w swoich obszarach kwalifikujących się i dołączył do Federacji Malezji do finału. Miało to miejsce w Wielkiej Brytanii . Turniej był rozgrywany w bezpośrednich eliminacjach, a nie w pulach. Tak więc, Dania została zwolniona od 1 st rundzie. Amerykanie zostali pobici przez Malezyjczycy 6-3 w meczu na wysokim poziomie grał w Glasgow , Szkocja (dziwnie, żaden z graczy po obu stronach widział innych odtwarzaczy wcześniej). Podczas finału grał w Preston ( Anglia ), Malezja pokonać Danię 8-1 i stał się 1 st naród wygrać Puchar Thomasa.
Rozwój do 1984 roku
Od 2 -go edycji 1952 i aż do 1967 roku , zwycięzcy kwalifikacji mniej lub bardziej kontynentalnych (zdarzało się, że Japonia i Republika Południowej Afryki byli w strefie Oceanii, Pakistan w strefie Europa), spotkał się podczas końcowej fazy interzone. Odbywa się to na tej samej zasadzie, co w Pucharze Ameryki : kwalifikacje rywalizują o wyznaczenie pretendenta, który rzuca wyzwanie obrońcy, obrońcy tytułu, który kwalifikuje się bezpośrednio do finału. Dlatego ma tylko jedno spotkanie do rozegrania, aby obronić swój tytuł.
Począwszy od 1955 roku, liczba krajów uczestniczących wzrosła, o 4 th strefa kwalifikacje został stworzony przez rozszczepienie Pacyfiku w regionie Azji i Pacyfiku.
Ze swoimi weteranami, takimi jak Wong Peng Soon, Ooi Teik Hock i Ong Poh Lim, Federacja Malezji zdominowała i wygodnie wygrała trofeum przeciwko Stanom Zjednoczonym (7-2) w 1952 i przeciwko Danii (8-1) w 1955 . Panowanie Malezji zakończyło się w 1958 roku (3 do 6) wybuchem Indonezji , na czele której stali Ferry Sonneville i Tan Joe Hok. Indonezja z powodzeniem obroni tytuł w 1961 roku przeciwko młodemu zespołowi z Tajlandii, który zaskoczył Danię w międzystrefowym finale.
W następstwie skarg związanych z przewagą gry u siebie (i przewagą klimatyczną, zwłaszcza jeśli chodzi o Europejczyków), w 1964 r. Zmieniły się zasady: obrońca tytułu nie mógł już dwukrotnie organizować imprezy. Ten 1964 edycja rozgrywana jest w Tokio , Japonii i zostanie zapamiętany jako duńscy zawodnicy zostali heckled i surowo prześladowani podczas swoich meczów przez młodych zwolenników indonezyjskich. Niewielkie zwycięstwo Indonezyjczyków (5-4) zostało potwierdzone przez IBF, mimo protestów Duńczyków.
Trzy lata później kipiący z Indonezji kibice znów o nich mówią: finał 1967 między Indonezją a Malezją zostaje przerwany przez urzędników ze względu na zachowanie indonezyjskiej publiczności wobec malezyjskich graczy. Nigdy nie został wznowiony, a ostatnie dwa mecze spotkania zostały uznane przez Indonezję za przegrane decyzją Rady Międzynarodowej Federacji.
Po 1967 r. IBF ograniczył korzyści przyznane właścicielowi tytułu, znosząc stary system. Odtąd naród broniącego tytułu nie bierze już udziału w rywalizacji na poziomie finału, z pretendentem, ale na poziomie półfinału. Ta zmiana okazała się małą przeszkodą dla żywiołowej Indonezji.
Z talentami takimi jak Haronto i parami deblowymi, takimi jak Tjun Tjun i Christian Hadinata, Indonezja zdominowała Puchar Tomasza w latach 70. Droga do zwycięstwa w 1970 roku była walką, ale w edycjach 1973 , 1976 i 1979 Indonezja wygrywa mecze z przewagą niezwykły rekord 51 meczy wygranych z 54 rozegranych.
Jednak w 1982 roku Chiny wysunęły się na pierwszy plan jako nowy członek IBF. Po długim treningu tak dobrych, jeśli nie lepszych zawodników, Chiny pokonały Indonezję w klasycznym 5-4 w Londynie . Ten 12 th znaki Edition początku okresu, który trwa do dziś, podczas którego Chińczycy i Indonezyjczycy dzielić trofeum. Tylko Malezja była w stanie ingerować w ten pojedynek w 1992 roku .
Od 1984r
We wczesnych latach 80. IBF gruntownie zmienił format Pucharu Tomasza, ale także Uber Cup , drużynowych mistrzostw kobiet. Ta nowość obowiązuje od 1984 r . : obecnie konkurs odbywa się co dwa lata (a nawet lata), odbywa się w tym samym czasie iw tym samym miejscu dla kobiet i mężczyzn i według podobnej organizacji. Mistrzostwa mieszane, Sudirman Cup , rozgrywane są naprzemiennie w latach nieparzystych.
Mecze trwają od 9 do 5, rozgrywanych w ciągu jednego dnia: 3 mecze pojedyncze i 2 gry podwójne.
Konkurs eliminacji bezpośrednich w strefie kwalifikacyjnej, w którym każdy mecz rozgrywany jest w innym miejscu i czasie, jest eliminowany. Kontynuacja eliminacji kontynentalnych trwa, ale ostatnia faza rozgrywana jest teraz w dwóch etapach: najpierw w grupach, a następnie w barażach pucharowych. Od 1 do 3 krajów na strefę może zakwalifikować się do ostatniej fazy. Drużyny w strefie azjatyckiej były silniejsze, zawsze było ich więcej.
Od 1984 do 2002 roku w finałowej fazie wzięło udział osiem drużyn: obrońca tytułu, kraj gospodarz i 6 krajów z kwalifikacji kontynentalnych. Uczestnicy są podzieleni na 2 pule po 4 drużyny, z których 2 pierwsze kwalifikują się do skrzyżowanych półfinałów.
W latach 2004-2008 do ostatniej fazy zakwalifikowało się nie 8, ale 12 drużyn. Uczestnicy są podzieleni na 4 pule po 3, w których każdy kraj spotyka się z 2 innymi. Pierwsze kwalifikuje bezpośrednio ćwierćfinału a 2 ND i 3 rd kwalifikują się do etapu 16.
W strefie europejskiej jest najwięcej krajów i aby uatrakcyjnić zawody, wprowadzono podwójny system: słabsze narody spotykają się, aby mieć prawo do spotkania z najsilniejszymi drużynami narodowymi. Aby mieć łatwiejszą ścieżkę w kwalifikacjach międzystrefowych, niektóre kraje azjatyckie grały poza swoją zwykłą strefą. W ten sposób Korea Południowa, wschodząca potęga, wygrała kwalifikacje organizowane w Ameryce Północnej w 1986 i 1988 roku .
Od 2004 roku reprezentowanych jest 5 konfederacji, z których każda organizuje własne kwalifikacje. Liczba miejsc w ostatniej fazie przydzielonych każdej konfederacji była funkcją poziomu narodów. Jednak z każdego z nich musiał być przynajmniej jeden przedstawiciel. Dlatego ostatnia faza obejmowała:
- zwycięzca poprzedniej edycji, automatycznie zakwalifikowany;
- kraj organizujący, automatycznie kwalifikowany;
- 4 kraje Azjatyckiej Konfederacji Badmintona ;
- 3 kraje Europejskiej Konfederacji Badmintona ;
- 1 kraj Afrykańskiej Konfederacji Badmintona ;
- 1 kraj Panamerykańskiej Konfederacji Badmintona ;
- 1 kraj konfederacji badmintona Oceania .
Jeśli kraj gospodarz był również posiadaczem tytułu, było jeszcze jedno wolne miejsce, zwykle przydzielane Azji, ponieważ najlepsze narody należą do tej konfederacji.
Dla Europy wyznaczenie narodów zakwalifikowanych do fazy finałowej miało miejsce podczas Drużynowych Mistrzostw Europy . Narody zostały pogrupowane w 8 grup po 3 lub 4, gdzie każdy kraj spotkał się z innymi. Do 1 ers w każdej grupie zakwalifikowała się do ćwierćfinału knockout. Mistrzem Europy, finalista, a także zwycięzca meczu o 3 -cim miejscu wygrał swój bilet na końcowym etapie.
Podczas edycji 2010 i 2012 runda 16 jest eliminowana. Istnieje jeszcze 12 drużyn w 4 grupach po 3. Pierwsze dwa z każdej grupy kwalifikuje się do ćwierćfinałów i 3 są w każdej grupie są eliminowane.
Od 2014 roku format pozostaje niezmieniony, ale liczba drużyn waha się z 12 do 16. Znika obowiązek posiadania co najmniej jednej drużyny na konfederację, udział kraju jest oparty na światowym rankingu zawodników z tego kraju. Dlatego nie ma już kwalifikacji kontynentalnych. Powstają cztery pule po 4 drużyny, a pierwsze 2 kwalifikują się do ćwierćfinału.
Liczba zwycięstw
Tylko pięć narodów podzieliło się trofeum w 29 edycjach:
Dania, niegdyś zwycięzca i ośmiokrotny finalista, jest jedynym krajem europejskim, który konkuruje z narodami azjatyckimi.
W 2014 roku drużynie Francji udaje się awansować do ćwierćfinału Pucharu Tomasza, ale przegrywa z Japonią, która w tym roku zdobyła swój pierwszy tytuł.
Nagrody
Od 1949 do 1982 roku
Konkurs odbywa się co 3 lata.
| Rok | Lokalizacja | Finał | ||
|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | Wynik | Finalista | ||
| 1949 Szczegóły |
Glasgow i Preston |
Federacja Malezji | 8 - 1 | Dania |
| 1952 Szczegóły | Singapur | Federacja Malezji | 7 - 2 | Stany Zjednoczone |
| 1955 Szczegóły | Singapur | Federacja Malezji | 8 - 1 | Dania |
| 1958 Szczegóły | Singapur | Indonezja | 6 - 3 | Federacja Malezji |
| 1961 Szczegóły | Djakarta | Indonezja | 6 - 3 | Tajlandia |
| 1964 Szczegóły | Tokio | Indonezja | 5 - 4 | Dania |
| 1967 Szczegóły | Djakarta | Malezja | 6 - 3 | Indonezja |
| 1970 Szczegóły | Kuala Lumpur | Indonezja | 7 - 2 | Malezja |
| 1973 Szczegóły | Djakarta | Indonezja | 8 - 1 | Dania |
| 1976 Szczegóły | Bangkok | Indonezja | 9 - 0 | Malezja |
| 1979 Szczegóły | Djakarta | Indonezja | 9 - 0 | Dania |
| 1982 Szczegóły | Londyn | Chiny | 5 - 4 | Indonezja |
Od 1984r
Zawody odbywają się co 2 lata i odbywają się w tym samym czasie co Uber Cup .