| Narodziny |
1629 ser edamski |
|---|---|
| Śmierć |
3 marca 1686 Leyden |
| Zajęcia | Monk , pisarz |
| Religia | Kościół katolicki |
|---|---|
| Zakony religijne | Zakon Karmelu , Zakon Braci Bosych Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel |
Pierre van Stern (1629-1686) jest karmelitą bosym holenderskiego pochodzenia, działającym w południowych Holandii pod nazwiskiem Hermann de Saint-Norbert , ustawodawcą kongregacji Maricoles i autorem prac poświęconych duchowemu i moralnemu doskonaleniu.
Pierre van Stern urodził się w Edam (Holandia) w 1629 r. Wchodził do grona karmelitów bosych prowincji flamandzko-belgijskiej (tj.23 kwietnia 1651pod nazwą Hermann de Saint-Norbert. Około 1663 r. Pod wpływem jej impulsu Beguine Anna Puttemans rozpoczęła, z sześcioma towarzyszami, w Dendermonde nową formę życia religijnego, która dała początek kongregacji Maricoles (skrócenie Mariam Colentes : etymologicznie tych, którzy czczą Marię ) . Hermann napisze dla nich Regułę, czerpiąc inspirację z duchowej doktryny św. Teresy z Avila , z której przetłumaczył również serię medytacji na język niderlandzki ( De Seventien Minne-duchten ). Podobnie jak Beguines , Maricoles złożyli tylko proste śluby . Poświęcając się edukacji ubogich młodych dziewcząt, zostawią swoje nazwisko w Marolles , jednej z najpopularniejszych dzielnic Brukseli , gdzie osiedlili się około 1660 roku przy rue de Montserrat . Po pełnieniu ważnych funkcji w swoim zakonie Hermann zmarł, będąc na czele misji zainicjowanej przez swojego kolegę Pierre'a de la Mère de Dieu ( Abrahama Bertuisa ) w Leiden ,3 marca 1686.
Kierownik duchowy i spowiednik Hermann interesuje się przede wszystkim moralną poprawą ochrzczonych, a szczególnie konsekrowanych. Oprócz Reguły Maricolles ( Humilis et libera familia Maricolarum ) pisze w ten sposób antologię dawnych i niedawnych autorów na temat praktyk religijnych ( Religiosarum legum observantia debita ). Chwali też częstą spowiedź poprzez dzieło zatytułowane „Spowiedź Via Media” , w którym zaleca spowiednikom złoty środek w udzielaniu rozgrzeszenia. Istota jego refleksji etyczno-duchowej zawarta jest jednak w dwóch tomach Cibus solidus perfectorum , wydanych w Antwerpii w 1670 r. Od 1669 r. Tezami tej pracy toczono publiczną obronę. Następnie zostali zaatakowani przez franciszkanina Bonifacego Maesa w Consolatorium piorum , opublikowanym w Gandawie w 1672 r., Na co Hermann odpowiedział w tym samym roku w Responsio brevis . Ze swojej obszernej książki narysował krótką syntezę w języku niderlandzkim pod tytułem Het weinigh bekent broederschap , która będzie miała kilka wydań od 1671 r. W 1730 r. Hiszpański karmelita Joseph du Saint-Esprit powróci do nauczania Hermanna i zastosuje bliższe mu zbadanie.
Braterstwo ( broederschap ), którym zajmuje się autor, jest zjednoczeniem wszystkich ochrzczonych w Chrystusie. Jednak udział w tej tajemnicy wymaga całkowitej abnegacji, która ma trzy stopnie. Na pierwszym poziomie konieczne jest podstawowe wyrzeczenie się siebie: ochrzczeni, inspirowani bojaźnią Bożą, muszą przestrzegać przykazań. Na drugim stopniu, zakonna ( kloosterijcke ) lub niedoskonała abnegacja duchowa: osoby konsekrowane ożywiane duchem wybierają rady ewangeliczne . Trzeci stopień kończy się doskonałym duchowym samozaparciem: niesione miłością dusze elitarne przyjęły wolę Bożą, a ponieważ nie chcą być od niej oddzielone przez najmniejszą niedoskonałość, zawsze starają się osiągnąć to, co jest, więcej idealny. Jeśli chrzest stanowi zaproszenie do przekroczenia dwóch pierwszych stopni, aby osiągnąć trzeci, pozostaje faktem, że system ten stawia pewną liczbę pytań, które wywołały kontrowersje i zdradzają trudność kontrreformy w prowadzeniu apostolatu masy i duszpasterstwo elitarne.
Hermann stara się ustalić, że nie jest to najdoskonalszy sam w sobie, ale najdoskonalszy konkret, czyli to, czego Bóg pragnie dla takiej a takiej jednostki. Moralista jest jednak mniej jasny, jeśli chodzi o ustalenie, czy jakiekolwiek zaniedbanie tego stanowi grzech powszedni . W istocie przywołuje niedoskonałości popełniane przez dusze oziębłe, które tylko dążą do realizacji swojej woli, ale także podkreśla, że zobowiązanie dotyczy tylko tego, co człowiek przedstawia sobie jako najdoskonalszy. Naznaczony jednocześnie indywidualizmem i wojowniczością, tego rodzaju refleksja, jeśli jeszcze chce się związać pragnieniem poszukiwania tego, co najdoskonalsze. Tutaj Hermann jest ostrożny: priorytetowo traktuje potrzebę zachowania pewnej wewnętrznej wolności (w przeciwnym razie moglibyśmy w każdym momencie dręczyć się wybierając to, co najlepsze) i zaleca zarezerwowanie tego życzenia dla ograniczonej liczby doskonałych ludzi., Jak Teresa z Avila. , którego przykład posłużył jako punkt wyjścia do dyskusji. Przede wszystkim jednak odradza składanie ślubowania osiągnięcia najdoskonalszego w najdoskonalszy sposób , podkreślając jednocześnie znaczenie oświeconego kierownika duchowego, któremu wskazane jest bezwarunkowe posłuszeństwo.