Ulica Gît-le-Coeur
6 th arr t
Ulica Gît-le-Coeur
| |||
 Widok na rue Gît-le-Coeur. | |||
| Sytuacja | |||
|---|---|---|---|
| Miasto | 6 th | ||
| Dzielnica | Zmiana | ||
| Początek | 23, quai des Grands-Augustins | ||
| Koniec | 28, rue Saint-André-des-Arts | ||
| Morfologia | |||
| Długość | 112 m | ||
| Szerokość | 10 m | ||
| Historyczny | |||
| kreacja | XIII th century | ||
| Określenie | XIII th century | ||
| Dawna nazwa | Rue Guy le Queux Rue Gilles le Queux Rue Gui-le-Preux Rue Gui-le-Comte Rue Gilles-Cœur Rue des Noyers |
||
| Geokodowanie | |||
| Miasto Paryż | 4149 | ||
| DGI | 4199 | ||
Geolokalizacja na mapie: 6. dzielnica Paryża
| |||
 Zdjęcia na Wikimedia Commons
|
|||
Git-le-Street Serce jest ścieżka w sąsiedztwie waluty w 6 th dzielnicy z Paryża . To bardzo stara ulica.
Lokalizacja i dojazd
Linia obsługuje Rue Gît-le-Cœur 
na stacji Saint-Michel , a także liniami autobusowymi RATP 21 24 27 38 .
Pochodzenie nazwy
Droga nosi nazwę „rue Guy le Queux” lub „rue Gilles le Queux”, czyli kucharza króla Eudesa .
Historyczny
Ulica otwarty około 1200 do Clos de Laas , który był częścią twierdzy w Saint-Germain-des-Prés . Ta zagroda została pierwotnie obsadzona winoroślą, która została wyrwana z 1179 roku w celu podziału. Mnisi opactwa dotarli do Eudes „Guy le Queux”, krainy między Sekwaną, rue Gît-le-Coeur i rue Saint-Jacques .
Utworzono przed XIII -go wieku, stało się "ulica Gui-the-tail" w 1275 roku, następnie ulica "Gui-le-Comte" w XIV th century.
W 1423 r. Nosił nazwę „rue des Noyers”, ale w 1540 r. Znalazł nazwę „Gilles-le-Queux”, która przeszła różne przekształcenia i warianty (Guille Queulx, Villequeux, Gui Villequeux, Lequeux, Gille le Cœur i Gist le Cœur), aby zakończyć obecną nazwą „rue Gît-le-Cœur”.
Wspomniany jest pod nazwą „rue Gille Coeur” w rękopisie z 1636 roku.
Podobnie jak cała okolica została zalana w 1910 roku .
-
Powódź na quai des Grands-Augustins i rue Gît-le-Coeur w 1910 roku (zdjęcie agencji Rol ).
Niezwykłe budowle i miejsca pamięci
- N O 4: 1808, Dom ten adres Léopold Collin , księgarza wydawca. W 1822 roku pod tym adresem znajduje się Le Cercle de la librairie. Tablica jest hołdem dla mieszkającego tam bibliografa Jacquesa-Charlesa Bruneta .
- N O 5: Stary hotel SEGUIER hotel i O i hotelowej Luynes XVI p wieku XVII p wieku. Ten hotel został sklasyfikowany jako zabytek od14 grudnia 2006.
- N O 6: obsługa broni od 1886 roku.
- N o 8: szkoła César Franck- od 1968 roku do jego zamknięcia w 1980 roku bardzo wąskie domu (o szerokości pięciu metrów), należące do biskupstwa Paryżu. Antresola i trzy kondygnacje pod dachem.
- N o 9: Hotel Racou, które staną się Beat Hotel , od 1933 roku, aż zamknięty w 1963 Ten hotel był miejscem pobytu Chester Himes i wielu amerykańskich autorów, w tym w szczególności pisarz i poeta Gregory Corso , na wycieczkę do Paryża w latach 1950-1963.
- N O 10: F. Buisson, wydawca, bookseller, 1810 (Gilles serca ul). Schody A, B, C, D z dawnych stajni XVIII th wieku są przedmiotem klasyfikacji jako zabytków od czasu24 stycznia 2006. Lokalizacja księgarni Nowoczesny wygląd.
- N O 12: trzeci pomieszczeniu w kinie Saint-Andre-des-Arts . Pod tym adresem mieszkała malarka Hanna Ben-Dov (1919-2009). W 2020 roku znak stał się pomieszczeniem dla Świadków Jehowy .
- N O 17: Kléber Bénard, A członek zespołu Bonnot żył tam 1911.
-
Płyta n O 4.
-
Fasada n o 5: Hotel de Luynes .
-
N O 6.
-
N o 9: tereny byłego Beat Hotel , przekształcony w luksusowy hotel w 1980 roku.
-
Tablica upamiętniająca Hotel Beat z 2009 roku.
-
N O 11.
-
N O 12.
Uwagi i odniesienia
- Adrien Friedmann, Paryż, jego ulice, parafie od średniowiecza do rewolucji , Plon ,1959, s. 236
- Auguste Longnon , Paryż podczas dominacji angielskiej (1420-1436): dokumenty pochodzące z rejestrów Kancelarii Francuskiej , Paryż, 1878, s. 89 ( online ).
- Charles Lefeuve, Historia ulic Paryża , Paryż, 1875.
- Félix i Louis Lazare, Słownik administracyjny i historyczny ulic Paryża i jego zabytków , faksymile wydania 1844, s. 261 .
- Wskazówka n o PA75060006 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
- Wskazówka n o PA75060005 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
- Éric Neuhoff , „Ostatnie sesje”, Le Figaro Magazine , 16 października 2020, s. 87.
- Rejestry rekrutacji wojskowej, biuro Sens 1911, strona 48/320, numer 527