Press-Ocean | |
Kraj | Francja |
---|---|
Język | Francuski |
Okresowość | codziennie |
Format | tabletka |
Uprzejmy | generalista |
Cena za wydanie | 1,05 € w ciągu tygodnia (1,20 € w soboty z TV Magazine i 1,10 € w niedziele z Version Femina ) |
Dyfuzja | 27,416 ex. (2018) |
Data założenia | 1945 |
Redaktor | Wydawnictwo Western Press Resistance (SERPO) |
Miasto wydawnicze | Nantes |
Właściciel | Grupa SIPA - Ouest-France |
Dyrektor publikacji | Matthieu fuchs |
Redaktor naczelny | Jerome Glaize |
ISSN | 1144-3596 |
Stronie internetowej | presseocean.fr |
Presse Océan to francuski dziennik regionalny.
W 1819 roku Louis Victor Mangin (1755-1825), wydawca La Feuille de Nantes od 1782 roku , założył liberalny dziennik L'Ami de la Charter . Jego syn Charles-Victor (1787-1853) nadał mu w 1837 r. Nazwę Le National de l'Ouest , republikańskiej gazety zawieszonej na24 grudnia 1851wkrótce po zamachu stanu Ludwika Napoleona Bonaparte ; wStyczeń 1852stworzył Le Phare de la Loire , następnie wyreżyserowany przez jego dwóch synów, Charlesa (1819–1867), a następnie Evariste (1825–1901).
W 1876 roku Evariste sprzedał gazetę George'owi Schwobowi (1822-1892), który przekazał ją swojemu synowi Maurice'owi (1859-1928). W latach 90. XIX wieku jego drugi syn, Marcel Schwob, regularnie pisał w Le Phare , a nieco później Lucy Schwob , córka Maurice'a.
W 1928 roku Le Phare przeszedł w ręce Francisa Portais (1869-1945); wPaździernik 1940Francis Portais wycofuje się i pozostawia zarządzanie swoim zięciem René Bentzowi. Kontynuując występowanie pod okupacją, Le Phare został zawieszony wieczorem13 sierpnia 1944 ; o jego wyposażenie dba Departamentalny Komitet Wyzwolenia, który startuje z17 sierpniaOpór Zachodu .
W czerwcu 1960 r. La Resistance de l'Ouest przekształciła się w Presse Océan .
Jeśli prześledzimy Presse Océan do L'Ami de la Charter , jest to drugi najstarszy francuski dziennik, po korsykańskiej gazecie z 1815 roku.
Jednak nie ma znaczenia The Friend of the Charter, a zwłaszcza Phare de la Loire , gazety, do której prenumerował Victor Hugo podczas wygnania na Guernsey i która miała aurę narodową w czasach Mangins i Schwobs . Nawet w Nantes i Loire-Atlantique Presse Océan jest obecnie zdeklasowany przez Ouest-France , pierwsze wydanie francuskie, od Ouest-Eclair , założonego w 1899 roku w Rennes, ale pierwotnie pomyślanego jako gazeta dla całej zachodniej Francji.
W wyzwoleniu , które następuje w dniu12 sierpniaw Nantes po raz ostatni pojawia się latarnia morska Loire13 sierpnia 1944celebrując to wydarzenie, zbiorową redakcją próbującą uzasadnić jego publikację w czasie wojny i potępiającą obecne tam elementy kolaboracji.
Ale tego samego wieczoru został zawieszony przez Departamentalny Komitet Wyzwolenia i zakazano mu publikacji 15 sierpniaprzez komisarza Republiki Michela Debré . Jego własność została zarekwirowana na rzecz La Resistance de l'Ouest , co się zaczęło17 sierpniapod kierownictwem Jeana Philippota z Frontu Narodowego , z Jean-Baptiste Gendronem jako redaktorem naczelnym. Wydawnictwo zostało oddane pod zarząd komisaryczny na początku 1945 roku. Dyrektorzy Phare i kilku dziennikarzy zostali postawieni w stan oskarżenia o współpracę. Francis Portais zmarł przed procesem, a René Bentz został skazany na pięć miesięcy więzienia (Luty 1946).
Na początku 1945 roku Jean Philippot opuścił gazetę, aby objąć obowiązki burmistrza Nantes. Latem były dziennikarz latarni morskiej , Rémy Vincent, wracający do Nantes w czerwcu 1945 roku z obozu Buchenwald , zeznaje w gazecie o swoich obozowych doświadczeniach (Lipiec 1945). Z drugiej strony nie udało mu się narzucić sobie głowy, pomimo wsparcia Jean-Baptiste Gendrona.
Plik 17 września 1945 r, Western Resistance jest w rzeczywistości umieszczony pod kontrolą z René Pleven za UDSR ; finansowo wGrudzień 1945, zostaje utworzona SARL, wydawnictwo prasowe Zachodniego Ruchu Oporu , w którym osobistości posiadają udziały w imieniu UDSR lub ruchów oporu, które są członkami UDSR (National Liberation, Liberation-North and These of Liberation). Wśród trzynastu unitholderów znajdują się w szczególności: Eugène Claudius-Petit , Georges Gorse i osobistości, które odegrają skuteczną rolę na czele gazety: Charles Nassivet, Augustin Davaine, Emile Broodcoorens, Jean Coché, Claude Berneide-Raynal itp. Henri Maurice zostaje dyrektorem i redaktorem naczelnym Georges Aguesse.
Od 1945 roku La Resistance de l'Ouest była związana z Populaire de l'Ouest , radykalną gazetą kierowaną przez Gastona Veila, a następnie przez André Morice'a ; te dwie gazety wykorzystują druk, fotochemigrafię i środki transportu. Obaj są również dłużnikami SNEP, właściciela zajętego mienia Latarni Morskiej . WPaździernik 1948, tworzą wspólną strukturę sprzedaży i zarządzania, Ouest-Presse . W 1952 roku stworzyli wspólną agencję reklamową France-Atlantique Publicité .
Pod koniec 1948 roku La Resistance de l'Ouest osiągnął nakład 110 000 egzemplarzy. WMaj 1949, gazeta przeniosła się do nowego budynku, allée Duguay-Trouin, zainaugurowanego 21 stycznia przez prezydenta Vincenta Auriola .
Wydawnictwo La Resistance de l'Ouest przeszło ewolucję we wczesnych latach pięćdziesiątych XX w. Posiadacze udziałów stali się akcjonariuszami gazety. W istocie jednostki posiadane w imieniu ruchów nieposiadających osobowości prawnej są z prawnego punktu widzenia własnością ich właścicieli, zbywalne w drodze dziedziczenia. W 1950 r. Prezydent Liberation-Nord (niebędący przewoźnikiem) poprosił swoich przedstawicieli o oddanie tego majątku, który został zaakceptowany przez Emile'a Broodcoorensa, ale nie przez Jeana Coché. W 1956 r. Ruchy wszczęły pozew o unieważnienie aktu założycielskiego SARL, ale sąd w Nantes odmówił, a także sąd apelacyjny w Rennes.
W 1955 roku nastąpiła przerwa w stowarzyszeniu z Le Populaire de l'Ouest ( L'Eclair zStyczeń 1956).
W 1960 r. Z powodu niekorzystnej sytuacji finansowej Claude Berneide-Raynal, dotychczas niezbyt aktywny akcjonariusz, został wierzycielem gazety, narzucił przekształcenie SARL w SA i objął stanowisko Prezesa i Dyrektora Naczelnego.
W ciągu kilku tygodni nazwa Presse Océan , dołączona do nazwy La Resistance de l'Ouest , sprawiła, że zniknęła.
Bardzo szybko podpisano nowe umowy o współpracy pomiędzy Claude Berneide-Raynal a nowym szefem L'Eclair Robertem Hersantem. Dochodzimy do silnej synergii między dwoma dziennikami, które mają wiele wspólnych stron, różniących się jednak opcją polityczną, bardziej przychylną rządowi generała de Gaulle'a w Presse-Océan niż w L'Eclair .
Kolejną ważną zmianą jest fuzja z Ouest-France , w czasie, gdy ta ostatnia osiąga tylko jedną trzecią sprzedaży w Loire-Atlantique i jedną czwartą w konurbacji Nantes. Umowy dotyczą reklamy z zawarciem spółki Havas Atlantique Publicité oraz udostępniania ogłoszeń i ogłoszeń prawnych. Ouest-France zgadza się, że zyski będą rozdzielane w nieskończoność w zależności od sytuacji w 1967 roku: 60% dla Presse Océan , 40% dla Ouest-France . SNJ z Presse Océan również protestuje przeciwko temu, co uważa za przysługę konkurentowi.
W tym okresie Presse Océan skorzystał z pozytywnego czynnika, jakim był sukces FCN od 1965 roku.
W 1971 roku Claude Berneide-Raynal wprowadził do zespołu zarządzającego Dominique Claudius-Petit, mianowanego zastępcę dyrektora generalnego, który w latach 1973-1988 nadzorował przejście na IT dla gazety, jednego z najbardziej zaawansowanych we Francji pod tym względem. .
Wśród pracowników tymczasowych można zauważyć obecność:
Koniec lat 70. upłynął pod znakiem zacieśnienia więzi z grupą Hersant . W szczególności w 1977 roku Claude Berneide-Raynal porzucił nowoczesny projekt drukarski w Saint-Herblain na rzecz drukarni Roberta Hersanta w Sautron. Na początku 1981 roku, mimo niechęci załogi i niektórych menadżerów, wprowadził go do zarządu wydawnictwa SERPO i zrezygnował wGrudzień 1981. Philippe Mestre , były prefekt Loire-Atlantique, zostaje mianowany szefem SERPO.
Okres Hersant / Socpresse (1981-2004) Kierunek Mestre (1982-1993)Wkrótce po przybyciu Philippe Mestre, obecny od 1945 r. Wiceprezes Jean Coché opuścił gazetę, a następnie w 1984 r. Redaktor naczelny Henri Missire, którego zastąpił Jean-Marie Gautier, bliski przyjaciel Roberta Hersanta.
W 1983 roku La Liberté du Morbihan , należąca od 1974 roku do Roberta Hersanta, została powiązana z Presse Océan w stylu L'Eclair .
Rok 1984 to pierwszy od 25 lat deficyt; ten deficyt utrzymujący się w 1985 i 1986 r. (skumulowany 14 000 000 w 1986 r.) Robert Hersant postanowił dokonać zmian: przypomnieć Dominique Claudius-Petit; Philippe Mestre zostaje prezesem, a dyrektor zarządzający: Christian Renet. Daje to drastyczny plan oszczędnościowy, który umożliwia powrót do równowagi.
Od 1990 r. Status quo między Ouest-France i Presse Océan został przełamany poprzez przejęcie przez Ouest-France La Presse de la Manche (1990), a następnie przejęcie Maine libre i Courrier de l'Ouest przez Socpresse (1991) . Na początku 1993 r. Ouest-France zaproponował rewizję porozumień z 1967 r. Zgodnie z podziałem 50-50 (co byłoby nadal korzystne dla Presse Océan ), ale to się nie udało. Havas Atlantique Publicité znika i zostaje zastąpiony przez Precom (Ouest-France) i Havas Régie Ouest . Ouest-France , który następnie otworzył swoje centrum Chevrolière (14 maja 1993) rozpoczyna wielką ofensywę na rynku ogłoszeń drobnych, a także w zakresie czytelnictwa. To czas, w którym ta gazeta ostatecznie potwierdza stały postęp w Loire-Atlantique i regionie Nantes ze szkodą dla Presse Océan .
Philippe Mestre, który zostaje ministrem Edouarda Balladura, Yves de Chaisemartin, dyrektor generalny Socpresse, zostaje dyrektorem generalnym SERPO.
Zarząd Chaisemartin (1993-2004)Yves de Chaisemartin jest dyrektorem generalnym Socpresse , głównego udziałowca SERPO.
W 1995 roku La Liberté du Morbihan zniknął (28 października).
Plik 21 kwietnia 1996, Robert Hersant umiera, pozostawiając swoją grupę Yves de Chaisemartin. Ale sytuacja jest trudna.
W weekendy gazecie towarzyszą dwa dodatki typu magazynowego : Magazyn TV w soboty i Wersja Femina w niedziele.
W listopadzie 1997 r. Gazeta zrealizowała niedzielny projekt wydawniczy ( Presse Océan Dimanche ).
W grudniu 2004 r. Uruchomił własny naziemny kanał telewizyjny nadający w rejonie Nantes: Nantes 7 . Ale tego dnia Presse Océan opuścił grupę Hersant .
Bieżący okres: od Dassault do Ouest-FranceW 2004 roku Presse Océan przeszedł w ręce przemysłowca Serge'a Dassaulta .
W grudniu 2005 roku sprzedał gazetę grupie SIPA - Ouest-France . W lutym 2006 roku Dominique Luneau został redaktorem naczelnym.
Dwa inne wydania, opublikowane w Vendée pod nazwą Vendée-Matin , zniknęły w rokuczerwiec 2008. W kwietniu 2008 roku , w obliczu poważnych trudności finansowych, zarząd gazety przyjął „plan naprawy”, którego celem jest osiągnięcie równowagi finansowej w 2011 roku . W tym momencie Presse Océan miał zespół 50 dziennikarzy i 200 lokalnych korespondentów, przydzielonych do 10 redakcji (6 w Loire Atlantique i 4 w Vendée). Jednak ogłoszone środki sprzyjają rozwojowi czytelnictwa w obszarach mieszkalnych Nantes i Saint-Nazaire oraz przejściu z gazet do tabloidów . Redakcje Ancenis i Châteaubriant są zamknięte, a wydanie Vendée-Matin Vendée odwołane. Mianowany Zastępca Dyrektora Naczelnego Dominique Luneau jest odpowiedzialny za realizację tego planu, zachowując jednocześnie obowiązki redaktora naczelnego.
Plik 13 stycznia 2009gazeta zmienia układ i w związku z tym przechodzi na format tabloidu, chcąc w ten sposób „prezentować się bez komplikacji jako popularny i miejski dziennik”. Presse Océan zamierza zatem „lepiej się odróżnić” od Ouest-France i ma nadzieję zatrzymać spadek sprzedaży, który utrzymuje się „od około piętnastu lat”.
Dominique Luneau decyduje się zostawić gazetę w Luty 2009. Na tych samych stanowiskach zastępuje go Michel Cellier , dyrektor generalny lokalnych kanałów telewizyjnych Nantes 7 i Angers 7 . W styczniu 2010 r. Jean-Paul Brunel , już zastępca dyrektora Courrier de l'Ouest et du Maine libre , został zastępcą dyrektora Presse Océan , a redaktorem naczelnym Maine libre został mianowany Marc Dejean , redaktor naczelny. szef gazety. Mianowany na stanowisko dyrektora redakcji grupy Journaux de Loire z siedzibą w Angers, z którego został zastąpiony1 st październik 2015 Jérôme Glaize, wcześniej redaktor naczelny Maine Libre.
PrzeprowadzkiPlik 29 lutego 2012redakcja i administracja gazety przeniosły się po raz pierwszy w swoim istnieniu, opuszczając swoją siedzibę przy rue Santeuil i osiedlając się przy rue Deshoulières 15, na terenie dawnej kliniki Saint-François. Gazeta znowu ruszyła dalej24 kwietnia 2019 rprzenieść się do budynku zajmowanego już przez redakcję dziennika regionalnego Ouest-France w Nantes, radia Hit West i darmowego dziennika 20 Minutes, 2 quai François-Mitterrand w Nantes. Od tego czasu ma swoją siedzibę24 kwietnia 2019 rw n ° 2 quai Francois-Mitterranda w Nantes w Loire Atlantycka . Daleki spadkobierca L'Ami de la Charta , założony w 1819 roku przez Le National de l'Ouest (1837-1851) i Le Phare de la Loire (1852-1944), a następnie La Resistance de l'Ouest (1944-1960) )) uważa się za historyczne życie codzienne mieszkańców Nantes. Jednak w obliczu poważnych trudności w 2005 roku stała się częścią grupy Ouest-France . Jest publikowany w czterech wydaniach w departamencie Loire-Atlantique, w szczególności w Nantes i Saint-Nazaire .
Płatny nakład Presse Océan (dzienny) oficjalnie przedstawia się następująco, zgodnie z OJD :
Lata | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Dyfuzja | 55,342 | 54 112 | 53 653, | 52 140, | 49,453 | 44,576 | 45 204, | 45,318 | 34,488 | 34,417 | 34,447 | 33,181 | 32118 | 30,797 | 29,425 | 28,488 | 27,416 |
Według OJD, dane dotyczące wydania Presse Océan Dimanche są oficjalnie następujące :
Lata | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Dyfuzja | 27,243 | 25,563 | 26 168 | 23 170, | 21,124 | 22,826 | 22,732 | 22,505 | 22 174, | 21,554 | 21,169 | 20 285, |