Przypowieści w Biblii jest alegoryczna opowieść , która służy do zilustrowania punkt. Słowo „ przypowieść ” pochodzi z greckiego παραϐολή ( parabolê ), co oznacza „zestawienie, porównanie ” i jest używane w Septuagincie . W języku hebrajskim przypowieść nazywa się mashal (משל), czyli „porównaniem”.
Tanach (the Old Testament dla chrześcijaństwa ) zawiera tylko pięć przypowieści w ścisłym tego słowa znaczeniu, a Nowy Testament ma prawie pięćdziesiąt.
Przypowieści Starego Testamentu są nieliczne. The Jewish Encyclopedia (1906) wymienia pięć w ścisłym tego słowa znaczeniu, w Drugiej Księdze Samuela , Pierwszej Księdze Królów i Księdze Izajasza : 2S 12,1-4 ( przypowieść o owcach Natana ), 2S 14, 6-8 ( Mściciel krwi ), 1K 20,39-40 ( uciekający więzień ), Iz 5,1-6 ( zmarnowana winnica ) i 28, 24-28 . Rozróżnia te pięć fragmentów Tanach i kilka symbolicznych tekstów, takich jak Księga Ezechiela : Ez 3,24-26 , Ez 4,1-4 ( Stolica Jerozolimska ) i Ez 24,3-5 .
The Catholic Encyclopedia (1909) zachowuje pierwsze cztery przypowieści zdefiniowane w Jewish Encyclopedia : 2S 12.1-4 , 2S 14.4 , 1K 20.39 i Isa 5.1-8 . Podkreśla, że rozdziały od 1 do 3 Księgi Ozeasza mogą tworzyć przypowieść, a Ez 24,3-5 wyraźnie stanowi maszal .
The Encyclopaedia Judaica (2008) cytuje pięć przypowieści z Jewish Encyclopedia : 2 Sam 12-1-5, 2 Sam 14: 5b-7, 1 K 20: 39-40, Iz 5: 1b-6 i Iz 28:24 -29. Dodaje, że Księga Jonasza i Księga Rut mogą pełnić funkcję przypowieści.
Przypowieści Nowego Testamentu liczą około pięćdziesięciu. Można je sklasyfikować według ich obecności w jednej lub kilku Ewangeliach , zgodnie z ich formułą wprowadzającą, jak w przypadku Johna Dominica Crossana lub według ich gatunku literackiego, jak w przypadku Rudolfa Bultmanna . Na przykład Bultmann rozróżnia „słowo-obraz” (Mk 2, 21s), metaforę (Mt 5,13), porównanie (Mt 24:27), hiperbolę (Mt 10:30), podobieństwo (Łk 15: 4s), przypowieść sensu stricto (Łk 15, 11s), przykład (Łk 10, 30-36) i alegoria (Mk 4, 13-20).
Te relacje, często zwięzłe, znajdują się w Synoptykach i można je postrzegać jako echo tradycji żydowskiej, która odmawia nadania imienia Bogu, a zatem jako „sposób zasłaniania się przy objawianiu”.
Mashal jest jedną z metod nauczania z egzegezy rabinicznych w Talmudzie , a w szczególności w Midrasz z I st wieku ne. Meshalim często odwołują się do „króla”, który zawsze symbolizuje Boga. Znaczenie przypowieści rabinicznej, czyli to, co reprezentuje maszsz , nazywane jest nimszal (termin wywodzący się z tego samego rdzenia משל).