Pierre Le-Tan
Pierre Le-Tan
Pierre Le-Tan urodził się w 1950 roku w Neuilly-sur-Seine ( Sekwana ) i zmarł dnia17 września 2019 rw Villejuif ( Val-de-Marne ) jest ilustratorem , projektantem , malarzem i dekoratorem francuskim .
Jest autorem wielu okładek magazynów i wydań dzieł literackich. Jest także autorem kolekcji i albumów, rysunków reklamowych, przedmiotów i motywów do dekoracji wnętrz oraz planów filmowych.
Biografia
Pierre Le-Tan urodził się w 1950 roku w Neuilly-sur-Seine ( Sekwana ). Jego ojciec, wietnamski malarz Lê Pho (1907-2001), syn namiestnika Tonkin , który przybył do Europy w 1931 roku, aby ukończyć studia na Beaux-Arts , osiedlili się w Paryżu w roku 1937. Po II wojnie światowej , on poślubia córkę francuskiego oficera. Para mieszka przy rue de Vaugirard . Ich dwaj synowie, Pierre Le-Tan i jego brat, żyją w środowisku pełnym sztuki. Dlatego Pierre jest inicjowany.
Pierre Le-Tan bardzo rysuje. W młodości bywał w kilku salonach, w tym Hélène Rochas . W 1967 r. Za radą amerykańskiego przyjaciela swojej matki wysłał rysunki do „ New Yorkera” , aw 1969 r. Prestiżowy magazyn opublikował jego dwie okładki. Ted Riley, jego agent, jest także agentem Sempé i Saula Steinbergów . New York Times Magazine , Vogue , Fortune , Madame Figaro , Tatler Magazine , Atlantic Monthly , Harper Bazaar , Town & Country , The World of Interiors , etc. opublikować jego rysunki. Wśród wielu innych okładek ilustruje te z wydań Johna Traina (en) , Marcela Aymé , Mario Soldatiego , Harry'ego Mathewsa , Petera Careya , Raymonda Carvera , Jean-Benoît Puecha ...
Z Memory Lane w 1981 roku kilkakrotnie współpracował z Patrickiem Modiano . Komponuje wiele albumów. Rysuje dla reklam Galeries Lafayette , Suez , Gucci , Lanvin , La Jouvence de l'Abbé Soury . W 1997 zaprojektował scenografię do Quadrille , filmu Valérie Lemercier . Muzeum Reina Sofia w Madrycie poświęciło mu w 2004 roku retrospektywę.
Ma troje dzieci ze swoją byłą żoną Plum, w tym Olympię, która jest stylistką i dla której stworzył liczne wizualizacje, a także Cléo, autora powieści Rodzina .
Mieszkał w Paryżu, Place du Palais-Bourbon .
On umarł na 17 września 2019 rw Villejuif .
Publikacje
-
Memory Lane , z Patrickiem Modiano , Éditions POL , 1981.
-
Lalka blond , z Patrickiem Modiano, POL, 1983.
-
Przeciwieństwa , Hatier , 1986.
-
Spotkania życia: 1945-1984 , Éditions Aubier-Montaigne , 1986.
-
Paryż mojej młodości , przedmowa: Patrick Modiano , Aubier, 1988; wzbogacona reedycja, Stock, kolekcja „La Bleue”, 2019, 147 s. ( ISBN 978-2-234-08881-8 ) .
-
Forgotten lives , tekst Patrick Mauriès , Payot & Rivages , 1988.
-
Listy od Marika Loisy , Aubier, 1989.
-
Album , Aubier, 1990.
-
Rysunki , Bartsh i Chariau, 1992.
-
Wraki i gruz na plaży , przedmowa Patrick Mauriès, Le Promeneur, 1991.
-
Cléo przygotowuje Boże Narodzenie , Gallimard, pot. „Młodzież / Giboulées”, 1993.
-
Notatnik Tanger , Le Promeneur, 1996.
-
Louis Max: historia rodziny , tekst Clémence de Biéville, Éditions de l'Épure, 1997.
-
Notatnik lat pop , Gallimard, pot. „Gabinet listów”, 1997.
-
Przedmioty znalezione , ze zdjęciami Ivana Terestchenko , Paryż, La Pionnière, 1998.
-
Ogrody: prawdziwe i inne , tekst Umberto Pasti, Flammarion, 2011 ( ISBN 978-2-0812-6762-6 ) .
-
Przygody Ralpha i Wulfrana - czyli jak nigdy się nie nudzić , z Emmanuelem Pierre'em, Alma Editeur, 2012.
-
Niektórzy kolekcjonerzy , Flammarion, 2013.
-
Travellers Story - Open Baggage , Thames & Hudson , 2018.
Wystawy
- 1977: Gotham Book Mart (en) , Nowy Jork .
- 1981: Galeria Delpire , Paryż.
- 1984: Galeria Bartsch i Chariau, Monachium .
- 1990: Galeria Montenay, Paryż.
- 1992: Galeria Bartsch i Chariau, Monachium.
- 1993: Galeria Emmanuela Perrotina , Paryż.
- 1994: Przestrzeń artystyczna, Chalon-sur-Saône .
- 1995: Galeria Antonia Jannone, Mediolan .
- 1996: Galeria Paula Kasmina, Nowy Jork.
- 1999: Galeria Bartsch et Chariau, Monachium.
- 1999: Galeria Shiseido , Tokio .
- 2004: muzeum Reina Sofia , Madryt .
- 2009: „Portrety”, Instytut Francuski , Monachium.
- 2009: Galeria artykułów, Bruksela.
- 2011: „Wnętrza - na zewnątrz”, galeria Nicolas Schwed, Paryż.
Uwagi i odniesienia
-
„ Pierre Le-Tan, wielki przyjaciel i ilustrator Patricka Modiano, nie żyje ” w L'Obs ,18 września 2019 r(dostęp 18 września 2019 )
-
„ Pierre Le-Tan, false villain, true talent ” , na lesechos.fr (dostęp 20 września 2019 )
-
Pierre Groppo, „Pierre (bardzo) cenny”, Vanity Fair nr 87, marzec 2021, str. 32-33.
-
„ Carte blanche dla Pierre'a Le-Tana, projektanta„ New Yorkera ” ”, Le Monde ,2 sierpnia 2016( czytaj online , sprawdzono 20 września 2019 r. ).
-
„ Pierre Le-Tan, voyeur of shadows ” , na FIGARO ,7 grudnia 2018 r(dostęp 20 września 2019 )
-
„ Cléo Le Tan wie, że nie wybiera się swojej rodziny ” , na stronie www.20minutes.fr (dostęp 20 września 2019 ) .
-
Camille Bichler, „ Projektant Pierre Le-Tan nie żyje ” , o kulturze Francji ,18 września 2019 r(dostęp 18 września 2019 ) .
-
„Książka, dzień: Olivier Barrot przedstawia Carnet des Years Pop , Pierre Le-Tan”, 4 listopada 1997, Ina [wideo] (dostęp 24 listopada 2011).
-
Jacques Polet, „ Some collectors of Pierre Le-Tan” , czytanie notatki na stronie fundacji Collectiana.
-
Prezentacja online . Odwiedzono stronę 25 sierpnia 2011 r.
Załączniki
Bibliografia
-
Juan Manuel Bonet (pt) (reż.) Et al., Pierre Le-Tan , Madryt, Aldeasa, 2004 ( ISBN 8-480-03435-1 ) - Katalog wystawy retrospektywnej muzeum Reina Sofia w Madrycie.
- Denis Cosnard "Pierre Le-Tan, chodzik melancholia" Les Echos: edycja limitowana , n o 46,8 września 2006( Przeczytaj w Internecie na Le Réseau Modiano , skonsultowano24 listopada 2011).
Linki zewnętrzne