Pikelot Piik | |||
Pikelot: na zielono, roślinność, na żółto, plaża. | |||
Geografia | |||
---|---|---|---|
Kraj | Sfederowane Stany Mikronezji | ||
Archipelag | Wyspy Karoliny | ||
Lokalizacja | Pacyfik | ||
Informacje kontaktowe | 8 ° 06 ′ 16 ″ N, 147 ° 38 ′ 48 ″ E | ||
Powierzchnia | 0,13 km 2 | ||
Punkt kulminacyjny | 3 m | ||
Administracja | |||
Status | Odosobniona wyspa | ||
stan | Szczekać | ||
Dzielnica | Zewnętrzne wyspy Yap | ||
Miasto | Satawal | ||
Demografia | |||
Populacja | Brak mieszkańca (2000) | ||
Inne informacje | |||
Strefa czasowa | UTC + 10 | ||
Geolokalizacja na mapie: Oceania
| |||
Wyspy w Sfederowanych Stanach Mikronezji | |||
Pikelot (w puluwat , chuuk i satawal Piik ) to mała niezamieszkana wyspa na Wyspach Karoliny , w południowo - zachodniej części Pacyfiku , na północ i północny wschód od Nowej Gwinei . To jest administracyjnie przyłączony do gminy z Satawal w państwie z Yap w Federalne Stany Mikronezji . Ta wyspa jest najbardziej na wschód wysuniętym krajem Yap . Pikelot, otoczony rafami koralowymi , to wyłoniona część niewielkiej góry podmorskiej na zachodnim krańcu podwodnej formacji górskiej. Dla mieszkańców sąsiednich wysp i atoli od dawna jest to miejsce polowań na żółwie , praktykowane w kwietniu i maju. Pikelot jest również punktem orientacyjnym na morzu dla Mikronezyjczyków odbywających długie podróże między wyspami. Amerykanin Samuel Bolle był pierwszym mieszkańcem Zachodu, który obserwował wyspę w 1804 roku.
Bezludna wyspa Pikelot, należące do tych Karoliny w Pacyfiku , znajduje się 100 km na wschód od Piagailoe , 105 km na północny wschód od Satawal , 190 km i 205 km na północny zachód, odpowiednio. Od POLOWAT i Pollap i ponad 1000 km na południowy wschód od Wyspy Yap , siedziba stolicy stanu Yap.
Wyspa ma długość 450 mi szerokość 280 mi maksymalną wysokość trzech metrów. Powstał w holocenie i zawiera osad pochodzenia koralowego, częściowo przyniesiony przez sztormy. Znajduje się na szczycie małej góry podmorskiej, która znajduje się na zachodnim krańcu zasięgu okrętów podwodnych rafy Condor . Pikelot ma owalny kształt i jest otoczony rafami . Na północy i południu rafy znajdują się kilkaset metrów od stromo opadającego brzegu, tworząc środowisko małej laguny . Te frędzle raf na zachodniej stronie są mniej rozwinięte, a bliżej brzegu. Płytkie platforma do 2,5 km szerokości rozciąga się na północny zachód, wschód i południe. Tworzy rozległy ekosystem w płytkiej wodzie.
Klimat Pikelot jest tropikalny wilgotny. Wyspa porośnięta jest lasem palm kokosowych i gęstym zaroślami. Z breadfruit i tytoniu zostały posadzone przez mieszkańców pobliskich wysp. Pikelot jest domem dla kolonii ptaków morskich, w tym rybitw i noddies , a także obszaru gniazdowania żółwi. Obecność żółwi przyciąga czasowych gości z pobliskich atoli i wysp. Jednak brak świeżej wody uniemożliwia dalszą okupację ludzką. Utworzenie rezerwatu żółwi było zalecane w raporcie Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody z 1986 r. , Ale nie otrzymało żadnego działania od rządu Sfederowanych Stanów Mikronezji. Pikelot jest wymieniony jako „Obszar priorytetowy różnorodności” w badaniu przeprowadzonym przez The Nature Conservancy . Zanieczyszczenie związane z odpadami i kilkoma wrakami, które tam utknęły, uważa się za poważne zagrożenie.
Początki obecności człowieka na Pikelocie nie są udokumentowane. Transakcje archeologicznych do Truk Wyspach , 440 km na południowy wschód, a Lamotrek na 160 km na południowy zachód, świadczą o ludzkiej pracy sięga odpowiednio do I st wieku pne. AD - I st wieku i VII p wieku - VIII p wieku . Jednak daty te nie przesądzają o czasie, od którego Pikelot przyjmował wizyty.
W 1787 roku Luito, nawigator i wódz Lamotrek, poinformował Hiszpanów przebywających na Guam, że Pikelot jest niezamieszkany.
Pierwsza obserwacja Pikelota przez człowieka z Zachodu przypisywana jest amerykańskiemu kupcowi Samuelowi Bollowi, który pływał w tym rejonie w 1804 roku w towarzystwie Hiszpana Don Luisa Torresa, wicegubernatora Guam. Wyspa jest znowu widoczna3 lipca 1824Francuza Louis Isidore Duperrey .
Pod koniec XIX -go wieku , Pikelot jest pod kontrolą wyspiarzy Lamotrek aż mężczyzn Poluwat uznanych za potężnych wojowników, z liderem Bunuluk czele twierdząc własności i prawo wyłączne na ryby. Ale wydaje się, że było to tylko tymczasowe, ponieważ około 1908–1910 r. Niemiecki podróżnik imieniem Krämer ma wrażenie, że marynarze z Polowata proszą żeglarzy z Lamotreku o pozwolenie na przybycie tam. Następnie wyspa jest własnością mieszkańców Satawal .
W Caroline Islands , który obejmuje Pikelot są pod dominacji hiszpańskiego z XVI -tego wieku . W 1885 r., W następstwie konfliktu między Hiszpanią a Niemcami , arbitraż papieża Leona XIII potwierdził posiadanie archipelagu przez Hiszpanię wbrew korzyściom handlowym dla Niemiec. Ten ostatni jednak przejął Karoliny w 1899 roku i włączył je do niemieckiej Nowej Gwinei . Na początku I wojny światowej w 1914 r . Obszar ten zajął Cesarstwo Japonii . Okupacja ta została zalegalizowana na mocy mandatu Wysp Pacyfiku utworzonego w 1919 roku przez Ligę Narodów . W 1944 roku Wyspy Karoliny przeszły pod kontrolę Stanów Zjednoczonych , które zarządzały nimi jako terytorium powiernicze Wysp Pacyfiku , na mocy mandatu ONZ otrzymanego w 1947 roku. Federalne Stany Mikronezji ostatecznie uzyskały niepodległość w 1986 roku.
Na początku kwietnia 2015 roku rybacy utknęli na wyspie na jakiś czas z powodu tajfunu Maysak . Pięć lat później29 lipca 2020 rTrzech rybaków strony w atolu z Poluwat z docelowym atol Pollap , wywodzą się około 190 km po wyczerpaniu paliwa i umyć na wyspie. Uratowano ich po trzech dniach poszukiwań dzięki napisowi „SOS” wypisanym na plaży.
Don Luis Torres nazywa wyspę Pigouelao w swoich pismach, a Francuz Louis Isidore Duperrey nazywa ją Bigali . W pierwszej połowie XIX -go wieku, niemiecki Johann Adam von Krusenstern mu Statek nazwany na cześć francuskiego odkrywcy La Coquille , w swoich pracach, a niemiecki Fiodor Litke napisał Pigali lub Pyghella . Została również nazwana Biguela , Bikelot lub Lydia , a nawet Pigerotto , Pigoualao , Piguelao , Pigouelao , Pij , Pihg , Pikala , Pikela , Pokela , Pigelot, a nawet Faliao .
Pikelot nazywa się piik w Puluwat, a język chuuk , piik lub PIIG w języku Satawal i Pigenoot w woléaïen . Słowo piis, które występuje w większości nazw wysp, w wielu językach mikronezyjskich oznacza „piaszczyste miejsce” . SH Riensenberg znajdzie odmienności między nazwami podanymi przez Polowatais i europejskich nazw XIX TH i XX th stulecia odpowiednio Fayu dla Gaferut , Pigailo na Zachodnim Fayu , Pik dla Pikelot. Przypuszcza, że jest to konsekwencja nieporozumienia między Mikronezyjczykami a europejskimi nawigatorami, którzy z jednej strony nazwę Kafeoor , miejsce mityczne, przyjęli za miejsce realne, a którzy z drugiej strony nie mogli przypisać pozostałe trzy toponimy do dobrych wysp. Nazwa Pikelot byłaby nawet wynikiem połączenia Pik i Pigaelo . Według WH Goodenougha i H. Sugity toponim ten pochodziłby z wyspy o nazwie Pikenooch, która zniknęła podczas tajfunu i która została błędnie zastosowana do Pikelota na mapach.
Pikelot jest tradycyjnie i administracyjnie przyłączony do gminy z Satawal w państwie z Yap w Federacji Mikronezji . Jest to najbardziej wysunięta na wschód posiadłość stanu Yap. Jednak to administracyjne przywiązanie nie ogranicza przybycia na wyspę i polowania na żółwie tylko do mieszkańców Satawal, jak wynika z umowy podpisanej w 1986 roku między tradycyjnymi wodzami okolicznych wysp.
Pikelot to miejsce ucieczki i relaksu dla Panów Polowata, którzy przyjeżdżają na chwilę uciec od rodzinnych obowiązków i cieszyć się morskimi kąpielami, dyskusjami, odpoczynkiem i żółwiem . Czasami przeszkadza im krzyk wielu ptaków i zapach guana, gdy wiatr ustaje. Rzadko zdarza się, że pobyty trwają krócej niż trzy dni: zwykle trwają tydzień lub dłużej. Polowatai udają się tam z inspiracji chwilą, czasem na propozycję złożoną podczas pijackiego wieczoru, ale tylko wtedy, gdy kapitan (kapitanowie) potrafią sterować łodziami. Następnie zabierają trochę materiału, jedzenia i odchodzą, śpiewając i krzycząc. Z brzegu ich żony i inni trzeźwi członkowie społeczności zwykle wyrażają swoją dezaprobatę. Polowanie na żółwie przeprowadzone na Pikelocie jest więc po części pretekstem. Zwykle Polowatais przypływają w dwóch lub trzech kajakach, aby łatwiej wciągnąć łodzie na bardzo stromą plażę i dlatego, że fale silnie pchają w kierunku raf. Kłody Pandanus są umieszczane pod kadłubami kajaków, aby je wsuwać i zapobiegać zapadaniu się w szczególnie luźny piasek. W połowie lat osiemdziesiątych wyspa posiadała schrony do spania, szopy i małą kaplicę.
Wyspa od dawna jest terenem łowów żółwi zielonych ( Chelonia mydas ) przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Jego mięso jest bardzo popularne. Jajka jadano również do 1986 r., Kiedy to podpisano porozumienie między głowami okolicznych wysp zakazujące ich zbierania. Oddalenie wyspy od głównych skupisk ludzkich tłumaczy dużą liczbę żółwi, które przylatują tam gniazdować. Poluje się również na ptaki i ryby.
Przez cały XX th wieku , większość Mikronezyjczyków którzy lądują w Pikelot są od Poluwat . Na początku stulecia przybywali tam mężczyźni z kobietami i dziećmi na okres do dwóch tygodni i żywili się żółwiami i orzechami kokosowymi. Później to sami mężczyźni przekraczają ocean w kajaku z wysięgnikiem, pomimo odległości (190 km ), a co za tym idzie czasu trwania spływu. W ciągu szesnastu miesięcy, które etnolog Thomas Gladwin spędził w Polowacie, w latach 1966-1967, zanotował 22 wyjazdy do Pikelot ze średnim czasem trwania podróży w obie strony wynoszącym dwa tygodnie. Sam wyjazd do Pikelot z Polowata zajmuje zwykle dwa dni.
Mężczyźni z wysp Tamatam i Pollap należących do atolu Pollap również przybywają, by złapać żółwie na Pikelot, choć rzadziej. Wyspiarze atolu uważają wyspę Tamatam za miejsce biedne i nieważne. Mieszkańcy Pollap wysyłali żywność i dobra materialne mieszkańcom Tamatam. Ci w zamian dzielą się z nimi żółwiami, które złapali na Pikelocie lub wysyłają im drobne upominki.
Pikelot to także miejsce polowań na żółwie i połowów wyspiarzy z Pulusuk , ale jeszcze bardziej dla tych z Satawal.. W tym drugim przypadku podróż można odbyć w nocy, ale gdy pasaty wieją z północnego wschodu, jak to zwykle bywa, czas trwania podróży wydłuża się. Według Mc Coya Satawalais twierdzą, że Pikelot należy do nich. Kiedy mieszkańcy stanu Chuuk płyną do Satawal, często zatrzymują się w Pikelot, aby zabrać żółwie. Jednak duże fale utrudniają dokowanie na Pikelocie. Kiedy Satawalais przybywa do Pikelot, jest zwyczajem, że kapitan każdej łodzi udaje się na plażę z kokosem, aby modlić się do bogów o udane polowanie.
Regulacja polowania na żółwieW 1982 roku biolog CH Pritchard poinformował, że populacja żółwi gniazdujących w nocy na Pikelot spada. Liczbę samic szacuje się w tym czasie na 20-30 osobników. Cztery lata później, umowa powstała między wodzów Lamotrek , Satawal i Elato i tych Puluwat , Pulusuk , Tamatam i Pollap regulować żółwia polowanie na Pikelot i Piagailoe . Pozwalają sobie tylko na samodzielne zbieranie żółwi i ich transport. Zakazują wszelkich połowów komercyjnych, a każdy inny niż sygnatariusze, którzy chcą pozyskać żółwie od Pikelot, musi najpierw uzyskać pozwolenie od wodzów Lamotrek, Satawal i Elato. Zgodnie z tą umową zabrania się również przyjmowania jaj żółwi.
Brak połowów komercyjnych pozwala na zachowanie populacji żółwi. Tak więc w 1978 roku trzy ekspedycje, które opuściły Satawal tradycyjnymi kajakami, złowiły 18, 11 i 10 żółwi w Pikelot, podczas gdy jeden statek rybacki mógł zabrać więcej niż pięćdziesiąt. Jednak spadek liczby żółwi w regionie i zanieczyszczenie środowiska niepokoją organizacje zajmujące się ochroną środowiska.
Techniki łowieckiePolowanie na żółwie odbywa się w kwietniu i maju. Preferowane są samice, ponieważ w nocy przychodzą na plażę, aby złożyć jaja. Są więc większe i łatwiejsze do polowania, ponieważ wystarczy przewrócić je na plecy, aby je unieruchomić. Żółwie złapane na lądzie są przywiązywane i wciągane na łodzie lub, jeśli są daleko, przywiązuje się linę do płetwy i ciągnie w ich kierunku. W ciągu dnia, gdy żółwie pływają w pobliżu wyspy, myśliwi używają haków połączonych liną z drzewcem lub bezpośrednio z łodzią. Te haczyki, następnie umieszczone na końcu długiego bambusowego pręta , są zaskakująco wbijane w szyję żółwia przez dwóch cichych pływaków, a rybacy powstrzymują żółwia, który jest wyczerpany próbując uciec. Kiedy ten sprzęt nie jest dostępny, rybak podchodzi do zwierzęcia i chwyta go od dołu - haczyk typu Full Nelson , który odciąga głowę do tyłu, zmniejsza ryzyko ugryzienia. Następnie inni mężczyźni wskakują do wody za pomocą lin, aby pokuśtykać płetwy i zabrać żółwia z powrotem na łódź. Podczas pełni księżyca możliwe jest również przywiązanie schwytanej wcześniej samicy żółwia do drzewa za pomocą liny wystarczająco długiej, aby mogła pływać w płytkiej wodzie. Samce następnie wspinają się na drzewa w pobliżu wody i czekają, aż samce zostaną zwabione. Ta metoda, znana jako efitefit , działa szczególnie dobrze na Pikelocie ze względu na brak laguny . Po schwytaniu żółwie są chronione przed słońcem, aby zachować chłód, dopóki nie zostaną zjedzone, czasami nawet ponad tydzień później. Łodzie wracają z Pikelot załadowane trzema do sześciu żółwiami, głównie samicami, a samce są witane jak bohaterowie. W Polowacie mięso żółwi jest wspólne dla wszystkich wyspiarzy i gości obecnych przez głównego tradycyjnego wodza.
Pikelot to przystanek w długich podróżach żeglarzy z Pacyfiku Północno-Zachodniego. Jest to na przykład przystanek podczas podróży wykonane przez żeglarzy z Lamotrek zamiar Guam około 1910. Jest to tradycyjna przystanek dla mężczyzn POLOWAT zamiar Satawal lub, aby przejść do Saipan w Mariany Północne . W 2000 roku, w ramach przebudowy trasy bieżące, takie jak praktykowane jest bardziej regularnie XIX -tego wieku, trzy łodzie zostawić Poluwat i trzy Satawal kierunku zatrzymując się na Saipan Pikelot. W następnym roku dwa kajaki opuściły Polowat na Guam , robiąc pojedynczy postój w Pikelot na wyprawę trwającą łącznie siedem dni. Przystanek w Pikelot pozwala obserwować pogodę i kierunek wiatru.
Podczas studiów nad polinezyjskimi technikami nawigacyjnymi, Nowozelandczyk David Lewis był w stanie nawigować z dwoma żeglarzami z Polowat, którzy, aby odbyć podróż między tą wyspą a Saipanem na Marianach Północnych, mijają Pikelot tylko przy pomocy gwiazd, zwłaszcza Plejady kolor morza kierunek fal widzialnych i gatunki ptaków. Całkowita długość podróży w linii prostej wynosi 1000 km . Stosowane są również środki mnemotechniczne, oparte na wyobraźni Polowatais, obejmujące rafy, wyspy i gwiazdy. Jeden z nich opowiada o kursie żeglugi ryby o imieniu Limahácha , inny opowiada o wyścigu mającym na celu zbieranie owoców chlebowca . W obu przypadkach wspomniano o Pikelocie.
Podróżowanie po pełnym morzu może być niebezpieczne. We wczesnych latach pięćdziesiątych wielki mikronezyjski nawigator Jesus Urupiy spędził siedem miesięcy na Pikelocie ze swoją załogą, po tym, jak utknął tam podczas burzy w drodze do Piagailoe, aby polować na żółwia. Odzyskują je dwa kajaki firmy Polowat. W kwietniu 1959 r. 25 mężczyzn z Pollap wyjechało do Satawal; po zatrzymaniu się w Pikelot, zostają uderzeni przez burzę i rozproszeni, gdy próbują wrócić. Niektórzy dryfują miesiącami, zanim zostaną uratowani.
Pikelot pojawia się w sztuce Amerykanina Michaela Cowella zatytułowanej Song for the Navigator . Opisywane jest jako miejsce, do którego ludzie z Satawal przybywają, aby łapać żółwie. Gabby, nastolatka z Saipan na Marianach Północnych , zostaje wysłana do swojego dziadka w Satawal, aby uciec od problemów rodzinnego domu. Młody człowiek poznaje piosenki żeglarzy, którzy prowadzą ich podczas długich rejsów po oceanie. Gabby uczy się w ten sposób od swojego dziadka, gdy wychodzą z burzy, która sprawiła, że stracili cały sprzęt nawigacyjny, piosenkę, która przeniesie ich z Pikelot do Satawal.