Ten artykuł dotyczy polityki w Bhutanie .
Przygotowywany od 2001 r. Projekt konstytucji przewiduje utworzenie dwuizbowego parlamentu , w skład którego wejdzie 75-osobowe Zgromadzenie Narodowe i 25-osobowa Rada Narodowa . Głową państwa byłby król, ale można by go usunąć w drodze głosowania, w którym zebrano by dwie trzecie głosów posłów.
Plik 17 grudnia 2005Król Bhutanu Jigme Singye Wangchuck ogłasza, że chce uczynić kraj monarchią konstytucyjną i ogłasza demokratyczne wybory w 2008 roku . Król oświadcza, że w tym dniu abdykuje na rzecz księcia Dasho Jigme Khesara Namgyala Wangchucka , jego najstarszego syna (w wieku 25 lat w 2005 r.). Ostatecznie abdykacja miała miejsce w 2006 roku, a nowy król został oficjalnie koronowany na6 listopada 2008o 8:31 rano. Do dziś jest najmłodszym królem świata.
W 2007 roku powstały i oficjalnie uznane pierwsze partie polityczne. Biorą udział w wyborach parlamentarnych , w24 marca 2008. Wśród nich Partia Ludowo-Demokratyczna i Cnotliwa Partia Bhutanu . Partia Cnotliwa wygrywa wybory, zapewniając 44 z 47 mandatów w izbie niższej parlamentu, co pozwoliło Jigme Thinleyowi awansować na stanowisko premiera.
W Marzec 2008, Bhutan znosi monarchię absolutną i staje się monarchią konstytucyjną . Król oddaje tron swojemu synowi: „Po co koronować następcę tylko wtedy, gdy naród opłakuje ostatniego króla? ", On tłumaczy. Koronacja nowego króla jest okazją do przeprowadzenia pierwszych wyborów parlamentarnych i powołania parlamentu uprawnionego do odwołania króla w głosach 2/3.
Wydaje się jednak, że w 2009 roku przejście od monarchii absolutnej do systemu półdemokratycznego nie przyniosło pozytywnych skutków, a inicjatywy gospodarcze partii większościowej zostały uznane za nieprzekonujące w kontekście globalnego kryzysu i postępu w kierunku prawdziwie demokratycznego system za słaby.
Plik 13 października 2011, nowy król poślubia Jetsun Pema , plebana.
Plik 22 listopada 2011Maroko podpisuje umowy dyplomatyczne z Bhutanem.
W następstwie 2013 Bhutanu wybory parlamentarne , który widział zwycięstwo Partii Ludowej wlipiec 2013, jej przewodniczący Tshering Tobgay zastępuje Jigme Thinley na stanowisku premiera. Według obserwatorów głównymi kwestiami, które należy rozwiązać, jest wzmocnienie gospodarki w celu zmniejszenia luki dochodowej między bogatymi i biednymi, poprawa polityki edukacyjnej i zdrowotnej oraz budowa infrastruktury drogowej i transportu.
Z drugiej strony Partia Ludowo-Demokratyczna skrytykowała podczas wyborów pogorszenie stosunków z Indiami w następstwie zbliżenia z Chinami, które doprowadziło do masowego zmniejszenia indyjskich subsydiów na ropę i gaz.
Po mianowaniu Tshering Tobgay kwestionuje dyskurs na temat szczęścia narodowego brutto , wyjaśniając, że poprzedni rząd spędził znacznie więcej czasu na rozmowie o tym niż na działaniu i zauważa, że kraj stoi przed czterema dużymi wyzwaniami: zadłużeniem, walutą, bezrobociem, w tym młodych ludzi, oraz postrzeganie rosnącej korupcji.
Jedną z osobliwości Bhutanu jest pogoń za szczęściem poprzez poprawę tego, co nazywa „ Szczęściem narodowym brutto ” lub BNB. Tam, gdzie większość rządów opiera się na wartości produktu narodowego brutto (PNB), aby zmierzyć poziom zamożności swoich obywateli, Bhutan zastąpił BNB, aby zmierzyć poziom szczęścia jego mieszkańców. Ten indeks opiera się na czterech czynnikach:
Założona w 1972 roku BNB stopniowo przedostała się do społeczności międzynarodowej. Na przykład, międzynarodowe spotkanie w sprawie definicji dobrobytu odbyła się w Saint-Francis-Xavier University , Kanada . Spośród 400 osób, pochodzących z ponad dziesięciu różnych krajów, ponad trzydziestu było Bhutańczykami. Byli wśród nich nauczyciele, mnisi i politycy.
Jedną z najważniejszych decyzji podjętych w ramach promocji BNB w Bhutanie był zakaz sprzedaży tytoniu .
W latach 80. z zamiarem wzmocnienia tożsamości narodowej Bhutanu rozpoczęto kampanię „Jeden naród, jeden naród” mającą na celu integrację peryferyjnych grup etnicznych i kulturowych z tradycyjnym społeczeństwem Bhutanu. Stary kodeks postępowania znany jako Driglam namzha i używanie oficjalnego języka Dzongkha stały się obowiązkowe.
Mniej więcej w tym samym czasie pierwszy narodowy spis ludności w historii Bhutanu potwierdził istnienie dużej populacji pochodzenia nepalskiego na południu kraju. Ta mniejszość narodowa , Lhotshampas , oficjalnie uzyskała obywatelstwo Bhutanu w 1958 roku. Jednak później rząd zrzekł się tej umowy i zdecydował, że Lhotshampowie są nielegalnymi imigrantami. W rezultacie zostali wydaleni z kraju metodami określanymi jako czystki etniczne , o których incydenty donosiły gazety, takie jak Washington Post .
Siły bezpieczeństwa zostały użyte przeciwko Lhotsampas. Według byłego obywatela Bhutanu Dordże Gurunga: „Grożono nam. Powiedzieli nam, że musimy opuścić kraj w ciągu dwóch tygodni, w przeciwnym razie będziemy torturowani lub zabijani. W wyniku tych prześladowań i segregacji rasowej te populacje schroniły się w Nepalu, gdzie zostały zabrane do obozów zarządzanych przez Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców ( UNHCR ).
Pomimo prób mediacji między rządami Bhutanu i Nepalu w celu rozwiązania tego problemu, liczba uchodźców wzrosła do 100 000, ponieważ wydalono obywateli Bhutanu zakładających rodziny i wychowujących dzieci w tych obozach. Podczas gdy Bhutan twierdzi, że część osób mieszkających w tych obozach to oportuniści korzystający z pomocy UNHCR, problem pogorszył się wraz ze zmniejszeniem dotacji.
W 2007 roku w ostateczności rząd Stanów Zjednoczonych ogłosił, że w Stanach Zjednoczonych zostanie zakwaterowanych około 60 000 uchodźców. Inne kraje przystąpiły do tego programu, na przykład Kanada, która zgodziła się gościć 5000 osób, oraz Norwegia 200.