Meiji (明治維新, Meiji Ishin ) , Zwany także rewolucja Meiji lub Meiji Odnowienie , to okres w historii Japonii odpowiadającą obaleniu szogunatu Tokugawa i odzyskania uprawnień cesarza , uprawnień odzyskanych. W 1868 roku . Obejmuje ona zarówno koniec okresu Edo (często zwanego Bakumatsu lub „koniec szogunatu Tokugawa”) i początek ery Meiji , w drugiej połowie XIX -go wieku . To ciąg wydarzeń, który doprowadził do ogromnych zmian w polityce i strukturze społecznej Japonii . Przywrócenie było bezpośrednią konsekwencją dotychczasowego otwarcia odizolowanej Japonii poprzez politykę dobrowolnej izolacji zwanej sakoku , narzuconą po przybyciu czarnych statków ze Stanów Zjednoczonych , dowodzonych przez komandora Matthew Perry'ego , co zademonstrowało słabość szogunatu. Umożliwiło to przekształcenie Cesarstwa Japonii w wielką potęgę . Ważnym konto z tych wydarzeń, pisanych przez cudzoziemca, jest dyplomatą w Japonii przez Ernest Satow .
Przymusowe otwarcie Japonii, zapoczątkowane Konwencją z Kanagawy w 1854 r. I zapisane w Traktacie o przyjaźni i handlu z 1858 r. , Wstrząsnęło autorytetem szogunatu Tokugawa . Podpisanie tego traktatu ze Stanami Zjednoczonymi , pomimo sprzeciwu cesarza Kōmei , uczyniło Tokugawę niepopularnym i doprowadziło do zjazdu młodych samurajów wokół hasła Sonnō jōi , które można przetłumaczyć jako „Wielebny Cesarz, wypędź barbarzyńców”. Zarówno szogunat, jak i daimyo importują broń i technologie z Zachodu na masową skalę i proponują reformy, aby przeciwstawić się zagrożeniu z zagranicy.
Ii Naosuke , faktycznie na czele szogunatu jako tairō (wielki starszy), próbuje stłumić ten ruch surowymi represjami znanymi jako czystka Ansei . Został zamordowany w 1860 roku przed zamkiem Edo przez grupę wojowników wrogo nastawionych do obcych wpływów w Japonii. Zabójstwo to, znane jako incydent z Sakuradamonem , zadało poważny cios prestiżowi szogunatu.
Wśród najbardziej aktywnych zwolenników Kōmei są Saigo Takamori , wojownik z twierdzy Satsuma (na wyspie Kiusiu ) i Takayoshi Kido , wojownik z twierdzy z Chōshū (zachodniej części wyspy Honsiu). ), Zgodnie z bombardowań z Kagoshima (1863) i Shimonoseki (1864). Te prowincje, najbardziej oddalone od Edo, nigdy w pełni nie zaakceptowały suwerenności Tokugawy.
To przede wszystkim samurajowie z domeny Chōshū przejęli kontrolę nad dworem cesarskim w Kioto. Ale w 1863 r. Zwolennicy kierunku zapewnianego wspólnie przez dwór i szogunat ( kōbu gattai ), wywodzący się głównie z domen Satsumy i Aizu, wypędzają ich. WSierpień 1864Siły Chōshū próbują dokonać zamachu stanu w Kioto, ale zostają pokonane przez siły Satsumy i Aizu.
Szogunat zorganizował ekspedycje karne przeciwko Chōshū w 1864 r., A następnie w 1866 r., Ale ten ostatni został odparty, co po raz kolejny osłabiło jego autorytet. W 1866 roku dwóch daimyo z Satsumy i Chōshū zostało potajemnie zjednoczonych przez Sakamoto Ryōmę w sojuszu Satchō , aby przeciwstawić się bakufu i przywrócić władzę cesarzowi.
W 1866 roku, gdy miał zaledwie dwadzieścia lat, szogun Tokugawa Iemochi zachorował i zmarł, prawdopodobnie zatrutym. Następuje po nim Tokugawa Yoshinobu . Plik30 stycznia 1867, Cesarz Kōmei umiera. 3 lutego cesarz Meiji (za życia zwany Mutsuhito, a następnie w wieku piętnastu lat) wstąpił na tron.
W 1867 roku daimyos przychylny cesarzowi zaproponował Tokugawie Yoshinobu rezygnację i poddanie się władzy cesarza. W Tokugawy kończy9 listopada 1867, kiedy piętnasty szogun , Tokugawa Yoshinobu , postanawia „oddać swoje prerogatywy do dyspozycji cesarza” ; zrezygnował ze stanowiska dziesięć dni później. To wydarzenie oznacza „przywrócenie” ( Taisei Hokan ) imperialnego reżimu, ale Yoshinobu nadal zachowuje znaczną władzę.
Siły wrogie szogunatowi sieją chaos w Edo, poprzez grupy rōninów , a następnie przybywają do Kioto, gdzie wywierają presję na dwór cesarski, aby szogunat został naprawdę zdemontowany. Po konferencji daimyo ten ostatni wydał oficjalną proklamację u schyłku 1867 r., Ale aparat państwa Tokugawa nadal pozostaje w dużej mierze nienaruszony. Siły Satsumy i Chōshū oraz ich sprzymierzeńców następnie zajmują pałac cesarski i ogłaszają własne przywrócenie3 stycznia 1868, co oznacza początek ery Meiji .
Tokugawa Yoshinobu najpierw akceptuje odbudowę, a następnie rzuca wyzwanie 17 stycznia. Plik27 stycznia, Wojna Boshina zaczyna się od bitwy pod Toba-Fushimi , na południe od Kioto, gdzie armia dowodzona przez siły Chōshū i Satsumy wygrywa z armią byłego szoguna i staje się armią cesarską. Tokugawa wycofuje się do Osaki, a następnie do Edo.
Edo zostało otoczone w maju, a następnie poddało się, a ostatnie oddziały Edo lojalne wobec Tokugawy zostały pokonane w bitwie pod Ueno ,4 lipca. Część sił szogunatu schroniła się na Hokkaido , gdzie utworzyła efemeryczną Republikę Ezo . Zostali pobici w maju 1869 roku podczas bitwy pod Hakodate . Klęska armii byłego szoguna, dowodzona przez Enomoto Takeakiego i Hijikatę Toshizō , oznacza koniec szogunatu Tokugawa i wszelki opór wobec cesarza.
W 1869 r. Cesarz przeniósł się do Edo, przemianowanego wówczas na Tokio , czyli „stolica Wschodu”.
Restauracja Meiji przyspieszyła industrializację Japonii hasłem „bogaty kraj, silna armia” (富国強兵, Fukoku kyōhei ) , Co doprowadziło do jej wyłonienia się jako potęgi militarnej w 1905 roku .
Meiji oligarchia , która stanowi rząd pod zwierzchnictwem cesarza, wprowadzone środki mające na celu konsolidację swoją siłę w obliczu resztkami rządu okresu Edo: szogunatu, w daimyo , a samuraj .
Jednak przez pewien czas buddyzm był zakazany.
W 1868 roku cała ziemia Tokugawa (stanowiąca jedną czwartą ziemi uprawnej w Japonii) została przejęta i oddana pod kontrolę cesarską, przekazując je pod władzę nowego rządu Meiji. W 1869 r. Daimyo lenn Tosa , Hizen , Satsuma i Choshu , którzy byli najbardziej zdeterminowanymi przeciwnikami szogunatu, zgodził się „przekazać swoje posiadłości cesarzowi”. Akceptują ją również inni daimyo, co niewątpliwie po raz pierwszy prowadzi do sprawowania władzy nad całym terytorium przez rząd centralny (天下, tenka ) .
Wreszcie w 1871 roku daimyo, dawni i obecni, zostali wezwani do stawienia się przed cesarzem, gdzie ogłoszono, że wszystkie majątki muszą zostać zwrócone cesarzowi . 300 posiadłości ( han ) zostało następnie przekształconych w prefektury, z których każda znajdowała się pod kontrolą gubernatora wyznaczonego przez państwo. W 1888 r. Kilka prefektur przegrupowano w kilku etapach, aby zmniejszyć ich liczbę do 75. Daimyo obiecano 1/10 dochodu z byłych lenn jako dochód prywatny. Później ich długi i wypłaty zasiłków dla samurajów przejmowane są przez państwo.
Nowy rząd podjął również starania, aby usunąć cztery podziały ze społeczeństwa .
W całej Japonii klasa samurajów liczyła 1,9 miliona ludzi, ponad dziesięciokrotnie więcej niż względna wielkość francuskiej arystokracji w czasie rewolucji . Ponadto japońskimi samurajami byli nie tylko panowie, ale także ich najwyżsi rangą wyznawcy - ludzie, którzy mieli prawdziwy zawód. Przy zasiłku wypłacanym każdemu samurajowi ich utrzymanie było ogromnym obciążeniem finansowym, które przypuszczalnie pchnęło oligarchów do działania. Niezależnie od ich prawdziwych intencji, oligarchowie rozpoczęli powolny i celowy proces obalenia klasy samurajów. Po pierwsze, w 1873 roku ogłoszono stopniowe wprowadzanie dodatków dla samurajów. Później, w 1874 roku , samurajom dano możliwość zamiany swoich uprawnień na obligacje rządowe. Wreszcie, w 1876 roku , zmiana ta stała się obowiązkowa.
Aby zreformować armię, rząd wprowadził w 1873 r. Pobór do wojska , który przewidywał, że wszyscy mężczyźni, którzy osiągnęli wiek 20 lat, muszą służyć w siłach zbrojnych przez trzy lata. Jedną z głównych różnic między klasą samurajów a chłopami było prawo do noszenia broni; ten starożytny przywilej został nagle rozciągnięty na wszystkich ludzi w tym narodzie. Ponadto samurajom nie wolno już poruszać się po mieście z mieczem lub bronią, co świadczy o ich dawnym statusie.
Nic dziwnego, że reformy te doprowadziły do serii zamieszek samurajów. Jednym z głównych zamieszek, na czele którego stał Saigo Takamori , stało się powstanie Satsuma , które doprowadziło do wojny domowej. Bunt ten został jednak szybko stłumiony przez nową Cesarską Armię Japońską , wyszkoloną i wyposażoną w stylu zachodnim, chociaż jej trzon stanowiły tokijskie siły policyjne, które w większości składały się z byłych samurajów. Szybki powrót do porządku był wyraźnym sygnałem dla dysydenckich samurajów, że ich dni się skończyły. Doszło do kilku kolejnych powstań, a rozróżnienie samurajów stało się czysto symboliczne wraz z ich stopniową integracją z nowym społeczeństwem obywatelskim. Ideał samuraj wojennego została utrwalona w nowej formie, a często wykorzystywane jako narzędzie propagandy w wojnach z Cesarstwem Japonii na początku XX -go wieku .
Jednak prawdą jest również, że większość samurajów była zadowolona pomimo zniesienia ich statusu. Wielu znalazło zatrudnienie w biurokracji rządowej, która wyglądała jak nowa elita. Samurajowie, lepiej wykształceni niż większość populacji, stali się nauczycielami, strzelcami, urzędnikami państwowymi lub oficerami wojskowymi. Kiedy oficjalny tytuł samuraja został zniesiony, przeżył ich elitarny duch, który charakteryzował klasę samurajów.
Oligarchia zapoczątkowała także szereg reform rolnych . W szczególności legitymizował system dzierżawy gruntów ustanowiony w okresie Tokugawa. Rzeczywiście, pomimo wysiłków szogunatu, aby zamrozić cztery klasy społeczne na miejscu, pod ich panowaniem, wieśniacy zaczęli dzierżawić ziemię od innych rolników i w ten sposób stali się bogaci. To znacznie zakłóciło dobrze zdefiniowany system klasowy ustanowiony przez szogunat i przyczyniło się do ich upadku.
Uścisk klanu Satsuma-Chôshû nad rządem wywołał sprzeciw innych klanów. Itagaki Taisuke z Tosa opowiada się za utworzeniem zgromadzenia narodowego umożliwiającego obywatelom udział w sprawowaniu władzy. Zrodzona z małej grupy niezadowolonych samurajów kampania rozszerza się o bogatych rolników, a następnie zwykłych obywateli, by stać się Ruchem na rzecz Wolności i Praw Ludu .
Ruch ten następnie domaga się konstytucji, która jest również niezbędna, aby Japonia została uznana na arenie międzynarodowej jako państwo nowoczesne i uzyskała rewizję nieuczciwych traktatów. Po kilku latach badań i debat ogłoszono Konstytucję Cesarstwa Japonii11 lutego 1889.