Narząd lemieszowo-nosowy

Narządów lemieszowy (lub „OVN” lub narządu Jacobsona ) jest rurowy narządów się u ludzi, poniżej wewnętrznej powierzchni nosa .

U ssaków narząd ten specjalizuje się w wykrywaniu feromonów , które są cząsteczkami przenoszącymi wrodzone sygnały . Sygnały te umożliwiają regulację zachowań społecznych (zachowania seksualne, zachowania rodzicielskie, agresja itp.). W zależności od gatunku istnieją różnice anatomiczne. Feromony docierają do narządu lemieszowo-nosowego przez usta (przez lizanie lub flehmen ), przez nos lub przez kanał nosowo-podniebienny (który łączy usta i nos).

U Catarrhines ( makaków , pawianów i hominidów ) układ lemieszowo-nosowy jest szczątkowy . U ludzi narząd lemieszowo-nosowy praktycznie nie funkcjonuje, opuszka węchowa pomocnicza ulega zanikowi, a kanał nosowo-podniebienny jest zwykle zablokowany.

Anatomia

Narząd lemieszowy występuje u wszystkich ssaków. Zawdzięcza swoją nazwę kości nosa, vomer , która tworzy tylno-niższa część przegrody nosowej części przegrodą z jamy nosowej . Nazywany jest również organem Jacobsona, ponieważ został odkryty w 1811 roku przez Duńczyka Ludviga Jacobsona .

Układ lemieszowo -nosowy składa się z kanału nosowo-podniebiennego, narządu lemieszowo-nosowego i dodatkowej opuszki węchowej (patrz rysunki obok).

U ssaków istnieją trzy typy anatomicznych zależności między narządem lemieszowo-nosowym a kanałem nosowo-podniebiennym. Narząd lemieszowo-nosowy pojawia się:

Fizjologia

W zależności od anatomii ssaków feromony mogą dotrzeć do narządu lemieszowo-nosowego na kilka sposobów:

U większości ssaków narząd lemieszowo-nosowy specjalizuje się w wykrywaniu feromonów . Cząsteczki te przekazują wrodzone sygnały wpływające na fizjologię lub pomagają regulować zachowania społeczne (zachowania seksualne, rodzicielstwo, agresja ...).

Jak działa narząd lemieszowo-nosowy?

W kontakcie z tylną i dolną częścią przegrody nosa narządy lemieszowo-nosowe spoczywają na jej dwóch przednich przedłużeniach. Blaszka kostna lub chrzęstna otacza boczną stronę narządu, izolując go od jamy nosowej i utrzymując w sztywnej torebce.

W przekroju przewód narządu lemieszowo-nosowego ma kształt półksiężyca. Neurony czuciowe znajdują się wyłącznie w nabłonku, który tworzy wewnętrzną, wklęsłą powierzchnię kanału. Wypukła boczna twarz nie jest sensoryczna; jest pokryty komórkami rzęsatymi, podobnymi do tych z układu oddechowego, które pobudzają śluz.

Kanał jest ślepą uliczką zamkniętą do tyłu, a jego przedni otwór jest wąski: w jaki sposób zewnętrzny śluz i zawarte w nim cząsteczki stymulujące są porywane do wnętrza kanału?

W 1949 roku fizjolog pan Hamlin odkrył system pompowania, zapewniany przez zmianę turgoru tkanki jamistej, która znajduje się pod niesensorycznym nabłonkiem przewodu. Tę jamistą tkankę przecina duża żyła. Ponieważ narząd jest sztywno trzymany na jego obwodzie, skurcz tkanki jamistej rozszerza kanał wewnętrzny i zasysa stymulujące cząsteczki przez kilka sekund. Następnie rozszerzenie naczyń krwionośnych powoduje uciskanie kanału i wydalenie analizowanej cieczy. Wykrywanie przez narząd lemieszowo-nosowy jest zatem aktywnym mechanizmem. Według Michaela Mereditha z University of Florida pompa jest aktywowana u trzymanych w niewoli chomików w każdej nowej sytuacji: obecność kongeneru, otwarcie klatki itp.

Neurony czuciowe narządu lemieszowo-nosowego pełnią podwójną funkcję: wykrywania cząsteczek stymulujących i przekazywania informacji nerwowych do mózgu. Ich bardzo długie aksony grupują się w kilka nerwowych gałęzi biegnących wzdłuż przegrody nosowej. Mijają podziurawioną blaszkę, która oddziela jamę nosową od mózgu i nawiązują kontakt synaptyczny z neuronami w obszarze opuszki węchowej, zwanej opuszką węchową pomocniczą ze względu na swój rozmiar (a nie funkcję!).

Podobnie jak neurony węchowe, neurony lemieszowo-nosowe powstają w wyniku różnicowania zarodkowej tkanki węchowej. Podobnie jak neurony węchowe, neurony lemieszowo-nosowe posiadają długi dendryt, którego koniec wychodzi do przewodu lędźwiowo-nosowego na powierzchni nabłonka. Jednak na tym końcu znajdują się liczne mikrokosmki, podczas gdy neurony węchowe mają przedłużenia rzęsek. Neurony lędźwiowo-nosowe mają również u podstawy swojego dendrytu wysoko rozwiniętą siateczkę endoplazmatyczną, której funkcja pozostaje tajemnicza (retikulum endoplazmatyczne to sieć cystern wewnątrzkomórkowych odpowiedzialnych w szczególności za eksport nowo zsyntetyzowanych białek do komórki).

Fizjologia obu typów neuronów również się różni. Według badań biologii molekularnej przeprowadzonych w ciągu ostatnich dziesięciu lat przez kilka grup (takich jak Catherine Dulac, Richard Axel i Linda Buck z Harvardu lub N. Ryby z Bethesda University), neurony lemieszowo-nosowe zawierają w swojej błonie komórkowej, specyficzne białka, które wydają się być receptorami dla cząsteczek stymulujących.

Te przypuszczalne białka receptorowe różnią się od białek receptorowych neuronów węchowych. Są kodowane przez różne geny, których jest mniej niż geny kodujące białka receptorów węchowych. Dlatego neurony lędźwiowo-nosowe i neurony węchowe przyjmują różne odczyty otaczającego świata chemicznego.

Mechanizm transdukcji lemieszowo-nosowej, czyli sekwencja zdarzeń molekularnych i elektrycznych, które prowadzą od aktywowanego białka receptorowego do emisji impulsów nerwowych, również różni się od mechanizmu transdukcji węchowej.

Inne jest też miejsce przetwarzania informacji. Rzeczywiście, szwedzcy naukowcy wykazali za pomocą obrazowania medycznego, że miejsce percepcji feromonów znajduje się w określonym obszarze mózgu, podwzgórzu, który zwykle nie jest zaangażowany w zmysł węchu, ale odgrywa ważną rolę w poziom emocji i zachowań seksualnych. W przeciwieństwie do zapachów ta percepcja nie przechodzi przez świadomy mózg - korę - jest połączona z nieświadomym mózgiem.

Efekty fizjologiczne i behawioralne

Główne obecnie zidentyfikowane skutki fizjologiczne lub behawioralne to:

Narząd lemieszowo-nosowy jest ważny, jeśli nie niezbędny, dla rozmnażania wielu ssaków. Powielanie jest zahamowane lub zakłócone, jeśli ten narząd zostanie zniszczony.

Funkcja u ludzi

Istota ludzka ma narząd lemieszowy widoczny w zarodku, jak i związanego z nim systemu na płód , ale zanika podczas embriogenezy i że nie wydaje się odgrywać rolę jako wybitny niż dla „innych gatunków.

Dwie szkoły neuronaukowców ścierają się o ludzki narząd lemieszowo-nosowy: jedna wskazuje, że narząd ten nadal funkcjonuje, a druga mówi, że jest tylko pozostałością ewolucji .

Ewolucja i filogeneza

Narząd lemieszowo-nosowy występuje również u płazów i gadów (jaszczurek i węży); cząsteczki chemiczne ze środowiska są wychwytywane przez język.

Pojawienie się narządu lemieszowo-nosowego u płazów oraz jego obecność u wszystkich węży i ​​ssaków lądowych uważa się za wynik przystosowania organizmów do życia na lądzie: ryby, które wykorzystują wodę jako wektor komunikacji chemicznej, nie mają narząd, ale ich jamy nosowe pełnią podobną funkcję. Podobnie wydaje się, że nie było możliwe zademonstrowanie narządu lemieszowo-nosowego (lub organu homologicznego) u ptaków (a nawet u dinozaurów).

Uwagi i odniesienia

  1. (i) Jacob S. Zelano B. Gungor A. Abbott D. Naclerio R. McClintock MK Położenie i brutto morfologia nasopalatine kanale u dorosłych ludzi. Łuk. Otolaryngol. Head Neck Surg., 126 (6): 741-748, 2000
  2. Jacobson, L. (1811). Opis anatomiczny narządu obserwowanego u ssaków . Ann. Mus. Hist. Nat. Paryż 18, 41 2-424. Johns, MA, Feder, HH, Komisaruk
  3. Meredith, M. Narząd lemieszowo-nosowy i dodatkowy układ węchowy u chomika. W Muller-Schwarze, D. i Silverstein, RM (red.), Sygnały chemiczne. Plenum, Nowy Jork, PP. 303-326, 1980.
  4. (en) VANDENBERGH JG Zapach samców PRZYSPIESZA dojrzewanie płciowe samic u myszy. Endocrinology, 84 (3): 658–660, 1969
  5. (en) N. Kaneko i in. , „  Przyspieszenie dojrzewania u myszy. II. Dowody na to, że narząd lemieszowo-nosowy jest receptorem feromonu startera w moczu samców myszy]  ”w Biology of… , 1980, patrz online
  6. (w) MC Wilson, WG Beamer, WI Whitten, „  Przyspieszenie dojrzewania u myszy. I. Skutki reakcji na dawkę i brak krytycznego czasu po ekspozycji na mocz samców myszy  ”, w Biol. Reprod , num. 22, 1980, s. 864-872.
  7. (in) WHITTEN K. Wpływ czynników eksteroceptywnych na cykl rujowy myszy. Naturę, 180 (4599): 1436, 1957
  8. (in) Blok eksteroceptywny BRUCE HM Year do ciąży u myszy. Naturę, 184: 105,1959
  9. (in) LEE, S. van der, BOOT, LM, Acta Physiol. Pharmacol. Neer., 5, 213, 1956
  10. (en) J. Reynolds, EB Keverne, „  Accessory olfactory system and Its Role in the feromonally mediated suppression of ruju u myszy  ” w J. Reprod. Fert. , lot. 57, nie. 3, 1979, s. 1-35.
  11. MR Murphy, „  Olfactory disorder, olfactory bulb delfactory and ssakian reproduction” w Mammalian Olfaction, Reproductive Processes and Behavior (RL Doty, red.), Academic Press, New York., 1976, str. 96-117.
  12. (w) F. Aujard, „  Efekt usunięcia narządów lemieszowo-nosowych dotyczy odpowiedzi socjoseksualnych u samców na samice u małpiego naczelnego (Microcebus murinus)  ” w Physiol Behav , num. 62, 1997, s. 1003–1008.
  13. (en) N. Boehm, B. Gasser, „  Komórki podobne do receptorów sensorycznych w narządzie lemieszowo-nosowym ludzkiego płodu.  »W Neruroreport , num. 4, 1993, s. 867–870.
  14. Dominique Nazat, „Narodziny nosa” w Rev Orthop Dento Faciale , vol. 19, num. 1, styczeń 1985, s. 23-32 patrz DOI online (online 30 marca 2010); Rev Orthop Dento Faciale , num. 19, 1985, s. 23-32.
  15. (w) KP Bhatnagar, TD Smith, W. Winstead, „  Ludzki narząd lemieszowo-nosowy: IV, uderzenie, topografia, endoskopia i ultrastruktura zagłębienia nosowo-podniebiennego, dołu nosowo-podniebiennego i narządu lędźwiowo-nosowego  ” w Am J Rhinol , num. 16, 2002, s. 343–350.
  16. (w) von Arx T. Bornstein MM Kanał nosowo-podniebienny. Rzadka anomalia rozwojowa i pułapka diagnostyczna. Rev Mens Switzerland Odontostomatol, 119 (4): 385-389, 2009
  17. (en) Nei M., Niimura Y., Nozawa M. Ewolucja repertuarów genów zwierzęcych receptorów chemosensorycznych: role przypadku i konieczności. Nat. Obrót silnika. Genet., 9 (12): 951–963, 2008
  18. (w) ZHANG J. WEBB DM Ewolucyjne pogorszenie szlaku transdukcji feromonów lemieszowo-nosowych u naczelnych catarrhine, Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, 100 (14): 8337-8341, 2003
  19. (in) Liberles SD Buck LB Druga klasa receptorów chemosensorycznych w nabłonku węchowym. Naturę, 442 (7103): 645-650, 2006
  20. (w) Wysocki CJ, G. Preti Fakty, błędy, lęki i frustracje związane z ludzkimi feromonami. Anat. Rec. W Discov. Mol. Cell Evol. Biol., 281 (1): 1201-1211, 2004 ( patrz podsumowanie online )
  21. (in) Samuelsen CL, Meredith M. Narząd lemieszowo-nosowy jest niezbędny do odpowiedzi środkowego ciała migdałowatego samca myszy na sygnały komunikacji chemicznej, co oceniono na podstawie natychmiastowej wczesnej ekspresji genów. Neuroscience, 164 (4): 1468–1476, 2009
  22. Keller M., Baum MJ, Brock O., Brennan PA, Bakker J. Główny i pomocniczy system węchowy współdziałają w kontroli rozpoznawania partnera i zachowań seksualnych. Behavioral Brain Research, 200 (2): 268-276, 2009
  23. (w) Havlicek J. Murray AK Saxton TK Roberts SC Bieżące problemy w badaniach ludzkich androstenów w chemosygnałach. Vitam. Horm., 83: 47–81, 2010
  24. Jacob S., B. Zelano, Gungor A., ​​D. Abbott, Naclerio R. McClintock MK Lokalizacja i ogólna morfologia przewodu nosowo-podniebiennego u dorosłych ludzi , Arch. Otolaryngol. Head Neck Surg., 2000, vol. 126 (6), str. 741-748.
  25. (w) Doty RL Ludzkie feromony: czy istnieją? w Mucignat-Caretta C. (Ed). Neurobiologia komunikacji chemicznej. Boca Raton (FL): CRC Press, (19), 2014
  26. (in) Doty RL „ Wielki mit feromonów ”. Johns Hopkins Press, 2010
  27. (w) Hurst JL Thom MD, CM Nevison, RE Humphries, Beynon RJ MHC vermine nie są wymagane lub wystarczające do rozpoznania indywidualnych właścicieli zapachów. Proc. Biol. Sci., 272 (1564): 715–724, 2005
  28. „  Pheromones by LuvEssentials / Seduction in a bottle  ” , w PHEROMONES (dostęp 23 sierpnia 2020 ) .
  29. "  Athena Institute - Feromony, Wellness and Science  " , w athenainstitute.com (obejrzano 23 sie 2020 ) .
  30. Winman A. Czy dodatki do perfum nazywane feromonami ludzkimi zasługują na miano feromonów? Physiology & Behavior, 82 (4): 697-701, 2004
  31. (w) Tristram D. Wyatt Pheromones and Animal Behavior Communication by Smell and Taste. , Cambridge: Cambridge University Press.,2003( ISBN  0-521-48526-6 ) , str. 295
  32. (w) DL Berliner, L. Monti Bloch, C. Jennings White, V. Diaz Sanchez, „  Funkcjonalność ludzkiego narządu lemieszowo-nosowego (VNO): dowody na receptory steroidowe  ” w J Steroid Biochem Mol Biol , num. 58, 1996, s. 259–265.
  33. J. Frey, „Feromony: niedoceniany środek komunikacji u gatunku ludzkiego” w Annales de Biologie Clinique , 2003 ( patrz podsumowanie online )
  34. (en) JV Kohl, Mr. Atzmueller, B. Fink, K. Grammer, "  Human Pheromones: Integrating neuroendocrinology and ethology  " w Neuroendocrinol Lett , num. 22, 2001, s. 309-21.
  35. (w) S. Rouquier, A. Blancher, D. Giorgi, „  The węchowy receptor genów u naczelnych i myszy: dowody na redukcję frakcji funkcjonalnej u naczelnych  ” w Proc Natl Acad Sci USA , num. 97, 2000, s. 2870-4.
  36. (w) L. Buck, Axel R., „  Nowa rodzina wielogenów koduje receptory zapachowe May: molekularna podstawa rozpoznawania zapachu  ” w Cell , num. 65, 1991, s. 175-87.
  37. (w) S. Montag, Frank, H. Ulmer, Wernet D., W. Göpel HG Rammensee, „  Elektroniczny nos” Wykrywa główne składniki przednerkowe i poznerkowe zależne od kompleksu zgodności tkankowej  ”w Proc Natl Acad Sci USA , num. 98, 2001, s. 9249-54.
  38. (w) B. Nicholson, "  Feromony powodują chorobę: transdukcja feromonów zapachowych  " w Med Hypotheses , num. 57, 2001, str. 361-77.
  39. (w) B. Nicholson, "  Feromony powodują chorobę: egzokrynologia jadłowstrętu psychicznego  " w Med Hypotheses , num. 54, 2000, s. 438-43.
  40. R. Lange, CL Donathan, LF Hughes, „  Ocena zdolności węchowych za pomocą testu identyfikacji zapachów Uniwersytetu Pensylwanii: podejście skalowania rascha.  »W J Alzheimers Dis , num. 4, 2002, s. 77-91.
  41. (en) Wedekind C, Seebeck T Bettens F, Paepke AJ. Preferencje partnera zależne od MHC u ludzi . Proc R Soc Lond B Biol Sci 1995; 260: 245-9.
  42. (w) S. Jacob K. McClintock, B. Zelano, C. Ober, „  Dziedziczone po ojcu allele HLA są związane z wyborem męskiego zapachu przez kobiety  ” w Nat Genet , num. 30, 2002, s. 175-9.
  43. (w) Pan Kaitz, A. Good, AM Rokem AI Eidelman, „  Rozpoznawanie noworodków przez matki za pomocą wskazówek węchowych  ” w Dev Psychobiol , num. 20, 1987, s. 587-91.
  44. (w) WB Cutler, G. Preti, A. Krieger, GR Huggins, CR Garcia, HJ Lawley, "  Ludzka wydzielina pachowa wpływa na cykle menstruacyjne kobiet: rola ekstraktu dawcy od mężczyzn  " w Horm Behav , num. 20, 1986, s. 463-73.
  45. (w) B. Nicholson, „  Czy całowanie wspomaga tworzenie więzi międzyludzkich przez uzależnienie semiochemiczne?  »W Br J Dermatol , num. 111, 1984, s. 623-7.
  46. (w) JL Kubie, „ Role układu vomeronassl  i węchowego w zalotach męskich węży pończochowych  ” w J. Comp. Physiol. Psych. , num. 92, 1978, s. 627-641.
  47. (w) Pytanie na researchgate.net (2014)

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne