Zastępca Gers | |
---|---|
20 lutego 1876 -31 maja 1902 | |
Radny Generalny Gers | |
1869-1904 | |
Burmistrz Couloume-Mondebat ( d ) |
Narodziny |
2 grudnia 1842 r. Paryż |
---|---|
Śmierć |
4 listopada 1904(w wieku 61) Saint-Viâtre |
Imię i nazwisko | Paul Adolphe Marie Prosper Granier de Cassagnac |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Dziennikarz , polityk |
Rodzina | Rodzina Granier de Cassagnac |
Ojciec | Bernard-Adolphe de Cassagnac |
Rodzeństwo |
Georges Granier de Cassagnac Louis Granier de Cassagnac |
Dzieci |
Paul Granier de Cassagnac Guy de Cassagnac |
Partia polityczna | Apel do ludzi |
---|---|
Konflikt | Wojna francusko-niemiecka 1870 |
Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
Paul Adolphe Marie Prosper Granier de Cassagnac , znany jako Paul de Cassagnac , ur.2 grudnia 1842 r.w Paryżu i zmarł dnia4 listopada 1904w St. Viâtre , jest dziennikarzem, polityka, zastępca bonapartystowski z prawego skrajnego i Duelist francuski.
Nieubłagany wróg Republiki, wymyślił pejoratywny pseudonim La Gueuse oznaczający Republikę, przydomek przyjęty później przez rojalistów Action Française .
Ma dwóch synów, Paula i Guya .
Więzy rodzinne między wrogimi kuzynami Paul Granier de Cassagnac (1842-1904) i Prosper-Olivier Lissagaray (1838-1901). Paul Granier de Cassagnac to:
W młodości Paul de Cassagnac studiował w Foix i Perpignan, zanim podjął maturę w Tuluzie i rozpoczął studia prawnicze. Zafascynowany dziennikarstwem, w 1862 założył L'Independence Parisienne, aw 1863 był felietonistą La Nation . Po tym, jak został redaktorem naczelnym Diogenesa , jego werbalne ekscesy przyniosły mu pojedynek z poważnie kontuzjowanym Aurélien Scholl , redaktorem „ Żółtego karła” .
W 1866 r. wjechał do kraju , kierowany przez ojca, a w 1867 r. został jego redaktorem. Jego kontrowersje przyniosły mu nowe pojedynki, na pistolet z Henri Rochefortem (rannym) i na miecz z Prosperem-Olivierem Lissagarayem , redaktorem l' Avenir (wrzesień 1868). Podczas tej ostatniej walki Lissagaray otrzymał kilka ran, pierwsza jest między kciukiem a palcem wskazującym, ponieważ odmówił przyjęcia rękawicy; drugi jest w pełnej klatce piersiowej, co położyło go do łóżka na miesiąc. Ledwo doszedł do siebie, odesłał swoich świadków z powrotem do Cassagnac, aby wznowili romans. Ten ostatni odpowiedział: „Nie, proszę pana! Udało mi się zgodzić na bycie pańskim przeciwnikiem, niechętnie zostanę pańskim rzeźnikiem...” Za ten pojedynek Cassagnac został skazany na 6 dni więzienia, a 4 świadków na 50 franków. Cienki. wLipiec 1869Staje twarzą w twarz z Gustave'em Flourensem , kontuzjowanym w brzuch pod koniec pojedynku.
Zaangażowany w wojnę 1870, dostał się do niewoli po bitwie pod Sedanem i został internowany w twierdzy Cosel (pogranicze Polski ). Wrócił do Francji, przejął przywództwo w kraju i prowadził kampanię na rzecz przywrócenia Imperium, brutalnie atakując Partię Republikańską, co przyniosło mu kilka procesów sądowych o zniesławienie lub podżeganie do nienawiści wobec rządu. Jego kontrowersje skłoniły go do stoczenia pojedynku z Édouardem Lockroyem w 1872 roku i Arthurem Ranc w 1873 roku, obaj ranni.
Kandydat imperialistyczny w dystrykcie Prezerwatywy ( Gers ) w 1876 roku został wybrany przeciwko republikaninowi i legitymistowi. Zasługiwał na nim artykuł Kraju , wKwiecień 1877, wyrok dwóch miesięcy więzienia, z którego uciekł dzięki księciu de Broglie, ministrowi sprawiedliwości w rządzie 16 maja. Oficjalny kandydat rządu w wyborach w 1877 r. po16 maja, poparł rząd marszałka Mac-Mahona i został ponownie wybrany w Condom. Jego kontrowersje w Izbie doprowadziły do dwóch pojedynków, które wygrał z Gastonem Thomsonem i Louisem Andrieux . Unieważniony przez Izbę wListopad 1878, ponownie zostaje ponownie wybrany w Luty 1879, co pozwala mu na kontynuowanie ataków na Rzeczpospolitą zarówno w Izbie , jak iw kolumnach Kraju . W tym czasie specjalnością było potępianie sprzeczności republikanów w kwestiach wolności (wolność prasy, wolność zgromadzeń), których, jak powiedział, nie przyznaje się przeciwnikom republikańskiego reżimu.
Po śmierci księcia cesarskiego w 1879 r. mocno poparł księcia Wiktora jako bonapartystowskiego pretendenta, podczas gdy porządek sukcesji wyznaczył jego ojca, księcia Napoleona . Po śmierci ojca w 1880 r. opuścił okręg Prezerwatywy na rzecz Mirande , w której został wybrany w 1881 r. Sprzeciwiał się ustawom szkolnym i kolonialnej polityce rządu, a w 1883 r. został wydalony z Domu za nazywając Julesa Ferry'ego podczas kłótni o Tonkina „ostatnim z nieszczęśliwych i ostatnim z tchórzy”.
Wybrany ponownie w 1885 r., poparł ministerstwo Rouvier przeciwko radykałom, a następnie po swoim upadku przyłączył się do bulanizmu , aby obalić republikę. W 1886 r. założył dziennik L'Autorité , którego motto brzmi "Za Boga, za Francję!". Zbliżając się do hrabiego Paryża , pozostając imperialistą, wymyśla doktrynę rozwiązania , szyderczo nazwaną nikomością , wzywającą lud do wybrania nowej dynastii do panowania nad Francją. Doktryna ta inspiruje linię redakcyjną Urzędu . W tym samym czasie zerwał z księciem Wiktorem z powodu jego braku waleczności i politycznych sporów o Unię Konserwatywną. Po łatwym reelekcji (bez przeciwnika) w 1889 r. walczył, jako zagorzały imperialista i katolik, z polityką wiecu popieraną przez papieża Leona XIII . W 1893 został pokonany w wyborach przez republikanina Oliviera Bascou .
Po klęsce poświęcił się swojej gazecie, potępiając to, co nazywał Republiką obowiązującą lub Republiką boskiego prawa . Podczas afery Dreyfusa , choć klerykalny i antysemicki, wspierający armię, zachowywał pewnego ducha krytycznego, wyrażając publicznie przy kilku okazjach swoje wątpliwości co do winy pustelnika z Diabelskiej Wyspy i wypowiadając się na korzyść. test.
W 1898 powrócił na swoje miejsce jako zastępca Mirande, zawsze okazując w Izbie swoją wrogość wobec Republiki. Pobity w 1902 roku przez Josepha Noulensa , powrócił do swoich dziennikarskich zajęć, zanim dwa lata później został śmiertelnie porażony atakiem zapalenia wyrostka robaczkowego. Cała prasa komentowała jego zniknięcie, a Georges Clemenceau , który zaprzyjaźnił się z Paulem de Cassagnac, złożył mu hołd, przywołując „postać rycerską”, „odważnego i lojalnego przeciwnika” i który wiedział w tym czasie o aferze Dreyfusa , „przyjąć szlachetną postawę i wypowiadać się przeciwko niesprawiedliwości nieprawidłowego postępowania”.
Został pochowany na cmentarzu Montmartre . Jego pamiętnik przetrwał go do 1914 roku dzięki dwóm synom Paulowi i Guyowi .
„Skrajna prawica łagodzi swój sprzeciw, jak bonapartysta Paul de Cassagnac”
.„Skrajnie po prawej, dwa arkusze oporne na dyrektywy Leona XIII, monarchistycznego Gazette de France i Autorytet Paula de Cassagnac, o tradycji bonapartystycznej, nie ukrywają ich irytacji”
.„Koblençardami” byli ci bonapartyści, którzy chcieli pełnego sojuszu z legitymistyczną skrajną prawicą… Ale najbardziej malowniczym ze wszystkich „Coblençardów” był zastępca Gersa Paula Graniera de Cassagnaca”
.„Ognisty skrajnie prawicowy polemista Paul de Cassagnac”
.