Philippe Le Guillou

Philippe Le Guillou na Targach Książki w Paryżu w 2011 roku. Funkcje

Dziekan Zespołu Literackiego Generalnego Inspektoratu Edukacji Narodowej ( d )
aż do 2012
Paul Raucy ( d )
Generalny Inspektor Edukacji Narodowej ( d )
od 2002

Biografia

Narodziny	12 sierpnia 1959 Le Faou , Finistère
Narodowość	Francuski
Trening	Lycée Chateaubriand Université Rennes-II ( tytuł magistra ) (doDziewiętnaście osiemdziesiąt jeden)
Zajęcia	Pisarz , krytyk literacki

Inne informacje

Pracował dla	Generalny Inspektorat Edukacji Narodowej ( d )
Kierownik	Francine Dugast-Portes ( d )
Nagrody	Śródziemnomorska nagroda 1990 Medici Award 1997

Philippe Le Guillou , urodzony dnia12 sierpnia 1959 Faou w Finistère , jest pisarz i krytyk literacki francuski .

Biografia

Philippe Le Guillou urodził się w Faou, w domu swoich dziadków ze strony matki, położonym w miejscu zwanym Kerrod , co oznacza „dom na morzu” ( Les Marées du Faou w 2002 r. Są oddani tej wiosce i celebrują „żar początków ”, do którego regularnie odbija się reszta utworu). Po spędzeniu dzieciństwa w Côtes-du-Nord do 1968 roku dorastał w Morlaix . To właśnie miasto jest wzorem dla miasta, po którym wędruje bohater swojej pierwszej powieści, Inwentarz witraży (1983).

Uzyskał maturę w 1977 roku i wszedł klas przygotowawczych w Liceum Chateaubriand w Rennes . Najsilniejsze epizody jego dorastania są tematem Passage de l'Aulne (1993), powieści o treningu autobiograficznym, w której przywołuje się zwłaszcza pisanie.

Jego praca magisterska na Uniwersytecie Rennes 2 dotyczyła w 1980 roku La Voie royale , powieści, o której Philippe Le Guillou ponownie opowie w L'Inventeur de Kingdoms (1996), opublikowanej z okazji tłumaczenia do Panteonu popiołów. z André Malraux . Profesor listów, uczył do 1995 roku w Brześciu, a następnie w Rennes, po czym wiosną tego samego roku został mianowany regionalnym inspektorem oświaty i przydzielony do Akademii Wersalskiej . Następnie przeniósł się do Paryża, który zajmie teraz ważne miejsce w jego powieściach. W 2001 roku opublikował esej w formie spaceru po paryskich miejscach Paryża. Drzwi za Bretanią .

W 2002 roku został Generalnym Inspektorem i dzieli swój czas pomiędzy pełnienie funkcji Dziekana Zespołu Literatury i seminarium w Sciences Po , które koncentruje się w szczególności na powieści nowoczesnej i współczesnej. To z tego powodu, że Krajowy Związek kształcenia średniego w szczególności oskarża go o po uprzywilejowanych w 2010 włączenie w programie matury z Pamiętników z De Gaulle'a , do której Le Guillou poświęconych książkę, właśnie ponownie w czerwcu. Z ten sam rok.

Plik 8 grudnia 2011, jest kandydatem na katedrę Pierre-Jean Rémy w Akademii Francuskiej . Z kolejno 1, 2 i 2 głosami w trzech głosowaniach nie zostaje wybrany.

Philippe Le Guillou, wraz z Claudine Glot, przewodniczy Arthurian Imaginary Centre z siedzibą w Château de Comper-en-Brocéliande , a od 2012 r. Jest jury konkursu Prix Bretagne .

Stabat Mater , że pisał dla kompozytora Éric Tanguy była premiera w Aix na25 kwietnia 2014 w ramach dwudziestego piątego święta wielkanocnego.

Grafika

Powieści

Inwentarz witraży (Mercure de France, 1983)
Drzwi Apokalipsy (Mercure de France, 1984)
Czarny bóg (Mercure de France, 1987). Wyimaginowana kronika pontyfikatu afrykańskiego papieża Miltiadesa II.
Plotka słońca (Gallimard, 1989)
Loch Lonveigh (Gallimard, 1991). Pisarz-pustelnik w Irlandii przyjmuje młodego krytyka literackiego.
Passage de l'Aulne (Gallimard, 1993). Młody człowiek spogląda wstecz na siebie, zwłaszcza na lata studiów w Bretanii
Książki złotych wojowników (Gallimard, 1995)
Siedem imion malarza (Gallimard, 1997). Historia Ericha Sebastiana Berga, wymyślonego malarza, który rozpoczął szalone poszukiwanie piękna i absolutu - Medici Prize 1997
L'Orée des tides. Tristanian reverie , a następnie Pour une poétique arthurienne (Artus, 1997)
Dwanaście lat dzieciństwa świata (Gallimard, 1999). Wyimaginowany opis pierwszych dwunastu lat życia Chrystusa.
The Eternal Proximities (opowiadania, Mercure de France, 2000)
Król śpi (Gallimard, 2001) Nagroda Charlesa Oulmonta od Fondation de France 2001
Les Marées du Faou (Gallimard, 2003). Autobiograficzny opis jego dzieciństwa w Bretanii.
Po równonocy (Gallimard, 2005).
La Consolation (Gallimard, 2006). Kontynuacja After the Equinox .
Lunch nad brzegiem Loary, a następnie „Monsieur Gracq” (Gallimard, Folio, 2007). Relacja ze spotkań z Julienem Gracqem.
Kwiaty burzowe (Gallimard, 2008).
Ostatni strażnik Bretanii (Mercure de France, 2009). Ostatnie spotkania z Julienem Gracqem.
Le Bateau Brume (Gallimard, 2010).
Intymność rzeki (Gallimard, 2011).
Most Aniołów (Gallimard, 2012).
Ścieżka książek (Mercure de France, 2013).
Lata wyspiarskie (Gallimard, 2013).
Wnętrze Paryża , historia (Gallimard, 2015).
Geografie pamięci (Gallimard, 2016).
Listopad (Gallimard, 2017).
Święty z klepsydrą, Notatnik pielgrzyma ( wydania Salvator , 2017).
Droga morska (Gallimard, 2018).
Niewyczerpana powieść (Gallimard, 2020)
Witraż Thérèse ( Peoples of the world / Editions des Célestins - Epître collection, 2020).

Testowanie

Pierzasta ręka (Artus, 1987)
Julien Gracq. Fragmenty twarzy biblijnej (La Table Ronde, 1991)
Królewski sen. Ludwik II Bawarii (Gallimard, 1996)
Wynalazca królestw. Aby uczcić Malraux (Gallimard, 1996)
Figury i rytuały inicjacyjne we francuskiej powieści i narracji: (1970-1980) ( praca magisterska Université Rennes-II , 1997)
Chateaubriand w Combourg. Rycerska inicjacja (ze zdjęciami Jean Hervoche, red. Christian Pirot, 1997)
Stelae at de Gaulle'a (Gallimard, 2000)
Chateaubriand i Bretania (Blanc Silex, 2002)
Steles at de Gaulle , a następnie patrzę na chimery (wydanie poprawione i rozszerzone, Folio, 2010)
W Argolu nie ma zamku (Pierre-Guillaume de Roux, 2014)
Papież niespodzianek (Gallimard, 2015)
Geografie pamięci (Gallimard, 2016)
Le Passeur (Mercure de France, 2019)
Kamień i wiatr (Tallandier, 2019)
Colombey The Other Inspired Hill (Salvator, 2020)

Albumy

Nieśmiertelni. Merlin i Viviane (z rysunkami Paul Dauce, Artus, 1991)
Loch i ocean. La Bretagne de Chateaubriand (ze zdjęciami: Jean Hervoche, Artus, 1995)
Brocéliande (zdjęcia: Yvon Boëlle, Ouest-France, 1995)
Arrée. The Archangel and the Dragon (ze zdjęciami Bernarda Galerona i Jean-Baptiste Grison, Artus, 1996)
Wyspy (ze zdjęciami Jean Hervoche, Terre de Brume, 1999)
Bardzo wewnętrzna Bretania (ze zdjęciami Yvona Boëlle i Jean Hervoche, a także wstępem: Marc Nagels, Hoëbeke / Artus, 2000)
Louedin (we współpracy z Patrickiem Grainville i Bertrandem Duplessisem, teksty towarzyszące karierze malarza, La Bibliothèque des arts, 2002)
Theoria Sacra (teksty o obrazach Richarda Texiera , Le Temps qui fait, 2009)
Bóg jelenia (z rysunkami Loïca Le Groumelleca , Fata Morgana, 2019)

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

The Tides of Faou , Gallimard, 2002, s. 29 .
Strona dotycząca absolwentów liceum Chateaubriand
W Le Passage de l'Aulne (Gallimard, 1993, s. 226 ) autor przywołuje w ten sposób wspomnienie pożarów, które spustoszyły las Cranou latem 1976 roku: „Najbardziej natchnione strony, które ja” potrafiłem potem pisać (...), dałem je w dotkliwym wspomnieniu tamtych 1976 roku (...) napisałem, aby na nowo odkryć tę wściekłość, ten żar, który gryzł świat, ten głęboki ogień, który `` nazywamy pragnieniem (...) Miałem wówczas objawienie odurzenia, odurzenia płomieni tnących kamień, także zaklęcia łaski, ognia, jedynego sposobu, aby nie zgnić. „Zobacz także posłowie do wydania Folio Claude'a Bera „ Pisanie legendy, legenda pisarstwa ”.
Le Guillou, Philippe, „Estetyka i etyka w pracy André Malraux” , praca magisterska z literatury, Uniwersytet Rennes 2, 1981, VIII-177 s., Miejsce deponowania: Biblioteka Centralna, TmR 1981/65
List otwarty SNES do dziekana Inspektoratu i odpowiedź Le Guillou w L'Humanité
Raport o kontrowersjach wokół Lettrine
http://www.academie-francaise.fr/actualites/election-blanche-au-fauteuil-de-m-pierre-jean-remy-f40
„ http://centre-arthurien-broceliande.com/presentation/association/ ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
„ Olivier Adam, od peryferii miasta do Bretanii - internetowy magazyn kulturalny Bretagne Actuelle / Breton ” , w internetowym magazynie kulturalnym Bretagne Actuelle / Breton ,12 lipca 2013(dostęp 9 września 2020 ) .