Siedmiu Śpiących Efezu

Siedmiu Śpiących z Efezu jest cudowny Christian historia o młodych chrześcijan uciekając przed prześladowaniami religijnymi. Bardzo długo zasnęliby w jaskini. Według niektórych badaczy, sura koraniczna podejmuje i dostosowuje tę historię do kontekstu arabsko-muzułmańskiego. Siedmiu Śpiących to prawdopodobnie „ aktualni spadkobiercy prehistorycznych kultów poświęconych rodzeństwu siedmiu bogów” .

Legenda

Historia historii

Źródłem tej historii jest kazanie Stefana, biskupa Efezu , wygłoszone w języku greckim z okazji ponownego odkrycia około 448 ciał dobrze zachowanych w jaskini niedaleko miasta. Według islamologa Geneviève Gobillot , przypuszczając cudowne wydarzenie i aby skrytykować herezję, biskup układa następnie opowieść bez podstaw historycznych, broniąc ortodoksji w kwestii zmartwychwstania . Najwcześniejsza wersja tego dat historia z 1 st ćwierci VI th  wieku i jest zachowany w homilii Jacques de Sarug . Denys Tel wspomina o istnieniu tego konta w książce Syryjski z V -go  wieku i punkty Fudge zewnątrz istnienia rękopisie pochodzącym z końca tego wieku. Historia podkładami wie szeroko rozpowszechnione i 18 Syryjski rękopisy (między VII th i XV th  wieku) odnoszą tę historię.

Około roku 500 Jacques de Saroug , biskup Batnae w Syrii, wychwalał Śpiących z Efezu w jednej z dwustu trzydziestu homilii, które ułożył w języku syryjskim . Historię podejmują po łacinie Grégoire de Tours (De gloria martyr., L. I, c. XCV), Paul Deacon (I, c. IV), Nicefor (Kal. 1. XIV, c. XLV), Symeon Metafrast (PG, CXV, 427-448), Jacques de Voragine w Złotej Legendzie .

Fabuła

Akcja rozgrywa się w czasie prześladowań cesarza Decjusza (panowanie od 249 do 251 r. ) wobec chrześcijan. Oskarża się w ten sposób siedmiu oficerów pałacowych, pochodzących z miasta Efezu : Maksymiana, Malchusa, Marcjana, Dionizjusza, Jana, Serapiona i Konstantyna (według innego źródła jest to Maksymilian, Jamblique, Martinien, Jean, Denis, Constantin i Antonina (ok. 250)). Podczas gdy cesarz podróżuje, rozdają swoje dobra biednym i szukają schronienia na pobliskiej górze.
Po powrocie cesarz kazał szukać siedmiu chrześcijan. Ci ostatni, spożywając wieczorny posiłek, w tajemniczy sposób zasypiają: w takim stanie zostają odkryci. Decjusz następnie zmusza je do zamurowania w swojej kryjówce. I to w 418 roku murarz przypadkowo otworzył jaskinię, w której zamknięto Siedmiu Śpiących. Budzą się nieświadomi swojego długiego snu. Natychmiast ucieka cesarz Teodozjusz II i widzi w cudzie dowód przeciwko tym, którzy zaprzeczają zmartwychwstaniu zmarłych.

Porównanie z historią Ludu Jaskini

Opis „Ludzi z jaskini” i wyrażenie Ahl al-Kahf można znaleźć w surze 18 Koranu. Był przedmiotem wielu komentarzy i jest jednym z niewielu opisów pochodzenia niebiblijnego obecnych w Koranie. Ta sura 18, która skupia się na ogłoszeniu boskiej wszechmocy i zapowiedzi nieuchronności Sądu, przywiązuje wielką wagę do kilku motywów narracyjnych z późnego antyku . Relacja „ludzi jaskini” jest tam przedstawiona „jako autentyczna wersja wydarzeń, przekazywana przez relacje zawierające między nimi punkty rozbieżności”.

Relacja ta, poprzez zmiany i modyfikacje oryginalnej legendy chrześcijańskiej, wpisuje się zatem w kontekst polemik antychrześcijańskich i może być, zdaniem Reynoldsa, odczytywana jako „  homilia koraniczna o literaturze biblijnej”. Kilku badaczy widzi w tym opisie Śpiących z Efezu syryjskie tło dla tekstu Koranu. Możliwych jest jednak kilka podejść. Tak więc, jeśli istnieją punkty wspólne z wersją syryjską, inne elementy są nieobecne, takie jak pies. Tak więc, jeśli pies nie ma bezpośredniego odpowiednika w Syryjski narracji, jest jedna z pielgrzymkowy przewodnik Teodozjusza (początek VI XX  wieku). Dla Tardieu opowieść koraniczna byłaby zatem bardziej powiązana z tą „ustną i folklorystyczną” tradycją niż z „zteologizowaną wersją syryjską”. Mortensen podkreśla, że ​​„poziom intertekstualności i kwestia dialogu międzykulturowego znajdują się w centrum debaty”. Griffith popiera ideę „ustnej intertekstualności”. Tak więc paralele nie pochodzą z jednego dokumentu, ale z „kilku świadków tekstu”. Dla Griffitha „tradycja syro-aramejska nie jest jedynym źródłem dyskursu chrześcijańskiego obecnym w środku arabskiego Koranu , ale jest niewątpliwie najważniejszym i najbardziej rozpowszechnionym”. Jeśli zakwestionować poziom zależności Koranu od narracji relacjonowanej przez Saruga, „wyraźnie widać […], że ten ostatni [Koran] sytuuje się w środowisku, na które wpływ mają chrześcijańskie spory teologiczne i różne konkurujące ze sobą wersje legenda ”.

Uroczystości

W Niemczech

W Niemczech The Seven Sleepers w Efezie obchodzone są podczas Siebenschläfertag  (DE) na 27 czerwca . W pobliżu Ruhstorf an der Rott w Bawarii znajduje się również Kościół Siedmiu Śpiących  (de) z doskonałą reprezentacją Siedmiu Śpiących w stylu rokoko .

Pielgrzymka islamsko-chrześcijańska

W roku 1878, François-Marie Luzel i Ernest Renan zarówno opublikowane w tym samym numerze przeglądu Melusine , dwa artykuły opisujące, po pierwsze, kaplicy Siedmiu Świętych zbudowany z krypty koło dolmen w mieście. Du Vieux- Marché ( Côtes-d'Armor ), druga legenda uśpionych we wrześniu.

W 1954 r. Louis Massignon przekształcił tę hipotezę zbliżenia między Siedmioma Świętymi Założycielami Bretanii a Siedmioma Śpiącymi z Efezu w pewność i stworzył tam pielgrzymkę islamsko-chrześcijańską. Według niego, przyczyną odpuszczenia terminach Seven Saints powrotem do III th  century, a ich kult będzie wpłynęło do Starego Rynku przez greckich mnichów i misjonarzy, którzy towarzyszyli kupcy Wschodu na puszce drogowego. Z tą pielgrzymką związana jest starożytna pieśń bretońska, czyli gwerz , przetłumaczona przez Geneviève Massignon , z której 18 zwrotek pozostało w "Cantique de la procesji".

Tej hipotezie, która nie opiera się na żadnym źródle, przeczy historia i dobrze znane walijskie pochodzenie Siedmiu Świętych Założycieli Bretanii .

Inspiracja

Powieści

Poezja

Historie z podróży

Amerykański pisarz Mark Twain , który odwiedził region Efezu w 1867 roku, przywołuje na swój sposób „legendę o siedmiu śpiących” w Podróży niewiniątek . Kończy z humorem: „To jest historia Siedmiu Śpiących (z drobnymi modyfikacjami) i jestem pewien, że to prawda, bo jaskinię widziałem na własne oczy. "

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. W tle można dostrzec zarówno powiązania narracyjne, jak i, w przypadku Stewarta, językowe: Seminarium Koranu
  2. Dla Griffitha pies jest jednak przemianą „stróża” wspomnianego w tekstach syryjskich i interpretowanego przez syryjską tradycję jako anioła stróża.

Bibliografia

  1. . Jean-Christophe Cassard , „Le Tro-Breiz Médiéval, a miraż hagiograficzny?”, G. MILIN, P. GALLIOU (red.), Wysokie miejsca sacrum w Bretanii, Kreiz 6 – Studia o Bretanii i krajach celtyckich , Brześć, CRBC, 1997, s. 109.
  2. S. Griffith, „Chrześcijańska tradycja i arabski Koran: „Towarzysze jaskini” w Sural al-Kahf i w syryjskiej tradycji chrześcijańskiej”, Koran w kontekście historycznym , s.  109-138 .
  3. G. Gobillot, „Gens de la Caverne”, Dictionnaire du Coran , 2007, Paryż, s.  362-365 .
  4. Bruce Fudge, „The Men of the Cave:” Tafsīr, Tragedy and Tawfīq al-Ḥakīm” Arabica , 54, 2007, s.  67-93
  5. G. Gobillot, Gens de la Caverne, Dictionnaire du Coran , 2007, Paryż, s.  362-365 .
  6. Edward Gibbon, Historia dekadencji i upadku Cesarstwa Rzymskiego , Robert Laffont, 1983, vol.1, s.993.
  7. który lokalizuje jaskinię w Germanii.
  8. Prawosławny Kalendarz Liturgiczny 2015 , pod redakcją Prawosławnego Bractwa w Europie Zachodniej, w wersji francuskiej, notatki 7 nazwisk, z których niektóre różnią się od tych wymienionych w artykule. „Siedmioro dzieci (lub śpiących) z Efezu”, upamiętnione w środę 4 sierpnia, to św. Maksymilian, Jamblique, Martinien, Jean, Denis, Constantin i Antonin (około 250). Źródła konsultowane przez FOEO mogą być prawdopodobnie wymagane.
  9. G. Gobillot, „Ludzie z jaskini”, Słownik Koranu , 2007, Paryż, s.  362-365 .
  10. Sidney Griffith, „Chrześcijańska wiedza i arabski Koran. „Towarzysze jaskini” w Surat al-Kahf i w syryjskiej tradycji chrześcijańskiej”, w: Gabriel Said Reynolds (red.), The Qurʼān in its Historical Context , Londyn, Routledge, 2008, s.  109-138 .
  11. Anne-Sylvie Boisliveau, Koran sam w sobie. Słownictwo i argumentacja autoreferencyjnego dyskursu koranicznego , Leiden, Brill, 2014, s.  203
  12. MB Mortensen, „Sura 18”, Le Coran des historiens , Paryż, Cerf, 2019, t.2b, s.  693 i następne.
  13. Geneviève Gobillot, „Gens de la Caverne”, w: Mohammed Ali Amir-Moezzi (red.), Słownik Koranu , Paryż, Robert Laffont, coll. „Książki”, 2007, s.  362-365 .
  14. M. Mortensen, „Sura 18”, Le Coran des historiens , Paryż, Cerf, 2019, t.2b, s.  693 i następne.
  15. G. Reynolds, Koran i jego podtekst biblijny , Londyn 2010, s.  167 i nast.
  16. M. Mortensen, „Sura 18”, Le Coran des historiens , Paryż, Cerf, 2019, t.2b, s.  693 i następne.
  17. S. Griffith, „Chrześcijańska tradycja i arabski Koran: „Towarzysze jaskini” w Sural al-Kahf i w syryjskiej tradycji chrześcijańskiej”, Koran w kontekście historycznym , s.  109-138 .
  18. François-Marie Luzel , „Kaplica Siedmiu Świętych w mieście Vieux-Marché (Côtes-du-Nord)” , recenzja „ Mélusine ” , 1878.
  19. Ernest Renan , „Legenda Siedmiu Śpiących” , recenzja „ Mélusine ” , 1878.
  20. [1] . Miejsce pielgrzymek, Dolmen i Krypta
  21. manoel Pénicaud „  Muzułmanie na islamsko-chrześcijańskiego pielgrzymowania Siedmiu Śpiących w Bretanii  ”, Hommes i migracji , n o  1316,styczeń 2017, s.  142 do 147 ( czytaj online )
  22. [2] Gwerz Siedmiu Świętych
  23. Źródła i szczegóły [3] i [4]
  24. [5] Gérard Prémel
  25. Mark Twain, Podróż niewinnych - piknik w starym świecie , François Maspéro / La Découverte, trad. F. Gonzalez Batlle, Paryż, 1982 ( ISBN  2-7071-1272-0 ) , s. 338-342.

Źródła

Bibliografia

Linki zewnętrzne