Papierów komercyjnych zabezpieczonych aktywami ( ABCP lub „papier komercyjny”) jest zakup papierów wartościowych, które zawierają znaczną liczbę małych jednorodnych aktywów od kredytodawców zwykle w takich dziedzinach, jak hipoteki , az kredytu samochodów osobowych i kart kredytowych . Sprzedający te papiery wartościowe może więc skorzystać z innego źródła finansowania. Dla dobrze ocenianych firm koszty związane z tym źródłem finansowania mogą być korzystniejsze niż w przypadku źródeł tradycyjnych. Inwestorzy instytucjonalni zazwyczaj kupują te instrumenty w celu dywersyfikacji oraz w celu uzyskania zwrotu z ich krótkoterminowej płynności. Jednak rynek ten stał się bardziej złożony po wprowadzeniu produktów strukturyzowanych.
Do banków i instytucji finansowych posiadających te grupy papierów je w fundusze . Zakup tych aktywów finansowany jest emisją papierów komercyjnych, które stanowią krótkoterminowe papiery dłużne. Firmy (i osoby fizyczne) muszą spłacić te długi w ciągu 30 do 90 dni, co sprawia, że płynność rynku jest kluczowym atrybutem.
Kilka instytucji finansowych zainwestowało w te instrumenty, ponieważ stanowiły one bardzo interesującą okazję inwestycyjną: wcześniej: sierpień 2007 rynek ABCP nigdy nie doświadczył żadnych trudności, cieszył się bardzo wysoką oceną jakości w agencjach i wreszcie instytucje miały wystarczającą płynność po latach bardzo dochodowych inwestycji.
Latem 2007 roku inwestorzy, zdenerwowani sytuacją kredytów hipotecznych w Stanach Zjednoczonych, przestali odnawiać swoje inwestycje w ABCP. Skutkiem tego jest brak płynności, który wymusza na emitentach ABCP w kilku krajach. Ograniczenie to wynika z faktu, że emitenci nie mogą spłacać kwot należnych inwestorom obligacji zapadłych i nie mogą znaleźć innych nabywców na swoje obligacje.
Aż do styczeń 2009w Kanadzie 7% wszystkich ABCP było powiązanych z kredytami hipotecznymi typu subprime , co jest wystarczającą proporcją, aby spowodować hurtowe odrzucenie tego zabezpieczenia dłużnego. W tym czasie w Kanadzie wartość ABCP wynosiła 33 mld CAD . Z uwagi na charakter tego produktu pochodnego , którego treść jest trudna do określenia, w 2007 r. do ustalenia składu ABCP została wyznaczona firma księgowa Ernst & Young . Ze względu na zaangażowaną kwotę i liczbę zaangażowanych inwestorów (około stu firm finansowych i prawie 2000 inwestorów) rozwój tego rynku podlegał wstrząsom, które mogły zakłócić przekształcenie ABCP w łatwiejsze papiery wartościowe. Dzięki wizji i zaangażowaniu w ramach Porozumienia Montrealskiego Prezesa i Dyrektora Naczelnego Caisse de dépôt et placement du Québec (CDPQ) na stanowisku latem 2007 roku, Henri-Paul Rousseau , „wszyscy papiery ABCP zostały w dużej mierze przekształcone w obligacje długoterminowe wstyczeń 2009(obecnie określane jako „Obligacje terminowe zabezpieczone aktywami” (ABTN)). Porozumienie to pozwoliło uniknąć przymusowej likwidacji, która mogłaby skutkować stratami w wysokości 20 mld CAD. Zaangażowanie Marka Carneya , ówczesnego gubernatora Banku Kanady , było również bardzo ważne w przeprowadzeniu tej restrukturyzacji, która została uznana za największą operację restrukturyzacji finansowej w historii Kanady. Duzi inwestorzy odzyskali w ten sposób prawie całą wartość zainwestowanych w ostatnich miesiącach pieniędzy. Mali inwestorzy odzyskali również prawie całość swojej początkowej inwestycji po odkupieniu ich papierów wartościowych przez banki lub partnerów inwestycyjnych. Firmom i inwestorom udało się nawet ostatnio odzyskać do 95 centów z każdego zainwestowanego dolara. Wreszcie wpływ był również minimalny w przypadku deponentów, którzy doświadczyli negatywnego wpływu 0,1% na średni roczny zwrot. Przyszłe spłaty będą obejmować zapłatę kar nałożonych przez Sąd Apelacyjny w Ontario na niektóre banki zagraniczne za nieprzestrzeganie ich umów płynnościowych. Dziesięć lat później, z perspektywy czasu, ówcześni aktorzy uważają, że Porozumienie Montrealskie umożliwiło uniknięcie „światowej katastrofy”.
W 2008 r. RBC Dexia umieściła Fundusz w pierwszym kwartylu dużych funduszy emerytalnych pod względem wyników.
W grudzień 2009osiągnięto porozumienie między organami regulacyjnymi a instytucjami finansowymi. Te instytucje finansowe zgodziły się zapłacić kary w łącznej wysokości 138,77 mln.
Kanada już w latach poprzedzających kryzys wprowadziła reformy w sektorze finansowym, wzmacniając w ten sposób kondycję swojego sektora bankowego. Kraj stosunkowo dobrze radzi sobie z gospodarką w porównaniu z innymi regionami.