| Poseł do 8. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d ) Hythe | |
|---|---|
| 7 czerwca 1826 -16 marca 1830 | |
| Poseł do 7. parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d ) Newton Constituency ( en ) | |
| 11 lutego 1825 -2 czerwca 1826 | |
| Gubernator Reunion | |
| 26 kwietnia -10 lipca 1811 | |
| Henry Sheehy Keating Henry Sheehy Keating | |
| Gubernator brytyjskiego Mauritiusa | |
| 4 grudnia 1810 -20 maja 1823 | |
| Henry Warde ( we ) | |
| Gubernator Reunion | |
| 9 lipca -20 grudnia 1810 | |
| Jean-Chrysostôme Bruneteau z Sainte-Suzanne Henry Sheehy Keating |
| Farquhar baronets ( w ) |
|---|
| Narodziny | 14 października 1776 |
|---|---|
| Śmierć |
16 marca 1830(w wieku 53 lat) Londyn |
| Narodowość | brytyjski |
| Trening | Szkoła Westminster |
| Czynność | Polityk |
| Tata | Sir Walter Farquhar, 1. baronet ( en ) |
| Matka | Anne Stevenson ( d ) |
| Małżonka | Maria Frances Geslip (z domu de Latour), Lady Townsend-Farquhar (później pani Hamilton) ( d ) (od1809) |
| Dziecko | Walter Minto Townsend Farquhar ( we ) |
| Członkiem | Towarzystwo Królewskie |
|---|
| Pan |
|---|
Robert Townsend Farquhar (14 października 1776 - 16 marca 1830), 1 st Baronet jest wpływowy brytyjski kupiec, który jest członkiem i kolonialny gubernator.
Urodził się w rodzinie należącej do szkockiej szlachty i służył najpierw w brytyjskiej marynarce wojennej, aż do stopnia wiceadmirała. Karierę administracyjną rozpoczął w 1804 roku jako wicegubernator wyspy Penang ( Malezja ), gdzie wyróżniał się pracą związaną z rozwojem portu. Po pobycie w angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, gdzie pracował głównie w Molukach ( Indonezja ), w lipcu 1810 r. Został mianowany pierwszym gubernatorem generalnym Wysp Mascarene stacjonujących na wyspie Reunion , którą właśnie zainwestowali Brytyjczycy. W grudniu tego samego roku, gdy tylko Mauritius (wtedy nazywany Ile de France) również został oderwany od Francuzów, przeniósł tam swoją rezydencję.
Na wyspie Francji, która w 1814 roku miała oficjalnie odzyskać swoje pierwotne chrzcielne imię Mauritius (Mauritius), gubernator Farquhar próbował pogodzić francuskich kolonistów, jednocześnie broniąc praw uznanych niewolnikom . Ostateczne zniesienie będzie w rzeczywistości nie może być osiągnięty w koloniach brytyjskich, aż 1835 , nawet jeśli od 1807 roku , sam handel niewolnikami był tam zabronione. I rzeczywiście, Farquhar bardzo zależało na tym, aby zakaz ten był wszędzie przestrzegany, zarówno z osobistego przekonania, jak i politycznej kalkulacji. W rzeczywistości w tym regionie przez ponad sto lat głównymi europejskimi handlarzami niewolników byli Francuzi. Aktywnie tłumiąc handel niewolnikami, dał sobie zatem powody, by interweniować przeciwko swoim przeciwnikom, w szczególności w celu przejęcia kontroli nad wyspą Madagaskar .
Nie miał możliwości bezpośredniej interwencji przeciwko francuskim placówkom na Wielkiej Wyspie. Wtedy wpadł na pomysł, by polegać na lokalnej sile, która byłaby w stanie służyć jego polityce. Jednak jego największym spostrzeżeniem było zrozumienie, że aby to zrobić, nie powinien polegać na królestwach przybrzeżnych, jakkolwiek zaznajomionych z Europejczykami od wieków (do tego stopnia, że wielu ich przywódców było malato , to prawda). , zwłaszcza francuskiego!), ale z innym królestwem całkowicie zamkniętym w głębi lądu, królestwem Mérinas .
Po doświadczeniu wojny domowej przez prawie cały XVIII -tego wieku The United Merina właśnie wtedy odzyskać swą jedność i był królem dla młodego człowieka około 23 lat, Radama . Ale najdziwniejsze jest to, że pomimo sławy, którą zaczął poznawać za granicą, ten kraj był nadal bardzo mało znany Europejczykom. Dopiero w 1777 roku odwiedził ją pierwszy Europejczyk, który przedstawił jej krótki opis, Nicolas Mayeur . A jednak jego rękopis pozostał niepublikowany i nic nie dowodzi, że Farquhar był w stanie się z nim zapoznać. Po Mayerze Europejczycy, którzy mogli tam wejść, musieli być dość rzadcy, ponieważ poprzedni król, Andrianampoinimerina, który był po prostu podejrzliwy wobec kupców, od dawna się temu sprzeciwiał.
Ze strony Farquhara wysłanie tam Chardenoux, byłego handlarza, w kwietniu 1816 r. Na tajną misję zwiadowczą , było zatem prawdziwym ryzykiem. Wynik miał przerosnąć wszelkie jego oczekiwania. Okazuje się, że sam Radama szukał sposobu na rozszerzenie swojej władzy na cały Madagaskar, zgodnie z zaleceniami woli politycznej ojca. Przybył do królestwa Meriny, nie mógł dalej się rozwijać, a na dłuższą metę zachować własnej niezależności, gdyby nie udało mu się przejąć kontroli nad regionami przybrzeżnymi, aby móc bezpośrednio poradzić sobie z Europejczycy. Dlatego właśnie zgodnie z umowami króla Meriny, a nawet w towarzystwie dwóch swoich młodych braci, których chciał kształcić na Mauritiusie, Chardenoux wrócił, by zdać raport Farquhar.
Od tego czasu wydarzenia nabrały tempa. Farquhar wysłał dwie inne misje o bardziej oficjalnym charakterze, a następnie, pod koniec sierpnia 1817 roku , Radama stanął na czele swoich wojsk, aby zaatakować twierdze wschodniego wybrzeża. Napotkał zresztą tylko stosunkowo słaby opór, ponieważ najpotężniejszy z książąt regionu, „ malato ” Jean René, wolał się poddawać.
W ten sposób 23 października 1817Radama mógł podpisać z przedstawicielami Wielkiej Brytanii porozumienie, które będzie kamieniem milowym w historii jego kraju. Zgodnie z warunkami tej umowy, król Merina, uznawany odtąd za władcę całego Madagaskaru, zobowiązuje się do zniesienia handlu niewolnikami z Europejczykami i w zamian otrzyma pomoc w modernizacji swojego królestwa. Jednak niefortunna wpadka podałaby wszystko w wątpliwość ...
Rzeczywiście, od 19 listopada tego samego roku Robert Farquhar udał się na urlop do Wielkiej Brytanii, nie mając czasu dotrzymać wszystkich swoich zobowiązań, polegając na swoim następcy, generale Gage Hallu, aby kontynuował swoją pracę. Ale ten ostatni faktycznie był w zmowie z handlarzami i porzucił wszystko, ku wielkiemu rozczarowaniu Radamy, który zaczął wątpić w dobrą wiarę Europejczyków. W tym czasie w Wielkiej Brytanii Farquhar wyjaśnił wyspom swoją politykę i przy wsparciu króla Jerzego IV przygotowywał się do powrotu. Plik5 lipca 1820w związku z tym wrócił na swoje stanowisko na Mauritiusie i natychmiast zaczął ponownie łączyć się z Radamą. W ten sposób 11 października podpisano kolejne porozumienie, jeszcze korzystniejsze dla suwerennej Meriny. Dla niego i jego ludu wielka przygoda mogłaby trwać dalej ...
Z korzyścią dla swoich obywateli Farquhar wykazał się również wielką pomysłowością i konsekwencją. Przede wszystkim zrobił wszystko, aby promować rozwój Mauritiusa, wykorzystując głównie finansowanie metropolii. Odnowił opuszczone przez lata szlaki komunikacyjne, przebudował stary port stolicy, czyniąc go wolnym portem otwartym dla wszystkich pawilonów handlowych. Przeorganizował prawo, aby ułatwić handel i nie wahał się korzystać z funduszy publicznych, aby pomóc przedsiębiorcom. Przede wszystkim jednak wiele wysiłku poświęcił stymulowaniu uprawy trzciny cukrowej , której produkcja szybko zaczęła rosnąć dziesięciokrotnie.
Tak bardzo, że w momencie jego ostatecznego wyjazdu do Wielkiej Brytanii 20 maja 1823większość Francuzów, którzy początkowo mieli wielką nieufność do brytyjskiej władzy, zaczęła tego żałować.
Po powrocie do Wielkiej Brytanii wstąpił do Izby Gmin i nadal, jak tylko mógł, bronił interesów swoich byłych wyborców.
Sir Robert Townsend Farquhar zmarł w Londynie dnia20 marca 1830.