Punta San Matteo
| Punta San Matteo | ||||
 Widok na północny stok ze schroniska Pizzini. | ||||
| Geografia | ||||
|---|---|---|---|---|
| Wysokość | 3678 m² | |||
| Masywny | Masyw Ortles ( Alpy ) | |||
| Informacje kontaktowe | 46°22′44″ północ, 10°34′00″ wschód | |||
| Administracja | ||||
| Kraj | Włochy | |||
|
Region Region o statusie specjalnym |
Lombardia Trydent Górna Adyga |
|||
|
Prowincja Prowincja Autonomiczna |
Sondrio Trento |
|||
| Wniebowstąpienie | ||||
| Pierwszy | 28 czerwca 1865przez JH Backhouse , GH Fox , DW Freshfield i FF Tuckett z F. Devouassoud i P. Michel | |||
| Najprostszy sposób | zachodni stok od schroniska Berni | |||
Geolokalizacja na mapie: Trentino Alto Adige
| ||||
Punta San Matteo (3678 m ) to góra masywu Ortler . Znajduje się na granicy Lombardii i Trentino Alto Adige we Włoszech.
Geografia
Punta San Matteo jest prawie w całości pokrytym śniegiem szczytem i jest jednym z 13 szczytów tworzących grzbiet Cevedale-Pizzo Tresero.
Historia
Pierwszego wejścia na szczyt dokonali w 1865 roku JH Backhouse, GH Fox, DW Freshfield i FF Tuckett z przewodnikami François Dévouassoud i Peterem Michelem przy zachodniej ścianie. Obecną nazwę nadał Julius von Payer w 1866 roku podczas drugiego wejścia na szczyt.
Podczas I wojny światowej na tej górze rozegrały się największe bitwy w historii między Włochami a Austriakami, w tym bitwa pod San Matteo .
W 1936 roku Kurt Richter, Rudolf Marzagg i Hans Sepp Pinggera dotarli na północną ścianę, która teraz stała się klasyczną drogą wspinaczkową.
Wniebowstąpienie
Wszystkie jej stoki są pokryte śniegiem i są umiarkowanie nachylone i łatwo dostępne, z wyjątkiem północnego zbocza, które jest ciekawsze z alpinistycznego punktu widzenia. Normalna droga na szczyt rozpoczyna się od schroniska Berni (2560 m n.p.m. ), poświęconego pamięci kapitana Arnaldo Berniego, włoskiego protagonisty bitwy pod San Matteo i na ogół podąża trasą pierwszych wspinaczy zachodnim zboczem (trudność : PD / PD +).
Północna ściana ma dwie drogi wznoszenia: pierwsza to klasyk z 1936 r., która wspina się w kierunku środka ściany, a następnie przecina w prawo pod obszarem skalistym i omija szczeliny, druga to trasa z 1982 r., która przecina się w lewo i bezpośrednio na serac (270 m przy 80 °, TD-).
Uwagi i referencje
- Wizualizacja na włoskiej geoportalu .
- (It) „ La via normale ” (dostęp w marcu 2019 )