Shadow Wilson
Shadow Wilson.jpg)
Shadow Wilson, lata czterdzieste XX wieku (zdjęcie: William P. Gottlieb).
| Narodziny |
25 września 1919 Yonkers |
|---|---|
| Śmierć |
11 lipca 1959(w wieku 39 lat) Nowy Jork |
| Narodowość | amerykański |
| Czynność | Muzyk jazzowy |
| Instrument | bębny |
|---|---|
| Gatunek artystyczny | Jazz |
Shadow Wilson (prawdziwe nazwisko Rossiere Wilson ), urodzony dnia25 września 1919w Yonkers w Nowym Jorku i zmarł11 lipca 1959w Nowym Jorku jest amerykańskim perkusistą jazzowym
Biografia
Jego kariera rozpoczęła się pod koniec lat trzydziestych XX wieku, pracując z tak prestiżowymi szefami kuchni jak Lucky Millinder czy Jimmy Mundy. Trwało to z Fats Wallerem, Bennym Carterem, Lionelem Hamptonem (1941), Earlem Hinesem (1942) i Louisem Jordanem, zanim zastąpił Jo Jonesa w „big bandzie” „Count” Basie w 1944 roku. W 1947 roku otrzymał prestiżową nagrodę „ Esquire new star award ”. Będziemy go często słyszeć u boku Illinois Jacqueta, ale także w tak zróżnicowanych kontekstach, jak „big band” Woody'ego Hermana w 1949 r. (Muzycy orkiestry chwalili go w 1948 r. Za zastąpienie Dave'a Tougha, ale był wtedy związany kontraktem z Basiem), trio Errola Garnera (1950-51), formacje trębacza Joe Newmana, puzonisty JJ Johnsona, saksofonisty Sonny'ego Stitta, gitarzysty Kenny'ego Burrella, Tada Damerona czy piosenkarki Elli Fitzgerald (1954) ... Wreszcie towarzyszy pianiście Theloniousowi Monkowi , z którym już w 1947 roku nagrał niektóre kompozycje w towarzystwie wibrafonisty Milta Jacksona, w pamiętnych sesjach z saksofonistą Gerry Mulliganem (12 i 13.08.1957) i saksofonem tenorowym Johnem. Coltrane w 1957 roku w „Five spot cafe” oraz w 1958 roku w studio, zanim przedwcześnie zniknął.
Archetypowy "muzyk dla muzyka", "Shadow" Wilson rozszerza styl "Big Sid" Catletta w kontekście nowoczesnego jazzu i daje się poznać jako nieomylny kompas wszystkich, którzy mu ufają, równie swobodnie w ramach " big band ”niż w małej formacji. Ta rzadka inteligencja muzyczna przejawia się w grze solo, gdzie demonstruje on wyjątkowy zmysł architektoniczny, który potwierdza jego obecność na „Count” Basie („queer street” w 1945 roku), a trafność jego interwencji zapewni mu kwalifikację „najlepszego przełomu” historia jazzu ”Buddy Richa, znawcy tematu, o ile kiedykolwiek istniał… Jest ceniony za rozmach swojej gry na talerzach i wyrazistość uderzenia; jego elastyczna i mocna, trzeźwa i subtelna gra miotłą jest szczególnie widoczna w trio Errol Garner.
Dyskografia
- Queer Street (z Count Basie ), 1945
- Epistrophy and Mysterioso (z Th. Monkiem i M. Jacksonem), Vogue, 1947
- Blow, Illinois, blow (z I. Jacquetem), 1947
- JJ Johnson kwintety jazzowe (Savoy), 1949
- The Petite Waltz Bounce (z E. Garner), 1950
- Nadal huśtam się (z J. Newmanem), 1955
- Fontainebleau (z Tadem Dameronem), Prestige, 1956
- Sonny Stitt with the New Yorkers (z S.Stittem), Roots, 1957
- Mulligan spotyka Monka (z Theloniousem Monkiem i Gerrym Mulliganem ), Riverside, 1957
- Very Cool (z Lee Konitzem), Verve, 1957
- Trinkle, trinkle , Ruby, my dear (z Thelonious Monk i John Coltrane ), Jazzland, 1958
Bibliografia
- Artykuł Alaina Gerbera w: P. Carles, A. Clergeat, JL Comolli, Dictionnaire du jazz , Paryż, R. Laffont, wyd. „Książki”, 1991
- Witryna Drummerworld.com