Terytorializacja

W politologii terytorializacja jest podejściem do polityk publicznych, które podkreśla specyfikę każdego terytorium , w przeciwieństwie do podejścia wertykalnego organizującego działania publiczne według podzielonych sektorów działalności.

Polityka publiczna może być zarówno terytorialna, jak i tematyczna. Może ogólnie dotyczyć wszystkich polityk publicznych lub określonej polityki (np. „Terytorializacja szkolnictwa wyższego i badań” ).

Terytorializacja zakłada zawłaszczenie terytorium, które może przybierać różne formy ( „prawne, ekonomiczne (własność) lub symboliczne (poczucie przynależności, pobłażliwości” …). Logicznie rzecz biorąc, zarządzanie zasobami naturalnymi i ryzykiem może być również częściowo terytorialne. ( np. w przypadku zagrożenia sejsmicznego lub powodziowego

Rozszerzając geograficzne znaczenie tego terminu, mówimy również o terytorializacji przedsiębiorstw. Kotwienie terytorialny przedsiębiorstwa jest formą territorialization.

Pojęcie to jest również używane w filozofii , zwłaszcza w formie negatywnej Gilles'a Deleuze'a i Félixa Guattariego ( deterytorializacja ).

Terytorializacja polityk publicznych

Polega ona na określeniu i wdrożeniu strategii rozwoju, która umożliwia dostosowanie polityk sektorowych do lokalnych problemów, a tym samym do lokalnych ograniczeń i możliwości oraz ich ewolucji (np. Mówimy o „zmienianiu” lub „zmienianiu” terytoriów. ”W rekompozycji ”).

Mówiąc bardziej ogólnie, terytorializacja oznacza proces mający na celu budowanie „terytorialności”; gdzie terytorialność jest reprezentacją terytorium, to znaczy budową tożsamości przez różnych aktorów na kilku skalach.

Ma wpływ na konstrukcję i ocenę programów i procesów decyzyjnych oraz na organizację usług.

Studia koncentrują się na realizacji polityk krajowych na poziomie lokalnym (polityka kulturalna, polityka edukacyjna edukacji narodowej itp.) Lub polityk europejskich (w szczególności WPR).

Przypadek terytorium cyfrowego

W pewnych kontekstach granice terytorium mogą się zacierać, na przykład terytoria wirtualne lub terytoria cyfrowe w cyberprzestrzeni mogą być przedmiotem polityk publicznych, a nawet cyfrowego planowania terytoriów Bakis, H. (2010). ICT i cyfrowe planowanie przestrzenne . Sem Numerica, DigiPolis, „Inteligentne terytoria cyfrowe, technologie informacyjne i komunikacyjne (ICT): narzędzia w służbie rozwoju terytorialnego”, Montbeliard, 26-27.

Bibliografia

  1. Grossetti, M. i Losego, P. (2003). Terytorializacja szkolnictwa wyższego i badań . Francja, Hiszpania, Portugalia
  2. Grossetti, M., Losego, P. i Milard, B. (2002). Terytorializacja działalności naukowej w Europie Południowo-Zachodniej (Francja, Hiszpania, Portugalia). Towarzystwo Ekonomii Geografii, 4 (4), 427-442.
  3. Madiot, Y. (1995). W kierunku terytorializacji prawa . Przegląd francuskiego prawa administracyjnego, 11 (5), 946-960.
  4. Glosariusz GeoConfluence: Słownictwo i pojęcia ogólne ›Terytoria, terytorializacja, terytorialność (Zasoby geograficzne dla nauczycieli); Eduscol ENS de Lyon, konsultowano 17.11.2015
  5. Lacroix, A., Bel, F., Mollard, A. i Sauboua, E. (2006). Terytorializacja polityk środowiskowych. Przypadek zanieczyszczenia wód azotem przez rolnictwo. Zrównoważony rozwój i terytoria. Ekonomia, geografia, polityka, prawo, socjologia (plik 6).
  6. Rode, S. (2009). Ryzyko rzeki. Terytorializacja polityki zapobiegania zagrożeniom powodziowym w środkowej Loarze (rozprawa doktorska, Uniwersytet Nanterre-Paris X).
  7. Anthony Tchékémian i André Suchet, „  Postrzeganie, reorganizacja i lokalne strategie graczy w następstwie stosowania europejskiej polityki rolnej  ” Cybergeo: European Journal of Geography ,2011( ISSN  1278-3366 , czytaj online )
  8. Boullier, D. (2009). Poza terytoriami cyfrowymi w dziesięciu tezach . Społeczeństwa wiedzy i perspektywa: ludzie, organizacje i terytoria, 1-15.
  9. Musso P (2008) Krytyka pojęcia „terytoriów cyfrowych ” (tom 66, nr 1, s. 15-29). Centrum badań i studiów nad podejmowaniem decyzji administracyjnych i politycznych.
  10. Vicente, J. (2005). Przestrzenie gospodarki sieciowej: klastry ICT i cyfrowe planowanie przestrzenne. Economica.

Zobacz też

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne

Bibliografia