Plan wycofania się z okupowanych terytoriów

(Jednostronne) Plan separacji ( hebrajski  : תוכנית ההתנתקות (oficjalna nazwa) lub תוכנית ההנתקות ) to propozycja przez izraelskiego premiera Ariela Szarona , aby usunąć wszystkie dzielnice żydowskie od Strefy Gazy i niektórych dzielnic żydowskich z Zachodniego Brzegu .

Treść planu

Plan obejmuje 21 dzielnic żydowskich w Strefie Gazy ( Atzmona , Bedolah , Dugit , Elei Sinai , Gad Or , Gadid , Ganei Tal , Katif , Kerem Atzmona , Kfar Darom , Kfar Yam , Morag , Netzarim , Netzer Hazani , Neveh Dekalim , Nisanit , Pe'at Sade , Rafa Yam , Shirat Hayam , Slav , Tel Katifa ) zamieszkane przez izraelską ludność cywilną i cztery żydowskie dzielnice na Zachodnim Brzegu ( Ganim , Homesh , Kadim , Sa Nur ); tereny te były również zamieszkane przez instalacje wojskowe IDF . Ariel Sharon powiedział, że plan poprawi bezpieczeństwo Izraela i będzie zgodny z prawem międzynarodowym , w przypadku braku negocjacji politycznych w celu zakończenia konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Mieszkańcy żydowskich dzielnic Gazy mieli do16 sierpnia 2005poszli ewakuować swoje domy. Po tym terminie pozostałe rodziny zostały ewakuowane przez armię izraelską.

Plan wycofania się został przyjęty w dniu 6 czerwca 2004 Rząd Izraela stanowi, że:

• izraelska armia będzie obserwować granicę między Egiptem a Gazą i zniszczy mieszkania wokół tej granicy w celu ustanowienia strefy buforowej (art. 6).
• Izrael będzie nadal kontrolował granice wokół Strefy Gazy, wybrzeża, przestrzeń powietrzną i zastrzega sobie prawo do prowadzenia operacji wojskowych na tym terytorium (artykuł 3.1).
• Gaza pozostanie zależna od dostaw wody przez Izrael, środków komunikacji, dostaw energii elektrycznej i sieci kanalizacyjnej (art. 8).
• Już istniejący handel importowy nie będzie opodatkowany, eksport będzie. Izrael będzie pobierał podatek od zagranicznych produktów, które będą importowane do Gazy. Ponadto szekel pozostanie w użyciu (art. 10).

Zagranicznym obserwatorom wydaje się, że Izrael nie nada władzy Palestyńczykom, więc nie postrzegają tego planu jako całkowitego wycofania się.

Do realizacji tego planu dodano porozumienie z Egiptem, przewidujące rozmieszczenie egipskich żołnierzy wzdłuż granicy w celu zapobiegania najazdom terrorystów i handlowi bronią.

Chronologia jej stosowania

Ariel Sharon początkowo przedstawił swój plan w 2004 r. Na konferencji w Herclijji , której sponsorem był Instytut Polityczny i Strategiczny. Aby wzmocnić swój plan przed głosowaniem rządu i na wniosek Likudu , w Likud odbyło się referendum2 maja 2004. Spowodowało to odrzucenie planu wycofania się przez 65% wyborców.

Wobec tego wyniku premier zwrócił się do swojego ministra obrony Shaula Mofaza o zmianę planu tak, aby był do zaakceptowania przez członków Likudu.

• Plik 6 czerwca 2004rząd zatwierdził zmieniony plan eksmisji, ale z zastrzeżeniem, że nad zniszczeniem każdego miasta będzie głosowano oddzielnie.

• Plik 14 września 2004rząd izraelski zatwierdził pomysł rekompensat mieszkańcom, którzy muszą opuścić swoje miasta.

• Plik 26 października 2004izraelski parlament przegłosował wstępne zatwierdzenie planu 67 głosami za, 45 przeciw i 7 wstrzymujących się. Benjamin Netanjahu i inni wzywali premiera do jak najszybszego przeprowadzenia ogólnonarodowego referendum.

• Plik 16 lutego 2005, Parlament ostatecznie zatwierdził plan 59 głosami za, 40 przeciw i 5 wstrzymującymi się.

• Plik 17 marca 2005, wydano rozkaz armii zakazujący wszystkich nowych instalacji w Strefie Gazy.

• Plik 25 marca 2005parlament odrzucił propozycję odroczenia niszczenia miast 72 głosami przeciw i 39 za.

• Plik April 8 , 2005Minister obrony Shaul Mofaz powiedział, że domy nie zostaną zniszczone, z wyjątkiem synagog, które można zbezcześcić. Twierdzenie to było dalekie od pierwotnej treści planu zniszczenia wszystkich domów.

• Plik 9 maja 2005rozpoczęcie eksmisji z miast zostało oficjalnie zaplanowane na okres od 20 lipca do 15 sierpnia , aby nie nakładały się na święta i święto Tisha Beav .

• Plik 9 czerwca 2005z sondażu przeprowadzonego przez kanał telewizyjny wynika, że ​​plan ten popiera zaledwie połowa populacji.

• Plik 7 sierpnia 2005, Beniamin Netanjahu zrezygnował, aby potępić plan, który uważa za „ślepy w czasie”.

• Plik 10 sierpnia 2005, na wezwanie przywódców religijnych, według organizatorów zebrało się około 2500 osób przed Ścianą Płaczu .

• Plik 11 sierpnia 2005Według organizatorów 3000 osób zebrało się w Tel Awiwie-Jaffie na placu Icchaka Rabina, aby zaprotestować przeciwko planowi wycofania się.

• 15 sierpnia o północy granica Strefy Gazy została oficjalnie zamknięta, co oznaczało 48 godzin przyznanych mieszkańcom na dobrowolną ewakuację miast.

• Plik 17 sierpnia 2005mieszkańcy zaczęli być przymusowo eksmitowani przez izraelską armię.

• Plik 23 sierpnia 2005, eksmisja mieszkańców miast w Strefie Gazy i na północnym Zachodnim Brzegu została oficjalnie zakończona.

• Plik 31 sierpnia 2005, Kneset zagłosował za wycofaniem drogi do Filadelfii, wyznaczającej granicę między Egiptem a Strefą Gazy , wbrew temu, co planowano przy sporządzaniu planu eksmisji.

• Plik 11 września 2005rząd zdecydował o ostatecznym wycofaniu wojska. W Kissoufim odbyła się ceremonia usunięcia flagi izraelskiej.

• Plik 12 września 2005całkowite wycofanie się ze Strefy Gazy dobiegło końca.

• Plik 25 listopada 2005granica między Strefą Gazy a Egiptem jest otwarta i Palestyńczycy mogą swobodnie poruszać się przez przejście graniczne w Rafah .

Uwagi i odniesienia

1. (w) Izrael: „Disengagement” will not end Gaza Occupation , Human Rights Watch, 24 października 2004, obejrzano 13 listopada 2007.
2. (w) Netanjahu: Govt Moves Blindly as Withdrawal Threatens Security , Arutz Sheva, 7 sierpnia 2005, dostęp 13 listopada 2007.