Rozważ to ostrożnie. ( Częste pytania )
Tashi TseringNarodziny |
1929 Xian Namlinga |
---|---|
Śmierć |
5 grudnia 2014 Lhasa |
Imię w języku ojczystym | བཀྲ་ ཤིས་ ཚེ་ རིང་ |
Narodowość | chiński |
Trening | Washington University |
Zajęcia | Pisarz , nauczyciel |
Pole | System edukacji ( d ) |
---|
Tashi Tsering ( tybetański : བཀྲ་ ཤིས་ ཚེ་ རིང་ , Wylie : bKra-shis Tse-ring ) (urodzony w 1929 roku w Guchok, Xian of Namling , prefektura Xigazê , zmarł dnia5 grudnia 2014in Lhassa ) jest Tybetańczykiem pochodzenia chłopskiego, autorem autobiografii Mon Combat pour un Tibet moderne, Taszi Tsering's Life Story , w której opisuje życie, które prowadził kolejno w przedkomunistycznym Tybecie, na wygnaniu w Indiach i Stanach Zjednoczonych i wreszcie w Chinach podczas rewolucji kulturalnej, między Tybetem a wschodnimi Chinami w następnych dziesięcioleciach.
Tashi Tsering jest synem biednej rodziny chłopskiej mieszkającej poza Lhasą. Mieszkają w wiejskim kamiennym domu, pierwsze i drugie piętro służą jako pomieszczenia mieszkalne, a parter wita zwierzęta. Uprawiają jęczmień i soczewicę oraz hodują jaki, kozy i owce. Rodzina robi swoje ubrania, przędząc wełnę i wyplatając ją na drewnianych krosnach. Wykorzystuje handel wymienny, aby uzyskać takie produkty, jak sól. Ojciec Tashi Tsering jest uczonym.
W 1939 roku został powołany, w wieku 10 lat, aby stać się gadrugba ( tybetański : གར་ ཕྲུག་ པ , Wylie : gar phrug pa ), młoda tancerka z Gar , tradycyjny zespół tańca z Dalajlamą, również zwane stowarzyszeniem tanecznym rządu tybetańskiego. Jest to niewola tradycyjnie należna jego wiosce, której wszyscy odrazą, ponieważ dla rodziców prawie równa się utracie syna. Młody Tashi nie jest jednak niezadowolony z tej sytuacji, nawet jeśli jego matka jest zrozpaczona: jest to rzeczywiście okazja, aby nauczyć się czytać i pisać, jego najdroższe życzenie.
W szkole tańca mistrzowie stosują metodę stymulowania uczniów, tak jak to czyniono od wieków, uderzając ich każdym popełnionym błędem. Tashi nadal nosi ślady prawie codziennych poprawek. W wieku 13 lat, w 1942 roku, został chłostany na oczach całej firmy za nieobecność na przedstawieniu: łzy skóry, ból staje się nie do zniesienia.
Młody tancerz staje się drombo ( Wylie : mgron po , dosłownie „gościem”), to znaczy eufemistycznie „ pasywnym towarzyszem homoseksualnym ” i według Goldsteina „zabawką seksualną” Wangdu, mnicha mającego te umiejętności interpersonalne i traktuje łagodnie i promuje rozwój intelektualny. Jednak został porwany i przetrzymywany w niewoli przez kilka dni przez dob-doba i udało mu się uciec, nikt nie był w stanie zrobić nic, aby mu pomóc, ten dob-dob , znany ze swojej zaciekłości, zawsze miał przy sobie sztylet ( według Jean -Pierre Barou i Sylvie Crossman, ci mnisi-wojownicy mogą posunąć się tak daleko, że walczą między sobą o przysługę uroczego).
Tashi był zaskoczony, że takie zachowanie można tolerować w klasztorach: „Kiedy mówiłem o dob-dob do innych mnichów i przywódców klasztornych, wzruszamy ramionami po prostu mówiąc, że tak właśnie się stało”. Patrick French , który spotkał Tashi Tseringa w Lhasie w 1999 roku, gdzie Francuz zwraca uwagę na przytłaczającą atmosferę związaną z masową obecnością sił bezpieczeństwa, wskazuje, że nie jest homoseksualistą, ale wykorzystał ten związek do celów osobistych. Podczas wywiadu Taszi Tsering powiedział mu, że z perspektywy czasu postrzega „praktyki seksualne starożytnego Tybetu jako kwestię zwyczajów i konwencji jako akceptowaną społeczną konsekwencję wykorzystywania przez ludzi luk w zasadach religijnych”.
Matka Tashi organizuje pozbawione miłości małżeństwo swojego syna z Tsebei, dość zamożną młodą dziewczyną. Dlatego Tashi wyjeżdża, aby mieszkać ze swoimi teściami, ale odmawia przyjęcia nakazu ze strony teścia i szwagrów, którzy mają dla niego tylko pogardę z powodu jego skromnego pochodzenia. Po trzech miesiącach wychodzi z domu. Ponieważ to małżeństwo nie mogło się odbyć bez pozwolenia szefa Gadrugby, Taszi, aby zostać uwolniony, musiała doznać dwudziestu pięciu batów .
W 1947 roku osiemnastoletni Tashi złożył podanie o stanowisko sekretarza skarbu Pałacu Potala . Zdał egzamin wstępny i został przydzielony do biura, na którego czele stanęło dwóch mnichów i szlachcic. Przebywał tam około roku.
Spośród wojsk chińskich obecnych w Lhasie w 1952 r. Zwrócił uwagę na sprawność i autonomię, deklarując, że żołnierze nie pożyczyliby nawet igły od mieszkańców. Fascynują go ich praktyki inne niż Tybetańczyków: łowią w rzekach z robakiem na końcu haczyka, zbierają psie i ludzkie odchody, aby służyć jako nawóz w poszukiwaniu autonomii żywieniowej, praktyki, które Tashi uważa za odpychające. Pamięta też, że w sercu miasta zainstalowany jest głośnik, który nadaje propagandę w języku tybetańskim.
Był pod wrażeniem dokonań Chińczyków: otwarcie w Lhassa pierwszych szkół podstawowych, szpitala i różnych budynków użyteczności publicznej. W krótkim czasie dostrzega więcej ulepszeń niż w życiu, jeśli nie widziano ich w Tybecie od wieków.
Tashi ma romans ze szlachetną panną o imieniu Thondrup Dromala. Opór rodziny tego ostatniego i ubogie zasoby młodego mężczyzny w końcu pokonały ich małżeństwo pomimo narodzin chłopca w 1953 roku.
Zaradny, w 1957 roku udało mu się zebrać fundusze niezbędne do wyjazdu na studia do Indii. Przebywał za granicą, gdy wybuchło powstanie w Tybecie w 1959 roku .
On musi ściśle współpracować z liderami wygnanego odporności tybetańskiego, zwłaszcza starszego brata Tenzina Gjaco ( XIV th Dalajlamy ), Gjalo Thondrup ( „Gyalola jak nazwaliśmy go”), z którymi ma innego . Pomaga mu w przyjmowaniu tybetańskich uchodźców , nie wiedząc, że Gyalo Thondrup jest finansowany przez CIA i że posiada znaczne środki finansowe.
Jednym z jego zadań jest zbieranie relacji o okrucieństwach uchodźców. Znajduje bardzo niewielu, a większość uchodźców, z którymi rozmawia, to analfabeci i niezdolni do przedstawienia swoich doświadczeń w uporządkowany i logiczny sposób. Wielu nawet nie widziało walk toczonych przez chińskie wojsko w Lhasie. Wpadli w panikę, która ogarnęła cały kraj. Mają tylko historię do opowiedzenia o cierpieniu, którego doświadczyli podczas spaceru przez górę, ale nie z powodu Chińczyków. Wreszcie zarejestrowane przez niego relacje, wraz z relacjami z innych obozów dla uchodźców, zostaną przedstawione przez międzynarodową komisję prawników w raporcie z 1960 r., W którym oskarża Chiny o okrucieństwa.
W 1959 roku jego przyjaciel Gyalo Thondrup zlecił mu opiekę nad częścią skarbu Dalajlamy, który w 1950 roku został bezpiecznie umieszczony w rezerwatach Tashi Namgyal , Maharadży w Sikkimie . Po ucieczce Dalajlamy rząd chiński zażądał jego restytucji, twierdząc, że nie jest to własność Dalajlamy, ale kraju, który teraz uważał za swoją. Kiedy Tashi Tsering interweniuje, skarb został właśnie przetransportowany ciężarówką z Gangtok , stolicy Sikkimu , do Siliguri dalej na południe. Podczas gdy złoto jest wysyłane samolotem transportowym do Kalkuty , gdzie jest powierzone bankom, srebro jest przechowywane u zaufanego kupca tybetańskiego, gdzie Taszi ma je przechowywać przez prawie miesiąc, zanim weźmie udział w topieniu w wlewkach.
Tashi Tsering następnie spotyka amerykańskiego studenta w Indiach, dzięki czemu będzie mógł studiować w Stanach Zjednoczonych. Przed wyjazdem poznał 14 th Lalai Lama, który zaprosił go do „być dobrym tybetańsku” do „poważnie badania” i „put naukę służyć jego ludzi i swój kraj.”
W lipcu 1961 roku przyjechał do Seattle po spędzeniu roku na nauce angielskiego w Williams College w Williamstown . Zostanie jednym z tłumaczy Dezhung Rinpocze po odejściu Thuptena Jigme Norbu wCzerwiec 1962a także będzie współpracować z E. Gene Smith .
Studiował na Wschodnim Wybrzeżu, a potem w Seattle w stanie Waszyngton : jego historyczne odczyty uczynił go paraleli między zachodnim średniowieczu i społeczeństwa tybetańskiego miał tylko lewy.
Okazuje się, że Tsejen Wangmo Sakya, młody Tybetańczyk (z ważnej rodziny Sakya) z Seattle, jest w ciąży z mnichem, który odmawia jej poślubienia. Brat młodej kobiety prosi Tashi o poślubienie Tsejen i rozpoznanie dziecka. Odbywa się ślub, a kilka miesięcy później rodzi się chłopiec imieniem Sonam Tsering.
Pomimo niezrozumienia swoich tybetańskich przyjaciół na wygnaniu i amerykańskich kolegów z klasy (w tym Melvyna Goldsteina ), postanowił wrócić do Tybetu, by służyć Tybetańczykom, którzy pozostali w tym kraju. Gyalo Thondrup próbuje go od tego odwieść, pokazując mu materialne korzyści, ale bezskutecznie. Plik10 grudnia 1963, Tashi opuszcza Seattle, pozostawiając Tsejena i Sonama.
W 1964 r. Był pierwszym Tybetańczykiem zesłanym na Zachód, który wrócił do Lhasy. Widzi siebie uczestniczącego w tworzeniu nowego i nowoczesnego Tybetu.
Po przybyciu do Chin został wysłany około 1300 km na północny zachód od Kantonu, do Tybetańskiego Instytutu Mniejszości w Xianyang , w którym mieszka 2500 studentów. Należy do klasy 40 Tybetańczyków, którzy mają zostać nauczycielami w Tybecie. Akceptuje warunki spartańskie i indoktrynację, ponieważ szczerze wierzy w zalety komunizmu i ma nadzieję, że jego szkolenie pozwoli mu wrócić do Tybetu i tam uczyć.
W 1966 roku rozpoczęła się wielka proletariacka rewolucja kulturalna .
Przekonany, że Tybet może ewoluować w kierunku nowoczesnego społeczeństwa opartego na egalitarnych socjalistycznych zasadach tylko dzięki współpracy z Chińczykami, Taszi Cering staje się czerwoną gwardią . Bierze udział w swoim pierwszym thamzingu wCzerwiec 1966liderzy szkoły Xianyang są publicznie upokarzani przez uczniów. Jest jednym ze studentów wybranych do marszu w Pekinie przed przewodniczącym Mao inWrzesień 1966. Mieszka w Lhasie odGrudzień 1966 w Marzec 1967, potem zastanawia się nad przebiegiem rewolucji kulturalnej w Tybecie . Następnie w marcu wrócił do Xianyang.
Jednak w listopadzie 1967 roku on z kolei został potępiony jako „kontrrewolucjonista” i szpieg na pensji Stanów Zjednoczonych. Po publicznych upokorzeniach i skazaniu bez prawdziwego procesu, trafia do więzienia pośród intelektualistów i urzędników, zarówno Han, jak i Tybetańczyków. Jego pobyt w więzieniu w środkowych Chinach jest przerażający. Plik23 marca 1970Tashi jest formalnie oskarżony o zdradę. WListopad 1970jest osadzony w więzieniu Changwu w prowincji Shaanxi . Na początku grudnia został przeniesiony na trzy dni do więzienia Xiangwu, a następnie ponownie na trzy dni do więzienia w Chengdu .
W końcu zostaje przeniesiony do Grudzień 1970w więzieniu Sangyib w Lhasie w Tybetańskim Regionie Autonomicznym . Pozostanie tam przez dwa i pół rokuMaj 1973. Poprawiają się warunki przetrzymywania i jedzenia: każda cela jest oświetlona żarówką, ściany i podłoga są betonowe i suche, przysługują mu trzy posiłki dziennie, herbata maślana, tsampa, czasem trochę mięsa. Ma nawet prawo do gazet w języku tybetańskim i chińskim. W 1972 roku, podczas jednej z przesłuchań, której został poddany, jeśli chiński oficer wywiadu zadowalał się krzykiem w uszach, przesłuchujący Tybetańczyk uderzył go ze swojej strony pod najmniejszym pretekstem, o czym nie wiedział. zapomnieć.
W Maj 1973, Tashi Tsering zostaje zwolniony. Zawsze podejrzany, jest przydzielany do pracy fizycznej, która mu nie odpowiada.
Jesienią 1974 roku pojechał do Lhasy, aby zobaczyć się z rodzicami. Tam poślubia Sangyelę, wieloletniego przyjaciela z Tybetu, bardzo religijnego, z którym utworzy bardzo bliską parę.
Podczas jego długiej nieobecności jego brat umarł z głodu w więzieniu, a jego rodzicom ledwo udało się przeżyć w na wpół zniszczonym klasztorze.
Korzystając ze złagodzenia reżimu po dojściu do władzy Deng Xiaopinga w 1977 r., Udał się do Pekinu, aby uzyskać i uzyskać pełną rehabilitację. Oficjalnie zrehabilitowany w 1978 roku rozpoczął nowe życie w wieku pięćdziesięciu lat.
Taszi Ceringowi pozwolono wrócić do Tybetu w 1981 roku i został profesorem języka angielskiego na Uniwersytecie Tybetańskim w Lhasie. Był w stanie rozpocząć pisanie trójjęzycznego słownika tybetańsko-chińsko-angielskiego (który miał zostać opublikowany w Pekinie w 1988 roku).
Ze swojej strony jego żona uzyskuje pozwolenie na przepływ chang , tybetańskiego piwa zbożowego.
Dzięki polityce gospodarczej otwartych drzwi Deng Xiaopinga biznesmeni i turyści wylądowali w Lhasie, tworząc zapotrzebowanie na anglojęzycznych przewodników.
Zauważając, że w szkołach w Tybecie nie ma nauczania języka angielskiego, wpadł na pomysł otwarcia w Lhasie w r Wrzesień 1985, zajęcia wieczorowe w języku angielskim. Sukces jest tam, osiąga znaczące zyski, które decyduje się przeznaczyć na otwieranie szkół w swoim regionie pochodzenia, w którym nie ma struktury edukacyjnej.
Następnie walczył o utworzenie w swojej wiosce szkoły podstawowej, którą otwarto w 1990 roku.
Opierając się na tym sukcesie i aby sfinansować otwarcie innych szkół w Namling Township, założył handel dywanami i rękodziełem, który prosperował dzięki zagranicznym gościom. W 1991 roku w Chartse (de) otwarto drugą szkołę .
W ten sposób około pięćdziesięciu szkół podstawowych powstanie na wysokim poziomie z jego inicjatywy i we współpracy z powiatowymi władzami szkolnymi, które rozdzielają fundusze, wybierają lokalizacje, określają wielkość szkół, a także z mieszkańcami, którzy dobrowolnie zapewniają pracę. .
Według Tsering Woeser którzy go wywiad, Tashi Tsering jest bardzo martwi się o aktualnym stanie języka tybetańskiego, ale mówi, że „jeśli podkreślić znaczenie języka tybetańskiego, będziemy oskarżani o wąskim nacjonalizmu., Ponieważ zgodnie z oficjalnymi wytycznymi rządowymi , im wyższy poziom tybetańskiego, tym wyższy poziom świadomości religijnej, a co za tym idzie, tym silniejsze reakcje reakcyjne ”.
W 1992 roku, po ponownym nawiązaniu kontaktu z Melvynem Goldsteinem, wrócił do Stanów Zjednoczonych, aby wspólnie z byłym kolegą z klasy pracować nad autobiografią. Ostatecznie jego wspomnienia ukażą się w 1997 roku pod tytułem Walka o nowoczesny Tybet. The Autobiography of Tashi Tsering , podpisane wspólnie przez Melvyna Goldsteina, Williama Siebenschuha i Tashi Tseringa. Kiedy się ukazała, jest to jedyny tekst w języku angielskim, o którym można powiedzieć, że pochodzi od Tybetańczyka mieszkającego w Tybecie (a nie na wygnaniu).
Dla o . Christiaana Kliegera , podobnie jak relacje uchodźców z 1959 r . Musiały zostać przeformułowane , aby były zrozumiałe i spójne, kiedy Tashi Tsering opowiadał o swoim życiu w latach 90., zostało ono z kolei ukształtowane przez dwóch rozmówców (Melvyn Goldstein i William Siebenschuch), którzy wierzyli, że świat potrzebuje usłyszeć kolejną wiadomość o Tybecie. Bicie zadane Taszi Ceringowi przez jego tybetańskiego mistrza tańca, jego wyniesienie do rangi oficjalnego kochanka wysokiego rangą mnicha i jego chęć pracy w ramach chińskiego Tybetu służą zaburzeniu wyidealizowanej reprezentacji popularnego Tybetu. Ludzie Zachodu.
Dla Jamyanga Norbu wrażenie, jakie wyłania się z lektury biografii Tashi Tseringa, jest skrajną naiwnością.
W 1994 roku (w wieku 65 lat) spotkał Dalajlamę ponownie na Uniwersytecie Michigan , trzydzieści lat po ich ostatniej rozmowie. Taszi mówi Dalajlamie, że szanuje jego zobowiązanie do niestosowania przemocy, ale sugeruje również, że Tybetańczycy muszą wiedzieć, jak przeciwstawiać się Chińczykom, gdy prowadzona przez nich polityka wydaje się nierozsądna, ale Tybetańczycy muszą także nauczyć się, jak z nimi żyć. Taszi ponownie powiedział Dalajlamie, że wierzy, iż ma wyjątkową pozycję do negocjowania z Chińczykami porozumienia, które może być korzystne zarówno dla Chińczyków, jak i Tybetańczyków, i że zarówno Chińczycy, jak i Tybetańczycy będą go słuchać. Taszi gorąco pragnął, by Dalajlama ponownie zjednoczył swój lud, zakończył rząd na wygnaniu i powrócił do Tybetu.
Po uważnym wysłuchaniu Taszi Tseringa Dalajlama odpowiada, że sam przemyślał większość pomysłów, które Taszi właśnie wyraził i że docenia jego rady, ale nie wierzy. Nie, że teraz jest właściwy czas. Tashi Tsering nie był ani zdziwiony, ani zniechęcony, ale zadowolony, że mógł wyrazić to, co miał na myśli i że Dalajlama uważnie słuchał.
W 2003 roku Taszi Tsering opublikował swoją drugą książkę, podpisaną przez Williama Siebenschucha, poświęconą jego walce o edukację, zatytułowaną Walka o edukację we współczesnym Tybecie: trzy tysiące dzieci Taszi Ceringa .
W 2007 r. Interweniował u deputowanych z autonomicznego regionu Tybetu, aby zaprotestować przeciwko niewystarczającemu miejscu dla języka tybetańskiego w szkolnictwie wyższym i administracji. Jego zdaniem szkoły w Tybecie powinny uczyć wszystkich przedmiotów, łącznie z nowoczesną nauką i techniką, w języku tybetańskim, aby zachować ten język.
W swoim oficjalnym oświadczeniu przedłożonym na Kongresie Ludowym Tybetańskiego Regionu Autonomicznego w 2007 roku napisał: „Używanie języka tybetańskiego w szkołach i ustanowienie systemu edukacyjnego do nauki języka tybetańskiego jest nie tylko niezbędne dla kultywowania postępowego myślenia i talent ludzi, ale także ucieleśnia najbardziej podstawowe prawo Tybetańczyków, jest podstawą, na której można urzeczywistniać równość mniejszości etnicznych ” .
Tashi Tsering zmarł dalej 5 grudnia 2014w Lhasie w wieku 85 lat.