Fotouczulanie

Nadwrażliwość jest świadomość na skórze , zwłaszcza jego małe części pigmentowych, który ma nieprawidłową reakcją na światło słoneczna następujące wchłanianie niektórych roślin lub substancji zwanych sensybilizatory.

Rodzaje fotouczulania

Fotouczulanie typu I.

Zasada

Egzogenny fotouczulacz pochłania promienie świetlne w skórze właściwej i reaguje fluorescencyjnie . Uwolniona energia jest przekazywana do otaczających atomów tlenu, które stają się reaktywne i utleniają obecne w tkankach składniki. Dlatego substancje fotouczulające działają tylko wtedy, gdy skóra jest wystawiona na działanie światła.

Substancje fotouczulające

Wiele tzw. Środków fotouczulających może wywoływać różne problemy dermatologiczne. Mogą to być leki i chemikalia pochodzenia przemysłowego, ale wiele dzikich i uprawnych roślin wytwarza substancje fotouczulające.

• Wiele bardzo pospolitych roślin z rodziny Apiaceae (umbellifera), w tym barszcz pospolity i barszcz olbrzymi , pasternak, a nawet dzika marchewka oraz zielone części różnych roślin warzywnych z tej rodziny (seler, marchew, pasternak), koper włoski, pietruszka, dzięgiel ), zawierają różnego stopnia furokumaryny , substancje powodujące podrażnienia i oparzenia w kontakcie ich soków ze skórą i po ekspozycji na słońce. Klasycznie u ludzi występuje podrażnienie lub pieczenie nóg po chodzeniu po łąkach lub na rękach i ramionach po zerwaniu tych roślin (lub nawet łąkowe zapalenie skóry ). Ręczne zbieranie selera lub marchwi bez ochrony może łatwo dotknąć ogrodników handlowych. Wiele roślin z tej rodziny jest bardzo apetycznych i pożywnych dla zwierząt gospodarskich, a nawet uprawianych jako rośliny pastewne. Niektóre zwierzęta o jasnej karnacji i sierści, która jest niewystarczająco okrywająca, a zatem niewystarczająco chroniona przed słońcem, mogą mieć wpływ na okolice ust po spożyciu świeżych liści i łodyg tych roślin lub na innych częściach ciała. po intensywnym kontakcie z tymi roślinami.
• Dziurawiec ( Hypericum sp. , Podobnie jak Hypericum perforatum i Hypericum tomentosum ) wytwarza hiperycynę, substancję fotouczulającą obecną w całej roślinie, a zwłaszcza w kwiatach na początku kwitnienia. Działanie ma charakter ogólnoustrojowy, po spożyciu rośliny następuje dyfuzja substancji z organizmu przez krew do skóry, która w ten sposób staje się znacznie bardziej wrażliwa na promieniowanie słoneczne, powodując oparzenia.
• Gryka jest fotosensybilizatora, ale nie mąka .

Fotouczulanie typu II

Każda roślina może być odpowiedzialna za fotouczulanie typu II, ale zwierzę musi mieć niewydolność wątroby . Ta niewydolność wątroby może wynikać z zewnątrzwątrobowej cholestazy lub z choroby wątroby spowodowanej spożyciem roślin toksycznych dla wątroby.

Zwykle chlorofil towarzyszący spożyciu rośliny jest przekształcany w filoerytrynę przez bakterie komensalne w przewodzie pokarmowym zwierzęcia. Ta cząsteczka jest następnie wchłaniana przez wątrobę. Jeśli wątroba nie jest bardzo funkcjonalna, filoerytryna nie jest już wydalana, ale gromadzi się we krwi, szczególnie pod skórą. Tam odpowiada za zjawisko uczulenia na promieniowanie UV .

W skórne zmiany chorobowe są z powierzchownego i martwicze zapalenie okołonaczyniowe zapalenie typu .

Rokowanie

W przypadku PHS I rokowanie jest korzystne. Jest zarezerwowany dla PHS II.

Leczenie

Usunąć ze słońca i rośliny odpowiedzialnej w przypadku fotouczulenia typu I. Miejscowe leczenie ran: czyszczenie i dezynfekcja.

Uwagi i odniesienia

1. M. Jeanmougin, „  Fotosensybilizacja  ” na www.therapeutique-dermatologique.org , listopad 2011(dostęp 21 lipca 2012 )
2. Gould JW, Mercurio MG, Elmets CA (1995) Choroby skórnej nadwrażliwości na światło wywołane przez czynniki egzogenne. J Am Acad Dermatol 33: 551–573; quiz 574–556. doi: 10.1016 / 0190-9622 (95) 91271-1

Zobacz też

Powiązane artykuły

• Światło słoneczne
• Fotoliza
• fotochemia
• Alergia

Linki zewnętrzne

• fotouczulanie z wyszukiwarką Pubmed

Bibliografia

• Karschuk, N., Tepe, Y., Gerlach, S., Pape, W., Wenck, H., Schmucker, R., ... & Reuter, H. (2010) A novel in vitro method for the detection and charakterystyka fotouczulaczy . PloS one, 5 (12), e15221
• Sidi, E., Hincky, M. i Gervais, A. (1955). Alergiczne uczulenie i fotouczulanie na krem ​​Phenergan1, 2 . Journal of Investigative Dermatology, 24 (3), 345–352
• Sedee, A. i van Henegouwen, GB (1985). Światłoczuły rozkład steroidów antykoncepcyjnych: możliwe wyjaśnienie obserwowanej (foto) alergii doustnej pigułki antykoncepcyjnej. Archiv der Pharmazie, 318 (2), 111–119
• Willis, I. i Kligman, AM (1968). Mechanizm fotoalergicznego kontaktowego zapalenia skóry 1. Journal of Investigative Dermatology, 51 (5), 378–384
• Rajka, E. (1942). Transfer bierny w lekkiej pokrzywce: Patomechanizm alergii fizycznej. Journal of Allergy, 13 (4), 327-345.
• Thune, P. i Eeg-Larsen, T. (1984). Alergia kontaktowa i fotokontaktowa przy trwałej reaktywności na światło. Kontaktowe zapalenie skóry, 11 (2), 98-107
• Kligman, AM i Kaidbey, KH (1982). Modele ludzkie do identyfikacji fotouczulających substancji chemicznych. Journal of the National Cancer Institute, 69 (1), 269-272