Corderie Street

3 e  arr t Corderie Street
Widok na Place Nathalie-Lemel .
Sytuacja
Miasto	3 rd
Dzielnica	Czerwone dzieci
Początek	Ulica Franche-Comté
Koniec	Ulica Dupetit-Thouars
Morfologia
Długość	140  m
Szerokość	7,10  m
Historyczny
kreacja	1885
Określenie	Z Franche-Comté
Geokodowanie
Miasto Paryż	2329
DGI	2330
Geolokalizacja na mapie: 3. dzielnica Paryża Corderie Street Geolokalizacja na mapie: Paryż Corderie Street
Zdjęcia na Wikimedia Commons

Rue de la Corderie to ulica w dzielnicy Marais , w 3 th dzielnica z Paryża .

Lokalizacja i dojazd

Ta strona jest obsługiwana przez stacje metra Filles du Calvaire , République i Temple .

Pochodzenie nazwy

Jak sama nazwa wskazuje, przy tej ulicy znajdowały się stare fabryki lin.

Historyczny

Powstał w 1885 roku w wyniku zjednoczenia pod tą nazwą części rue de Picardie przylegającej do rue de Franche-Comté , place de la Corderie i rue de la Petite-Corderie.

Tej ulicy nie należy mylić z „starą rue de la Corderie”, która biegła wzdłuż południowej strony ogrodzenia świątyni i która stała się częścią rue de Bretagne .

Od 8 marca 2007, mały trójkątny plac na rogu rue de la Corderie i rue Dupetit-Thouars, wcześniej nienazwany, nosi nazwę Place Nathalie-Lemel , w hołdzie tej działaczce i aktorce Komuny .

Niezwykłe budowle i miejsca pamięci

• Dom na n °  14 mieści się najpierw spree i 1869 centrala Federacji Paryża sekcji AIT animowanych m.in. przez introligatorskim Eugène Varlin . Członkowie Republikańskiego Centralnego Komitetu Obrony dwudziestu okręgów Paryża, z których kilka zostało wybranych z Komuny 1871 , napisali tam swoją pierwszą proklamację, zamieszczoną na15 września 1870na ścianach Paryża i nazwany „  pierwszym czerwonym plakatem  ”.
• N O  16 był siedzibą Partii Socjalistycznej we Francji (1901-1905), który przyniósł ze sobą Guesdists i vaillantistes , a następnie po jednostce w 1905 roku, Socjalistycznej Partii Jedności, Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej, aż do 1912 roku.

Uwagi, źródła i odniesienia

1. „Eugène Varlin” , www.parisrevolutionnaire.com .
2. Pierre Lévêque, „Prądy polityczne Komuny Paryskiej”, Claude Latta (red.), La Commune de 1871. Wydarzenie, ludzie, pamięć , Publikacje Uniwersytetu Saint-Étienne, 2004, 412  s. ( ISBN  978-2862723143 ) , str.  33-34 .
3. SFIO (1905) .

Bibliografia

• Napoléon Chaix, przewodnik po Paryżu, 1807 , księgarnia międzynarodowa.
• Jacques Hillairet , Historical Dictionary of the Streets of Paris , Paryż , Les Éditions de Minuit , 1972, 1985, 1991, 1997  itd. ( 1 st  ed. 1960), 1476  , str. , 2 obj.   [ szczegóły wydań ] ( ISBN  2-7073-1054-9 , OCLC  466966117 ).