VRSA lub VRSA jest zestaw szczepów z Staphylococcus aureus (potocznie nazywany „Staph”) stały się oporne na wankomycynę , na antybiotyk glikopeptydu .
Wyłoniły się trzy klasy szczepów S. aureus opornych na wankomycynę, różniące się wrażliwością na wankomycynę: S. aureus pośrednia na wankomycynę (VISA), S. aureus heterogeniczna pośrednia do wankomycyny (hVISA) i wysoce oporna S. aureus. Na wankomycynę (VRSA) .
VISA została po raz pierwszy zidentyfikowana w 1996 roku w Japonii i od tego czasu została znaleziona w szpitalach w innych krajach azjatyckich, a także w Wielkiej Brytanii , Francji , Stanach Zjednoczonych i Brazylii . Jest również nazywany GISA („pośredni glikopeptyd Staphylococcus aureus ” w języku angielskim), co wskazuje na oporność na wszystkie antybiotyki glikopeptydowe. Te szczepy bakteryjne wykazują pogrubienie ściany komórkowej , co zmniejszyłoby zdolność wankomycyny do dyfuzji do dzielącej się przegrody komórki, co jest niezbędne do skutecznego leczenia wankomycyną.
Rzadko opisywano wysoki poziom oporności S. aureus na wankomycynę . Eksperymenty in vitro i in vivo przeprowadzone w 1992 r. Wykazały, że geny oporności na wankomycynę w Enterococcus faecalis mogą być przenoszone przez transfer poziomy do S. aureus , nadając mu wysoki poziom oporności na wankomycynę. Do 2002 r. Takiego transferu genów nie zgłaszano w przypadku dzikich szczepów S. aureus ; w tym samym roku szczep VRSA został wyizolowany od pacjenta z Michigan. Izolat zawierał gen mecA oporności na metycylinę . Wartości MIC wankomycyny w izolacie SARV odpowiadały fenotypowi VanA gatunku Enterococcus , a obecność genu vanA potwierdzono metodą PCR . Sekwencja DNA genu SARV vanA była identyczna z sekwencją opornego na wankomycynę szczepu Enterococcus faecalis odzyskanego przy użyciu tego samego końca cewnika . Następnie odkryto, że gen vanA był kodowany w transpozonie zlokalizowanym na plazmidzie przenoszonym przez izolat VRSA. Ten transpozon, Tn1546, nadaje oporność na wankomycynę typu vanA u enterokoków.
Definicja hVISA, według Hiramatsu i wsp., Odpowiada szczepowi Staphylococcus aureus, który daje oporność na wankomycynę z częstością 10–6 kolonii lub więcej.
Szczepy hVISA i Staphylococcus aureus pośrednie w wankomycynie (VISA) nie mają genów oporności występujących w Enterococcus . Wydaje się, że oporność na wankomycynę została nabyta w dwóch fazach. Pierwszy wynikałby z pogrubienia ściany związanego z nadmiernym nagromadzeniem reszt acylo-D-alanylo-D-alaniny (D-ala-D-ala), co jest konsekwencją kolejnych mutacji. Te reszty są celem wankomycyny i mogą sekwestrować peptyd. Ta utrata wrażliwości doprowadziłaby do pojawienia się częściowo opornego szczepu zwanego VISA (patrz powyżej). Druga faza wynikałaby z pozyskania operonu vanA z enterokoków VRE ( Enterocccus oporny na wankomycynę), co doprowadziło do pojawienia się szczepu wysoce opornego na wankomycynę, VRSA.
Silna oporność na metycylinę i silna oporność na wankomycynę są obecnie wyłączne. Nigdy nie były obserwowane jednocześnie na danym szczepie. Z drugiej strony, mechanizmy odporności biologicznej teoretycznie nie wykluczają się wzajemnie, więc nowy szczep posiadający obie oporności jednocześnie jest możliwy. Biorąc pod uwagę selektywne siły występujące w szpitalach, to pojawienie się jest silnie stymulowane.
Rozpoznanie VRSA można przeprowadzić za pomocą techniki krążka dyfuzyjnego.
W przypadku izolatów o minimalnym hamującym stężeniu (MIC) wankomycyny większym niż 2 µg / ml należy zastosować alternatywę dla wankomycyny. Podejście to polega na leczeniu co najmniej jednym środkiem, na który wiadomo, że VISA / VRSA jest wrażliwy w testach in vitro . Do stosowanych środków należą daptomycyna , linezolid (nowy antybiotyk obejmujący również oporne na metycylinę Staphylococcus aureus, czyli MRSA ), telawancyna , ceftarolina, a nawet chinuprystyna-dalfoprystyna . W przypadku osób z MRSA, jeśli wankomycyna zawodzi, American Society for Infectious Diseases (IDSA) zaleca dużą dawkę daptomycyny, jeśli izolat jest wrażliwy, w połączeniu z innym środkiem (na przykład gentamycyną , ryfampiną, linezolidem, TMP-SMX) lub antybiotyk beta-laktamowy).
Należy pamiętać, że linezolid jest bardzo drogim antybiotykiem i może powodować efekt uboczny zakrzepowego zapalenia żył .