Scuole (liczba pojedyncza Scuola ; Venetian . Schola, pl Schole ) były instytucje Republiki Weneckiej poświęcona korporacji sztuki i rzemiosła, a do oddania swoich patronów. Są to bractwa religijne złożone z osób świeckich przez korporacje .
Zostali podzieleni na cztery grupy:
Pochodzenie Venetian Schole grandi wywodzi się ze Schools of the Battus ( scuole dei Battuti ), średniowiecznych kongregacji poświęconych modlitwie, a czasami także umartwieniu ciała, które bracia zadawali sobie biczem. Udaremnione przez pojawienie się rządu republiki za ekstremizm religijny, który proponowali szerzyć, założenie pierwszej Schola dei Battuti datuje się na 1260 rok i było poświęcone Sainte-Marie-de-la-Charité ( La Carità ).
Nazwa wielkiego Scholi stosowany w okresie XIII th do XIV th century świadczy o niewłaściwej formalnego punktu widzenia; Dopiero potem państwo głęboko wtrąciło się w sprawę, w pełni kontrolując ich działalność i popychając ją w kierunku dobra publicznego i solidarności.
W XV th century, daleko od pokazując pragnienie pokuty że charakteryzuje je Pierwotnie schole dorastał stał szanowanych instytucji społecznych i często bogatych, którzy byli zaangażowani w różne działania filantropijne i zarządzania dziedzictwem zgromadzonego przez Wills w czasie.
Dzieła sztuki na zamówienieW XV -go wieku, system kontroli dzieł sztuki, jest organizowany w ramach złożonej sieci wymian i konfliktów korporacyjnych interesów gospodarczych i okazjonalnych patrycjuszowskich składek. W tym bardzo skomplikowanym procesie nastawienie dekoracyjne ma niewielkie znaczenie w kontekście chęci podkreślenia prestiżu jednostki, grupy czy instytucji. To wyjaśnia obfitość portretów w wielkich cyklach. Obecni sponsorzy, dobroczyńcy i autorytety są szeroko reprezentowani. W ten sposób rodzina Vendramin , jedna z najpotężniejszych z bractwa Scuola Grande di San Giovanni Evangelista , wniosła znaczący wkład finansowy w cykl obrazów Relikwii Krzyża , wykonanych przez Gentile Belliniego z Vittore Carpaccio i dwoma inni przedstawiciele weneckiej tradycji narracyjnej, Lazzaro Bastiani i Giovanni Mansueti.
Ten cykl zachował się do dziś w Galerii dell'Accademia .
Ale częściej skromne bractwa zadowalały się dekorowaniem swoich ołtarzy. Tak jest w przypadku Pala de San Giobbe , zleconego przez Giovanniego Belliniego.
Siedmiu hodowanych schole jestScuola Grande dei Carmini
Scuola Grande San Teodoro
Scuola Grande di Santa Maria della Carità
Scuola Grande di San Marco
Scuola grande di San Giovanni Evangelista
Scuola Grande di Santa Maria della Misericordia
Scuola Grande di San Rocco
Podobnie jak inne szkoły weneckie, szkoła pikolska była otwarta dla każdego, kto ukończył 15 lat, uiszczając opłatę rejestracyjną ( benintrada ). W przeciwieństwie do grandi schole , picole schole przyjmowało kobiety. Picole schole zostały kierowany przez Gastaldo , wspomagany przez wiceprezesa ( Vicario ) i wspomaga copyist ( scrivan ).
Na terytorium obejmującym Wenecję, Chioggię i wyspy laguny znajduje się około trzysta czterdzieści scuole piccole , wszystkie zniesione dekretem z dnia25 kwietnia 1806.
Rząd wenecki udzielił szerokiej gościnności kupcom i rzemieślnikom z innych krajów, aby zachęcić ich do przybycia wielu ludzi ze swoim bogactwem. Cudzoziemcy osiedlali się w oddzielnych hotelach i magazynach, w których każdy naród żył według własnych zwyczajów i wyznawał własny kult.
Chociaż ludzie obcego pochodzenia mogli swobodnie dołączać do wielu Scholes w mieście, kilka wspólnot zagranicznych, katolików i prawosławnych, poprosiło o pozwolenie na spotkania we własnych bractwach i otrzymało je. Imigranci, z dala od ojczyzny, mogli tu znaleźć szansę na bezpieczeństwo i wsparcie, nie tracąc przy tym poczucia własnego pochodzenia.
W Wenecji zidentyfikowano czternaście Nazionali scuole:
W XVI -tego wieku, oni poświęcili się służbie Najświętszego Sakramentu w kościołach parafialnych, a wzięli ważną croisante See Scole Piccoli za równoważne operacji.