Narodowość historyczna ( nacionalidad histórica w języku hiszpańskim), rzeczywistość narodowa ( realidad nacional ), charakter narodowy ( carácter nacional ) lub po prostu narodowość to powtarzające się terminy we współczesnej hiszpańskiej polityce, które określają niektóre wspólnoty autonomiczne , które uważają się za posiadające tożsamość językową i kultury, zgodnie z artykułem 2 hiszpańskiej konstytucji z 1978 roku: „Konstytucja opiera się na nierozerwalnej jedności Narodu Hiszpańskiego, wspólnej i niepodzielnej ojczyzny wszystkich Hiszpanów, oraz uznaje i gwarantuje prawo do autonomii narodowości i regionów które ją integrują i solidaryzują ze sobą. "
Podczas debaty na temat narodowości historycznych w Kongresie Deputowanych , podczas tworzenia konstytucji z 1978 r. , Większość jej autorów uważała, że pojęcie to jest synonimem pojęcia „naród”. Konstytucja uznaje istnienie regionów i „narodowości” oraz przyznaje im autonomię , bez ustanawiania między nimi różnic administracyjnych:
„Konstytucja opiera się na nierozerwalnej jedności Narodu Hiszpańskiego, wspólnej i niepodzielnej ojczyzny wszystkich Hiszpanów, a także uznaje i gwarantuje prawo do autonomii narodowości i regionów, które go tworzą, oraz do solidarności między nimi wszystkimi. " Konstytucja została założona w nierozerwalnej unidad de la Nación española, patria común e unfisible de todos los españoles, y reconoce y gwarantiza el derecho to the autonomía de las nacionalidades y regiones que la integran y la solidaridad entre todas ellas.Początkowo wspólnoty autonomiczne, które uzyskały status „narodowości historycznych”, to te, które uzyskały autonomię na mocy artykułu 151 konstytucji z 1978 r. Łączy je silny proces autonomii do późnych lat siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych XX wieku , wspierane przez partie nacjonalistyczne. Katalonia , Kraj Basków The Galicia i Andaluzja osiągnęli szybkie rozpoznanie ich dążeń separatystycznych oraz wysoki poziom umiejętności, aby ich autonomicznych administracji. Navarra , który następnie inną ścieżkę, poprzez ustanowienie dzierżawy prawo, dostał takie same prawa.
Z drugiej strony, inne wspólnoty autonomiczne, z zastrzeżeniem art. 143 konstytucji, musiały czekać pięć lat, zanim zobaczyły swoją autonomię i rozszerzone uprawnienia.
Drugi przepis przejściowy Konstytucji zezwalał na autonomię regionom, które uzyskały statut autonomii „w przeszłości”, to znaczy w okresie II Rzeczypospolitej , w latach 1931–1936, i które korzystały z reżimów przedautonomicznych w 1978 r. , kiedy ogłoszono konstytucję.
„Terytoria, które w przeszłości zatwierdziły projekty Statutów Autonomii i posiadają w chwili ogłoszenia niniejszej Konstytucji tymczasowe reżimy autonomii, będą mogły natychmiast przystąpić do formy przewidzianej w ustępie 2 artykułu 148 , gdy ich przedautonomiczne organy kolegialne przyznają ją bezwzględną większością głosów, informując o tym rząd. Projekt statutu zostanie sporządzony zgodnie z postanowieniami art. 151 ust. 2 przez zwołanie przedautonomicznego organu kolegialnego. "Los territorios que en el pasado hubiesen plebiscitado afirmativamente proyectos de Estatuto de autonomía y cuenten, al tiempo de promulgarse esta Constitución, con regímenes provisionales de autonomía podrán continue inmediatamente en la forma que se prevé en el apartado 2 del artículo 148, , sus órganos preautonómicos colegiados superiores, comunicándolo al Gobierno. El proyecto de Estatuto zostanie opracowane de acuerdo con lo establishmentecido en el artículo 151, número 2, a convocatoria del órgano colegiado preautonómico.Aragon doznawanych podczas wojny w Hiszpanii , autonomicznych władz regionalnych, takich jak Rada Obrony regionalnego Aragonii , w rewolucyjnej kontekście , ale nie było konsensusu w sprawie jej zgodności z prawem. W ten sposób Aragon zdefiniował wCzerwiec 1936, projekt statutu autonomii , sporządzony w Caspe pod zwierzchnictwem Kongresu Autonomii Aragonii ( Congreso pro Autonomía de Aragón ).
Z biegiem czasu pojęcie narodowości historycznej został rozszerzony na inne obszary, które osiągnęły autonomii przez tzw „wolno” trasie z artykułem 143. Zatem ustawowego reformy Wyspach Kanaryjskich z1996nadaje archipelagowi obywatelstwo, stając się w ten sposób pierwszą wspólnotą autonomiczną utworzoną na podstawie artykułu 143, która otrzymała tę kwalifikację. Po nim nastąpi Wspólnota Walencka (która nie mogła skorzystać z artykułu 151) dziesięć lat później, Aragonia i Baleary w2007.
Obecnie wspólnoty autonomiczne uznawane za „narodowości historyczne” są chronologicznie: