Po drugiej wojnie punickiej , że Rzymianie rozszerzyły swoją dominację w basenie Morza Śródziemnego oraz w szczególności nad Hispania około 209 pne. AD Publius Cornelius Scipio , rzymski generał, starł się z Celtiberianami, gdy posuwał się w głąb lądu. Hiszpanie zaangażowali się w zaciętą wojnę partyzancką, próbując kontrolować szlaki handlowe. Na szczęście dla Rzymu Hiszpanie byli podzieleni na plemiona i nigdy nie mogli się zjednoczyć, by stworzyć wspólny opór. Walki nasiliły się w 181 roku pne. J. - C. „barbarzyńcy” zajmują kilka miast, a Rzymianie są wypierani z powrotem, aż do masaliotycznej kolonii Empories. W rzymskie legiony były wówczas pod wodzą konsula Quintus Fulvius Flaccus . Ale Celtiberianie zostają pokonani w bitwie i uciekają do swoich nowo ufortyfikowanych miast w górach.
Wojna słabnie, Hiszpanie okopali się, a Rzymianie nie mogą walczyć na wszystkich frontach. Rzeczywiście, celtyberowie, czując się zagrożony przez umocnienia rzymskiego panowania w dolinie rzeki Ebro, zjednoczeni z Lusitanians Z Vaccéens i Carpétans . Ale rzymskie legiony podczas wielkiej bitwy pod Toledo pokonały i zmasakrowały wojska barbarzyńców, powodując zerwanie sojuszy hiszpańskich. Rzymianie przez kilka lat otaczali swoje góry, które stały się ośrodkiem oporu, a zwycięstwa odniesione na północy i południu otworzyły im wejście do obozów celtyberyjskich. W 179 pne. AD , następca Flaccusa , Tyberiusz Semproniusz Grakchus wygrywa serię zwycięstw i przejmuje miasta Cravis i Complega , zmuszając barbarzyńców do poddania się i podpisania traktatu pokojowego, przyznającego Rzymianom część ziem wschodniego wybrzeża Hispanii . Aby pozyskać te narody, stworzył im miękkie warunki: ogłosił ich sojusznikami Rzymu i oddał pod jego protektorat, pod jedynym warunkiem, że w razie wojny zapewni mu ludzi i pieniądze. Ta wojna i postawa Celtyberów wywołały podziw Rzymian dla tego ludu.