Park Güell | |
![]() Wejście do Parku Güell | |
Geografia | |
---|---|
Kraj | Hiszpania |
Wspólnota autonomiczna | Katalonia |
Województwo | Prowincja Barcelona |
Gmina | Barcelona |
Powierzchnia | 17,18 ha |
Historia | |
kreacja | 1900-1914 |
Otwarcie | 1926 |
Osobowość (y) | Antoni Gaudí |
Charakterystyka | |
Rodzaj | Park publiczny |
Zarządzanie | |
Właściciel | Ratusz w Barcelonie |
Ochrona | Listy Światowego Dziedzictwa z UNESCO |
łącze internetowe | https://parkguell.barcelona/fr?q=fr |
Lokalizacja | |
Informacje kontaktowe | 41°24′50″ północ, 2°09′10″ wschód′ |
Parc Güell jest jednym z osiągnięć architekta katalońskiego Antoni Gaudiego w Barcelonie , która jest na listę Światowego Dziedzictwa z UNESCO . Został zbudowany w latach 1900 i 1914 . Architekci José Antonio Martínez Lapeña i Elías Torres odrestaurowali go w latach 1984-1993. Ta renowacja wywołała kontrowersje, w szczególności dotyczące ceramicznego pokrycia falistej ławki na tarasie Parc Güell.
To miało być pierwotnie miasto-ogrodem, które patron Gaudiego, Eusebi Güell , poprosił go o zbudowanie na wzgórzu na północny zachód od miasta ( El Carmel ). Zaprojektowany na wzór angielski (jego początkowa nazwa brzmiała Park Güell, a nie Parque Güell ), miał obejmować kaplicę i 60 domów. Ale koszt budowy wzrósł do tego stopnia, że ukończono tylko cztery domy i park. Prace zakończyły się w 1914 roku . Park stał się własnością miasta Barcelona w 1923 roku.
Park Güell został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1984 roku za wkład w rozwój architektury i technik budowlanych pod koniec XIX th wieku i na początku XX th wieku.
Gaudí starał się zachować naturalną rzeźbę terenu i dając upust swojej wyobraźni stworzył oryginalne zaokrąglone dzieło, które integruje i odtwarza naturę (modernizm), kolumny naw bocznych symulujące na przykład pnie drzew. Architekt chciał, aby dzielnica mieszkalna była pełna symboli Katalonii i chrześcijaństwa.
Park Güell to przede wszystkim ogród, w którym ukończono tylko kilka konstrukcji wewnątrz parku, takich jak dwa domy w kształcie grzybów, otaczające wejście. Po przekroczeniu bramy zwiedzający znajduje się przed schodami z wyspami z fontannami pośrodku, w szczególności z kultową fontanną w kształcie salamandry. Różnica w poziomie schodów to 8,10 m . Są cztery kondygnacje, trzy z jedenastu stopni i jeden z dwunastu, oddzielone trzema fontannami o organicznych kształtach.
Na pierwszej fontannie znajdujemy symbolizujący świat okrąg oraz skalowany kompas, narzędzie architekta, przeplatany imitacjami pni, przez które przepływa woda. Zdaje się przywodzić na myśl miejsce zwane „Argenterie” w paradzie kolegiatów (ca) wykopanych nad rzeką Noguera Pallaresa . Druga fontanna przedstawia głowę smoka wyłaniającą się z katalońskiej flagi , nawiązanie do legendy o św. Jerzym, która jest obecna w heraldyce katalońskiej od czasów Piotra Ceremoniarza , a używana przez Gaudiego w Casa Batlló . Wreszcie, przy trzeciej fontannie, najbardziej znanej, znajdujemy smoczy symbol ognia, który jest interpretowany jako emblemat salamandry w Nîmes, mieście, w którym Gaudi spędził część swojej młodości i którego Jardins de la Fontaine zainspirował ten park. .
Na szczycie tych schodów dochodzi się do sali hipostylowej ze stu kolumnami doryckimi , która w rzeczywistości liczy tylko 86. Sala miała pełnić funkcję targu i nawiązywać do lasu. Kolumny ( wysokość 6 m i średnica 1,20 m z podstawą pokrytą trencadis) oraz sklepienie są skonstruowane w taki sposób, że woda deszczowa jest gromadzona w cysternach znajdujących się pod rynkiem, aby umożliwić nawadnianie ogrodów swobodnych i ekologicznych, a także karmiące fontanny. Sklepienie sali zdobią cztery ceramiczne słońca o średnicy 3 m .
Idąc wzdłuż sali, zwiedzający dociera do „La place de la nature” z najdłuższą na świecie pofałdowaną ławką (110 m ). Ta ławka jest niezwykła: siedząc w pętli znajdujemy się zarówno w kameralnej przestrzeni otwartej na sąsiadów, jak i na placu, popularnym miejscu spotkań. Ten ogromny plac zaprojektowany przez Gaudiego na wzór starożytnej agory ma 86 m długości i 43 m szerokości.
Miejsce pierwotnie zaplanowane na rynek, który nigdy nie powstał, przyciąga wielu domokrążców.
W Trencadis - mozaika technika korzystając złamane kawałki ceramiki i niedopasowane lub kolorowego szkła - jest powszechnie stosowany na budynkach, fontanny, głównego banku i innych budynków w parku.
W miejscu przewidzianym dla kaplicy wzniesiono pomniki Kalwarii imitujące talayot , prehistoryczną budowlę Balearów . Kalwaria, która jest najwyższym punktem na wzgórzu, składa się z trzech krzyży, z których największy przedstawia Jezusa. Ułożone są w kierunku punktów kardynalnych.
Gaudí zbudował w parku serię wiaduktów dla pieszych, ale są one wystarczająco szerokie, by mogły je przejechać samochody.
Dom-muzeum Gaudiego w Parku Güell został zbudowany przez Francesca Berenguera , współpracownika Gaudiego. Gaudí mieszkał tam do 1925 roku . To muzeum ma ważną kolekcję dzieł Gaudiego i niektórych jego pracowników. Rozłożony jest na trzech piętrach, z których dwa poświęcone są Gaudiemu. Na parterze znajduje się wystawa mebli zaprojektowanych przez Gaudiego dla domów Batlló i Calvet, a na pierwszym piętrze gabinet i sypialnia artysty.
Widok z lotu ptaka.
Widok od wejścia do parku.
Jeden z pawilonów przy wejściu (concierge).
Dach i kominy pawilonu.
Drugi pawilon przy wejściu (administracja).
Fantastyczna salamandra, jeden z symboli Barcelony, ozdobiona trencadis .
Trencadis (ceramika z odzysku).
Widok na morze i Sagrada Familia.
Widok na ławkę i taras.
Wiadukt.
Rynek z kolumnami doryckimi.
Szczegół bramy wjazdowej.