Statek meteorologiczny | |
Norweski statek meteorologiczny MS Polarfront na morzu, pracujący dla Norweskiego Instytutu Meteorologicznego , był ostatnim aktywnym statkiem meteorologicznym, który przeszedł na emeryturę w 2010 roku. | |
Generał | |
---|---|
Czas | 1930 do 2010 |
Miejsca | Stałe lub ruchome pozycje na morzu |
Wspólne cechy | |
Statek meteorologiczny to statek stacjonujący na morzu, podobnie jak platforma, do obserwacji pogody na powierzchni i na wysokości w celu uzyskania danych do prognozowania pogody . Nawiasem mówiąc, statki te mogą pomóc w akcjach poszukiwawczo-ratowniczych na morzu, a także w badaniach nad zanieczyszczeniem morza i oceanografii.
Ich zastosowanie zostało zaproponowane w 1921 r. Przez Narodowe Biuro Meteorologiczne Francji (obecnie Météo-France ) do wsparcia nawigacji i rodzącego się lotnictwa w basenie północnoatlantyckim, gdzie brakowało regularnych informacji o sytuacji pogodowej. Podczas II wojny światowej dane z sieci statków meteorologicznych były niezwykle ważne dla aliantów i dlatego były przedmiotem licznych ataków sił Osi . W 1948 r., Wykazując swoją wielką użyteczność, Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego (ICAO) rozszerzyła zasięg na Ocean Spokojny.
Od lat 70. XX wieku część roli tych statków zaczęły pełnić nowoczesne boje pogodowe, które stały się przestarzałe w wyniku szerokiego wykorzystania meteorologicznych danych satelitarnych . Ostatni statek regularnie pozycjonowany w tym celu zakończył swoją misję w 2010 roku, ale niektóre statki nadal pełnią tę funkcję w meteorologicznych i oceanograficznych kampaniach badawczych.
Głównym zadaniem okrętów pogodowych musiał podjąć regularne pomiary ciśnienia, temperatury, wilgotności, słabe warunki i opadami deszczu do stałego punktu na morzu, oprócz prowadzących sondowań w 0 h , 6 h , 12 h , 6 p.m. UTC . Informacje te były przesyłane krótkimi falami do stacji naziemnej, gdzie mogły być rozpowszechniane. Statki te mogłyby również przekazywać obserwacje powierzchniowe statków przepływających na obszarze o powierzchni 16 km 2, który je otacza.
Statki meteorologiczne pomagały również w akcjach ratownictwa morskiego, wykorzystując radar pokładowy do lokalizowania statków znajdujących się w niebezpieczeństwie na swoim obszarze lub uruchamiając radiolatarnie, aby kierować zagubionymi statkami i samolotami. Ze względu na swoją stałą pozycję były również wykorzystywane do kilku eksperymentów oceanograficznych.
List | Identyfikator | Informacje kontaktowe |
---|---|---|
W | Able / Alpha | 62 ° N, 33 ° W. |
b | Baker / Dobra robota | 56 ° 30 ′ N, 51 ° 00 ′ W. |
VS | Charlie | 52 ° 45 ′ N, 35 ° 30 ′ W. |
re | Pies / Delta | 44 ° N, 41 ° W. |
mi | Easy / Echo | 35 ° N, 48 ° W. |
fa | Lis | 35 ° N, 40 ° W. |
sol | Jerzy | 46 ° N, 29 ° W. |
H. | Hotel | 38 ° N, 71 ° W. |
ja | Indie | 59 ° N, 19 ° W. |
jot | Juliet / Juliett | 52 ° 30 ′ N, 20 ° 00 ′ W. |
K. | Kilogram | 45 ° N, 16 ° W. |
L | Lima | 57 ° N, 20 ° W. |
M | Mikrofon | 66 ° N, 2 ° E |
NIE | Nan / listopad | 30 ° N, 140 ° W. |
O | Obój | 40 ° N, 142 ° W. |
P. | Piotr / Tata | 50 ° N, 145 ° W. |
Q | Quebec | 43 ° N, 167 ° W. |
R | Romeo | 47 ° N, 17 ° W. |
S | Cukier | 48 ° N, 162 ° W. |
T | Tango | 29 ° N, 135 ° W. |
U | Wujek | 27 ° 40 ′ N, 145 ° 00 ′ W. |
V | Zwycięzca | 34 ° N, 164 ° E. |
X | Dodatkowy | 39 ° N, 153 ° E. |
W 1921 r. Dyrektor Narodowego Biura Meteorologicznego Francji (obecnie Météo-France ) zaproponował, aby statki utrzymywały z góry określoną pozycję, aby pobierać dane meteorologiczne, które pomogłyby wypełnić lukę w Ameryce i Europie. Rzeczywiście, Międzynarodowa Organizacja Meteorologiczna, przodek Światowej Organizacji Meteorologicznej , już wcześniej umożliwiła wymianę danych meteorologicznych na całym świecie, ale poza korytarzami uczęszczanymi przez statki handlowe nie można było uzyskać dokładnych informacji o tym, co się dzieje. dzieje się na większości obszaru północnego Atlantyku. Ponieważ handel morski i powstające lotnictwo w coraz większym stopniu wymagały takich informacji, gromadzenie regularnych danych powierzchniowych i aerologicznych wydawało się koniecznością.
W sierpniu 1927 roku producent samolotów Grover Loening zadeklarował, że stacje meteorologiczne przyjmujące takie dane oraz rozwój wodnosamolotów dalekiego zasięgu pozwolą na regularne loty transatlantyckie.
W 1936 i 1937 roku brytyjski Met Office zaczął umieszczać oficera meteorologicznego na pokładzie frachtowców tego kraju przeprawiających się przez Atlantyk w celu zbierania danych powierzchniowych i wystrzeliwania balonów do pomiaru wiatrów w górę w synoptycznych godzinach, tj. 0 h , 6. am , 12 p.m. , 6 p.m. UTC . W 1938 i 1939 roku Francja była pierwszym krajem, który wykorzystał statek na ustalonej pozycji do prowadzenia radiosond i prowadzenia regularnych obserwacji, był to statek handlowy Carimaré .
Od 1939 roku Straż Przybrzeżna Stanów Zjednoczonych (USCG) zaczęła robić to samo po katastrofie samolotu Pan American World Airways w 1938 roku. Służba obserwacji pogody na morzu została utworzona dekretem prezydenta Franklina Delano Roosevelta z 25 stycznia 1940 roku.
Wraz z wybuchem II wojny światowej nazistowskie Niemcy zaczęły stawiać własne statki latem 1940 roku, ale trzy z czterech na miejscu zostały zatopione przez Brytyjczyków 23 listopada, co zmusiło dowództwo do użycia statków rybackich. . Statki te spędzałyby od trzech do pięciu tygodni na morzu i przesyłały swoje dane w kodzie, używając Enigmy .
W lutym 1941 r. Pięć kutrów US Coast Guard patrolowało na Atlantyku przez trzy do pięciu tygodni, aby uzyskać dane meteorologiczne. Wraz z przystąpieniem do wojny w tym kraju w sierpniu 1942 r. Kutry zostały przeniesione do bardziej palących zadań i zastąpione frachtowcami. Ci ostatni byli nieuzbrojeni i byli obiektem niemieckich ataków. USS Muskeget (AG-48) zatonął w dniu 9 września 1942 roku z jego 121 członków załogi. Tranzyt myśliwców i samolotów transportowych między Ameryką Północną, Grenlandią, Islandią i Wielką Brytanią sprawił, że użycie statków meteorologicznych było niezbędne. Dwa inne statki zostały dodane w 1943 i 1944 roku, z których jeden był brytyjski, 80 km od wybrzeża Wielkiej Brytanii. Od maja 1945 r. Fregaty były używane do tych samych operacji na Oceanie Spokojnym.
W latach 1945-46 Ship Woodstock , jednośmigłowa korweta Królewskiej Kanadyjskiej Marynarki Wojennej , uczestniczyła w patrolu pogodowym ze statkami Stanów Zjednoczonych znajdującymi się 500 mil morskich na zachód od wyspy Vancouver .
Pod koniec konfliktu wszystkie statki wróciły do swojego portu, powodując przez pewien czas całkowitą utratę obserwacji aerologicznych nad oceanami. Jednak udowodnili swoją przydatność i we wrześniu 1946 r. Osiągnięto międzynarodowe porozumienie o utworzeniu sieci 13 statków na pozycjach określonych przez Stany Zjednoczone, pięć kolejnych przez Wielką Brytanię i dwa przez Brazylię.
Północnoatlantycka wojna pogodowaW 1948 roku ICAO zdecydowało o utworzeniu stałej sieci co najmniej 13 pozycji statków meteorologicznych na Atlantyku i Pacyfiku. Kraje, do których zwrócono się o dostarczenie łodzi do tych punktów, to Stany Zjednoczone (7), Kanada (1 ze Stanami Zjednoczonymi), Wielka Brytania (2), Francja (1), Holandia i Belgia (1 wspólny dla obu krajów). , Norwegii i Szwecji (1 wspólny dla tych dwóch krajów i Wielkiej Brytanii). USGS i US Navy dostarczyły amerykańskie okręty, Royal Navy użyła korwet z 53 pracownikami Met Office . Brytyjskie statki rotowały 27 dni na morzu i 15 dni w porcie. Później liczba pozycji została zmniejszona, a niektóre zostały przeniesione z Atlantyku na Pacyfik.
1 st lipca 1950, naczynie B ( „Baker”), który pracował wspólnie przez Kanady i Stanów Zjednoczonych, stał się odpowiedzialny US. Zamiast tego, 1 st grudnia Kanada wziął całą stację ładującą „Peter” w Pacyfiku, przemianowany na „Papa” później znajdujący się 900 mil morskich od Vancouver . Umożliwiło to USCG rozpoczęcie eksploatacji stacji U („Wujek”) 12 grudnia 2000 km na zachód od Półwyspu Kalifornijskiego, a Stacja N („Nan”) mogła zostać przeniesiona o 400 km na południowy wschód od jej pierwotnej pozycji 10 grudnia.
22 lipca 1950 r. Holandia i Stany Zjednoczone wspólnie rozpoczęły eksploatację stacji A („Able”) . Wraz z początkiem wojny koreańskiej , statek O („Obój”) zakończył swoją misję 31 lipca 1950 r., A statek S („Sugar”) rozpoczął swoją misję 10 września.
W latach 1948–1958 Francja zatrudniła 4 statki ( Le Verrier , Laplace , Le Brix i Mermoz ) do wzięcia udziału w straży w punktach L („Lima”) , K („Kilo”) , A („Alpha”) i J („Julia”) . W 1958 r. Zastąpiły je fregaty Francja I i Francja II .
W 1963 roku flota statków meteorologicznych otrzymała nagrodę Flight Safety Foundation za służbę lotniczą. W 1965 roku na stacjach operowało na przemian 21 statków, w tym dziewięć ze Stanów Zjednoczonych, cztery z Wielkiej Brytanii, trzy z Francji, dwa z Holandii, dwa z Norwegii i jeden z Kanady. Ponadto dwa radzieckie statki na północnym i środkowym Pacyfiku regularnie wysyłały rakiety sondujące na wysokość do 80 km .
Półkula południowa generalnie nie była pokryta. Przez pewien czas holenderski statek stacjonował na Oceanie Indyjskim i Afryce Południowej na pozycjach 40 ° S, 10 ° E , między wrześniem 1969 a marcem 1974.
Od 1975 roku korytarze powietrzne używane przez samoloty zmieniły się wraz z wprowadzeniem silników odrzutowych. Korytarze w całej Arktyce stały się normą, a zapotrzebowanie na sieć naziemnych stacji meteorologicznych zmalało. Jednak rozwój numerycznych prognoz pogody , dzięki pojawieniu się potężnych komputerów, pomógł zachować tę sieć, ponieważ wymagała danych aerologicznych z tych regionów. Ponadto statki te nadal mogą być wykorzystywane do badań klimatologicznych i oceanograficznych, do pomiaru zanieczyszczenia mórz.
W porównaniu z boją pogodową statek obsługujący załogę jest bardzo drogi. Wraz z rozwojem technologicznym lat siedemdziesiątych służby meteorologiczne były w stanie wykorzystać bardzo wydajne boje zakotwiczone na szelfie kontynentalnym, aby zastąpić kilka statków, które utrzymywały takie pozycje.
Z dziewięciu oryginalnych statków na północnym Atlantyku liczba ta stopniowo malała. W 1973 r. Stany Zjednoczone wycofały stację C („Charlie”), a USCG ogłosiło w 1974 r., Że wszystkie stacje za nią odpowiedzialne zostaną zastąpione bojami nie później niż w 1977 r. Konieczne stało się nowe porozumienie międzynarodowe, które zostało podpisane pod auspicjami w światowej Organizacji Meteorologicznej w 1975 roku tylko stacje M ( "Mike") , R ( "Romeo") , C ( "Charlie") i L ( "Lima") miały pozostać na Północnym Atlantyku aż do 1983 roku.
Z tej okazji dwa francuskie statki opuściły punkt L („Lima”) i przejęły stację R („Romeo”) położoną 600 mil morskich (1111 km ) na zachód od La Rochelle . Pełnili tę funkcję naprzemiennie, przez okres od dwudziestu czterech do dwudziestu sześciu dni, aż do 1985 roku.
Dwie z brytyjskich fregat musiały zostać odnowione, ponieważ nie przewidziano kredytu na nowe statki, a dwie pozostałe, które obejmowały jedną z zlikwidowanych stacji, zostały wycofane ze służby. Stacja „Charlie” została przejęta przez ZSRR od lipca 1975 do 1989 roku.
Ostatnie dwie brytyjskie fregaty wycofano 11 stycznia 1982 r. Z punktu L („Lima”), ale umowa dotycząca stacji została przedłużona do 1985 r. Stacja P na Pacyfiku została wycofana w 1981 r.
31 grudnia 1985 r., Na końcu swojej ostatniej stacji w punkcie R na zachód od Zatoki Biskajskiej , fregata meteorologiczna France I dotarła do portu La Pallice . Patrick Schnepp przekonał później gminę La Rochelle do zakupu fregaty, aby uczynić ją okrętem flagowym Muzeum Morskiego La Rochelle . Wycofanie to miało miejsce przed umieszczeniem w tym rejonie boi pogodowej, co przyczyniło się do braku ostrzeżenia podczas burzy w 1987 roku . Wiatry osiągające prędkość 149 km / h spustoszyły następnie południową Anglię i północną Francję.
Holenderski statek Cumulus opuścił pozycję M („Mike”) , 66 ° N, 02 ° E, w 1981 r., Aby zakończyć tam oficjalny program WMO, ale Norweska Służba Meteorologiczna nadal zajmowała ten punkt, sporadycznie i dobrowolnie. Ostatnim statkiem, który zajmował stałą stację na północnym Atlantyku, był Polarfront . Był usunięto 1 st stycznia 2010 Na Pacyfiku, niektóre stacje nadal działają na zasadzie dobrowolności.
Teraz tylko dobrowolne obserwacje statków handlowych, platform wiertniczych i boi pozwalają nam wiedzieć, co dzieje się bezpośrednio na powierzchni. Jednak liczba obserwacji statków spada od 1985 r., Co odzwierciedla tendencję zmniejszania się liczby statków na rzecz wzrostu ich tonażu. Mimo wszystko w 2011 roku istnieje około 1000 raportów ze statków, 1200 dryfujących boi, które wykonują 27 000 pomiarów dziennie temperatury morza i połowy ciśnienia atmosferycznego.
Pomiary in-situ zostaną zasadniczo zastąpione danymi z satelitów meteorologicznych, co umożliwi ekstrapolację struktury atmosfery i wizualizację chmur z bardzo dużą rozdzielczością. Inne satelity mogą mierzyć stan morza za pomocą radaru z syntetyczną aperturą i jego temperatury . Wreszcie, automatyczne raporty z czujników zamontowanych na samolotach ( AMDAR ) również dostarczają informacji o wysokości. We Francji, po wyłączeniu wyspecjalizowanych statków, Narodowy Departament Meteorologii (obecnie Météo-France) opracował i stosował od 1986 r. System SARE („Pokładowe automatyczne systemy radiosondage”), który umożliwia prowadzenie badań radiosond ze statków kontenerowych na liniach komercyjnych.