The Pied Pipers są amerykańska grupa wokalna z 1930 i 1940, pierwotnie składa się z ośmiu śpiewaków: Jo Stafford z Stafford Sióstr , John Huddleston, Hal Hopper, Chuck Lowry'ego, Bud Hervey, George Tait, Woody Newbury i Dick Whittinghill (co wcześniej należał do Four Esquires i Three Rhythm Kings ).
Odkryte przez Paul Weston i Axel Stordahl , aranżerów z Tommy Dorsey jest wielkim zespołem , oni zadebiutowały na tej ostatniej audycji, nadawanych z Nowego Jorku , ale były podziękował po sześciu tygodniach przez sponsora, który nie docenia ich styl.. Mimo to mieli czas nagrać dwie płyty dla RCA Victor Records przed powrotem do Kalifornii .
W Los Angeles grupa jest ograniczona do czterech osób: Jo Stafford, John Huddleston (jej mąż), Chuck Lowry i nowicjusz, Billy Wilson, zastąpiony w 1939 roku przez Clarka Yocuma. W tej nowej formie ponownie występują z Tommy'm Dorsey'em w Chicago .
W 1940 roku nagrali „ I'll Never Smile Again” z nowym wokalistą zatrudnionym przez Dorseya, Frankiem Sinatrą (z kwartetu wokalnego The Hoboken Four ), co okazało się sukcesem. Następnych będzie jeszcze dziesięć, w tym „ Są takie rzeczy” . Po kłótni z Dorsey w 1942 roku podpisali kontrakt z wytwórnią Capitol Records, gdzie znaleźli Paula Westona, który został ich oficjalnym aranżerem. Huddleston, który rozwiódł się ze Staffordem, wstąpił do sił zbrojnych II wojny światowej . Zastąpił go Hal Hopper.
W 1944 roku Jo Stafford, która odniosła sukces już w 1941 roku z Yes Indeed , zdecydowała się na karierę solową (w międzyczasie poślubiła Paula Westona). Zastępuje ją June Hutton z The Stardusters . W kolejnych latach dwanaście piosenek grupy trafiło na listy przebojów, w tym Dream i My Happiness w 1948 roku (później przejęte przez Connie Francis ). Jednocześnie kontynuowali jednorazową współpracę z Frankiem Sinatrą od 1945 do 1947 roku.
W 1950 roku June Hutton została zastąpiona przez Sue Allen, a następnie Virginię Marcy. Grupa weszła do Vocal Group Hall of Fame w 2001 roku.