Santiago 73, sekcja zwłok
Tytuł oryginalny | Sekcja zwłok |
---|---|
Produkcja | Pablo Larraín |
Scenariusz |
Pablo Larraín Mateo Irribaren |
Ojczyźnie |
Chile Meksyk Niemcy |
Uprzejmy | Dramat |
Trwanie | 98 minut |
Wyjście | 2010 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Santiago 73, post mortem (tytuł oryginalny: Post mortem ) to film koprodukowany przez Chile , Meksyk i Niemcy, wyreżyserowany przez Pablo Larraína w 2010 roku .
W Santiago de Chile we wrześniu 1973 roku Mario, urzędnik z Instytutu Kryminalistyki, miał około czterdziestu transkrybowanych raportów z sekcji zwłok. Jego jedyną pasją jest Nancy, jego sąsiadka po drugiej stronie chodnika, którą nigdy nie przestaje podziwiać. Ta jest tancerką kabaretową, mieszka z rodzicami i nie chce przyznać się do swojego wieku. Ignoruje samo istnienie Mario. Jednak udaje im się poznać, ale wydarzenia polityczne - the przewrotu wojskowego z Augusto Pinocheta - nagle przerwać tę przygodę. Pewnego ranka po przebudzeniu Mario znajduje mieszkanie Nancy opuszczone i splądrowane. W kostnicy, w której pracuje Mario, piętrzą się zwłoki, w tym prezydenta Republiki Salvadora Allende .
Chilijski dokumentalista, wygnany we Francji od czasu zamachu stanu we wrześniu 1973 r. , Autor historycznej trylogii Bitwa o Chile (1975–1979), Patricio Guzman krytykuje Pablo Larraína za to, że być może „poświęcił pracę badawczą”. w stylu. „ Jednak osąd łagodzi ten pogląd: „ Film jest dla mnie rodzajem ekscentrycznej tajemnicy, ale doceniam wartość i szczerość. Udało mu się uczynić ze swojego bohatera kwintesencję tej przeciętności i tej prowadzącej do faszyzmu szarości. Potrafił odważnie narzucić niezwykle niepokojącą atmosferę i uczynić swój film czymś w rodzaju cichej bomby. ” .
Ponadto Jacques Mandelbaum uważa, że dwaj reżyserzy, pomimo tego, co ich dzieli, „tak samo jak inni pragną walczyć z historycznym okultyzmem mrocznych lat. ” . Najstarszy, Patricio Guzman, przeżywszy zamach stanu, wybrał ścieżkę dokumentalną, aby zeznawać; drugi, dużo młodszy, dorósł w procesie demokratyzacji, posługuje się fikcją, by podejść do historii swojego kraju od środka.