Sonata K. 20

Sonata K. 20 E- dur - , Presto , 102  os. ⋅ K.19 ← K. 20 → K.21 ⋅ L.374 ← L. 375 → L.376 ⋅ str.75 ← P. 76 → str.77 ⋅ F.535 ← F 536 → F.537 - ⋅ R 20 ← Roseinggrave 21 → R 22 ⋅ I 20 ← Boivin I 21 → II 1

Sonata K 20 ( F 536 / l 375), w połowie ważnym jest praca na klawiaturę kompozytora włoskiego Scarlattiego . Jest to dwudziesta sonata z jedynego zbioru wydanego za życia autora Essercizi per gravicembalo (1738), zawierającego trzydzieści numerów.

Prezentacja

Sonata K. 20 w średnim wieku, jest oznaczony Presto . Czasami nosi tytuł Capriccio , jak na przykład wydanie Tausiga (prezentowane Vivace ) czy Paderewskiego (1901).

Nuty są tymczasowo wyłączone. Pierwsze takty Sonaty E- dur KV 20 Domenico Scarlattiego.

Wydanie i rękopis

Praca jest drukowane w kolekcji Essercizi za gravicembalo, prawdopodobnie opublikowanym w Londynie, w 1738 roku rękopis w Barcelona, orfeo Catalá (E-OC) n O  28.

• Wydanie londyńskie, 1738.

• Londyn, 1738 (strona 2).

• Wydanie Amsterdamskie, 1742.

Aranżacja i transkrypcja

Carl Tausig dokonał aranżacji, a młody Dymitr Szostakowicz dokonał w 1928 r. transkrypcji na instrumenty dęte – z sonatą K. 9 – stanowiącą jego opus 17 .

Tłumacze ustni

Sonata K. 20 broni się:

• przy fortepianie, m.in. Vladimira Horowitza , arr. Tausig (1928, RCA), Monique de La Bruchollerie (1950, Melo Classic), Maria Tipo (1956, Vox i 1987, EMI ), Ivo Pogorelich (1992, DG ), Alexis Weissenberg (1985, DG ), Valerie Tryon (2000 , APR), Nikolaï Demidenko (2003, AGPL), Christian Ihle Hadland (2018, Simax), Carlo Grante (2009, Music & Arts, vol. 1) oraz Andrew Tyson , w aranżacji Carla Tausiga (2019, Alpha );
• na klawesynie Wandy Landowskiej (1934), Huguette Dreyfus (1967, Valois), Scott Ross (1976, Still i 1985, Erato ), Laura Alvini (Nuova Era), Joseph Payne (1990, BIS ), Władysław Kłosiewicz (1997, CD Accord), Ottavio Dantone (2002, Stradivarius, vol. 8), Ottavio Dantone (Strodivarius), Richard Lester (2004, Nimbus , vol. 1) i Pieter-Jan Belder ( Brilliant Classics ).

Agnès Gillieron ( Calliope ), gra na fortepianie, kopia Antona Waltera z 1785 roku.

Uwagi i referencje

1. Kirkpatrick 1982 , s.  420-421.
2. Pedrero-Encabo 2012 , s.  159.
3. Victor Tribot Laspière , „  W Château d'Assas, śladami Scotta Rossa i Scarlattiego  ” , o France Musique ,17 lipca 2018 r.(dostęp 18 września 2019 )

Źródła

 : dokument używany jako źródło tego artykułu.

• Ralph Kirkpatrick ( przekład  z angielskiego Dennis Collins ), Domenico Scarlatti , Paris, Lattès , coll.  „Muzyka i Muzycy”,1982( 1 st  ed. 1953 (w) ), 493  , str. ( ISBN  978-2-7096-0118-4 , OCLC  954954205 , informacja BNF n O  FRBNF34689181 ). 
•  Alain de Chambure , "  Domenico Scarlatti  : Complete Sonatas - Scott Ross  " ,  Erato  2564-62092-2 , 1985  ( OCLC 891183737 ) .
• (IT) Águeda Pedrero-Encabo ( Proc.  hiszpańskiego Francesco Paolo Russo) "  Una Nuova topnienia degli" Essercizi "Di Scarlattiego: to manoscritto orfeo CATALÁ (E-OC)  " , Fonti MUSICALI Italiane , n O  172012, s.  151–173 ( prezentacja online ). 

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • ŚwiatKot
• Zasoby związane z muzyką  :
  • (pl)  Międzynarodowy Projekt Biblioteki Muzyki Muzycznej
  • (pl)  AllMusic
  • (w)  MusicBrainz (dzieła)
• [wideo] Sonata K. 20 (Sean Schulze, fortepian - 2012) na YouTube