Nowe kino niemieckie (w niemieckiej : Neuer Deutscher Filmu lub Junger Deutscher Film ) jest ruchem kinematograficzne urodzony w RFN z 1960 i 1970 roku i reprezentowana przez reżyserów takich jak Hans-Jürgen Syberberg , Alexander Kluge , Wim Wenders , Volker Schlöndorff , Werner Herzog , Werner Schroeter , Margarethe von Trotta , Rainer Werner Fassbinder i Helma Sanders-Brahms . Twórcy ci umieścili krytykę społeczną i polityczną w centrum swojej pracy, odróżniając się tym samym od filmu o czystej rozrywce. Ich produkcje zaliczane do „ kina autorskiego ” były generalnie realizowane poza dużymi studiami filmowymi. Na nowe kino niemieckie wpłynęła francuska „ Nowa Fala ”, a także ruchy protestu lat 1968 .
W 1961 roku broszurze zatytułowanej The German Film Can not Be Better , Joe Hembus przyznał się do reorientacji niemieckiego filmu fabularnego. W tej, w latach pięćdziesiątych XX wieku, dominowały wątki patriotyczne, przeboje muzyczne i adaptacje powieści Karla Maya i Edgara Wallace'a . Z kolei rzecznicy Nowego Kina Niemieckiego chcieli poruszyć tematy związane z polityką, krytyką społeczną i współczesnymi debatami. Dla nich film nie był po to, by bawić, ale po to, by widz zastanowił się; ponadto dyrektorzy musieli uzyskać niezależność finansową. Plik28 lutego 1962podczas Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen 26 młodych reżyserów połączyło siły z Joe Hembusem, aby ogłosić manifest, nazwany później Manifestem z Oberhausen . Plik1 st lutego 1965Niemiecki Młody Film Kuratorium powstała , którego zadaniem było wesprzeć finansowo wiele nowych filmów niemieckich, przy wsparciu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Jean-Marie Straub w swoim filmie Nie pogodzono ( Nicht versöhnt , 1965) przedstawił publiczności jeden z najwcześniejszych przykładów nowego kina niemieckiego. Dostosowując do filmu powieść Heinricha Bölla Dwa sakramenty ( Billiard um halb zehn ), Straub przedstawił lekcję brechtowskiego dystansowania się, w którym przeszłość Niemiec mieszała się z teraźniejszością. Nieprzejednani podzielili krytyków na dwa przeciwstawne obozy, z jednej strony entuzjastów, z drugiej przeciwników filmu, który uważali za co najwyżej rzepę najnowszej mody. Na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1966 roku dzięki Disarray ( Der junge Törless ) studenta Törlessa Nowe Kino Niemieckie dało się poznać szerokiej publiczności. Volker Schlöndorff zaadaptował do niej powieść Roberta Musila pod tym samym tytułem , zawierającą element charakterystyczny dla historii Niemiec. Törless, uczeń szkoły z internatem, obserwuje złe traktowanie jednego ze swoich towarzyszy. Nie zgadza się, ale nie interweniuje.
Młoda Żydówka, która uciekła z NRD w poszukiwaniu schronienia w Republice Federalnej, ale której również tam nie przyjęto. Taki jest bohater Alexander Kluge filmie „s , Anita G. ( Abschied von gestern - Anita G. ), który został nagrodzony w 1966 roku na Festiwalu Filmowym w Wenecji Nagrodą Specjalną Jury. Jego drugi film fabularny Les Artistes sous les capiteaux: Perplexes ( Die Artisten in der Zirkuskuppel: Ratlos ) otrzymał Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1968 roku.
Pierwszy Styczeń 1968Weszła w życie nowa ustawa o promocji filmów. W Berlinie Zachodnim powstał Instytut Promocji Filmu ( Filmförderungsanstalt ).
Niedługo potem Nowe Kino Niemieckie odniosło wielki sukces dzięki komedii Maya Spilsa (de) , Come to the fact, my treasure (de) ( Zur Sache, Schätzchen ), wydanej w niemieckich teatrach na4 stycznia 1968. Ten zabawny film autora przedstawia filozoficzne wybuchy wyrzutka ze Szwabii .
Na Berlinale w 1968 roku Werner Herzog otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia za reżyserię za film „ Znaki życia” ( Lebenszeichen ), który pokazuje niepowodzenie próby buntu żołnierza pod koniec II wojny światowej .
Rok 1969 obfitował w kontrowersyjne wiadomości, tym razem wywołane przez film Petera Fleischmanna , Sceny myśliwskie z Bawarii ( Jagdszenen aus Niederbayern ), który wywołał falę stylu krytycznego „terroir movies” ( Heimatfilme ). W tej pracy homoseksualista przyciąga nienawiść bawarskiej ludności wiejskiej, jest podejrzany o morderstwo, zanim zostanie bezlitośnie ścigany.
W tym samym roku 1969 Rainer Werner Fassbinder zadebiutował na Berlinale filmem Miłość jest zimniejsza niż śmierć ( Liebe ist kälter als der Tod ). Ten pierwszy duży film wzoruje się na amerykańskich filmach gatunkowych i filmach Jeana-Marie Strauba. Stanowi okrężne studium podziemnych światów Monachium. Pierwszy plan kliniczny i jasnowidzący, maskujący surowe insynuacje.
W 1970 roku film Michael Verhoeven , OK , wywołał popis na festiwalu w Berlinie. W tej pracy amerykańscy żołnierze dokonali gwałtu w Wietnamie i zamordowania młodej dziewczyny. Verhoeven przenosi akcję do bawarskich lasów, z efektem Brechta na dystans . Berlinale zostało przerwane.
Plik 18 kwietnia 1971w Monachium na wzór spółdzielni powstało "Wydawnictwo Filmów Autorskich". Jego celem była pomoc twórcom filmowym w produkcji i dystrybucji ich filmów.
W 1971 roku, wyciągając wnioski z ubiegłorocznego sukcesu, organizatorzy Berlinale stworzyli obok festiwalu „Międzynarodowe Forum Nowego Filmu”.
Rok 1972 to pierwsza współpraca reżysera Wernera Herzoga z aktorem Klausem Kinskim w filmie Aguirre, gniew Boży ( Aguirre, der Zorn Gottes ). Akcja oparta jest na historycznym odcinku XVI -tego wieku. Hiszpańskiemu zdobywcy nie udaje się stworzyć idealnego państwa w Amazonii. Herzog potępia imperialistyczne szaleństwo i ekscesy idei przywódcy.
Plik 15 kwietnia 1973, reżyser Wolfgang Petersen i autor Wolfgang Menge rozpoczynają ekologiczną debatę swoim fikcyjnym dokumentem Smog (de) , wyemitowanym w telewizji zachodnioniemieckiej ( WDR ). W tym filmie przedstawiciele gospodarki oraz polityki miejskiej i krajowej martwią się o przyszłość zagłębia Ruhry, który właśnie doznał katastrofy ekologicznej.
Plik 9 października 1975teatralny sukces filmu Volkera Schlöndorffa The Lost Honour of Katharina Blum ( Die verlorene Ehre der Katharina Blum ) wnosi nową falę euforii do nowego kina niemieckiego. W tej adaptacji tytułowej powieści Heinricha Bölla przypadkowe spotkanie Kathariny Blum z rzekomym terrorystą przekształca młodą kobietę w ofiarę bulwarowej prasy i szalejącej opinii publicznej. Jest uciskany przez sprawiedliwość, która nie spełnia swojego obowiązku bezstronności.
W 1976 roku dwa filmy pokazały wigoru nowego kina niemieckiego: Emden geht nach USA , przez Klausa Wildenhahn i Komik Harmonists , przez Eberhard Fechner . Pierwszy dokument przywołuje poważny kryzys, który szalał latem 1975 roku w regionie Emden, zagrożony ogłoszeniem przeniesienia fabryki Volkswagena w Stanach Zjednoczonych. Wildenhahn obserwuje, jak robotnicy reagują na tę wiadomość i wyobraża sobie akcje protestacyjne. Jakość pracy filmowej została doceniona przez krytyków.
Komik Harmonists sekstet , z ich a cappella pieśni ( „My Little Green Cactus”, itd.), Były bardzo popularne w 1920 roku. W 1935 roku hitlerowcy rozwiązał grupę wokalną, a trzy z sześciu jej członków byli Żydami. Film będący hołdem dla tej grupy ma nie tyle pokazać, jak żyli ci popularni artyści, ile zachęcić widza do refleksji nad niemiecką przeszłością.
To było w 1977 roku , że Nowy niemiecki Kino osiągnął globalny zasięg, przy filmie Wima Wendersa , Amerykański przyjaciel ( Der amerikanische Freund ). Filmowa adaptacja powieści Patricii Highsmith skupia się bardziej na psychologii bohaterów niż na węzłach napięcia w fabule. Opowiada o pracowniku z Hamburga, który dowiadując się, że jest chory na bardzo poważną chorobę, zostaje najemnym mordercą.
W 1978 roku ukazał się film Niemcy jesienią ( Deutschland im Herbst ) w reżyserii Alexandra Kluge . Praca ta, będąca efektem współpracy kilku dyrektorów Nowego Kina Niemieckiego, dotyczyła sytuacji politycznej Niemiec w okresie polowania na terrorystów. Odbiło się to dużym echem na scenie międzynarodowej.
W tym samym roku film Reinharda Hauffa „Nóż w głowie” ( Messer im Kopf (en) ) nawiązuje do tego samego tematu. Naukowiec zostaje wciągnięty w policyjny nalot, po czym traci jednocześnie język i pamięć. Szukając prawdy, w końcu odkrył, że pośpieszna interwencja policji była głównie motywowana strachem.
W 1979 roku , Volker Schlöndorff otrzymał za jego adaptację Güntera Grassa , Le Tambour ( Die Blechtrommel ), do Złotej Palmy na festiwalu w Cannes , na Niemiecką Nagrodę Filmową i pierwszego Oscara otrzymanego przez niemieckiego filmu. Oskar Matzerath nie chce dorosnąć, bo właśnie obchodził swoje trzecie urodziny. Swoim blaszanym bębenkiem protestuje przeciwko nazistom i ich wspólnikom. Po zakończeniu wojny postanawia znowu się rozwijać.
W tym samym roku powstał film The Marriage of Maria Braun ( Die Ehe der Maria Braun ) Rainera Wernera Fassbindera . Bohaterka, Maria Braun, to piękna i ambitna kobieta, która zna społeczny wzrost powojennych Niemiec; ale nie spotyka miłości, której szuka. Ta praca jest pierwszą częścią trylogii o RFN, której druga i trzecia część to Le Secret de Veronika Voss ( Die Sehnsucht der Veronika Voss ) i Lola, Niemka ( Lola ).
W Wrzesień 1979Filmowcy z Monachium próbowali tchnąć nowe życie w nowe kino niemieckie za pomocą „Deklaracji Hamburga”. Ale Nowe Kino Niemieckie nie odniosło już znaczącego sukcesu, a publiczność zwróciła się głównie ku amerykańskim hitom kinowym. Widzieliśmy nawet powrót narodowego filmu rozrywkowego, w którym dużą rolę odegrał producent Bernd Eichinger . Reżyserzy Nowego Kina Niemieckiego nadal pracowali, ale nie w tych samych ramach: wyjechali do Hollywood , pracowali dla telewizji lub też kręcili filmy eksperymentalne dla wtajemniczonych.