Związek Neume

Te podstawowe neumy stosowane w gregoriańskiego śpiewu może być uzupełniony przez małe grupy przedrostków lub przyrostków lub kompozycji kilku neum.

Seria Punctum i Tractulus

W notacji kursywnej grupy jednostek mogą być poprzedzone lub zakończone serią dwóch lub trzech punktów punctum lub tractulus.

• Punctum ma lekką, neutralną wartość. Odpowiednie nuty łączą się w ruch zbiorowy, który może być zatem szybki.
• Z drugiej strony tractulus ma pełną wartość sylabiczną (jest to epizemiczna wersja punctum) i każda nuta ruchu musi być wymawiana w jej indywidualności, a więc wolniej.

Serie są najczęściej jednorodne, ale czasami spotykamy mieszane zjazdy, w których tractulus oznacza koniec nacięcia (a w niektórych rękopisach jest nawet nieliczny ).

Te serie lekkich nut najczęściej znajdują się za neumem, rzadziej znajduje się jeden lub więcej nut przygotowawczych (zawsze rosnących).

• Praepunctis oznacza dodanie puncta przed neumem. Zatem scandicus ** / jest analizowany jako virga praepunctis ** + /. Takie neumy nazywane są „ praepunctum ”, gdy są poprzedzone pojedynczą nutą, „  praebipunctis  ” lub „  praetripunctis  ”, gdy jest ich więcej (ogólny termin to „  praepunctis  ”, co oznacza raczej dwie uwagi przygotowawcze). Kiedy samo neume zaczyna się od zejścia, domyślnie dodaje się dwa punkty.
• Podpunkty Najczęstszym przypadkiem jest sytuacja, gdy po neumie następuje jedna lub dwie notatki łącza w dół. Następnie kwalifikuje się go jako subpunctis , co zwykle odpowiada przypadkowi subbipunctis , po którym następują dwie nuty (gdy jest ich trzy lub więcej, zwykle jest to określone). Climatus / ** analizowano jako uirga subpunctis .
• Compunctis odnosi się do dodania puncta zarówno przed, jak i po neumie.

Nuty tylnej artykulacji

Nuty neum zachowują swoją nazwę, gdy ostatnie nuty kontynuują początkowy ruch. Otrzymują kwalifikatory opisujące nuty, które je przedłużają, gdy nuty te odpowiadają zmianie ruchu:

• Resupinus mówi się o neumie, które zwykle kończy się opadaniem, po którym następuje nuta wznosząca się w kierunku ostrego: Torculus respinus.
• Strophicus wyznacza rozszerzenie na tej samej nucie. Mówimy też „z oriscusem”. Pes strophicus, clivis strophica. Strophicus odpowiada oznaczenie neumy oraz oriscus jego rytmicznej interpretacji.
• Flexus (po łacinie: fleksja) oznacza neum, które normalnie kończy się, gdy następuje po nim nuta opadająca ponownie: Porrectus flexus , Scandicus flexus . Na przykład początkowo rozszczepienie / \ oznaczono jako virga flexa / + \, a torculus \ / \ przez pes flexus \ / + \.

Grupy pneumatyczne

Grupy neumatyczne nakładają się na dwa lub więcej z poprzedzających elementów neumatycznych. Nadal mówimy o „neume” (zespole), o ile są tylko dwa lub trzy elementy pneumatyczne. Poza tym będziemy raczej mówić o melizmie .

Melizm, który następuje po alleluja, czyli kończy pewne antyfony, był dawniej nazywany „neumem” (żeńskim).