Hiszpański odzyskanie Nowej Granady

Hiszpański odzyskanie Nowej Granady Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Pablo Morillo , dowódca hiszpańskich sił ekspedycyjnych Ogólne informacje
Przestarzały 1815 - 1816
Lokalizacja Nowa Granada ( obecna Kolumbia )
Wynik Zwycięstwo Hiszpanów
Wojujący
Flaga Nowej Granady (1811-1814) .svg Nowa Grenada Flaga Hiszpanii (1785–1873, 1875–1931) .svg Imperium hiszpańskie
Dowódcy
Custodio García Rovira
Liborio Mejía 		Ferdynand VII z Hiszpanii
Pablo Morillo

Kolumbijska wojna o niepodległość m

Pierwsza republika (1810-1815)

Rekonkwista hiszpańska (1815-1819)

Kampania wyzwoleńcza (1819)

Wielka Kolumbia (1819-1824)

 

Bitwy

m

Hiszpański podboju Nowej Granady w 1815-16 był epizod w wojnie o niepodległość Kolumbii . Krótko po zakończeniu wojen napoleońskich w Europie , Ferdynanda VII , który właśnie wrócił do tronu Hiszpanii , zdecydował się wysłać wojska do odbić większość koloniach Ameryki Południowej , który stworzył autonomiczne juntas jak Niepodległych Państw.

Kontekst

Sytuacja w Hiszpanii

Od 1808 do 1814 roku Hiszpania była w stanie wojny z Francją cesarza Napoleona . Powołanie Josepha Bonaparte na tron ​​powoduje chaos, który kolonie hiszpańskie w Ameryce wykorzystują do emancypacji. Jednak z pomocą Anglii , Hiszpanii udaje się odzyskać przewagę nad armią napoleońską, która również została uwikłana w katastrofalną kampanię rosyjską .

Za kilka tygodni, od maja do Lipiec 1813, Józef Bonaparte , a armia francuska rekolekcje do Pirenejów. Napoleon rozumie swoją porażkę i akceptuje, na mocy traktatu z Valençay , powrót byłego króla Hiszpanii Ferdynanda VII do swojego królestwa. Na początku 1814 roku Katalonia została odzyskana przez Hiszpanów. Kończy się wojna w Hiszpanii.

Gdy tylko wrócił do władzy, Ferdynand VII wyruszył na podbój hiszpańskich kolonii, które się odłączyły. W 1815 roku Hiszpania wysłała największe siły ekspedycyjne, jakie kiedykolwiek wysłano do obu Ameryk. Na jej dowódcę zostaje wybrany pułkownik Pablo Morillo , weteran hiszpańskiej walki z Francuzami. Całkowita siła odpowiada około 10 000 ludzi i 60 łodziom. Pierwotnie mieli maszerować na Montevideo , w Wicekrólestwo Río de la Plata , ale szybko zdecydowano o wysłaniu tych żołnierzy do Wicekrólestwa Nowej Granady (obecnie Kolumbia , Ekwador , Panama ) i do generalnego kapitana Wenezueli (obecnie Wenezuela ).

Sytuacja w Nowej Granadzie

W 1815 roku sytuacja w Nowej Granadzie była napięta między dwiema niemożliwymi do pogodzenia wizjami ideologicznymi. Niektórzy chcą uczynić z nowo niepodległego kraju stan scentralizowany, podczas gdy inni woleliby stan federalny . Dwie wojny domowe, w 1812 i 1814 r., Będą konieczne, aby Wolne Państwo Cundinamarca , kierowane przez Antonio Nariño , dołączyło do Zjednoczonych Prowincji Nowej Granady , federacji, która utworzyła w 1811 r. Inne neo-prowincje. . Istotnym czynnikiem rozłamu jest odmowa ze strony przedstawicieli Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych uznania tych krajów oraz udzielenia pomocy gospodarczej i wojskowej w celu skutecznego przeciwstawienia się siłom Morillo. Ponadto same prowincje nie zapewniają sobie nawzajem niezbędnej pomocy.

W rękach rojalistów pozostaje południe kraju, a także karaibskie miasto Santa Marta . Kampania na południu kierowana przez Antonio Nariño międzyGrudzień 1813 i Maj 1814kończy się pogromem separatystów i zdobyciem Nariño, podczas gdy w następnym roku, gdy Simón Bolívar , który zmusił Cundinamarcę do wstąpienia do federacji, prosi Cartagena de Indias o pomoc w zdobyciu Santa Marta, odmawia mu się i jest zmuszony do oblężenia miasta przez półtora miesiąca. Poinformowany o przybyciu Pablo Morillo do Wenezueli i zaatakowany przez rojalistów w Santa Marta, Bolívar poddał się i wyruszył w drogę9 maja 1815na Jamajkę .

Oddział ekspedycyjny i kampania

Pozostawienie portu w Kadyksie dalej17 lutego 1815Hiszpańskie siły ekspedycyjne Pablo Morillo przybyły początkowo na wyspę Margarita w kwietniu, gdzie nie napotkano żadnego oporu. Po opuszczeniu wyspy wojska Morillo wzmacniają rojalistyczne siły już obecne na terytorium Wenezueli, wkraczając w maju do Cumaná i Caracas . Niewielka część głównego korpusu wyrusza do Panamy , podczas gdy reszta kontyngentu udaje się do neogrenadyjskiego nadmorskiego miasta Santa Marta, które nadal znajduje się pod kontrolą rojalistów.

Po zapewnieniu zapasów i wsparciu wolontariuszy w Santa Marta, ul 23 lipca, hiszpańskie siły ekspedycyjne oblegają Cartagena de Indias . Pod koniec pięciomiesięcznego oblężenia ufortyfikowane miasto upadłoGrudzień 1815.

Na początku 1816 roku Sebastián de la Calzada przybył do Nowej Granady z Wenezueli przez doliny Cúcuty . Po porażce 8 stycznia w pierwszej bitwie pod Cachirí przegrupował swoje siły i wznowił ofensywę, rozgromując wojska Custodio García Roviry i Francisco de Paula Santander w drugiej bitwie pod Cachirí. Niedobitki armii neo-Grenadine uciekł przez Llanos du Casanare a wkrótce potem, Calzada zajęte Bogota na 6 maja .

Separatyści, których sytuacja staje się wyjątkowo niepewna, są w stanie stawić opór tylko na południu kraju ( Popayán i Cali ). WMaj 1816, Brygadier Juan de Samano (przyszła wicekról Nowej Granady) pozostawia Pasto w celu popayan. W międzyczasie oddziały niepodległościowe (700 żołnierzy) stacjonują w Popayán pod dowództwem generała José Maríi Cabala  ; ten zastępuje podpułkownik Liborio Mejía . W tym samym czasie José Fernández Madrid zrezygnował z przewodnictwa w Zjednoczonych Prowincjach Nowej Granady i to właśnie 24- letni Custodio García Rovira został wybrany na dyktatora. Dowódca oddziałów rebeliantów podejmuje odważną decyzję, by raczej zaatakować siły rojalistów, niż się poddać.

Plik 29 czerwca 1816siły rojalistów i separatystów ścierają się wokół El Tambo , na terenie dzisiejszego Cauca , podczas bitwy pod Cuchilla del Tambo . Wojska hiszpańskie są rozmieszczone na zboczu cuchilla del Tambo , wysoko i chronione przez artylerię. Aby usunąć tę pozycję, wojska niepodległościowe walczyły zaciekle przez 3 godziny, ale łatwo ulegały ostrzale wroga. W końcu zostają otoczeni i zmuszeni do poddania się, tylko Mejii i kilku mężczyznom udało się uciec. Pod koniec walk pole bitwy jest zaśmiecone 250 martwymi separatystami, podczas gdy Sámano bierze 300 jeńców i odzyskuje cały materiał wojenny separatystów.

Plik 1 st lipiec 1816Armia Sámano przejmuje Popayán, co kładzie kres efemerycznej niepodległej Republice powstałej w wyniku powstań zapoczątkowanych w 1810 r. Reconquista zostaje wtedy ukończona, z wyjątkiem kilku obszarów w prowincji Casanare, które pozostają pod kontrolą niezależnych prowadzony przez Francisco de Paula Santander .

Konsekwencje

Powołana zostaje stała rada wojenna, która ma sądzić oskarżonych o zdradę i bunt, powodując egzekucję ponad stu słynnych republikańskich urzędników, w tym Jorge Tadeo Lozano , Francisco José de Caldasa i José Maríi Cabala . Jednostki Armii Republikańskiej Nowej Grenady zostają włączone do Armii Rojalistycznej i wysłane do Peru .

W następstwie konfliktów wewnętrznych w Nowej Granadzie, Simón Bolívar , który działał pod zwierzchnictwem Zjednoczonych Prowincji, pozostawił dowództwo8 maja 1815po tym, jak nie udało mu się ujarzmić Cartageny w marcu jako odwet za to, że nie zapewnił mu ludzi i broni. Bolívar udał się na Jamajkę, a następnie na Haiti , małą Republikę, która wyzwoliła się spod francuskiej dominacji , gdzie on i inni przywódcy niepodległości są serdecznie witani. Rosnąca społeczność na wygnaniu otrzymuje pieniądze, broń i ochotników od prezydenta Haiti Alexandre'a Pétiona i wznawia walkę o niepodległość w odległych granicach Nowej Grenady i Wenezueli, gdzie tworzy jednostki partyzanckie z mieszkańcami. Stanowią podstawę, z której walka o ustanowienie republik rozprzestrzeniła się na inne części Ameryki Południowej pod hiszpańską kontrolą.

Osobowości

Rojalistyczni bojownicy

Bojownicy o niepodległość

Bibliografia

  1. (Es) Henao, Jesús María y Arrubla, Gerardo, Historia de Colombia Para la Enseñanza Secundaria , Bogota, Voluntad,1952( prezentacja online ) , s.  342-344
  2. (Es) Radio Cadena Nacional de Colombia, „  La sangrienta batalla de la Cuchilla del Tambo  ” (dostęp 17 sierpnia 2010 )