Realizacja | Patrice Leconte |
---|---|
Scenariusz | Remi Waterhouse |
Główni aktorzy |
Charles Berling |
Firmy produkcyjne |
CNC Cinéa Epithète Films France 3 Cinema Studio Canal Polygram Audiowizualne Sofica Investimage 4 |
Ojczyźnie | Francja |
Dobry | komedia historyczna , dramatyczna |
Czas trwania | 102 minuty |
Wyjście | 1996 |
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Ośmieszanie jest francuski filmu przez Patrice Leconte wydany w 1996 roku .
Podczas 22 nd ceremonii César , film odbiera czterech Cezarów , w tym z najlepszego filmu i najlepszego reżysera . Był także nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny .
„ W tym świecie (tj. na dworze) występek to nic innego jak wyśmiewanie zabija. "
Grégoire Ponceludon de Malavoy ( Charles Berling ), bez grosza przy duszy i szczery młody arystokrata, przybywa na dwór Ludwika XVI w Wersalu w celu uzyskania środków na osuszenie bagien Dombes , źródeł epidemii, które dziesiątkują rodziny jego chłopów . Uczestniczy w tym życiu, w którym honor i dowcipy (jeśli to możliwe podłe) są centrum wyrafinowanego i dekadenckiego musowania.
Podczas filmu baron de Malavoy rzeczywiście będzie miał okazję zrobić dowcip z niezrównaną żywotnością. Większość prowincjonalnych dżentelmenów, takich jak on, zatroskanych o swoją ziemię, ucierpiała w przededniu rewolucji francuskiej z powodu biurokratycznej biurokracji państwa francuskiego , ale baron, chcąc nie chcąc, przedostał się przez dwór.
Markiz de Bellegarde ( Jean Rochefort ) w końcu udzielił mu pomocy, dając mu schronienie i przedstawiając go na dworze, gdzie Grégoire wykazał się talentem, którego obawiali się już ustanowieni dworzanie. W rezultacie powstały intrygi między efemerycznym faworytem króla, opatem Villecourt ( Bernard Giraudeau ), jego kochanką Madame de Blayac ( Fanny Ardant ), Grégoire i córką markiza de Bellegarde, Matyldą ( Judith Godrèche ).
Grzegorz musi zmierzyć się z wieloma intrygami, zanim będzie mógł spotkać się z królem na osobności, „przypadkowe” spotkanie w ogrodach Pałacu Wersalskiego zaaranżowane przez jego protektorów. Zaproszony na demonstrację strzelania z nowego pistoletu , Grégoire, którego celem jest szarża inżyniera , proponuje ulepszenie części. To irytuje się oficer z artylerii , który znieważa Gregory. Aby nie stracić twarzy, Grégoire musi wyzwać oficera na pojedynek i go zabić. Matylda, która uczestniczy w pojedynku, rzuca się w ramiona Grégoire'a. Z kolei Madame de Blayac traci twarz: cały dwór wie, że młody kochanek ją porzucił i jest zachwycony jej upadkiem. Czyniąc to, Grzegorz nie udaje się uzyskać oskarżenia, ponieważ król odmawia przyjęcia „ na chwilę ” człowieka, który zabił jednego z jego oficerów.
Grégoire, zaproszony na przyjęcie, na którym potknął się (krok-en-leg) podczas tańca, aby go ośmieszyć - pamiętaj, że strach przed ośmieszeniem jest straszny w tym środowisku - opuszcza Wersal z Matyldą po wypowiedzeniu krwawej diatryby w które potępia absurdalność i „śmieszność” dworskiej walki, która może pogrążyć upokorzonych w najciemniejszej nędzy.
W 1794 roku , w okresie rewolucyjnym , markiz de Bellegarde, wówczas uchodźca w Wielkiej Brytanii , wydawał się nostalgiczny za tym okresem, a ostateczny wystrój doskonale oddaje jego stan ducha (angielskie niebo pokryte chmurami, melancholijny pejzaż... .).
Zawsze wierny swojemu pragnieniu oczyszczenia ziem Dombes, obywatel Grégoire Ponceludon otrzymuje od rządu rewolucyjnego, jako inżynier hydrografu w Inżynierii Lądowej , realizację tego ważnego przedsięwzięcia wraz z Matyldą, która od tego czasu została jego żoną ...
Śmieszne pokazuje życie w Court XVIII th century, kiedy jedynym sposobem, aby zbliżyć się do króla do korzystania dowcipem, inteligencją i pięknym językiem. Na salonach wszechobecna jest rywalizacja, szlachta poniża się nawzajem, aby móc zwiększyć swój szacunek u króla. Jeden z bohaterów filmu posuwa się nawet do samobójstwa, sądząc, że ledwo opuścił spotkanie z królem. Monarcha pojawia się tam jako bóg bezwzględny, samolubny i zdolny doprowadzić ludzi do śmierci, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Bohater szyderstwa, baron de Malavoy, choć obcy tej atmosferze, zmuszony jest wkroczyć, aby móc zwrócić się do króla, w celu uzyskania funduszy niezbędnych do osuszenia bagien Dombes. Bardzo szybko odkrywa szczególny dar do pięknego języka, jednak nie uda mu się nawiązać prawdziwej rozmowy z królem.
Historycznie rzecz biorąc, film chce być bliski opisom, które spłynęły do nas z dworu za czasów Ancien Regime, ale bardziej za Ludwika XIV niż za Ludwika XVI: hrabia de Bussy-Rabutin opisany w swoich pamiętnikach na początku panowania Ludwika XIV , niedostępny aspekt władcy i ogromne trudności, jakie ma w wysyłaniu wiadomości do króla, gdy pochodzi z jednej z najstarszych i najbardziej wpływowych rodzin w królestwie.
Książę Saint-Simon ze swojej strony wspomina w swoich pamiętnikach swoją ambasadę w Hiszpanii za zaręczyny Ludwika XV i hiszpańskiej Infantki Marii Anny-Victoire i docenia cotygodniowe sesje, podczas których król Hiszpanii przyjmuje każdego kandydata, w przeciwieństwie do co dzieje się we Francji. Możemy też przytoczyć świadectwo Norberta Eliasa, który opisuje fenomen Dworu, w którym Ludwik XV, a zwłaszcza Ludwik XVI, dali się zamknąć . Król staje się prawie niedostępny, w przeciwieństwie do Henryka IV (1589-1610), który podróżował po całej Francji i sypiał w skromnych karczmach.
Należy zauważyć, że w tym czasie projekcje werbalne książek krążyły regularnie i były uczone i używane (sprzedaż Sotheby's Rothschildmaj 2006, osobista kopia markiza de Marigny - brat markiza de Pompadour ).
Jeśli jednak kostiumy wydają się zgodne z opisami czasu, zob. na przykład odświętna książka zatytułowana „Wesele delfina” – syna Ludwika XV – film pozostawia pewną swobodę, zwłaszcza w odniesieniu do sceny Balu Jesiennego i dość groteskowo przedstawia Ludwika XVI i Marię Antoninę w szczególności.