Zespół Ehlersa-Danlosa

Zespół Ehlersa-Danlosa (EDS) Włókna kolagenowe i zespół Ehlersa-Danlosa .
(a) Włókna kolagenowe normalne, regularnie ułożone i jednolitej wielkości.
(b) włókienka u pacjenta z EDS typu dermatosparaksja wykazują znaczną zmianę w morfologii włókienek z ważnymi konsekwencjami dla siły rozciągającej tkanek łącznych.
(c) Pacjenci z klasycznym EDS wykazują złożone włókna.
(d) U pacjenta z defektem genu TNX włókienka mają jednakowy rozmiar i nie ma włókien złożonych.
(e) W przypadku całkowitego braku ekspresji genu TNX, włókienka są mniej gęste i nierówne. Kluczowe dane

Specjalność	Genetyka medyczna

Klasyfikacja i zasoby zewnętrzne

CISP - 2	L82
ICD - 10	Q79.6 ( ILDS Q82.817)
CIM - 9	756,83
ChorobyDB	4131
MedlinePlus	001468
eMedycyna	1114004 i 943567
eMedycyna	skóra właściwa / 696   ped / 654
Siatka	D004535
Objawy	Nadmierna elastyczność skóry ( d ) i nadmierna ruchliwość stawów ( d )
Pacjent z Wielkiej Brytanii	Zespół Ehlersa-danlosa-pro

Ostrzeżenie medyczne

Zespół Ehlersa-Danlosa ( EDS ) lub EDS (w języku angielskim oznacza zespół Ehlersa-Danlosa ) obejmuje wszystkie dolegliwości genetyczne, rzadkie lub sieroce, nazwane na cześć duńskiego badacza Edvarda Ehlersa  (in) i francuskiego Henri-Alexandre Danlos na początku z XX -go  wieku.

Choroba genetyczna spowodowana uszkodzeniem kolagenu (elastorreksja), ADS ma charakter ogólnoustrojowy i wiąże się z nieprawidłowościami w tkance łącznej, która stanowi 80% ludzkiego ciała. Symptomatologia jest wtedy tak bogata i polimorficzna, że ​​komplikuje diagnozę i wzmacnia błądzenie zawodu lekarza, zdezorientowanego tak wieloma objawami. Wspólną cechą wszystkich tych stanów jest nadmierna wiotkość stawów, hiperelastyczność skóry i kruchość tkanek łącznych.

Ważne jest, aby odnieść się do konkretnych artykułów dotyczących każdej konkretnej formy cytowanej poniżej, w szczególności dwóch pierwszych.

Klasyfikacja

Propozycja uproszczenia klasyfikacji z 1988 roku

W 1997 roku grupa badaczy zaproponowała zredukowanie klasyfikacji ADS do sześciu typów:

• Zespół hipermobilny typu Ehlersa-Danlosa (typ III). Pojawienie się statystyk znajduje się w centrum debat między badaczami; byłoby to 1 na 20 000. We Francji diagnozuje się około 3000 pacjentów z 66 milionów Francuzów.
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu klasycznego (stary typ I/II). Ta sama uwaga, co w przypadku hipermobilnego SED. Hipotetyczna częstość występowania wynosiłaby 1 na 20 000. We Francji zdiagnozowano około 4000 pacjentów. W najnowszych badaniach dane dotyczące częstości występowania są kwestionowane i ostatnio zrewidowane w dół, ponieważ są zbyt wysokie w porównaniu z liczbą oficjalnie zdiagnozowanych przypadków.
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu naczyniowego (typ IV). Częstość występowania wynosiłaby 1 / 150 000. Oficjalnie: 500 przypadków wymienionych we Francji.
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu kifoskoliotycznego (typ VI). Około czterdziestu znanych przypadków na świecie.
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu artro-chalasowego (typ VII). Mniej niż trzydzieści znanych przypadków na świecie.
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu dermatosko-sfiksowego (typ VIII). Około dziesięciu znanych przypadków na świecie.

Istnienie innych typów niż pierwsze trzy jest przedmiotem dyskusji wśród specjalistów; niektórzy uważają, jak prof. Claude Hamonet, że typy VI/VII i VIII nie istnieją i są jedynie różnymi przejawami i ekspresjami typu III. Zespół badawczy z Belgii/Francji/Kanady posunąłby się tak daleko, że policzyłby dziś tuzin z wcześniej ignorowanymi formami i zachęcił pacjentów z bardzo ciężkim typem III do wykonania testów genetycznych, ponieważ dla niektórych z nich może to być inna forma.

Pokrewne zespoły są powiązane z uszkodzeniem genów kodujących inne składniki macierzy, takie jak proteoglikany , z dziedziczeniem autosomalnym recesywnym. Typ naczyniowy jest najpoważniejszy, z pesymistyczną prognozą życiową. W przypadku innych ciężkość może się znacznie różnić w zależności od pacjenta, tak jak w przypadku typu III, uważanego za ciężki, gdy pojawienie się raka lub zespołu parkinsonowskiego wywraca życie pacjenta do góry nogami.

Międzynarodowa klasyfikacja 2017

W 2017 roku nowe dane genetyczne i kliniczne skłoniły społeczność międzynarodową do przyjęcia nowej klasyfikacji, obejmującej, oprócz wymienionych już typów, następujące inne typy:

• klasyczny zespół Ehlersa-Danlosa (SEDcl), podobny do klasycznego zespołu Ehlersa-Danlosa , ale z autosomalną recesywną transmisją z powodu niedoboru tenascyny X;
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu spondylodysplastycznego (SEDsp), z dziedziczeniem autosomalnym recesywnym, spowodowany mutacją jednego z genów B4GALT7, B3GALT6 lub SLC39A13, prezentujący inny obraz w zależności od genu, ze wspólną tabelą niskiego wzrostu , zakrzywione kończyny, hipotonia mięśniowa i rzadziej opóźnienie psychoruchowe;
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu „mięśniowo-przykurczowego” (SED mc), z transmisją autosomalną recesywną, często na skutek mutacji genu CHST14, a wyjątkowo genu DSE (przykurcze wrodzone w przywodzeniu-zgięcie, stopa końska, nawracające zwichnięcia, deformacja klatki piersiowej, odma opłucnowa, kruchość skóry z bliznami zanikowymi i zaburzeniami okulistycznymi);

• Zespół kruchej rogówki (BCS), dziedziczony autosomalnie recesywnie, spowodowany mutacjami w genach ZNF469 i PRDM5. Tabela zawiera ciężkie objawy okulistyczne, głuchotę i zaburzenia mięśniowo-szkieletowe  ;

• Zespół Ehlersa-Danlosa typu miopatycznego (mSED), spowodowany mutacjami w genie COL12A1, z wrodzoną hipotonią mięśniową, przykurczami proksymalnymi stawów, nadmierną ruchliwością stawów dystalnych i opóźnionym rozwojem motorycznym;
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu periodontologicznego (pSED), dziedziczony autosomalnie dominująco, spowodowany mutacjami genów C1R lub C1S. W początkowej fazie ciężkiej wczesnej choroby przyzębia predysponuje do infekcji i charakteryzuje się plamami krwiaków przedpiszczelowych;
• Zespół Ehlersa-Danlosa typu zastawkowego serca (SEDcv), dziedziczony autosomalnie recesywnie, spowodowany mutacjami genu COL1A2 i odpowiedzialny za ciężką postępującą chorobę zastawkową.

Uwagi i referencje

1. Referencyjnego Centrum Chorób Kości Konstytucyjny konstytutywna Miejsca dla non-Naczyniowej Ehlersa-Danlosa Zespołów rzadkie choroby kości, wapń i chrząstki Health Sector (OSCAR)marzec 2020, 211  s. ( przeczytaj online )
2. (w) Beighton P , De Paepe A, B Steinmann, Tsipouras P Wenstrup RJ, „  Zmieniona nozologia zespołów Ehlersa-Danlosa, Villefranche, 1997. Ehlers-Danlos National Foundation (USA) i Ehlers-Danlos Support Group (Wielka Brytania)  » , Am J Med Genet , tom.  77, n o  1,1998, s.  31-7. ( PMID  9557891 , DOI  10.1002 / (SICI) 1096-8628 (19980428) 77:1 <31 :: AID-AJMG8> 3.0.CO; 2-O )
3. (en) Malfait F, Kariminejad A, Van Damme T, Left C, Syx D, Merhi-Soussi F, Gulberti S, Symoens S, Vanhauwaert S, Willaert A, Bozorgmehr B, Kariminejad MH Ebrahimiadib N, Hausser I Huysseune A, Fournel-Gigleux S, De Paepe A, „  Wadliwe rozpoczęcie syntezy glikozaminoglikanów z powodu mutacji B3GALT6 powoduje plejotropowe zaburzenie tkanki łącznej podobne do zespołu Ehlersa-Danlosa  ” , Am J Med Genet , tom.  92, n o  6,2013, s.  935-45. ( PMID  23664118 , PMCID  PMC3675258 , DOI  10.1016 / j.ajhg.2013.04.016 )

Linki zewnętrzne

• Arkusz informacyjny dotyczący klasycznego zespołu Ehlersa-Danlosa w serwisie Orphanet
• Ehlers-Danlos International Publication 2017 [PDF] (4,9  MB ) na UNSED.org