W tańcu wyrażenie „ pas de deux ” odnosi się do liczby wykonawców, mężczyzn lub kobiet, wykonujących razem sekwencję baletu lub choreografię . Rzadziej znajdujemy również „pas de trois” i „ pas de quatre ”.
Skok dwóch ogólnie odnosi się do konstrukcji o stałej Petipy do XIX th wieku, to jest w kolejności:
Spadkobiercą wejściem do dwóch , a nie dwa pojawi się w połowie XVIII -go wieku w działaniu balet d' iw pełni rozwija XIX th wieku w romantycznym baletu . Następnie symbolizuje miłość pary i ilustruje najbardziej poetyckie momenty baletu.
Marius Petipa nadaje mu stałą strukturę, na którą składa się porzekadło , odmiana męska, wariacja żeńska i koda . Podczas gdy tancerz był do tej pory ograniczony do roli baletnicy baletnicy, Petipa pozwala mu w pełni oddać wymiar swojej wirtuozerii w kodzie.
XX th wieku kontynuuje tę tradycję, nie dwa, podczas przekazywania korzyści par mężczyzn (rzadko kobiet) podkreślające akrobatyczne ruchy: Maurice Béjart w Pieśni o Wayfarer , George Balanchine w Agon lub więcej ostatnio Akram Khan i Sidi Larbi Cherkaoui w Zero Degree . Słynny pas de deux z kobiet jednak zaznaczone taniec współczesny w 1982 roku, z Fase przez Anne Teresa De Keersmaeker tańczył z Michèle Anne De Mey .
Do współczesnych choreografów wolą mówić o „duo” raczej niż nie dwa, choć niektóre, jak Angelin Preljocaj , nadal używać tej nazwy, która lepiej podkreśla wizualne piękno duetu.