Program Fobos był niezamieszkaną sowiecką misją kosmiczną składającą się z dwóch sond, wystrzeloną w 1988 roku , poświęconą głównie badaniu planety Mars i jej dwóch księżyców, Fobosa i Deimosa . Cierpiąc na krytyczne anomalie, dwie sondy ostatecznie straciły kontakt z Ziemią . Tylko Phobos 2 zdołał okrążyć Marsa i zebrać dane, w tym 38 zdjęć o rozdzielczości większej niż 40 metrów.
Głównym celem misji Fobos była obserwacja Słońca (badanie wiatru słonecznego , środowiska plazmy i pola magnetycznego ), badanie składu powierzchni satelity Fobos oraz atmosfery planety Mars. .
Sondy Phobos były sondami kosmicznymi nowej generacji , następującymi po konstrukcji używanej w sondach Venera podczas misji planetarnych 1975 - 1985 , w tym ostatnio używanej podczas misji Vega 1 i Vega 2 w kierunku komety Halleya .
Główna część sond składała się z ciśnieniowej sekcji toroidalnej zawierającej układy elektroniczne, otoczonej cylindrycznym modułem wspierającym instrumenty naukowe. Poniżej znajdowały się cztery kuliste zbiorniki wypełnione hydrazyną , które służyły do zasilania silników systemu kontroli położenia po opuszczeniu głównego silnika . System ten miał do dyspozycji 28 silników manewrowych (24 o ciągu 50 N , a 4 o ciągu 10 N ), zamontowanych na zbiornikach hydrazyny, korpusie sondy i panelach słonecznych .
Każda z sond Phobos miała masę 2600 kg , łącznie 6220 kg wraz z układem napędowym do wprowadzenia na orbitę. Zostały wystrzelone przez rakietę Proton-K .
Sonda Phobos 1 została uruchomiona 7 lipca 1988. Misja przebiegała zgodnie z planem, aż do nagłej przerwy w łączności2 września 1988, gdy sonda leciała w kierunku Marsa. Na pokładzie statku kosmicznego komputer nie udało się poprawnie interpretować poleceń wysyłanych z Ziemi sierpnia 29 i 30 oraz silniki sterujące postawa zostały zamknięte. Panele słoneczne sondy straciły wówczas orientację na słońce, a sonda ostatecznie wyczerpała swoje baterie.
Sonda Phobos 2 została uruchomiona pięć dni po Phobos 1 12 lipca 1988. Z powodzeniem wszedł na orbitę wokół Marsa i zebrał dane o Słońcu , Marsie i Fobosie. Krótko przed końcem misji, gdy sonda zbliżyła się do wysokości 50 m nad satelitą Fobos, kontakt został utracony. Próby odebrania sygnału emitowanego przez sondę zakończyły się niepowodzeniem i misja dobiegła końca27 marca 1989. Uważa się, że przyczyną awarii jest awaria komputera pokładowego, spowodowana cząstkami emitowanymi podczas rozbłysku słonecznego . Sonda straciła wówczas orientację, wyczerpały się jej baterie i skończyła jak Phobos 1, wyciszona na zawsze.
W 1989 roku ta sonda Phobos 2 opisała orbitę quasi-satelity względem Fobosa .