Sławomir Rawicz

Sławomir Rawicz Biografia
Narodziny 1 st Wrzesień +1.915
Pińsk
Śmierć 5 kwietnia 2004 r.(w wieku 88 lat)
Nottingham
Narodowość Polskie
Zajęcia Oficer , pisarz , architekt
Inne informacje
Uzbrojony Kawaleria polska w okresie II Rzeczypospolitej ( d )
Stopień wojskowy Porucznik
Konflikt Druga wojna światowa
Podstawowe prace
Wymuszony marsz ( d )

Sławomir Rawicz , ur.1 st wrzesień 1915w Pińsku (wówczas w Rosji , zanim będzie na terytorium Polski między dwoma wojnami światowymi i obecnie Białoruś ), zmarł w Wielkiej Brytanii na5 kwietnia 2004 r.był oficerem kawalerii polskiej w czasie II wojny światowej . Jest autorem unikalnego dzieła wydanego w 1956 r. À marche forcee (oryginalny tytuł w języku angielskim: The Long Walk ), kontrowersyjnej relacji z jego ucieczki z obozu gułagowego . Książka sprzedaje się w ponad 500 000 egzemplarzy i jest przetłumaczona na dwadzieścia pięć języków. Został on przeniesiony na ekran przez Petera Weira pod tytułem The Way Back ( Les Chemins de la liberté dla wersji francuskiej) w 2010 roku.

Według tej historii, Sławomir Rawicz został schwytany przez Sowietów podczas rozbiorze Polski w 1939 roku, a następnie deportowany do Gułag obozie w Syberii , po spędzeniu długie miesiące w Łubiance . Nie zajmuje mu dużo czasu zorganizowanie ucieczki z sześcioma innymi więźniami. Poniżej znajduje się wyprawa survivalowa z obozu Gułag do Indii, przeprawa przez Bajkał , Buriację , Mongolię , Pustynię Gobi , Tybet i Himalaje .

Od czasu jej publikacji w 1956 roku krytycy, w szczególności badacze Petera Fleminga i tybetologa Hugh Richardsona , zaczęli kwestionować autentyczność tej historii, domagając się fałszywego, a nawet literackiego oszustwa.

W 2006 roku dziennikarze BBC ustalili, że Rawicz nie był w stanie dokończyć wyprawy, ponieważ dokument własnoręcznie wskazywał, że wyszedł z łagru w 1942 roku. Zgodnie z jego aktami wojskowymi wstąpił następnie do armii polskiej w Rosji pod dowództwem gen. Andersa .

Rawicz zainspirowałby się zresztą relacją rodaka o nazwisku Witold Gliński , którą znalazłby w czasie wojny w dokumentach polskiej ambasady w Londynie.

Streszczenie książki À Marche Forced

Sławomir wraz z sześcioma towarzyszami uciekł z pomocą żony kierownika obozu 303 . Podsunęła Rawiczowi pomysły na ucieczkę, zaopatrzyła go w siekierę, a także torby dla wszystkich towarzyszy ucieczki. Niewielki oddział skupia trzech Polaków (sam Rawicz, oficer pogranicza Zygmunt Makowski, sierżant kawalerii Anton Paluchowicz), dwóch Litwinów (architekt Zacharius Marchinkovas, ziemianin Anastazi Kolemenos), Jugosłowianin (Eugène Zaro). , pracownik biurowy) i Amerykanin (Smith, inżynier, który odmówił ujawnienia swojego imienia). Rawicz jest najmłodszy. Od pierwszych dni ucieczki szybko spotkali siedemnastoletnią Polkę, Krystinę, która właśnie uciekła z kołchozu, w którym była zatrudniona. Na jej prośbę postanawiają włączyć ją do swojej grupy, a najlepszą gwarancją jest to, że wniesie dobro do „wyprawy”. Następnie uważają ją za talizman na szczęście.

Po dotarciu do wschodniego brzegu jeziora Bajkał przekraczają resztę Buriacji wzdłuż jeziora, by dotrzeć do granicy mongolskiej, którą przechodzą bez incydentów, z Amerykaninem na czele, ofiarowując Rosjanom skradzione ziemniaki.

Druga część książki jest najbardziej poruszająca, ale i najbardziej otwarta na krytykę, ponieważ zawiera szereg dziur, nieścisłości i błędów, na które Rawicz nie udzieli odpowiedzi, odmawiając obrony przed atakami swoich krytyków. Uciekinierzy zbliżają się do pustyni Gobi, gdzie ginie dwóch z nich, w tym młoda Polka. Osłabieni docierają do Tybetu . Wiecznie głodne poruszają się tylko w ciągu dnia, ponieważ nie są w stanie zlokalizować się w gwiazdach. Zależą od hojnej gościnności Tybetańczyków. Jeden z członków grupy zginął w nocy przed ostatnią przeszkodą, wałem zachodnich Himalajów . Udaje im się ją przekroczyć, ale znowu gubią towarzysza. Czterech ocalałych zostanie uratowanych przez indyjski patrol .

W napisaniu swojego opowiadania Rawiczowi pomógł Murzyn , dziennikarz Ronald Downing, któremu na początku książki wyraża wdzięczność. Nalegałby wraz z nim, aby wszystkie jego wyrazy pojawiły się i zwyciężyły w obliczu możliwych wydarzeń literackich, które dziennikarz mógł dodać. Nic jednak nie pozwala na stwierdzenie, że ten ostatni nie pozwolił sobie na fabułę. To ostrzeżenie będzie stale podkreślane w recenzjach książki, ale także we wstępie do książki.

Recenzje z publikacji

À marche forcee jest prekursorem w relacjach o ucieczce z gułagu . Jednak gdy tylko został opublikowany, krytycy, zwłaszcza badacze Petera Fleminga w 1956 roku i tybetologa Hugh Richardsona w 1957 roku, zaczęli kwestionować autentyczność, wykrzykując fałszywe, a nawet literackie oszustwa.

W recenzji sporządzonej dla Himalayan Journal , Hugh Richardson, były brytyjski dyplomata stacjonujący w Lhasie, wskazuje na kilkadziesiąt błędów i zastanawia się, czy relacja nie jest pogmatwaną i niejasną rekonstrukcją wydarzeń, które miały miejsce, czy rzeczywiście istniały, czy nie. wytwór wyobraźni.

Peter Fleming konkluduje, że cała książka to „bzdura” ( bimber ) w oparciu o szereg ustaleń.

Recenzje Patricka Symmesa w 2003 roku

Niedawno (2003) pisarz Patrick Symmes zauważa pewne nierealistyczne sytuacje:

Brytyjskie i amerykańskie wydawcy Rawicza, z którymi skontaktował się Patrick Symmes, powiedzieli mu, że nie wierzą, iż każda strona zasługuje na kwalifikację „prawdziwej historii” zamieszczonej na okładce książki. Faktem jest, że Rawicz zawsze odmawiał nie tylko podania współrzędnych pozostałych ocalałych z wyprawy, ale także dokumentów, zdjęć, nazwisk świadków.

Zapytany przez dziennikarzy BBC w 2006 roku

Dziennikarze BBC ustalili w 2006 r., że Rawicz nie był w stanie dokończyć wyprawy, ponieważ opuścił gułag w 1942 r. (relacja Rawicza opisująca jego uwolnienie z łagru w 1942 r. w ramach ogólnej amnestii dla polskich żołnierzy, potwierdzona listem amnestii i zgody na wstąpienie do armii polskiej w Rosji). Akta wojskowe Rawicza wskazują, że wstąpił on wówczas do wojska polskiego w Rosji generała Andersa . W świetle tych dokumentów trudno uwierzyć, że Rawicz uciekł, chyba że jest pomyłka w tożsamości, ale nazwisko, miejsce i data są zbieżne. Wydaje się również, że Rawicz został wysłany do łagru za zabicie oficera NKWD, sowieckiej tajnej policji.

Opowieść „zapożyczona” od Witolda Glińskiego (2009)?

Rawicz zainspirowałby się zresztą relacją rodaka o nazwisku Witold Gliński , którą znalazłby w czasie wojny w dokumentach polskiej ambasady w Londynie. Choć Gliński miał świadomość, że skradziono mu jego historię, nigdy by nie protestował, bo chciał zapomnieć o wojnie i zacząć nowe życie. W 2009 roku pojawił się Witold Gliński.

Jednak prawdziwość relacji Glińskiego zakwestionował inny Brytyjczyk polskiego pochodzenia, Leszek Glinieci. Jako młody chłopiec podczas II wojny światowej Glinieci został zesłany do prowincji Archangielsk w północnej Rosji, gdzie uczęszczał do szkoły specjalnej z Glinskim, aż dowrzesień 1941, czyli siedem miesięcy po rzekomej ucieczce z łagru. Glinieci wskazał na inne niespójności obecne w relacji Glińskiego. Ze swojej strony dziennikarz Radia BBC Hugh Levinson, który badał Długi spacer ze wszystkich stron, miał w 2010 roku oświadczyć: „Czy to możliwe, że Gliński jest prawdziwym bohaterem tej opowieści i że Rawicz go ukąsił? Jest to możliwe, ale nie znaleźliśmy niczego, co potwierdzałoby barwną historię ucieczki i wyprawy Glińskiego. ” .

„Rekonstytucje”

W 2003 roku poszukiwacz przygód Sylvain Tesson odtworzył rzekomą podróż Rawicza do swojej książki L'Axe du loup (Lafont, 2004).

Innym awanturnik, Cyril Delafosse-Guiramand , redid trasy, wykorzystując dwie historie: że z Rawicza i że od Josepha Martina Bauera , ile moje kroki podjąć mnie . Opuszczając Magadan w Rosji w 2006 r., dotarł do Vientiane w Laosie w 2007 r. Uwagi Rawicza, według niego, krystalizują wagę tematu i brak komunikacji na temat gułagów.

Uwagi i referencje

  1. Patick Symmes "Prawdę mówiąc," Outside Magazine , internetowy , 1 st  stycznia 2003 r.
  2. (en) Patrick Symmes, aby powiedzieć prawdę. Czy to fakt, czy fikcja? Zagadkowa historia stojąca za The Long Walk , w magazynie Outside , Mariah Media Inc., styczeń 2003 r.: „  Ale od pierwszego wydania książki wątpiący oskarżają, że Long Walk jest dosłownie niewiarygodny, nawet oszustwo i mistyfikacja.  "
  3. (w) Hugh Levinson, „Walking the talk” , BBC News , 30 października 2006: „  Brakujące ogniwo przeszło przez dokumenty Odkryte przez amerykańską badaczkę Lindę Willis, w polskich i rosyjskich archiwach. Jeden, własnoręcznie Rawicza, opisuje, jak został zwolniony z łagru w 1942 r., podobno w ramach ogólnej amnestii dla polskich żołnierzy.  "
  4. (w) Dennis Ellam i Adam Lee Potter, The Greatest Escape - bohater wojenny, który przeszedł 4000 mil od syberyjskiego obozu śmierci , Mirror.co.uk , 16 maja 2009.
  5. Wymuszony marsz , s.  141
  6. (w) David E. Anderson, Długi spacer: prawdziwa historia wędrówki do wolności?  : „  Książka została napisana przez pisarza-widmo Ronalda Downinga.  "
  7. Patrick Symmes, op. cyt.  : „  Rawicz podyktował swoją historię ghostwriterowi z Fleet Street bezpośrednim, stonowanym głosem, który przynosi jego trudy oszałamiającą ulgę.  "
  8. Por. À marche forcee , przeczytałem wydania, 1962, s. 4.
  9. (w) Strix (Peter Fleming), protokół Długiego marszu Slavomira Rawicza , Widz , 12 lipca 1956, s.  13 .
  10. Patrick Symmes, op. cyt.  : „  Hugh Richardson, długoletni brytyjski dyplomata w Lhasie, przytoczył dziesiątki błędów w recenzji dla Himalayan Club Journal z 1957 r. i zastanawiał się, „czy ta historia jest mętną i mglistą rekonstrukcją rzeczywistego zdarzenia, czy zwykłą fikcją”.  "
  11. (w) Hugh Richardson, recenzja The Long Walk , w Himalayan Journal , tom. 20, 1957.
  12. Peter Fleming, op. cyt.  : " Z  przykrością trzeba dojść do wniosku , że cała ta znakomita książka to bimber  " .
  13. Peter Fleming, op. cyt.  : "  Żaden z trzech pozostałych ocalałych nie został wyśledzony ani nie zgłosił się , aby się zidentyfikować  " .
  14. Peter Fleming, op. cyt.  : „  Lekarze i pielęgniarki, którzy się nim opiekowali, funkcjonariusze, którzy go przesłuchiwali lub studiowali raporty z jego przesłuchań, milczeli. Zarówno ówczesny dyrektor wywiadu wojskowego w Indiach, jak i jego główny podwładny w Kalkucie nie pamiętają o incydencie, którego można by się spodziewać nawet po czternastu latach, aby wywrzeć na ich umysłach jakieś wrażenie  ” .
  15. Peter Fleming, op. cyt.  : „  Nie jest możliwe [...] przybycie do Tybetu z Mongolii Zewnętrznej bez przekroczenia w pewnym momencie głównej szosy z Lanchow do Urumczi; w 1941 r. miał duży ruch, a partia [...] na pewno zauważyła telegraf Nilesa? Rawicz nie pamiętał słupów telegraficznych  ” .
  16. Peter Fleming, op. cyt.  : „  Zapomniał też o górskiej barierze, wysokiej na 20 000 stóp, którą musiał wkrótce wspiąć, aby zdobyć płaskowyż tybetański  ” .
  17. Peter Fleming, op. cyt.  : „  Zwykły oszust z pewnością odrobiłby trochę więcej pracy domowej. Nie chciał, jak Rawicz w niedzielę, zaprzeczyć wszelkiej wiedzy o tsambie, podstawowym pożywieniu Tybetu; to było jak człowiek, który twierdzi, że „wybłagał sobie drogę od John o' Groats do Land's End, mówiąc, że nigdy nie słyszał o filiżance herbaty  ” .
  18. Patrick Symmes, op. cyt.  : „  Rawicz opisuje chodzenie 12 dni w Gobi bez wody; Pamiętam, jak po kilku godzinach sam się tam dławiłem.  "
  19. Patrick Symmes, op. cyt.  : “  Brytyjski himalaista i lider ekspedycji Eric Shipton podobno gwizdał na opis wstrętnych bałwanów zawarty w książce.  "
  20. Patrick Symmes, op. cyt.  : „  Z perspektywy czasu wydaje się dziwne, że Rawiczowie Mongołowie wolą wszędzie chodzić, niż jeździć konno, ubierać się w stożkowate kapelusze i pływać łódkami po meandrujących rzekach; to brzmi bardziej jak Wietnam.  "
  21. Patrick Symmes, op. cyt.  : „  Rawicz, teraz 85 i mieszkający w Anglii, podtrzymuje swoją historię. Ale jego londyńscy i amerykańscy wydawcy mówią mi, że nie wierzą, że każda strona książki jest dokładnie tym, co okładka nazywa „Prawdziwą historią”.  "
  22. Patrick Symmes, op. cyt.  : „  Rawicz odmówił przedstawienia akt, zdjęć, świadków lub pełnej tożsamości i miejsca pobytu innych ocalałych.  "
  23. Hugh Levinson, op. cyt.  : „  Brakujące ogniwo pojawiło się w dokumentach odkrytych przez amerykańską badaczkę Lindę Willis w archiwach polskich i rosyjskich. Jeden, własnoręcznie Rawicza, opisuje, jak został zwolniony z łagru w 1942 r., podobno w ramach ogólnej amnestii dla polskich żołnierzy. Potwierdza to jego dokument amnestii i pozwolenie na powrót do Wojska Polskiego. Dokumenty te sprawiają, że prawie nie można uwierzyć, że Rawicz uciekł, chyba że istnieje przypadek błędnej tożsamości. Jednak imię i nazwisko, miejsce i data urodzenia są zgodne. Z dokumentów wynika również, że Rawicz zamiast zostać uwięzionym na podstawie sfabrykowanych zarzutów, jak twierdził, został wysłany do łagru za zabicie oficera NKWD, poprzednika sowieckiej tajnej policji, KGB.  "
  24. (w) Zobacz artykuł o Witoldzie Glińskim  : „  Najprawdopodobniej wytłumaczenie jest takie, że Rawicz przeczytał autentyczną relację Witolda o ucieczce, w oficjalnych dokumentach, które znalazł w Ambasadzie Polskiej w Londynie w czasie wojny. Witold wiedział, że jego historia została skradziona. Ale nigdy nie protestował, ponieważ chciał zapomnieć o wojnie i skoncentrować się na swoim nowym życiu.  "
  25. Sprawa uciekinierów z łagru , Le Point , 27 stycznia 2011 r.
  26. Cień nad największą ucieczką , Le Temps , 22 stycznia 2011.
  27. (w) Witold Gliński , nekrolog, The Telegraph , 3 lipca 2013 r.
  28. Tkanina Aubert, przerobił podróż „Chemins de la liberté” , 24 stycznia 2011.

Zobacz również

Powiązane artykuły

Francuskie wydania książki

Linki zewnętrzne