Rzymski most w Meridzie

Rzymski most w Meridzie *  Światowe dziedzictwo UNESCO
Informacje kontaktowe	38 ° 54 ′ 47 ″ północ, 6 ° 21 ′ 03 ″ zachód
Kryteria	[1]

Roman mostu w Meridzie ( Extremadura , Hiszpania) jest uważany za najdłuższy w starożytności. Pod Cesarstwem Rzymskim przecinał rzekę Guadiana w dwóch odcinkach rozdzielonych pasem środkowym. Dziś most ma 790 m długości i spoczywa na 60 łukach, z których trzy pozostały ukryte do końca lat 90. XX wieku, kiedy odkryto je podczas prac renowacyjnych na brzegach rzeki.

Most jest częścią zespołu archeologicznego Mérida , jednego z głównych i najbardziej rozległych w Hiszpanii, który został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1993 roku przez Unesco .

Historia i opis

Od czasu założenia kolonii Augusta Emerita w -25 roku miasto stało się najważniejszym ośrodkiem sieci komunikacyjnej na zachodzie Półwyspu Iberyjskiego , zarówno ze względu na status stolicy prowincji Lusitania, jak i łatwość przeprawić się przez rzekę Guadiana dzięki ogromnemu kamiennemu mostowi. Tak więc, droga srebra , głównej osi, który przekroczył Hispania z północy na południe przez Zachód i ścieżek prowadzących do Olissipo ( lizbońskiego ), Corduba , Toletum i Caesaraugusta ( Zaragoza ) rozpoczął od Meridzie i skrzyżowanymi ten most.

Most został zbudowany w tym samym czasie założono kolonię w ostatnich dekadach I st  wieku  pne. AD i to właśnie ta praca określiła lokalizację miasta. Budowa pochodzi zatem z czasów Augusta. Jednak rola tego mostu na przestrzeni dziejów oraz główne powodzie Gwadiany, które okresowo uszkadzały konstrukcję, oznaczają, że współczesna konstrukcja odzwierciedla te wielokrotne przekształcenia i naprawy oraz oddala się od swojego pierwotnego wyglądu. Wybrane miejsce to płytki odcinek rzeki, w którym jej szerokie koryto jest podzielone na dwie części przez naturalną wyspę i którego koryto tworzą formacje diorytu, które tworzą solidną podstawę.

Dokładna analiza mostu wykazała, że ​​konstrukcja składa się z trzech bardzo różnych sekcji. Pierwsza, od miasta do pierwszej rampy dojazdowej (nazwanej Humilladero ), która otwiera się na wyspę biegnącą w górę rzeki; druga do drugiej rampy dojazdowej, zwanej Saint-Antoine, która jest zorientowana w ten sam sposób i prowadzi do przeciwległego brzegu, a trzecia sekcja do końca mostu. Pierwsza sekcja odpowiada dziesięciu początkowym łukom i jest tą, która mniej ucierpiała na skutek renowacji i która zachowuje swój pierwotny wygląd. Zbudowany jest z opus caementicium ozdobiony tłoczonym ciętym kamieniem . Jego pale są kwadratowe, zbudowane na półkolistej wylewce, która sięga całą wysokość filaru i nad którą spoczywają pełne łukowe łuki. Błony bębenkowe są przekłute małymi, w pełni wysklepionymi łukami, które pełnią rolę progu . Otwory łuków zmniejszają się symetrycznie na całym przekroju, a szczelina między filarami jest znaczna, element charakterystyczny dla dzieł rzymskich z początku okresu cesarstwa, który po pewnym czasie zostanie zastąpiony przez prace bardziej wyrafinowane technicznie, takie jak Alcantara , początki II -go  wieku.

Drugi odcinek, obejmujący środek rzeki, był najbardziej narażony na naturalne zużywanie się rzeki i zniszczenie przez ludzi. W 483 roku, w okresie Wizygotów , wspomina się o naprawach, które z pewnością nie były pierwszymi. Napis wyryty (po łacinie) na moście wspomina o jego przywróceniu przez wizygockiego księcia Salla w roku 521 ery hiszpańskiej , czyli 483 roku ery wspólnej . W IX -go  wieku emir Muhammad I , w celu przeciwdziałania bunt przeciw władzy Mérida muzułmańskim, zniszczył akumulator. Nie było wtedy odbudowuje XIII th , XV th i XIX TH  wieków. Nie wiemy, które części zostały dotknięte, ale te, które są udokumentowane, zostały prawie wszystkie wykonane na odcinku środkowym. Powódź w 1603 r. Spowodowała wielkie zniszczenia, o czym świadczy kronikarz Bernabé Brun de Vargas w swojej Historii miasta Merida (1633), w której zwraca uwagę, że dwa oryginalne mosty, które łączyły centralną wyspę z brzegami po bokach i innymi połączyły się w jednej pracy z utworzeniem części centralnej. Zatem w tym dziale rozpoznać dzieło początków XVII -tego  wieku, który został ukończony w 1611 roku i który harmonijnie wtopić stylu romańskim z surowej architekturze Habsburgów . Pięć w pełni łukowatych łuków ma większe otwory niż te z pierwszej sekcji. Oparte są na prostokątnych palach poprzedzonych ostrym dziobem zakończonym piramidą i przyporą na przeciwległym zboczu.

Ta sekcja łączy most i wyspę. Jest to praca z XVII th  wieku na fundamentach pierwotnej platformy i beton rzymski był ogromny wał, który rozciąga się na 150 metrów w górę rzeki, aby chronić środek pracy powodzi rzecznych. Aż do łuku 36, która nadal jest w okolicy, zostały wykonane w XIX th  century istotnych zmian po wojnie hiszpańskiej niepodległość (1808-1814), podczas której zniszczono kilka łuków, aby uniemożliwić dostęp do wojsk napoleońskich, potem w czasie powodzi w 1823 r. natomiast w 1878 r. nastąpiły naprawy po powodzi w 1860 r. Wszystkie te interwencje miały na celu utrzymanie harmonii z rzymską budową.

Trzecia sekcja, choć częściowo przerobiona, zachowuje większość pierwotnej struktury. Jest to obszar, który wznosi się na brzegu, który prawie nigdy nie jest zalewany z powodu zwykłego niskiego przepływu Gwadiany, dlatego ten odcinek nie jest wyposażony w progi. Dzieli z początkową sekcją kombinację wytłaczanych ciętych kamieni i podobnych proporcji łuków i filarów. Wyznaczone nachylenie jest bardziej strome, co jest wynikiem zapadnięcia się koryta rzeki. Ten odcinek rozpoczyna się na rampie św Antoniego z XVII -tego  wieku. Na końcu tego ostatniego znajdują się pozostałości rzymskiej betonowej platformy, która być może jest pozostałością po zaginionej rzymskiej konstrukcji, a także kolejna rampa lub łuk triumfalny, który uzupełnia nagą konstrukcję, którą dziś kontemplujemy. Wiemy, że w czasach cesarskich most miał więcej niż jeden łuk triumfalny i bramę do miasta na pierwszym odcinku. Znamy ten aspekt, ponieważ pojawia się na wielu rzymskich monetach wybitych w kolonii, tak samo, jak pojawia się dzisiaj jako centralny motyw herbu miasta. W XVII th  century dodano pamiątkowy lapidarium przywracającej czas Filipa III i Kaplicy św Antoniego na rampie kaplicy Humilladero dla turystów, którzy zaginęli podczas powodzi w 1860 roku.

Most ma 792 m długości, 12 m nad wodą. Obecny profil jest lekko zakrzywiony. Tak nie było, kiedy go budowano, a jest to efekt kolejnych zniszczeń i odbudowy, a także zatonięcia koryta rzeki w ciągu ostatnich dwóch tysiącleci. Mimo wszystko pozostaje głównym dziełem, które świadczy o ambicjach rzymskiej inżynierii. Most utrzymywał ciężar ruchu przez większość swojej historii, ale stał się wyłącznie dla pieszych. 10 grudnia 1991, dzień inauguracji Pont de Lusitanie .

Uwagi i odniesienia

1. O'Connor 1993 , s.  106.
2. Barroso i Morgado 1996 , str.  40.
3. VV.AA. 2006 .
4. Álvarez Martínez 2006 , s.  67.
5. Barroso i Morgado 1996 , s.  42.

Zobacz też

Bibliografia

• José María Álvarez Martínez , Nosotros. Extremadura en su patrimonio , Barcelona,2006( ISBN  84-9785-318-0 ) , „La presencia romana en Extremadura”
• Yolanda Barroso i Francisco Morgado , Mérida, Patrimonio de la Humanidad. Conjunto monumental , Mérida, Consorcio de la Ciudad Monumental Histórico-Artística y Arqueológica de Mérida (Depósito legal: BA-335-1996),1996
• (en) Colin O'Connor , Roman Bridges , Cambridge, Cambridge University Press ,1993, 235  pkt. ( ISBN  0-521-39326-4 )
• VV.AA. , Monumentos artísticos de Extremadura , vol.  II, Mérida, 3ª,2006( ISBN  84-7671-948-5 ) , „Mérida”

Powiązane artykuły

• Architektura starożytnego Rzymu
• Inżynieria rzymska
• Rzymski most nad Albarregasem

Linki zewnętrzne

• Structurae: Merida Roman Bridge .
• Consorcio Ciudad Monumental de Mérida: Puente romano sobre el Guadiana .