Sutra platformie klejnotu prawa szóstego patriarchy lub Platform Sutra jest tekst Mahajana produkowane w Chinach pomiędzy VII th wieku i XIII th wieku przez szkoły Chan . Zawiera serię przemówień przypisywanych Huineng（惠 能）, szóstemu oficjalnemu patriarsze szkoły, poczynając od przemówienia wygłoszonego w świątyni Dàfàn 大梵 寺 w pobliżu Kantonu na zaproszenie prefekta Wéi 韋 z Sháozhōu 韶州. Tytułowa „platforma” to ta, z której mistrz wystawia swoje nauki. Jest to jedyne dzieło buddyjskie, które nie zostało przetłumaczone z sanskrytu, a nadano mu rangę autentycznej Sutry . Jego nazwy zwyczajowe w języku chińskim to Liùzǔtánjīng六祖壇經 lub Tánjīng壇 經, krótkie formy Liùzǔdàshī fábǎotánjīng六祖 大師 法寶 壇 經; jej japońskie imię to Sokei daishi betsuden .
Istnieją zasadniczo dwie wersje:
Wersje Tang i Ming różnią się znacznie pod względem długości i szczegółowości treści, co wskazuje na stopniowe opracowywanie tekstu. Niemniej jednak istnieje spójność doktrynalna na przestrzeni wieków, z kilkoma różnicami. W ten sposób z wersji Ming, przeznaczonej dla szerszej publiczności, zniknął jej charakter sutr charakterystyczny dla tak zwanej szkoły „południowej”, przekazywany wyłącznie jej spadkobiercom, bardzo wyraźnie zademonstrowany w starych wersjach. Opis ceremonii przekazywania „bezkształtnych przykazań”, ważnych na początku, został przesunięty do końca i zastąpiony przez kazania, które są obecnie widoczne.
Odnotowano silne podobieństwa między niektórymi częściami tekstu a pismami Shénhuì （神 會）, oficjalnego następcy Huìnénga. Debaty pozostają otwarte na temat oryginalnego materiału sutry i dokładnego miejsca jej pierwszej wersji w historii Chan. W tym zakresie można wyróżnić trzy główne nurty opinii:
W Sutrze odnajdujemy podstawowe koncepcje szkoły południowego czanu: nagłe przebudzenie, bezpośrednie postrzeganie prawdziwej natury pustki jaźni (svaśūnyatā) i natury Buddy (tathāgatagarbha), jedność istoty moralności (śīla), medytacja ( dhyāna ) i mądrość ( prajñā ).
Zawiera również wskazówki dydaktyczne: odpowiedz przecząco na pytanie twierdzące i odwrotnie, potraktuj jako przedmiot odpowiedzi przeciwieństwo tematu pytania. Zatem pytanie dotyczące zwykłego człowieka musi prowadzić do odpowiedzi o mędrcu, pytanie o światło musi prowadzić do odpowiedzi dotyczącej ciemności. Podkreślenie współzależności przeciwieństw powinno umożliwić pytającemu zrozumienie „drogi środka”.
Potwierdza się tam historię i tradycję szkoły Chan: naleganie na różnicę między nagłością gałęzi południowej a gradualizmem północnej, przedstawienie legendy o Huìnéng, wyliczenie rodu mistrzów i szkół, które by założyli. .
Zawiera wiele odniesień do innych sutr: Diamentowej, Lotosu , której poświęcony jest rozdział 42, Lankavatara , Dhammapady , Vimalakīrti Sutry .