Fotel 17 Akademii Francuskiej |
---|
Narodziny |
14 lutego 1692 r Paryż |
---|---|
Śmierć |
14 marca 1754 Paryż |
Czynność | Dramaturg |
Członkiem | Akademia Francuska (1736) |
---|---|
Gatunek artystyczny | Płaczliwa komedia |
Pierre-Claude Nivelle de La Chaussée , ur14 lutego 1692 rw Paryżu , syn kupieckiego kupca, Charlesa Claude'a Nivelle'a de La Chaussée, sierota po bardzo młodym ojcu, zmarł tam dnia14 marca 1754jest francuskim dramatopisarzem . Znany jako twórca płaczliwej komedii , gatunku teatralnego, do którego jest niesprawiedliwie sprowadzony, jest autorem bogatego i różnorodnego dzieła.
La Chaussée ma prawie czterdzieści lat, gdy zaczyna listami od małego wiersza, Listu Clio , opublikowanego w Paryżu w 1731 r. , i w którym stanął po stronie La Faye w sporze między tym ostatnim a Houdarem de La Motte , który argumentował że robaki nie były niezbędne do tragedii .
Dwa lata później miał swoją pierwszą sztukę La Fausse Antipathie , w trzech aktach i wierszem, wystawianą na12 października 1733. Utwór ten zapowiada dramat burżuazyjny , zachowując kanoniczne zasady klasycznej komedii . Jest to pierwsza próba nowego gatunku, który nazwiemy komedią łez lub komedią mieszaną, a który jest niczym innym jak dramatem, ale wciąż bardzo skromnym, skrupulatnie respektującym klasyczne zasady trzech części i formę wiersza .
Widzowie po prostu biorą La Fausse Antipathie za komedię pozbawioną komedii, a sama La Chaussée mogła tylko dostrzec gatunek, który z powodzeniem rozwinie, zwłaszcza w następnych pięciu sztukach, wszystkie w pięciu aktach i wierszem, podane jako komedie bez komedii, gdzie celem było zainteresowanie się spektaklem domowych nieszczęść.
Czerpiąc główne efekty ze smutnej sytuacji postaci, które nie są ponad przeciętnym porządkiem, La Chaussée udziela im, zawsze, gdy akcja nie jest zbyt żywa, poważnego wywiadu, którego ospałość łatwo traci smak. Ponieważ ma on na uwadze nauczanie moralne bardziej bezpośrednio niż w prawdziwej komedii, nakazy i zdania są mnożone do tego stopnia, że niektóre sceny są jedynie traktatami moralnymi w dialogu. Ze swoimi tendencjami i wadami La Chaussée staje wówczas przed atakami zazdrosnych przyjaciół komicznej soli i tych, którzy widzą w jego utworach rodzaj profanacji zarówno przeciwko komedii, jak i tragedii.
Zatem Colle daje autor Mélanides przydomek „ Dramatyczna Cotin ” i Piron żartuje „kazania wielebnego księdza La Chaussee” , komponowanie o nim kilka fraszki które pozostaną sławy, w tym ten jeden:
"Czy wiesz, na Helikonie ,
Zarówno Thalia ?
Jeden jest obuty, a drugi nie,
Ale jest najładniejszy.
Jeden ma śmiech Wenus ,
Drugi jest zimny i ściągnięty:
Witam boso piękno,
Nargue jezdni. "
- Alexis Piron, Epigramy
„Czcigodny Ojciec La Chaussée” nie posuwa się jednak tak daleko, by stosować surowe zasady moralne, które wystawia w swoich sztukach, do swojego życia prywatnego: bywa w kręgach libertynów , a także komponuje frywolne utwory. Otrzymany w Akademii Francuskiej w 1736 r. będzie stale sprzeciwiał się przyjęciu Alexisa Pirona , a także Jean-Pierre'a de Bougainville , który w końcu zostanie jego następcą.
La Chaussée utorowała drogę swoją płaczącą komedią, która nie była już wymierzona w komizm, lecz w łzy, w burżuazyjny dramat . Przełamując rygorystyczny wówczas podział na tragedię i komedię, innowacja ta była zgodna ze sztukami Marivaux i w naturalny sposób prowadziła do burżuazyjnego dramatu Diderota i Sedaine'a .
Ta innowacja podbiła publiczność, ale wywołała silny sprzeciw w świecie listów. Voltaire , który jednak nie zaniedbywał gatunku płaczliwej komedii z L'Enfant prodigue , stwierdził, że wykazał niezdolność autora do produkowania ani komedii, ani tragedii i napisał:
„Często ziewam na tragicznego mieszczanina,
Na próżne wysiłki amfibii autora,
który oszpeca, a zarazem odważnie ,
W swoim żargonie Melpomène i Thalie . "
- Wolter, Biedny Diabeł
Poza zainteresowaniem historią literatury, sztuki La Chaussée są dziś trudne do odczytania i jeszcze trudniejsze do reprezentowania. Postacie są bardzo liczne i niedostatecznie scharakteryzowane. Moralność jest wszechobecna i wylewa się w długich i nudnych tyradach. Styl, łatwy, czasem dobrze przemyślany, jest najczęściej zrelaksowany i zaniedbany.
Sablier opublikował Dzieła Monsieur Nivelle de La Chaussée (Paryż, Prault, 1762, 5 vol. In-12). Ukazały się również wybrane prace (Paryż 1813, 2 t. I-18; 1825, I-18).