Peruonto

Peruonto
Przykładowa ilustracja artykułu Peruonto
Ilustracja Franza von Bayrosa (1909)
Bajka ludowa
Tytuł Peruonto
Tytuł oryginalny Peruonto
Aarne-Thompson AT 675
Folklor
Uprzejmy Cudowna opowieść
Typ (y) znaków Wróżka (syn wróżki)
Kraj Królestwo Neapolu
Czas XVII th  wieku
Wersje literackie
Opublikowany w Giambattista Basile , Pentamerone (c.1635)
Ilustrator (y) Franz von Bayros
Powiązane historie John the Beast
Peter the Fool

Peruonto to opowieść pojawiająca się w Pentamerone (I-3), zbiorze wspaniałych opowieści  - pierwszej tego rodzaju - opublikowanej w neapolitańskim około 1635 roku , pośmiertnym dziele Giambattisty Basile .

streszczenie

Ceccarella ma syna Peruonto, który na nieszczęście matki jest niezrównaną głupotą. Nie bez trudu udaje jej się wysłać go po drewno do lasu, by mogła rozpalić ognisko i ugotować kapustę. Po przybyciu na równinę chłopiec spotyka troje młodych ludzi śpiących nad rzeką. Biorąc pod uwagę, że pod słońcem muszą być bardzo gorące, ścina gałęzie z dębu i robi z nich altanę. Kiedy się budzą, trzej młodzi ludzie zauważają życzliwość, jaką okazał im Peruonto, a ponieważ są synami wróżki, obdarzają go urokiem, że wszystko, o co prosi, spełnia się.

Peruonto idzie dalej i dociera do lasu, gdzie zbiera ogromny stos drewna, ale okazuje się, że nie jest w stanie go przetransportować. Woła, że ​​chciałby, aby stos drewna był jak koń niosący go na grzbiecie. Stos drewna natychmiast wprawia w ruch i niczym koń zabiera go pełnym galopem. Niezwykły jeździec przybywa w pobliże pałacu królewskiego. Vastolla, córka króla, widzi go i się śmieje. Peruonto też ją widzi i mówi, że chciałby być jej mężem, a potem wyleczyłby ją za to, że się z niego nabijała. Następnie wraca do domu matki.

Król myśli o poślubieniu swojej córki. Zaprasza wszystkich, których zna, aby przyszli i przywitali się z księżniczką, ale księżniczka odmawia rozmowy z nimi i mówi ojcu, że nie chce poślubić nikogo poza tym, który jeździł na stosie drewna. Król, zirytowany tym kaprysem, zbiera swoją radę, aby omówić sposób ukarania jego córki. Doradcy mówią królowi, że łajdak, który powoduje problem, również zasługuje na karę, na co król się zgadza.

Król organizuje wielką ucztę, na którą zaprasza wszystkich swoich szlachciców i wszystkich dżentelmenów królestwa. Liczy, że Vastolla, jeśli zobaczy tego, w którym była zauroczona, zareaguje i od tej pory możemy go złapać. Bankiet się odbywa, ale Vastolla, przed którym paradują wszyscy goście, pozostaje nienaruszony. Następnie doradcy króla zachęcają go do wygłoszenia drugiej uczty, na którą tym razem zaproszeni są wszyscy mężczyźni o niskich dochodach. Peruonto, popychane przez matkę, idzie tam i prawie gdy tylko wchodzi do sali bankietowej, Vastolla widzi go i woła, że ​​to jego rycerz z tobołkiem. Biorąc pod uwagę bardzo nieprzyjemną sylwetkę tego rycerza, dodaną do jego niskiego pochodzenia, król pozostaje zakłopotany, zły, prosi swoich doradców, aby zdecydowali o wyroku dla jego córki i tego żałosnego ukochanego. Postanawiają zamknąć parę w beczce, a następnie wrzucić do morza, a panie z Vastolla łzami dostają, że w beczce znajduje się również kosz rodzynek i suszonych fig.

Na pokładzie złowrogiej łodzi Vastolla lamentuje. Jednak w zamian za garść winogron i garść fig otrzymuje wyjaśnienia z Peruonto; w ten sposób mówi jej o swoim spotkaniu z trzema młodymi ludźmi i o wdzięku, jakim go obdarzyli. Za tę samą cenę organizuje dla Peruonto zmianę beczki w bardzo przyzwoity statek z całą załogą, a potem znowu na winogrona i figi, na przemianę we wspaniały pałac. Widząc, że to wszystko się udaje, ku jej największej satysfakcji w końcu prosi Peruonto, za niewielką kwotę, jaką ją to kosztuje, by zmieniło się w przystojnego młodzieńca, przystrojonego pięknymi manierami. Mogą wtedy wziąć ślub i długo żyć szczęśliwie.

W międzyczasie król zestarzał się i zasmucił. Dla rozrywki radzi mu się polowanie. Zaskoczony nocą podczas polowania, wraz z towarzyszącymi mu dworzanami znajduje schronienie w pałacu, gdzie witają go dwaj mali chłopcy. Król siada przy stole, który magicznie nakryty jest obrusem i wszelkiego rodzaju mięsnymi potrawami. Dość zdziwiony, nie żałuje już tego pod okiem dzieci, w atmosferze muzyki lutniowo-tamburynowej, uwolnionej, z której nie wiemy skąd. Po uczcie widzi, jak pojawia się złote łóżko, na którym się kładzie. Jego dworzanie w innych pokojach mają prawo do takiego samego traktowania.

Następnego dnia król budzi się i pragnie podziękować dwójce dzieci. Te pojawiają się w towarzystwie Vastolli i jej męża. Księżniczka rzuca się ojcu do stóp i opowiada mu całą historię. Król z radością dowiaduje się, że ma dwoje pięknych wnuków i wróżkę za zięcia. Całuje dwóch chłopców i wszyscy wracają do miasta, gdzie odbywa się wielodniowa impreza.

Klasyfikacja

W klasyfikacji typowych opowieści Aarne'a i Thompsona , Peruonto znajduje się w opowieściach typu AT 675 „Leniwy chłopiec”. Również tego typu są opowieści Peter Głupiec przez Giovanni Francesco Straparola ( facétieuses Les Nuits , III-1) i Jana Beast , opowieści zebranych przez braci Grimm (KHM 54a).

Komentarz

[…]

Uwagi i odniesienia

  1. Delarue-Ténèze, t. 2 (1964), str. 584.

Źródła i bibliografia

Tekst online

Książka informacyjna