Greenspan-Guidotti zasada jest zasadą polityki pieniężnej , zgodnie z którym w danym kraju rezerw walutowych musi być równa krótkoterminowego zadłużenia zagranicznego . Zgodność z tą zasadą pozwala państwom na posiadanie wystarczających rezerw, aby wytrzymać znaczną ucieczkę kapitału .
Kraje wschodzące charakteryzują się w XX wieku zmiennością nakładów i odpływów kapitału . Sytuacja staje się trudna dla tych krajów, gdy kiedy zadłużenie zagraniczne danego kraju zapada i jest denominowane w obcej walucie, kraj ten nie posiada już wystarczającej ilości tej waluty, aby spłacić swój dług. Kraje od dawna przyjęły „zasadę trzech miesięcy” , zgodnie z którą rezerwy walutowe banku centralnego muszą odpowiadać trzymiesięcznej wartości importu w walucie obcej.
Reguła Greenspana-Guidottiego ma na celu określenie warunków, jakie muszą spełnić kraje, aby stawić opór masowemu odpływowi kapitału lub zapadaniu zadłużenia zagranicznego denominowanego w walutach obcych. Zgodnie z tą zasadą konieczne jest, aby kraj posiadał rezerwy walutowe odpowiadające krótkoterminowemu zadłużeniu zagranicznemu (o terminie zapadalności do jednego roku).
Władca nosi imię bankiera centralnego Alana Greenspana , który długo kierował Rezerwą Federalną Stanów Zjednoczonych , oraz Pabla Guidottiego , byłego wiceministra gospodarki Argentyny . Guidotti po raz pierwszy wyraził tę zasadę na międzynarodowym szczycie w 1999 roku ; Greenspan następnie ostro ją skrytykował podczas przemówienia w Banku Światowym .
Zasadę tę stosuje wiele krajów wschodzących. OECD odnotowano w 2011 roku , że w Ameryce Łacińskiej rezerwy walutowe pokrycie 200% długu zewnętrznego; Meksyk osiągnęła około 260%.
Następnie przeprowadzono szereg badań ekonomicznych w celu zweryfikowania adekwatności reguły. Badanie Guzmana Calafella i Padilla del Bosque pokazuje, że stosunek rezerw walutowych do długu zewnętrznego jest dobrym narzędziem do przewidywania prawdopodobieństwa kryzysu zadłużenia zewnętrznego.
Rezerwy walutowe krajów wschodzących stały się nadmierne w obawie przed nagłym odpływem kapitału. Jednak nadmierna akumulacja walut obcych może prowadzić do wewnętrznych nierównowag finansowych, takich jak inflacja czy wzrost strat kapitałowych, mając jednocześnie negatywne konsekwencje dla globalnego systemu finansowego z powodu nadpłynności;