| Narodziny |
17 sierpnia 1920 7. dzielnica Paryża |
|---|---|
| Śmierć |
14 kwietnia 2006(85) 14. dzielnica Paryża |
| Imię urodzenia | Aleksandra Chimkiewicza |
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Szkoła alzacka |
| Czynność | Malarz |
| Uzbrojony | 5 pułk inżynierów |
|---|---|
| Konflikt | Druga wojna światowa |
Sacha Chimkevich (17 sierpnia 1920- 14 kwietnia 2006) to francuski malarz polskiego pochodzenia .
Sacha Chimkevitch urodził się w Paryżu dnia 17 sierpnia 1920matki perskiej Ormianki i ojca Polaka. W okresie szkolnym uczęszczał do szkoły alzackiej . Wraz z kryzysem dorastania opuści tę instytucję, aby za radą ojca zintegrować szkołę architektoniczną. W rzeczywistości jest ostatnim przedstawicielem rodziny architektów i jego ojciec miał nadzieję, że pewnego dnia przejmie rodzinną praktykę.
W 1937 roku odkrył jazz . Uczęszczał do Swing Club of Paris, znajdującego się przy basenie Etoile, rue de Tilsit, i tam poznał wschodzące gwiazdy francuskiego jazzu: Alix Combelle , Dany Polo i Stéphane Grappelli . Jego ówczesne paryskie wycieczki doprowadziły go do poznania innych muzyków, takich jak Django i Joseph Reinhardt , braci Salvador , Aimé Barelli , André Ekyan i wielu innych. W klubach, w których bywał, występowali także przejeżdżający przez Paryż czarnoskórzy amerykańscy muzycy. Pary mogły tańczyć i można było usłyszeć ostatnie płyty nagrane w Stanach Zjednoczonych.
W 1938 roku Guy Rinaldo poprosił go o zrobienie plakatu dla Swing Club w Paryżu. To z pewnością jego pierwsze zamówienie. W momencie wypowiedzenia wojny Sacha mimo niechęci rodziców przewiduje apelację. Jest ona włączona w 5 th Regiment of Engineering Versailles Satory opartej.
Jeniec wojenny, był przetrzymywany w niewoli w Cassel, skąd dwukrotnie próbował uciec, co przyniosło mu kilka pobytów w obozie dyscyplinarnym. W czasie niewoli kilkakrotnie udało mu się uciec spod inwigilacji strażników, by posłuchać holenderskich muzyków, którzy dzieląc się z niemiecką policją grali jazz w kawiarni w starej francuskiej dzielnicy. Nauczy się poznawać i słuchać innych, szyderstw i małych radości. Z tego bolesnego okresu wyjdzie dojrzały i spokojny.
Po powrocie z niewoli, za radą przyjaciela Luciena Fontanarosy , wstąpił do Szkoły Sztuk Pięknych w pracowni grawera Lemagnego . W ciągu dwóch lat uczył się kopiując antyki podstawy rysunku. Uczęszczał również do Académie de la Grande Chaumière, aby uczyć się rysowania nago. W latach 1948-1951 wraz z Pierrem Merlinem poświęcił się grawerowaniu w pracowni Edouarda Goerga .
Sacha Chimkevitch samodzielnie nauczy się gwaszu i akwareli. Do malarstwa olejnego podchodzi tylko sporadycznie.
Zdał sobie sprawę, że może zarobić na życie ze swojej sztuki, kiedy w 1948 roku sprzedał kilka akwareli, które przechowywał w sklepie z płytami Jefa Gilsona. Jednak przez część jego kariery kupcy krytykowali go za to, że nie jest wystarczająco komercyjny. Sukces, z którym od kilkudziesięciu lat spotyka się każda z jego licznych wystaw, jest uznaniem przez publiczność wartości sztuki Sachy Chimkiewicza.
Od 1951 roku wystawiał swoje prace bardzo regularnie: w Paryżu w miejscach publicznych, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Domu Chemii, Muzeum Roybet Fould , ale także w różnych galeriach i klubach jazzowych. Wystawia również w Caen i jego regionie, gdzie inspiruje się krajobrazami plaż, portów i tętniących życiem ulic. Prosi się o to również przy różnych okazjach za granicą, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, w Waszyngtonie (1963), w Baltimore (1975), w Nowym Orleanie (1985), następnie w Nowym Jorku (1989), w Szkocji w Aberdeen (1971-1972). ), w Niemczech w Oldenburgu (1982), a następnie w Hanowerze (1987) ...
Otrzymał kilka zamówień od państwa francuskiego na akwarele, kartki z życzeniami (w szczególności dla Georgesa Pompidou ). Tworzy panele dekoracyjne do biur firmy Air France w Manili i Hongkongu . Jego działalność doprowadziła go do zilustrowania wiersze Guillaume Apollinaire (1978) i Kwiaty zła przez Charlesa Baudelaire'a (1979) dla luksusowych wydaniach La Nouvelle Librairie de France. Miasto Paryż kupuje od niego obrazy. Pracował również w celach reklamowych w 1967 dla Sud Aviation, aw 1972 dla Aérospatiale i SFENA. Kilka jego litografii zostało opublikowanych w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Na temat jazzu wyprodukował liczne plakaty oraz okładki płyt jazzowych.
Sacha Chimkevich rzadko pracuje z natury. Długo obserwuje, a czasem kilka tygodni później sam w pracowni przywraca wspomnienia i wrażenia. Rzadko posługuje się fotografią, ale ma solidną pamięć wzrokową, aby móc przenosić postawy, ruch i atmosferę na swoje prace. Jak dyrygent orkiestry porządkuje swoje wspomnienia, komponuje zespół muzyków i wysuwa solistów. Artysta pracuje w muzycznej atmosferze dzięki dużej kolekcji płyt jazzowych. Ta muzyka wpływa na dobór kolorów, dźwięk Charliego Parkera prowokuje niebieski lub pomarańczowy, a Jackie McLean - ostry żółty.
Muzyczne preferencje Sachy Chimkevicha sięgają do muzyków bebopowych . To bardzo logiczne, że EPM powierzyła mu ilustrację płyt CD i zestawu pudełkowego poświęconego tym muzykom. Stworzył kilka rzadkich portretów wielkich postaci jazzowych: Charliego Parkera dla Chana, Duke'a Ellingtona dla Guitera i jego reedycji oraz Errolla Garnera , jednego z jego ulubionych pianistów. Claude Combaz powie o nim: „Jego twórczość to kronika jazzu, spotykamy tam wszystkich muzyków od Duke'a Ellingtona po Charliego Mingusa i wielu było jego przyjaciółmi. Muzycy jazzowi mówią o nim, że jest taki jak oni, że umie ich rozumieć i że ma „ wyczucie ” w swoich utworach ”.
Artysta ten uważany jest za najbardziej autentycznego malarza w dziedzinie jazzu. Muzycy, organizatorzy i wydawcy na całym świecie proszą go o wykonanie okładek płyt, plakatów i wystawianie swoich prac. Jego przyjaciele muzycy zadedykowali mu kilka swoich utworów. Claude Tissendier skomponował bluesa Chez Sacha i Pierre-Yves Sorin Sacha .
Ten malarz z wyobraźnią lubi krainę jazzu. Lubi jednak podejmować inne tematy: w szczególności kobiety i morze. Bardzo wcześnie odwiedzał artystów normańskich i brał udział w licznych wystawach. Regularnie przebywa w swoim warsztacie we Franceville.
U niego wszystko jest słowiańskie. Żyje, nie martwiąc się o następny dzień. Co tydzień wita przyjaciół muzyków jazzowych w swoich paryskich warsztatach. Zawsze przychylnie reaguje na różne prośby, angażując się w ten sposób, mając ponad 80 lat, do wielu projektów.
W 1999 roku przekazał swój fundusz studyjny, prace oferowane przez przyjaciół i swoją bardzo ważną kolekcję płyt jazzowych do muzeum Paula Dubois-Alfreda Bouchera (obecnie muzeum Camille-Claudel ) w Nogent-sur-Seine , które prezentuje wybór tych działa w swoich pokojach. Muzeum to poświęciło mu wystawę retrospektywną w 2001 roku i Dni Dziedzictwa w 2006 roku.