Narodziny | 1963 |
---|---|
Czynność | Fizyk |
Thierry Giamarchi , urodzony w 1963 roku, jest francuskim fizykiem .
Thierry Giamarchi studiował w Tuluzie i Marsylii, a po zajęciach przygotowawczych w Lycée Thiers został studentem École Normale Supérieure (1982). W 1987 roku obronił pracę magisterską pod kierunkiem HJ Schulza na Uniwersytecie Paris-Sud (obecnie Paris-Saclay).
Od 1986 roku jest stałym badaczem CNRS , w latach 1990-1992 przebywał na stażu podoktorskim w Bell Laboratories (USA). W 2002 roku został profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Genewskim na Wydziale Fizyki Materii Kwantowej (DQMP) i kierował tym wydziałem od 2013 do 2019 roku. Obecnie jest wiceprezesem (od 2017) szwajcarskiego stowarzyszenia zajmującego się materiałami niezwykłe właściwości elektroniczne (MaNEP).
Poza działalnością naukową prowadził szereg czynności administracyjnych, takich jak kierowanie Zakładem Fizyki Materii Kwantowej (DQMP) (2013-2019), członek Komisji Badawczej Uniwersytetu Genewskiego (2018-2020), członek Narodowego Komitetu Fizyki Teoretycznej CNRS (2000-2002), komitetu naukowego École de Physique des Houches (2007-2016) lub członek rady naukowej Commissariat à l'Energie Atomique (CEA) (2015 -2018).
Od 2013 roku jest członkiem Académie des sciences (Francja) oraz członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego .
Jego badania skupiały się na skutkach interakcji w niskowymiarowych układach kwantowych, a także na połączonych skutkach nieporządku i interakcji zarówno w układach klasycznych, jak i kwantowych. Ta praca doprowadziła do odkrycia nowych nieuporządkowanych faz, takich jak szkło Bose i szkło Bragga.
W przypadku układów kwantowych jego praca skupiała się na skutkach interakcji zachodzących w jedno- lub prawie jednowymiarowych strukturach kwantowych, znanych jako ciecze Tomonaga-Luttinger . W szczególności badał, jak takie efekty mogą objawiać się w układach, takich jak organiczne nadprzewodniki lub sprzężone kwantowe łańcuchy spinowe.
Pokazał również, że takie układy mają właściwości, które są zwykle kojarzone z układami wędrownymi, takie jak kondensacja Bosego-Einsteina, a zatem mogą być używane jako symulatory kwantowe dla takich systemów. Ta fizyka cieczy Tomonaga-Luttingera ma znaczenie nie tylko w przypadku materii skondensowanej, ale także w układach ultra-zimnych atomów.
W obecności zaburzenia, we współpracy z HJ Schulzem, badał połączone skutki zaburzenia i interakcji na jednowymiarowe oddziałujące bozony lub fermiony i wykazał, że interakcje znacząco modyfikują skutki zaburzenia. Szczególnie w przypadku bozonów ta kombinacja interakcji i zaburzeń prowadzi do przejścia między fazą nadciekłą a zlokalizowaną bozonami, znanymi jako szkło Bose. Faza ta jest obecnie intensywnie badana w kontekście ultrazimnych atomów.
W przypadku układów klasycznych pokazał, we współpracy z P. Le Doussalem, że wpływ nieuporządkowania na okresowe struktury sprężyste, takie jak sieć wirów Abrikosowa w nadprzewodniku , doprowadził do nowej szklistej fazy materii, która najwyraźniej miała wygląd ciała stałego ( Bragg glass), faza, która została wykazana przez dyfrakcję neutronów. Ta praca, jak również badanie dynamiki takich systemów, są również bezpośrednio związane z właściwościami materiałów przydatnych do przechowywania informacji, takich jak filmy magnetyczne i ferroelektryki.